Maxa natural y maxes non naturales o filosofíes ocultes

En dalgún momentu de la historia de la humanidá, estos dos conceptualismos de la maxa empezaron a divergir. El dramaturgu Lope de Vega, nel so llibru Pastores de Belén, dedicó unos párrafos pa describir literariamente les diferencies d'estos conceutos na cultura de la so dómina:

«(...) La Maxa natural nun has d'entender, que ye aquella en que se consulten los infernales espíritus, con tan infame nome como-y dieron nes divines y humanes lletres (...) Los maléficos son aquellos qu'usen sangre, víctimes y cuerpos muertos, como la Pitonisa, qu'a Saúl -y truxo el cuerpu de Samuel, por que lu responder. Verdá ye, que yá'l nome de Magos, va introduciéndose polos que exercitan lo que digo, como l'Astroloxía por abusu vieno ser vituperada, siendo lo mesmo que la Astronomia: y a si dicen dalgunos que Pitágores, Empedocles, Democrito y Platón fueron llamaos Magos, a la manera de Zamolxis y Zoroastru, el fíu de Oromasco. (...)»

Maxa natural: Fueron definíos como «la maxa natural» tolos fenómenos naturales observables nos cualos interviniera o tuviera presente la materia anque fueren inesplicables. Asina foi considerada y desenvuelta l'astroloxía polos perses, que los sos artífices yeren llamaos «los máxicos o magos», esta aportó na astronomía. Entá nel sieglu XVII el célebre pedagogu y físicu alemán Gaspar Schott (xesuita) titulaba los sos testos de física (qu'él mesmu ellaboraba y depués impartía al so alumnáu) «maxa acústico y maxa óptico» (escritos en llatín), en clara alusión a l'alcordanza del significáu etimolóxicu arcaicu de la «maxa natural», frase reservada en llatín p'aludir a la fenomenoloxía física inda inesplicable científicamente nel so tiempu, como la lluz y el soníu.

Maxes non naturales, teoloxíes o filosofíes ocultes: En resume, una posible definición xenérica sería la «idea d'establecer un contautu de rellación con cualquier tipu d'entidá espiritual o mecanismu sobrenatural». Contactos de rellación, tales como la invocación, evocación, aldovinación, numeroloxía o les cábales, ente munchos otros. Otra clasificación suxetivo y arcaico establecería a les entidaes y mecanismos sobrenaturales.

Etioloxíes de la maxa

Pensamientu máxicu: La maxa constitúyese, como primer etioloxía, na matriz del Pensamientu máxicu por aciu el cual presumir la capacidá de percibir y d'efeutuar alteraciones físiques o psíquiques de toa índole, a voluntá o ensin ella, non siempres suxetes a les lleis de la naturaleza.

Entidaes materiales y espirituales: El rayu, el fueu, el sol, la escuridá, estrelles, terremotos, espíritus o almes qu'habitaríen el aire, l'agua, montes, cueves, el firmamentu, llugares específicos de la tierra,los montes, etc. Supónse anguaño que mientres la prehistoria, pa la interaición cola «maxa de la naturaleza» y coles «maxes o filosofíes ocultes» sirviríense los «máxicos» de procedimientos metódicos, n'ocasiones rituales, onde s'usaríen pallabres específiques o reservaes y preseos dedicaos, n'ocasiones consagraos, a la intervención o mediación de les entidaes material y espiritual sobrenaturales de cualquier tipu y que constitúin una segunda etioloxía.

La maxa según Frazer

Xamán de la tribu urarina, 1988.

Según J. Frazer, el pensamientu nel que s'enconta'l conceutu de la maxa consiste nun conxuntu de práutiques y creencies a los qu'individuos d'una sociedá recurren pa crear un beneficiu o consiguir un fin, rellacionándoles de la mesma con ciertu orde na naturaleza, yá sía como grupu, cuando una limitante natural afecta severamente na organización social del mesmu (una seca o la infertilidad) (bruxería), o a nivel individual, cuando se riquir, por casu, desfacer d'un enemigu qu'amenacia la vida (tabú).

Los evolucionistes estremaron notablemente los oficios públicos so les que se constituyía una o otra sociedá;

• La función del magu desempeñó en munches sociedaes un papel fundamental en tomar de decisiones importantes.
• Los conseyos de mayores, estremándose polo xeneral l'enclín a los conseyos de mayores, quien representaben la cabeza de gobiernu de les sociedaes selvaxes».

Representó un puntu medular nos estudios que trataron d'entender la organización de sociedaes non occidentales qu'oldeaben coles occidentales. Puede estremase en dos vertientes d'analís, polos procesos mentales, según los principios astractos nos que se basa la práutica de la maxa, so una llei denomada d'empatía.

Ye por esta razón que nesta llinia de pensamientu la maxa ye predecesora a la relixón nuna escala evolutiva, esto ye, que la maxa correspuende a un estadiu de grau d'evolución de ciertes sociedaes consideraes selvaxes y la relixón a otres que se suponen con mayor grau de civilización. He ende l'interés del so estudiu, que trató d'entender el puntu en que la maxa dexa de ser tal pa convertise en relixón y asina marcar una meyora social escontra otru estadiu evolutivu.

Frazer entiende a la maxa como la espresión de regles que determinen la consecución d'acontecimientos en tol mundu, como maxa teórico; y considerada como una serie de regles que los humanos van cumplir con oxetu de consiguir los sos fines, como maxa práctico. Esta estrémase en dos tipos, cada unu d'ellos fúndase so los principios de semeyanza y contautu:

• Maxa imitativa. Rellacionada a que lo asemeyáu produz lo asemeyáu. Esto refierse a los efeutos provocaos a daqué o a daquién asemeyaren a les causes que la provocaron, puede tomase dende quién usa la maxa, quién la práutica, hasta con qué fines.
• Maxa contaminante. Que s'alude a les coses qu'una vegada tuvieron en contautu actúense recíprocamente a distancia xuniéndoles per siempres un llazu, dempués de ser dixebraes, tamién presente na Homeopatía.

Pa llegar a un entendimientu ye necesariu recurrir a exemplos que puedan figurar dientro d'estos esquemes. En La Caña Dorada de Frazer, en tou momentu refier exemplos de sociedaes exótiques, por asina llama-yos, qu'hasta ciertu puntu paecen tar intactes ante'l mundu occidental, anque lo cierto ye qu'estes sociedaes atopábense yá teniendo contautu col home occidental, quien se topaba colonizando los sos territorios.

Frazer considera que los principios d'asociación d'idees aplicaos de manera errónea producen la maxa, a la qu'inclusive considera como «hermana bastarda de la ciencia».^{[ensin referencies]}

La maxa según Caro Baroja

Según Julio Caro Baroja la maxa —como la relixón polo xeneral— deriva de la "concepción primaria del mundu y de la esistencia" que se caracteriza por una visión "dramática de la Naturaleza, na que lo divino y demoníaco, l'orde y el caos, el bien y el mal, topar en bracéu constante y con una esistencia amestada al home mesmu". L'home primitivu —o meyor, primixeniu— nun considera la Naturaleza "n'astractu como daqué impersonal, indiferente y articuláu" sinón que pa él ye "daqué direutu, emocional ya inarticuláu. Ye un ser al que l'home diríxese como en segunda persona: nun ye «él» («el cielu», «la tierra»), ye «tu»".^[4]

La consecuencia d'esta visión "dramática" o "vital" de la Naturaleza foi "qu'en munchos pueblos d'Europa y tamién d'otros continentes, el cielu, el firmamentu azul, el día allumáu, acomuñar a la noción d'un principiu cimeru, ordenador, masculín y paternal, a la idea d'una divinidá suprema d'últimes" —como Zeus o Xúpiter del panteón grecorromanu—, y nel que'l sol representaba idees tales como "fuercia, guapura, puxanza, la vida d'últimes". Pela cueta la lluna, la nueche y la tierra acomuñóse con un principiu femenín, cola muerte y colos infiernos. La lluz de la lluna, a diferencia de la del sol, ye fría ya indireuta, muerta; mientres la nueche la vida paralízase y reina la muerte; la tierra ye onde moren les almes de los difuntos qu'apaecen pela nueche y debaxo d'ella viven los seres del inframundu, de los infiernos, pero amás ye la madre de too —principiu femenín— de la mesma que'l firmamentu ye'l padre —principiu masculín—, lo que dio llugar al cultu a dioses madres "con calter ctónico y con calter llunar".^[5]

Asina la "concepción primaria del mundu y de la esistencia" articúlase en redol a dos sistemes: "unu, el que formen el Cielu d'un llau como elementu masculín, espresión de la paternidá, de l'autoridá superior y l'otru la Tierra como elementu femenín, espresión de la maternidá y de la fecundidá. L'otru sistema ye'l que constitúi'l Sol y el Día como Vida, como Fuercia, como Bien y la Lluna y la Nueche como Muerte y como Mal; como elementu femenín coles mesmes, pero non tan fecundu como la Tierra". Nestos dos sistemes queden encuadraos non solo los fenómenos físicos, sinón tamién los fechos morales, porque "solo un pensamientu analíticu llega a dixebrar a la fin lo natural de los moral de manera absoluta".^[6]

Maxa y relixón

Según Caro Baroja, mientres enforma tiempu sostúvose la tesis de que'l pensamientu máxicu yera más antiguu o primitivu que'l pensamiento relixosu y que los procedimientos máxicos (benéficos o maléficos) "yeren anteriores, en xunto, a los procedimientos propios de les sociedaes con una relixón entamada y con ritos fayadizos pa impetrar el favor de la Divinidá o de les divinidaes. Del esconxuru con que s'espresen la voluntá y el deséu... pasar a la oración, qu'implica acatamientu y vasallaxe". Frazier foi l'autor qu'acabó de perfilar esta teoría, anque yera consciente de que los fechos que se reputaban como máxicos bien de cutiu dábense acomuñaos a los consideraos como relixosos. Nesi casu daba per sentáu que los primeres correspondíen a una fase distinto y anterior a la de los segundos.^[7]

Frazer consideraba que'l primer golpe que tresformó a la humanidá, p'arrenunciar de la maxa como regla de fe y práutica, foi reconocer «la so impotencia pa remanar a prestar ciertes fuercies naturales qu'hasta entós se supunxeron dientro del so mandatu».^{[ensin referencies]} Dientro d'esta concepción ye posible entender que la intelixencia de los homes empezaba a atalantar que la práutica de la maxa nun producía precisamente los resultaos esperaes, que con anterioridá significaben una realidá. A esto siguió-y un llargu periodu d'un pensamientu reflexivu que fizo la transición escontra la relixón de manera gradual, pol mayor conocencia de les fuercies con un poder cimero al del home y el desenvolvimientu de la conocencia. Frazer concluyó que'l pasu definitivu de la maxa a la relixón dar en «la confesión de la entera y absoluta dependencia del home con al respeutive de lo divino»,^{[ensin referencies]} remata cola sumisión del home ante la inmensidá del universu.

Julio Caro Baroja afirma, otra manera, que relixón y maxa nel mundu antiguu formaben parte d'un únicu sistema. Señala qu'a Frazer y a los sos continuadores yá-yos resultó bien difícil "dixebrar lo puramente máxico de los relixosu, en sistemes tales como'l de la relixón de los exipcios, caldeos y otros pueblos antiguos. Y lo que se deducía a lo postrero de la so inmensa coleición de datos y d'otres coleiciones asemeyaes yera que non solamente los ritos relixosos taben xuníos con enorme frecuencia a los actos máxicos, sinón que tamién cada grupu de creencies relixoses cuntaba cola so Maxa particular". Pa sofitar la so afirmación Caro Baroja demuestra que la maxa y la relixón en Grecia y en Roma formaben parte d'un únicu sistema.^[8]

Caro Baroja conclúi:^[9]

Creo que solo un abusu de métodu ye'l que convirtió a la Maxa en xunto (y a la Maxa clásico en particular) en materia que puede quedar totalmente al marxe o solu circunstancialmente xuntada a la Relixón, susceptible por tanto d'estudiu aislláu. La realidá ye qu'una y otra tuvieron xuníes de manera muncho más estrecha de que se da entender entá na xeneralidá de los trataos y asina resulta que los campos d'aición d'una y otra interferíense. Podemos almitir, sí, en bloque, que'l campu nel qu'opera más el pensamientu máxicu ye'l campu del deséu y de la voluntá que rompió otros venceyos, y qu'entrín y non la mente humana someter de manera fundamental a idees de acatamientu, agradecimientu y sumisión, sigue dientro del campu de los sentimientos relixosos.
Agora bien, nun casu o otru, dientro de la vida práutica, ente'l suxetu que desea una cosa, bona o mala, afaláu por odiu o amor y l'oxetu del so deséu, suel interferise con frecuencia un tercer elementu que, nunos casos, ye esencialmente magu o bruxu y n'otros sacerdote. Unu conxura, l'otru de normal ora y sacrifica. Pero dacuando tamién, el sacerdote recurre a práutiques máxiques, a esconxuros y el magu a oraciones y sacrificios. [...] Dacuando, tamién se combinen un esconxuru y una oración, o s'asoceden. La fluidez de los pensamientos y de les emociones torga dar, pos, valor decisivu a toa separación ríxido y formalista de los fechos máxicos y relixosos... Torga tamién establecer un orde socesoriu cronolóxicu que dexe dicir que, siempres, un procedimientu (el máxicu, por casu) ye anterior a otru (el relixosu) o viceversa.

Criterios y estudios académicos hasta l'actualidá

La interrellación de los mitos antiguos de les más diverses cultures, les sos semeyances y rellación coles relixones animistas, nes que la maxa desempeñaba un papel central, fueron estudiaes pol antropólogu británicu James George Frazer na so obra monumental La caña dorada. Merecieron tamién una amplia considerancia per parte del psiquiatra Carl Jung, quien desenvolvió la teoría del inconsciente coleutivu.

L'antropoloxía estrema güei día ente maxa y relixón, y asitia a la maxa nun planu paralelu al de la evolución de les relixones.

En psiquiatría, delles enfermedaes mentales y trestornos de personalidá carauterizar por diversos graos de pensamientu máxicu.

Opiniones sociales sobre la maxa na actualidá

• El pensamientu máxicu, orixe de la maxa, consiste en ciertes creencies de lóxica indemostrable.
• L'actual usu de pallabres (del llinguaxe) pa llograr cambeos nuna persona, n'ocasiones inclusive ensin que lo sepa, ye la base de munches sicoterapies, incluyendo'l psicoanálisis. Coles mesmes, l'usu de téuniques como la suxestión, la hipnosis y la programación neurolingüística (PNL), ya inclusive los placebos, son ferramientes de cambéu conductual que na antigüedá pudieron ser atribuyíos a encantamientus, conxuros, bruxería, maxa, o milagros en casu de relixón. Tamién hai que mentar los conocíos efeutos de les profecíes autocumplidas nes qu'una afirmación respeuto al futuru, en forma de profecía, desencadena una serie de sucesos que terminen causando lo que se predixera. La diferencia de toes estes téuniques cola maxa ye l'ausencia d'atribución de poderes a entidaes espirituales o metafísiques.
• Esiste'l pensamientu güei día, que munchos inventos modernos seríen maxa pa les sociedaes primitives, yá qu'en parte suplen dalgunes de les capacidaes buscaes polos antiguos magu.
• La pallabra máxicu tamién s'emplega pa referise a fenómenos que nun tienen una esplicación racional. Lo inesplicable pue ser «máxicu». Dacuando pa referise a sentimientos como l'amor, la felicidá o cuando asocede daqué sobre lo que nun se conoz a ciencia cierta la so causa, dizse que «hai maxa».
• La práutica de la maxa nun ta exenta d'una actitú que permea el pensamientu y tesciende a tolos ámbitos de la vida del individuu que lu practica.
• Básicamente, la praxis máxica consiste na transaición ente'l ser humanu y estes potencies p'apoderales al so favor.
• La maxa referir a les creencies metafísiques, que'l so elementu central y diferenciador ye la capacidá humana de modificar la realidá ensin medios puramente causales.
• La bruxería puramente nun ye maxa, anque utiliza munchos de los sos elementos.
• La maxa foi bien escorrida na Hestoria (por corrientes relixoses o sociales) y, entá güei, oldeando les sos teoríes per mediu del métodu científicu. Mientres dellos periodos de la Hestoria, una acusación de magu podía significar el so encarcelamientu, tortura ya inclusive la muerte pal magu.

Les maxes «non naturales» n'Europa

Dende antiguu enunciáronse y clasificaron les «maxes non naturales o ocultistes». So la denominación xenérica de «ocultismos» se engloban les clasificaciones históriques d'un repartu heteroxéneu de creencies y práutiques de les doctrines ocultes. Según el xurisconsultu Francisco Torreblanca Villalpando (sieglu XVII), ente'l catálogu de tipos y los sos numberosos subtipos taríen:

• Aldovinaciónes (contendría numberosos subtipos)
• Oráculos (contendría numberosos subtipos)
• Artes Cabalístiques (contendría numberosos subtipos)
• Arte Bultable *

Arte Paulina

• Augurios & Auspicios
• Sortilegios & Conxuros & Encantamientos
• Maleficios (contendría numberosos subtipos)
• Necromancies
• Piromancia & Aeromancia & Hidromancia & Geomancia (fueu, aire, agua, tierra)
• Maxa dæmoniaca (que los griegos llamaben Goecia)

Modernamente podríen ser clasificaos col eufemismu de Esoterismos ocultistes.

Manitu o la maxa n'América del Norte

El filólogu Pedro Estala refier los siguientes usos y costumes ancestrales en rellación a la maxa y al pensamientu máxicu de diverses naciones indies, arrexuntaes n'observaciones antropolóxiques feches na Luisiana hasta finales del sieglu XVIII:

Los chactas

«Pensara volveme darréu a la Nueva Orleans pero'l deséu de conocer y esaminar adulces la nación más valiente y numberosa de la Luisiana, que ye la de los Chactas, obligóme a camudar de dictame. (...) Esta nación puede poner en campaña 4.000 guerreros (...) Los Chactas son n'estremu supersticiosos; cuando van a dalguna espedición, consulten a la so Manitu, y el xefe llevar consigo: esponer siempres escontra la parte por onde han de colar al enemigu, y los guerreros fáen-y la centinela. Tiénen-y tanta veneración, qu'antes de comer dan-y el so porción correspondiente. (...) Nun ye deshonor nengunu ente estos el fuxir nes batalles, y escúlpense con que lo fixeron por un suañu que tuvieren. Ye increíble'l casu que faen de los suaños: si un caudiellu d'una espedición diz a los sos guerreros, que suañó que seria esgrazada la empresa, al puntu vuélvense a la so aldega. Entós que lleguen, faen la medicina, esto ye, les sos Jongleros usen de mil supersticiones, y con esto vuelven al enemigu. (...) Nun se-yos conoz nengún cultu, sinón el que dan al so Manitu: nun se curien de la otra vida, y sicasí creen na inmortalidá de l'alma. Tienen muncha veneración a les sos Jongleros, que como dixi, asonsáñense máxicos, adivinos y médicos (...). Tienen muncha autoridá ente los demás, consultar como a oráculos, y alleguen a ellos en toles sos necesidaes. Cuando enferma, un Chacta, da al Jonglero tou lo que tien por que-y faiga la medicina; pero si l'enfermu muerre, los parientes atribúin la so muerte a la impericia o malinidá del mestrón, y suelen face-y pagar cola vida les sos impostures. Dalgunos d'estos suelen tener conocencia de delles plantes bien eficaces pa curar les enfermedaes propies d'esti país (...) Los Chactas tarrecen enforma a los que se dicen bruxos, y quando atopen dalgunu d'esti impostores, matar ensin nenguna formalidá. Topándome yo na Mobila mataron a golpes de macana a unu que se dicía bruxu, porque-y atribuyíen toles desgracies de la so nación.»

Los alibamones

«Reconocen un Ser supremu, a quien llamen Sulbieche; habiéndo-yos yo preguntáu qué idea teníen de la otra vida, respondiéronme , que los que nun robaren la muyer ayena, nin furtiaren, nin muertu a naide, van dir dempués de la so muerte a un país n'estremu fértil, onde nun-yos faltarán muyeres nin paraxes propies pa la caza, y que tou lo van tener a la so disposición; pero que si otra manera, haber sío llocos, y se haber burlláu del Grande Espíritu, van dir á un país desagradable, llenu d'escayos y abrojos, onde nun va haber caza nin muyeres. (...) Sotierren a los sos difuntos sentaos, dando por razón, que l'home nació pa tener la cabeza recta escontra'l cielu. (...) Pónen-y una pipa y tabacu por que fume y faiga la paz coles xentes del otru mundu. Cuando dalgún mátase o por desesperación o por non sufrir dalguna enfermedá, nun lu sotierren y refúndien-y al ríu, porque esto tener por una cobardía (...) Pol tiempu de la collecha, que ye'l mes de xunetu, faen una gran fiesta: nesti día solemne, que pasen ensin comer, encienden el fueu nuevo por que los Jongleros faigan les sos ceremonies, dempués se purifican y ufierten a la so Manitu les primicias de los sos frutos, concluyendo'l día con dances de relixón.(...)»

Les santeríes

Ye de relevancia mentar la consecuencia colonial del mestizaje, que non solo ye de manera racial, como s'encetaría nel puntu de vista biolóxicu, sinón que primero de too respuende al intercambio sociu-cultural. A manera d'exemplu podemos tomar a la llamada santería que, a traces xenerales, ye considerada como un conxuntu d'elementos que componen al catolicismu y a les tradiciones yorubes qu'importaron los esclavos negros prindaos en Nixeria y treslladaos a Cuba.

Esta conxugación de sistemes relixosos sigue siendo practicada hasta los nuesos díes en diverses partes de Llatinoamérica, y non solo ye rexida pola devoción a los santos identificaos colos orishes, sinón qu'implica una xerarquía sacerdotal. Un exemplu claru de la maxa contaminante ye cuando, pa la iniciación d'un sacerdote, ye-y apurrida cierta cantidá de collares mientres el ritu, que-y dexarán representar a cierta cantidá de orishas y tar en contautu con ellos al traviés del sacrificiu de cabres o otru animal. Estes creencies y práutiques tamién impliquen que la resolución de ciertos problemes, como devolver la salú a daquién que lo solicitó, deber a que s'invocó al espíritu de los sos ancestros y llevóse la ufrienda al orishá indicáu. Esto ye maxa imitativa ya implica creencies animistes.

Maxa blanco

La maxa blanco, n'oposición a la maxa negro, busca la prosperidá del individuu y ye benéfica. Esti tipu de maxa inclúi conxuros y sortilegios de distintos tipos p'ameyorar les colleches, atraer les agües, yerbes bones pa caltener la salú o atraer los sanamientos d'enfermedaes, amuletos proteutores y talismanes. Recurrir a ella pa estornar la mala suerte. Foi una maxa oficial en munches dómines históriques.

Maxa negro

El Códigu Teodosiano promulga, per primer vegada, una llei en contra del exerciciu de la maxa, en 429. En 534, el segundu Códigu de Justiniano prohibe consultar a los astrólogos, magos y adivinos por ser la maxa uno «oficiu malváu». El Concilio de Ancira o Concilio d'Elvira, en 306, declara que matar al traviés d'un esconxuru ye un pecáu y l'obra del demoniu. El Concilio de Laodicea solicita, en 360, la escomunión de too aquel que practique la bruxería, l'aldovinación, l'astroloxía y la maxa. Ye col cristianismu que la manipulación de les fuercies ocultes, tradicionalmente en manes masculines - les úniques col poder abondo como pa realizar conxuros benéficos-, pasen a ser consagraes a les manes femenines, les úniques capacez de realizar maleficios malinos, lo qu'abre les puertes por qu'Europa ente, na Edá Media, na dómina de la caza de bruxes, una y bones les bruxes son les úniques capaces de realizar la maxa negro al apautar col Diañu.^[10]

Xamanismu

El xamanismu o shamanismu referir a una clase de creencies y práutiques tradicionales similares al animismu qu'aseguren la capacidá de diagnosticar y de curar el sufrimientu del ser humanu y, en delles sociedaes, la capacidá de causalo. Sistema que dio orixe a diversos cultos y relixones y que'l so orixe remonta a la edá de Piedra. El xamán ye una especie de mestrón, con poderes máxicos especiales.

Candomblé

Sistema asemeyáu al Vudú popular en Brasil. Consiste na invocación de ciertes deidaes llamaes Orixás.

Vudú

Sistema popular n'Haití. Asemeyáu al Candomblé.

Umbanda

La Umbanda ye una relixón espiritualista y máxicu que tien les sos rices nes relixones indíxenes, africanes y cristiana pero qu'incorporo conocencia universales pertenecientes a munches otres relixones, la Umbanda ye una relixón brasilana fundada'l 15 de payares de 1908 pol espíritu de lluz Caboclo de los siete encruciyaes manifestáu nel so Médium Zelio Fernandino de Moraes. la Umbanda esta encontada na esistencia d'un Dios Únicu y nes sos Divinidaes y básase na manifestación de guíes espirituales de lluz que sirven a les divinidaes trabayando en beneficiu de la evolución humana al traviés de la incorporación mediumnica como tambien dexando menmsajes por mdio de psicografias, clarividencia, clariaudiencia Etc. La Umbanda tien 3 pilastres fundacionales a saber: 1) Ye la manifestación del espíritu pa la caridá ( nun cobra por nengún tipu de trabayu espiritual y la so atención ye totalmente gratuita), 2) nun realiza trabayos negativos de nengún tipu y si los combate y anula y 3) nun Sacrifica Animales porque cela , protexe curia a la vida polo xeneral. Si nun se cumplen estes bases fundacionales nun taríen faciendo Umbanda.

Quimbanda

Sistema de maxa que trata de la invocación d'entidaes llamaes exus, pudiéndose cola ayuda d'eses entidaes, faer tanto'l bien como'l mal.

Wicca

Ye una relixón neopagana apaecía como un 'renacencia' de l'antigua relixón de la bruxería y empecipiada por Gerald Gardner. La mesma foi reformada por munchos prauticantes y covens non tradicionalistes que nun se sienten cómodos coles primeres enseñances de Gardner. Un eclecticismu, na cual la mayoría de los sos prauticantes utilicen la maxa curioso n'auxiliu de la evolución humana.

Munchos wiccanos alleguen de primeres al usu d'oráculos pa consultar si ye conveniente realizar maxa en cierta situación. La maxa na Wicca defínese como l'arte d'unviar conciencia a voluntá, n'ocasiones sofitando estos pensamientos o esta fe con oxetos o yerbes que representen la intención del Magu Wicca.

Maxa sexual

Arrexuntar na maxa sexual diversos sistemes: thelemita, gnósticu, etc., que tien de ser verdaderamente estremáu del Tantra col cual guarda dellos puntos de rellación. La base d'estos sistemes ye'l conceutu de que'l sexu ye sagráu.

La maxa sexual estremar en diversos sistemes distintos y con diverxencies. Dalgunos d'ellos deriven del sistema orixinalmente desenvueltu por Paschal Beverly Randolph y dempués por Theodor Reuss na Ordo Templi Orientis (O.T.O.) y por Aleister Crowley, por Kenneth Grant y pol artista Austin Osman Spare. Citamos ente los diversos sistemes de maxa sexual:

• Ansariético: Creáu polos Ansarichs o Alauitas (n'inglés: Ansaireth o Ainda Nusairis) na Siria antigua *

Eulis: Creáu por Pascal Beverly Randolph, un empecipiáu ente los Alauitas

• Sistema de la O. T. O.: Sistema de maxa sexual que guarda dalguna rellación con delles cañes de Tantra Oriental
• Sistema de Fraternitas Saturni: deriváu d'O.T.O.
• Sistema Maatiano: Creáu por disidentes d'O.T.O.
• Sistema da O. T. O. A.: Deriváu d'O.T.O., fai usu de práutiques astrales de maxa sexual
• Caos: Sistema máxicu qu'inclúi la maxa autosexual»
• Movimento Gnósticu Cristianu Universal: Sistema de maxa sexual acentuadamente ascéticu fundáu pol neo-gnósticu Samael Entá Weor
• TAU: Iglesia Estáu Cristiana Universal Movimientu S.O.S de rescate interoceánico: Creáu por Kelium Zeus y el so fíu Samel Joab Bathor Weor.
• T.O.T.O. Corriente Thelémica Tifoniana desenvuelta por Kenneth Grant.
• Zos Kia Cultus. Sistema de bruxería inventáu por A.O.S.
• La Couleuvre Noire: Cultu de Vodoun modernu qu'utiliza la maxa sexual xunto cola corriente ofidiana, dirixíu por Michael Bertiaux.
• Sexu Dhármico: Meditación Holo-orgásmica y Ecu-Tantra. Corriente contemporánea desenvuelta pol autor y ocultista Yhao Hani.

Thelema

Filosofía, cultu o relixón, dependiendo del puntu de vista, creáu por Aleister Crowley a partir del Liber AL vel Legis ('llibru de la llei'). Cola receición d'esi llibru empecipió una nueva era, Eón de Horus, onde'l ser humanu percíbese como centru del so propiu universu. θελημα thelema, en griegu, significa voluntá.

Samael Entá Weor

El colombianu Víctor Manuel Gómez R. (Samael Entá Weor), fundador del Movimento Gnósticu Cristianu Universal, tomando la maxa sexual como unu de les pilastres fundamentales de lo que llamó «revolución de la conciencia». El so principal carauterística ye lo que'l mesmu autor llama «ascética revolucionaria de la Yera d'Acuariu». Acordies con l'autor, metafísicamente, el so procesu consiste n'amiestu intelixente de la enganía sexual col entusiasmu espiritual». Esta consiste, d'últimes, na conexón de los órganos xenitales masculinos y femeninos llamaos polos términos ioni y lingam (en idioma sánscritu), evitándose l'orgasmu, tanto masculín como femenín, la perda del semen y transmutando, por aciu procesos indicaos nos sos llibros, el semen n'enerxía, lluz y conciencia.

Ordo Templi Orientis

La Ordo Templi Orientis, fundada por Theodor Reuss y Karl Kellner de primeres del sieglu XX basóse primeramente na aplicación del tantra sexual con una estructura que recuerda a la masonería. Cuando l'ocultista inglés Aleister Crowley foi almitíu nesta Orde, los sos rituales y filosofía básica fueron reformulaos pa ser interpretaos y trabayaos so la llamada llei de thelema. La O. T. O. acabó siendo l'orixe de diverses disidencies qu'adoptaron distintes perspectives sobre la maxa. D'ente les disidencies que realicen un llabor consideráu seria podemos citar a la Ordo Templi Orientis Antiqua (O. T. O. A.) y a la Ordo Templi Orientis Tifoniana (Typhonyan O. T. O. o TOTO).

Maxa luciférica

Sistema de Fraternitas Saturni. Ye un sistema paecíu al de OTO, centralizando les sos práutiques na maxa sexual (n'especial nes práutiques del «senderu de la esquierda») y na maxa ritualística. La diferencia principal en rellación a la O.T.O. ye que, en tantu esta busca la fusión individualizada cola enerxía creadora, como idea central, la Fraternitas Saturni busca alzar l'espíritu humanu a una condición de divinidá, representada por Lucifer. El sistema tien 33 graos.

Maxa enoquiana

La maxa enoquiana ye un sistema simbólicamente complexu, que consiste na evocación d'ánxeles enokianos, afayáu pol astrólogu John Dee y pol so vidente, Edward Kelley. El sistema foi darréu estudiáu pola Aurora Dorada Golden Dawn y por Aleister Crowley.

Maxa musical

Creáu por una renombrada ocultista, Juanita Wescott, estudiosa del sistema de Franz Bardon. El sistema de la maxa musical fai usu del hermetismu y de la cábala.

La evocación

La evocación ye un llamamientu de comparecencia de la entidá llamada. Y onde el magu esixe direutamente a la entidá'l cumplimientu de los sos deseos (dientro de la 'llexitimidá' del ritual), sía por aciu amenaces o ruegos. El primer oxetivu d'un magu cuando realiza la evocación ye tratar de consiguir que la entidá revéle-y el so atributos (poderes) según los sos trazos (signos), yá que asina en delantre puede consiguir los mesmos propósitos recurriendo puramente a la invocación. La evocación corada munchos riesgos yá que xunto a la entidá pueden allegar otros espíritus que nun fueron convocaos pol magu, o inclusive comparecer primero que la entidá (o unviada por ella) y faer creer al magu que ye la entidá reclamada. Por eso, el magu tien d'empezar toa evocación trazando'l pentagrama máxicu, que lo protexerá y del que nun tien de salir hasta que la entidá fuera despidida. Tamién tien de ser cautelosu nel so tratu cola entidá, pos siempres va tender a engañar al magu o aportar a les sos solicitúes so un pactu, error nel que suelen incurrir los primerizos.

Mientres la evocación el magu reclama la descripción precisa pa llograr los sos oxetivos, una y bones l'oxetivu raramente va ser pidíu nel momentu, sinón qu'escorriendo la idea de repitilo a voluntá y nel momentu precisu que'l magu riquir, pudiera llevar a cabu los sos planes. Tol procedimientu riquíu, va afigurar nun futuru no que supón la invocación.

La invocación

La invocación ye un pidimientu de cumplimientu, nun esiste nenguna comparecencia de nenguna entidá, y formalmente paezse enforma a la fórmula que s'espón nes relixones como rezos, cola diferencia de que si'l ritual ta correutamente formuláu, espérase que efeutivamente cumplir. La invocación exhíbese al traviés de los amuletos, y talismanes. Tal como s'esplicó, una vegada que'l magu consiguió de la entidá una descripción precisa pa consiguir los sos oxetivos, el magu despide a la entidá y va ponese manes a la obra na ellaboración del talismán, una vegada ellaboráu, un ritual más senciellu (esta ye la invocación) aguiya'l talismán por que cobre l'efeutu que los signos y fórmules grabaes nel talismán describen. nesti casu'l ritual son oraciones y formulaciones, onde'l magu preséntase, epondera a la entidá, recuérda-y el so deber y esíxe-y dotar del efeutu deseyáu al talismán que foi construyíu siguiendo les indicaciones que la entidá describió.

Medios de contautu

Los rituales, suelen tener dos vertientes por que'l magu contacte cola entidá, y de cutiu dambes subsisten al empar, una aguada ye la pronunciación en voz alta, la otra son los grabaos.

Cuando'l magu usa la voz la so pronunciación tien de ser correuta, sinón, como en cualesquier otru idioma, puede indicase una cosa en cuenta de la deseyada, lo cual puede ser bien peligrosu pal magu. Una de les coses qu'un magu que desea contautar por voz cola entidá, tien de faer de primeres va ser reclamar la enseñanza y conocencia del idioma o llinguaxe pa comunicase debidamente y ensin riesgos cola entidá.

Los grabaos tienen d'utilizar siempres, unes tintes ellaboraes tal como la entidá rique, y la precisión del trazu tien de cumplise colo que güei definiríamos como acorde a definiciones de topografía (importa la exactitú de la forma más que la exactitú de les midíes), según el restu d'instrumentos que'l magu precisa pa ellaborar tou cuanto rique.

Consagración de los instrumentos del magu

Los instrumentos qu'utiliza'l magu tienen de tar consagraos, esto implica delles coses:

• Tienen De ser axenciaos (cuando son naturales como plantes) o ellaboraos (cuchiellos, medallones, tintes) nes feches en que rixe la entidá, consideraes tanto añales como diaries y horaries - momentu del día - lo qu'esixe per parte del magu ciertos conocencies tamién d'astroloxía.
• Antes d'empecipiar cada actu tien de recitase una oración na que se pide que nel oxetu o instrumentu afigúrense toles virtúes nellos riquíes.
• Los oxetos ya instrumentos asina preparaos nunca tienen de tener otru usu que'l destináu a los rituales de maxa.
• Anque nun ye imprescindible aconséyase que sía'l magu quien ellabore tolos instrumentos y percancie tolos oxetos qu'utiliza, con cuenta d'asegurase la correuta observancia del restu de regles.

El xuramentu del magu

El magu cuando ye asistíu por un maestru comprometer a faer un xuramentu y caltenelo. El magu vese asina obligáu a cumplilo a raxatabla, yá que nel so defectu achacar o atraen males pol so incumplimientu. Na midida na que el magu toma conciencia de la realidá nes sos práutiques, toma de la mesma concencia de la necesidá de cumplir el so xuramentu.

Cada maestru puede imponer distintes regles o les mesmes regles con llixeres diferencies, sicasí siempres ye obligáu la regla que señala que l'aspirante, enxamás va revelar a les clares la conocencia adquirida so pena contra la so alma pola eternidá, según tampoco va revelar o va tener por discípulu, a nengún aspirante que nun sía merecedor. Por eso'l maestru retrasa lo suficiente la revelación de los más altos secretos con cuenta de que pueda conocer si l'aspirante va ser o non merecedor. Munchos de los aspirantes que fueron refugaos en dalgún estáu de conocencies son los que tán en condiciones de prauticar bruxería (si fuera'l so deséu), ye dicir cualquier tipu de maxa llindada en conocencies.

La mayor dificultá de la conocencia de la maxa ye que pa poder faer la primera evocación onde'l magu o aspirante a magu pueda remembrar a la entidá deseyada y consiguir los sos favores consiste precisamente en que rique conocer el so nome, trazu y ritual de evocación según conocer en fondura los peligros a los que s'enfrenta y como protexese frente a ellos, en virtú del xuramentu, implica qu'ensin maestru cualesquier aspirante podría dedicar gran parte de la so vida a resolver estos enigmes pelos sos propios medios, ensin un guía que-y resuelva eses primeres duldes.

Una vegada qu'un magu consigue satisfactoriamente remembrar a una entidá, puede reclamar a la mesma les conocencies que rica y asina avanzar nel so camín, siempres de xacíu, espuestu al peligru de los engaños. Inclusive nesi casu, la entidá esixe al adepto ensin maestru un xuramentu de non revelación.