Obispáu de Halberstadt (de 9 mayu 946 a 1648)
diócesis católica desaparecida (es)
Alministración
Estáu desapaecíu	Sacru Imperiu Romanu Xermánicu
Xeografía

L'Obispáu de Halberstadt foi una diócesis católica (alemán: Bistum Halberstadt; 804-1648) y un Estáu dientro del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu, l'Obispáu Principescu de Halberstadt (alemán: Hochstift Halberstadt; 1180-1648). La so capital foi Halberstadt nel actual estáu federáu alemán de Saxonia-Anhalt, al norte del cordal del Harz.

Historia

Catedral de Halberstadt.

Como secuela de les guerres saxones, l'emperador Carlomagno fundó en 804 una diócesis misionera en Osterwieck (entós llamáu Seligenstadt) en Ostfalia, nel cursu de la cristianización de los pueblos paganos saxones y polabios. So'l so primera (supuestu) obispu Hildegrim de Châlons la capital foi treslladada a Halberstadt, confirmada pol fíu de Carlos, Ludovico Pío, nun decretu de 814. Les llendes fronterices del obispáu orixinalmente algamaben los ríos Elba y el Saale al este, sicasí, cuando l'emperador Otón I fundó'l Arzobispáu de Magdeburgu en 968, Halberstadt perdió la metá oriental del so distritu en favor d'esti postreru. La diócesis de Halberstadt yera sufragania de l'Archidiócesis de Mainz.

Los obispos de Halberstadt anduvieron a la tema colos de Magdeburgu pa ganar influencia política nos díes de les dinastíes otoniana y salia. Sol reináu del emperador Enrique III fueron investidos con nuevos derechos territoriales y en 1062 l'obispu Bucardo II foi unviáu a Roma como mediador imperial nel conflictu ente'l papa Alejandro II y l'antipapa Honorio II. Sicasí, l'anterior favoritu de la emperatriz viuda Inés de Poitou y el so fíu Enrique IV en 1073 aliar col papa Gregorio VII na Querella de les Invistidures y convirtióse nuna de les figures destacaes na Gran Revuelta Saxona. Dempués de la deposición del duque saxón Enrique'l Lleón les temporalidaes episcopales y capitulares (Stift) del Obispáu de Halberstadt evolucionaron nun Estáu imperial, l'Obispáu Principescu (Hochstift). La entidá política del obispáu-principáu solo entendía parte de la entidá eclesiástica de la diócesis, que tamién incluyía entidaes polítiques vecines d'otros gobernantes.

A la muerte d'Enrique VI en 1197, l'obispáu-principáu sofitó la fallida reclamación de Felipe de Suabia contra Otón de Brunswick pa ser emperador del Sacru Imperiu. Cuando'l papa Inocencio III amosó'l so desalcuerdu, el príncipe-obispu Conrado de Halberstadt (Conrado de Krosigk antes de la so elevación al cargu) foi escomulgáu. Pa refugar les penalidaes de la escomunión Conrado xunir a la catastrófica Cuarta Cruzada. Tomando plena parte na esviación de la Cruzada de la so misión y el subsecuente bederre saquéu de Constantinopla, Conrado arriqueció l'Obispáu-Principáu con munches reliquies y otros botinos escalaos personalmente d'ilesies, conventos y monesterios de la capital bizantina.^[1] En 1315 el príncipe-obispu adquirió l'anterior Principáu de Aschersleben pal Obispáu-Principáu.

En 1479 el príncipe eleutor saxón Ernesto de Wettin emburrió la eleición del so fíu de 13 años de edad Ernesto II, arzobispu de Magdeburgu dende 1476, como alministrador en llugar del dimitíu príncipe-obispu Gebhard von Hoym. En 1513 Alberto de Hohenzollern, hermanu menor del Eleutor Joaquín I Néstor de Brandeburgu, asoceder y los arzobispos de Magdeburgu de la Casa de Hohenzollern permanecieron como alministradores, ente qu'en 1540 los territorios de Halberstadt convertir al Luteranismu mientres la Reforma. En 1566 Enrique Julio de Brunswick-Wolfenbüttel, de dos años d'edá, convertir n'alministrador luteranu, dempués de lo cual la sede de Halberstadt foi sostenida polos fíos de los Príncipes de Wolfenbüttel, una llinia de la Casa de Welf de la casa ducal de Brunswick-Luneburgu, hasta qu'en 1623 el fíu d'Enrique Julio, Cristián (el "llocu de Halberstadt"), arrenunció mientres la Guerra de los Trenta Años. Foi asocedíu por Cristián Guillermo de Hohenzollern, fíu del Eleutor Joaquín Federico I de Brandeburgu.

Nel aspeutu políticu l'obispáu-principáu foi secularizado como Principáu de Halberstadt pola Paz de Westfalia de 1648, y finalmente dau a los gobernantes Hohenzollern de Brandeburgu-Prusia. Dempués del Congresu de Viena de 1815, el so territoriu foi incorporáu a la Provincia prusiana de Saxonia.

Nel aspeutu eclesiásticu la diócesis, con see vacante dende 1480, dende entós representada solo por alministradores, quien inclusive fueron protestantes ente 1552 y 1628, dexó d'esistir en 1648 tamién. Asina, en 1669 la diminuta diáspora católica remanente del área diocesana de Halberstadt foi puesta so la nueva xurisdicción del Vicariato Apostólicu de les Misiones Septentrionales. Ente 1709 y 1780 la rexón de l'anterior diócesis de Halberstadt formó parte del Vicariato Apostólicu d'Alta y Baxa Saxonia, pero dempués volvió al vicariato anterior de Misiones Septentrionales. En 1821 la rexón de l'antigua diócesis de Halberstadt remaneció na Diócesis de Paderborn, y forma parte de la moderna Diócesis de Magdeburgu dende 1994.

Xeografía

Dempués de la fundación del antiguu Arzobispáu de Magdeburgu, la Diócesis de Halberstadt cubría los siguientes Gau saxones: Balsamgau, Derlingau, la parte occidental de Nordthüringgau, Harzgau, Schwabengau, y Hassegau. Poro, tomaba dende'l ríu Oker cerca de Hornburg al oeste, onde bordiaba'l Obispáu de Hildesheim, hasta'l Saale al este. La ciudá de Brunswick, asitiada a dambes márxenes del Oker, orixinalmente taba estremada ente Halberstadt y Hildesheim hasta que pasó a manes del Duque Enrique'l Lleón en 1142, quien fixo d'ella la so residencia.

Obispos de Halberstadt

Referencies

Bibliografía

• Christoph Bethmann: Episcopi Halberstadenses. Conrad Horn, Wolfenbüttel 1563 (Digitalisat)
• Uwe Grieme: Zur Aussagekraft von Bistumschroniken und Bischofskatalogen des Bistums Halberstadt im Hoch- und Spätmittelalter.(PDF), abgerufen im Web-Portal des Bibliotheksverbundes GBV am 27.November 2012