Estudios

Melanie Klein c. 1890.

El so hermanu Emanuel sofita a Melanie cuando, a los catorce años, decide estudiar medicina (na caña psiquiatría) y preparar nel so ingresu al Gimnasium de Viena.

A los 17 años Melanie Reizes comprometer con Arthur Stevan Klein, un químicu industrial de 21 años, amigu de Emanuel. Nesta dómina abandona la idea d'estudiar medicina y garrasti a cursos de historia y d'arte na Universidá de Viena.

A principios de 1900 muerre'l so padre, Moriz Reizes, y con cuenta de esi añu Emilie casóse col médicu Leo Pick. Emilie va morrer en Londres en 1940.

N'avientu de 1902, Emanuel, quien escontra años taba enfermu de fiebre reumatoidea, muerre en Xénova. La so rellación cola so hermana menor yera bien estrecha y complexa.

Familia

Melanie Klein c. 1912.

Melanie cásase'l 31 de marzu de 1903, con 21 años recién cumplíos. Mientres los cuatro años de compromisu tuvieron enforma tiempu separaos, por causa de los estudios de Arthur. Establecer en Rosenberg (Hungría) y al añu siguiente naz Melitta. En 1906 naz Hans y un añu dempués treslládense a Kappitz, un pequeñu pueblu, pola mor del trabayu de Arthur. Melanie Klein apaez afeutada por un fuerte y enllargáu estáu depresivu, ante lo cual el so maríu consigue un treslláu a Budapest en 1910.
En 1913 Ernest Jones torna a Europa y ye analizáu por Sándor Ferenczi, esi mesmu añu funda la Sociedá Psicoanalítica de Londres. El 1º de xunetu de 1914 naz Erich. A fines d'esi añu muerre Libussa, la so madre, quien tenía una fuerte inflúi sobre Melanie. Esto agrava la so depresión y empecipia el so analís con Ferenczi, interesándose amás polos escritos de Sigmund Freud alrodiu de los suaños. Tanto Ferenczi como Arthur Klein incorporar al exércitu austro-húngaru y en 1916 el maríu de Melanie torna como inválidu de guerra, mancáu nuna pierna. El matrimoniu enfrenta graves dificultaes.

Dedicación al psicoanálisis

En 1918 asisti al 5º Congresu Psicoanalíticu Internacional, cola presidencia de Ferenczi, nel que Freud llei "Lines of Advances in Psychoanalytic Therapy". Esti Congresu realizáu en tiempos de guerra causa una fuerte impresión en Klein y, según ella mesma recuerda: "esa impresión fortaleció'l mio deséu de dedicame al psicoanálisis.

Mientres l'analís con Ferenczi, ésti llamóme l'atención alrodiu de les mios grandes dotes pa entender a los neños y del mio interés nellos y afaló enforma la mio idea de dedicame al analís de neños. (...) Nun vi (...) que la educación pudiera cubrir la totalidá de la comprensión de la personalidá y que, poro, tenga la influencia qu'unu deseyaría que tuviera. Siempres sentí que detrás había daqué que nunca llegué a percibir."

Ferenczi asignar como asistente de Anton von Freund na xera d'entamar la enseñanza del psicoanálisis na Sociedá d'Investigación Infantil.

En 1919 Jones reorganiza la Sociedá Británica de Psicoanálisis. En xunetu d'esi añu Klein espón el so primer trabayu, "Der Familienroman in statu nascendi" (publicáu en 1920 n'I.Z.P.) pol cual ye aceptada como miembru de la Sociedá Psicoanalítica Húngara, que taba nun periodu d'intensa actividá so la presidencia de Ferenczi.

Al poco tiempu la posición de los profesionales xudíos residentes en Budapest vese bien afeutada pola situación política de posguerra. Arthur Klein nun puede siguir el so trabayu y treslládase a Suecia, llogrando darréu la ciudadanía sueca.

Melanie Klein treslladar xunto a los sos fíos a Eslovaquia, onde permanez un añu en casa de los sos suegros.

Asiste en 1920 al 6º Congresu Psicoanalíticu Internacional, en L'Haya. Conoz a Hermine von Hug-Hellmuth, quien llee'l so trabayu sobre la téunica del analís infantil, y a Karl Abraham.

Abraham, presidente del Institutu Psicoanalíticu de Berlín, convidar a trabayar en dicha ciudá. Klein treslladar xunto a Erich.

En 1921 concrétase'l divorciu de Melanie y Arthur.

En 1922 Klein convertir en miembru acomuñáu de l'Asociación Piscoanalítica de Berlín (nesi mesmu añu, Anna Freud convertir en miembru de l'Asociación Psicoanalítica Vienesa).

Un añu dempués pasa a ser miembru plenu de l'Asociación Psicoanalítica de Berlín y a trabayar nel Institutu.

A empiezos de 1924 Klein empecipia'l so analís con Abraham, el que va siguir hasta la muerte del mesmu n'avientu de 1925.

Aportaciones teóriques

Placa conmemorativa na casa de Melanie Klein en Londres.

Esi periodu ye por demás granible, espón per primer vegada ante un congresu "La téunica del analís de neños pequeños" nel 8º Congresu de Psicoanálisis Internacional, en Salzburgu, que'l so presidente ye Abraham. Ernest Jones escucha la so ponencia con sumu interés. Ye tamién mientres 1924 que presenta ante la Sociedá de Viena'l trabayu "Principios psicolóxicos del analís infantil" y, a fines d'esi añu, "Una neurosis obsesiva nuna neña de 6 años"(Erna) na Primer Conferencia de Psicoanalistes Alemanes, en Würzburg.

Conoz a Alix Strachey, analizanda de Abraham, la que s'interesa nes sos teoríes y collabora en traducir al inglés dalgunos de los sos escritos. Ye al traviés del so maríu, James Strachey, que los trabayos de Klein lleguen a la Sociedá Británica, na que la posibilidá del analís de neños yera aldericada con muncho interés. Nes actes de dicha presentación consten les crítiques d'Edward Glover.

En xunetu de 1925, Klein da seis conferencies en Londres mientres tres meses, convidada por Y. Jones. Abraham yá taba enfermu y suspendiera los sos analises por un periodu indetermináu. Ye bien recibida y, ente otros, conoz a Susan Isaacs.

Depués de la muerte de Abraham la oposición a les teoríes kleinianas na Sociedá de Berlín intensifíquense notoriamente. Otru factor que s'amiesta a la desapaición de la so mentor ye un episodiu que repercute desfavorablemente na aceptación de la indagación fonda del inconsciente del neñu: Hermine Hug-Hellmuth, direutora del Centru d'Orientación Infantil de Viena, ye asesinada por un familiar de 18 años, al qu'ella aplicara la so téunica cuando pequeñu. Esti casu tien amplia repercusión pública.

Finalmente Klein decide dexar Berlín y en setiembre de 1926 llega a Inglaterra, convidada por Ernest Jones mientres un añu, con cuenta d'analizar a los sos fíos y a la so esposa. Erich llega a Londres al poco tiempu, Hans ta so la custodia del so padre y permanez estudiando en Berlín. Melitta casóse col Dr Walter Schmideberg y estudia na Universidá de Berlín. Y. Jones, presidente de la Sociedá Británico y gran impulsor del psicoanálisis, interesar na aplicación del analís a los neños dende 1920.

En marzu de 1927 Anna Freud fala de la téunica del analís infantil ante la Sociedá de Berlín, en clara oposición a Klein. La contribución escrita unviada por ésta, quien entá pertenez a dicha Sociedá, nun se fai circular. Anna publica Einführung in die Technik der Kinderanalyse (Introducción a la téunica d'analís de neños).
En mayu del mesmu añu Jones entama un simposio sobre analís infantil ente los miembros de la Sociedá Británica. La tensión esistente Londres-Viena ye bultable na correspondencia ente Freud y Jones.

Del 4 al 18 de mayu de 1927 tien llugar el Simposio, nel cual espónense les principales temes del discutiniu ente'l grupu británicu y el vienés. Esti acontecimientu puede considerase fundacional al respective de la estensión del campu del psicoanálisis a los neños.

El 2 d'ochobre d'esi añu Klein ye escoyida miembru plenariu de la Sociedá Británica. El periodu 1928-39 ye'l más granible na vida de M. Klein.

En 1930 Melitta, yá graduada, aniciar en Londres y la so participación na Sociedá faise intensa. Convive cola so madre hasta que Jones llogra que Schmiedeberg ente a Inglaterra dos años más tarde.

En 1932 publicar "El Psicoanálisis de neños", la obra más importante publicada por un miembru de la Sociedá Británica hasta'l momentu, nesta obra formula dos conceutos importantes na so teoría: la posición esquizo-paranoide y la posición depresiva.

Dende la perspeutiva psicoanalítica de Melanie Klein, el desenvolvimientu personal concíbese como arriquecimientu de la personalidá que se refier a la superación d'etapes tempranes de la niñez (que pueden volver surdir na vida adulta), la superación de los conflictos qu'estes etapes traen, como l'ansiedá, culpa, envidia y llogru de la gratitud, algamar l'equilibriu col mundu psíquicu internu y el mundu esternu, y desenvolver la capacidá d'esfrutar de les coses y llevar rellaciones gratificantes d'amor colos otros.

D'estos estadios tempranos, dos son los que mayor importancia tienen na vida según Klein. El primeru ye la posición esquizo-paranoide que se desenvuelve mientres los primeres 3 a 4 meses de vida. Según Klein los seres humanos tenemos dos instintos básicos, el de vida o amor y el de muerte o odiu, por cuenta de la llucha que se produz ente estos dos instintos y el sentimientu d'ansiedá persecutorio que se produz nel neñu, productu del mieu de qu'esti impulsu agresivu cáuse-y dañu, el neñu lleva a cabo proceso de dixebra, en que l'odiu y l'ansiedá proyeutar escontra'l primer oxetu de rellación que tien, que ye'l pechu de la madre, que pasaría a ser el pechu malu, y los sentimientos d'amor proyeutar nel pechu gratificador bonu (Klein, M. 1988). Depués d'esta proyeición, el pechu bonu y el malu son introyectados na psiquis del neñu, polo que'l yo ta bien pocu integráu, pos tien conteníos separaos. Esta proyeición y posterior introyección collaboren a que l'ansiedá persecutorio vaya menguando, pos el neñu siéntese más seguru con un pechu bonu que lu ampare, pero al empar tien un pechu malu, que lo escuerre y persiste el mieu a l'aniquilación del yo. D'esta intereacción ente los 4 - 6 meses van integrándose los impulsos, y la madre yá nun ye vista en forma biforcada, sinón que s'incorpora como un oxetu total, pasándose a la posición que Klein denomina depresiva, na que por cuenta de esta integración del oxetu y el yo esperimenta culpa, pos el neñu siente que l'oxetu amáu foi estropiáu polos sos propios impulsos agresivos; y polo cual trata de reparar l'oxetu estropiáu. "El sentimientu de que'l dañu fechu al oxetu amáu tien por causa los impulsos agresivos del suxetu, ye pa mi la esencia de la culpa. L'impulsu a anular o reparar esti dañu provién de sentir que'l suxetu mesmu causar, esto ye, de la culpa. Poro, l'enclín reparatoria pue ser considerada de resultes del sentimientu de culpa". (Klein, 1988. 45pp).

Realízase'l 12º Congresu Internacional de Psicoanálisis, en Wiesbaden, el postreru realizáu n'Alemaña antes de la guerra y l'únicu al que nun garrasti Klein; esto evita enfrentamientos con Ferenczi quien sofita a la escuela vienesa. Ferenczi muerre en 1933 y esi añu marca l'empiezu d'una dómina difícil na vida de Klein. Melitta ye escoyida miembru plenu de la Sociedá y empieza un analís con Y. Glover. A partir d'esti momentu va xenerándose una fuerte oposición de dambos a les teoríes y la persona de Klein que va tomar proporciones escomanaes dientro de la Sociedá Británica, xenerándose un llargu periodu d'intenses disputes y fragmentaciones partidaries.

N'abril de 1934 muerre'l segundu fíu de Klein, Hans, nun accidente. Esto afectar bien intensamente. Nesi añu se nacionaliza inglesa, siendo esto posible pol so pasaporte suecu. En 1935 empecípiense les conferencies d'intercambiu ente Londres y Viena. Anna Freud publica "El Yo y los mecanismos de defensa" (publicar dos años más tarde). Nesa dómina empieza'l periodu de cinco años nos que Donald Winnicott supervisa con Klein.

En 1937 publicar "Amor, Odiu y arreglu", de Melanie Klein y Joan Riviere. Nesa dómina naz Michel, el so primer nietu, fíu de Eric y la so esposa Judy (Diana va nacer en 1942). Eric camuda'l so apellíu por Clyne.

La preguerra intensifica les dificultaes de los analistes continentales y amonta l'éxodu, empezáu en 1933 tres la quema del Reichstag y que se dirixe principalmente escontra Inglaterra. La Sociedá Británica y Y Jones n'especial ocúpense intensamente de la situación de los analistes continentales; que 1938 constituyíen un terciu de la Sociedá.

El 11 de marzu de 1938 Alemaña invade Austria, el 6 de xunu Freud llega a Londres. Klein fai-y llegar una carta de bienvenida na qu'espresa'l so deséu de velo, a lo que Freud respuende con una nota curtia d'agradecimientu, espresando qu'espera vela nun futuru próximu. Esti alcuentru nun se realiza nunca. El 3 de setiembre de 1939 declárase la guerra y venti díes dempués muerre Freud. Klein atópase yá en Cambridge con Susan Isaacs y al añu siguiente instalar en Pitlochry, onde tien llugar l'analís de "Richard" en 1941.

Nesi periodu Jones retirar al campu y Y. Glover pasa a ocupar el primer llugar na Sociedá Británica. En setiembre del '41 Klein torna a Londres. A los discutinios en rellación a puntos de la teoría sumábense discutinios en rellación a les condiciones de formación y al manexu políticu de la Sociedá.

Na xunta añal del 29 de xunetu de 1942 alcuérdase realizar un alcuentru mensual dedicáu al discutiniu de les diferencies científiques y fórmase una comisión p'armar el programa: Glover, Brierly y J. Strachey.

Les xuntes empiecen n'ochobre d'esi añu y estiéndense a lo llargo de dos años, conocer como les Discutinios.

Klein espón la so última contribución a los Discutinios el 1 de marzu de 1944: "La vida emocional y el desenvolvimientu del yo nel ñácaru con referencia espresa a la posición depresiva" ("The Freud-Klein controversies 1941-1945", editáu n'inglés en 1991 por The New Library of Psychoanalysis y n'español en 2003 por Editorial Síntesis, n'España). Nesi momentu Glover yá arrenunció y pocu dempués Melitta treslladar a EE.XX., onde se dedica a tratar delincuentes y toxicómanos. Nun va volver a trate cola so madre hasta'l 16º Congresu Psicoanalíticu Internacional, en Zúrich, 1949. Nesa oportunidá nun se falen; de fechu nunca se reconcilien anque hai dellos nicios del fondu dolor qu'esto causa a Klein.

Esti Congresu ye por demás importante; nél ye bultable'l pesu de los analistes norteamericanos, al puntu que Jones ye reemplazáu na presidencia de la Asociación Psicoanalítica Internacional (IPA). pol psiquiatra Leo Bartemeier, depués de 17 años d'ocupar la presidencia. Klein vive esto como un trunfu del annafreudismo, anque nel congresu tamién tán los llatinoamericanos que fueren formar se a Londres. Atopar con Jacques Lacan, que les sos teoríes non interésen-y pero sí'l so sofitu pal espardimientu de les sos idees en Francia. Alcuerden qu'él va traducir "El psicoanálisis de neños" al francés, lo que finalmente non se concreta y l'obra de Klein apaez nes ediciones BUO en 1959, coleición empobinada por Daniel Lagache.

Edítase un númberu especial del International Journal of Psicho- Analysis dedicáu a los 70 años de Klein.

70º aniversariu de Melanie Klein, entamáu por Ernest Jones, de pies a la der. de Klein na semeya, 1952.

El 1º de febreru de 1955 fúndase l'Asociación Melanie Klein: "...asociación que se formó pa defender la mio obra nel futuru" (Carta a Paula Heimann). P. Heimann arrenuncia a l'Asociación Melanie Klein a fines de payares d'esi añu, depués de que la mesma Klein solicitar. Allóñense arriendes de les teoríes de Klein sobre la envidia primaria.

Esta última década foi por demás difícil pa Klein por causa de la fuercia que teníen los sos opositores. Al añu siguiente D W Winnicott ye escoyíu presidente de la Sociedá Psicoanalítica Británica. En 1957 publicar "Envidia y gratitud".

Fallecimientu

Y. Jones muerre en 1958, a los pocos meses de publicáu l'últimu tomu de la so obra "Vida y Obra de Sigmund Freud". Klein queda bien apenada y amenorga les sos actividaes, tando amás aquexada d'osteoartritis progresiva. Darréu declárase-y una anemia y finalmente detécten-y un cáncer de colon. Operar a principios de setiembre de 1960, pero sufre entueyos y finalmente muerre'l 22 de setiembre de 1960.