Esquema de la flor nel que se ve el cáliz.

En botánica, el cáliz ye'l verticilu esternu nes flores con periantu heteroclamídeu, esto ye, con dos clases de pieces. Compónse de sépalos, que son antófilos maneros, xeneralmente verdes y de consistencia yerbácea. Tien función proteutora.

Si los sépalos los tán llibres ente sí el cáliz denómase dialisépalu, ente que si tán xuníos llámase gamosépalu como nel clavel (Dianthus caryophyllus, cariofiláceas) o'l seibu (Erythrina crista-galli, lleguminoses).

Cuando'l cáliz ye gamosépalu pueden estremase trés partes bien definíes: el tubu, que ye la porción na que los sépalos tán xuníos; el gargüelu —que puede tar más o menos zarráu por un aniellu de pelos (carpostexu)—, que ye'l sitiu en que los sépalos dixébrense unos d'otros; y el llimbu, que ye'l mestranzu llibre, formáu pelos estremos apicales de cada sépalu o lóbulos.

Los sépalos los pueden tener consistencia y forma variaes. Nes compuestes, por casu, los sépalos los tán amenorgaos a pelos o goches que constitúin el denomináu papus o miriguanu.

Según la so duración con al respective de les otres pieces florales, el cáliz puede ser efímeru o fugaz, cuando los sépalos cayen al abrir la flor, como na amapola (Papaver rhoeas, papaveráceas); deciduu, cuando los sépalos espréndenser dempués de qu'asocediera la fecundación; o persistente cuando permanez dempués de la fecundación y acompaña al frutu, como nel casu del pumar (Malus domestica, arrosaes).^[1]

L'anatomía del cáliz ye, ente toles pieces florales, la que más recuerda a la de los nomófilos (fueyes normales). El mesófilu ta formáu xeneralmente por parénquima clorofilianu homoxéneu. Xeneralmente en cada especie, cada sépalu ta inerváu pol mesmu númberu de traces foliares que presenten los nomófilos.^[1]

Referencies