Mario Echandi Jiménez
33. Presidente de Costa Rica

8 mayu 1958 - 8 mayu 1962
← José Figueres Ferrer - Francisco José Orlich Bolmarcich →
embaxador

Vida
Nacimientu San Xosé, 17 de xunu de 1915[1]
Nacionalidá Bandera de Costa Rica Costa Rica
Muerte San Xosé, 30 de xunetu de 2011[2] (96 años)
Causa de la muerte neumonía
Familia
Padre Alberto Echandi Montero
Oficiu políticu, diplomáticu, abogáu
Premios
Creencies
Relixón catolicismu
Partíu políticu Partido Unión Nacional (es) Traducir
Cambiar los datos en Wikidata

Mario José Echandi Jiménez (17 de xunu de 1915, San Xosé – 30 de xunetu de 2011, San Xosé) abogáu y políticu costarricanu, foi diputáu na Asamblea Llexislativa de 1953 a 1958 y presidente de Costa Rica de 1958 a 1962. Intentaría ensin ésitu ser presidente en dos causes más.

Líder opositor al calderonismo mientres los años cuarenta, depués daría un xiru y convertiríase nel so aliáu y n'unu de los principales opositores al Partíu Lliberación Nacional dempués de 1948. Conocíu pol so pensamientu lliberal y anticomunista, Echandi foi unu de los postreros presidentes lliberales que tuvo'l país. A pesar del so pensamientu de derecha, Echandi realizó mientres la so xestión delles reformes de tipu estatal como la creación del Institutu Costarricense d'Aguaduchos y Alcantarellaos y la creación del Institutu Nacional de Tierres y Colonización (güei Institutu de Desenvolvimientu Agrariu) que distribuyó tierres ente llabradores.

Vida familiar

Orixinariu d'una familia bien afecha de l'aristocracia costarricense y que tuviera tradicionalmente arreyada en política, Echandi yera fíu del hacendado Alberto Echandi quien foi candidatu presidencial nes eleiciones de 1923 y de Josefa Jiménez Rucavado. Casó a Olga De Benedictis Antonelli.

Estudios

Cursó estudios nel Llicéu de Costa Rica, graduándose como bachiller en 1933.[5] Darréu, graduar de llicenciáu en Lleis na Escuela de Derechu.

Primeros cargos públicos

Foi Amestáu Militar en misión especial en Panamá en 1940, Embaxador de Costa Rica nos Estaos Xuníos d'América, les Naciones Xuníes y la OEA (1949-1950), Ministru de Rellaciones Esteriores y Cultu (1950-1952), candidatu presidencial del Partíu Unión Nacional pa les eleiciones de 1953 pero la so candidatura foi abolida pol Tribunal Supremu d'Eleiciones[6] y Diputáu por San Xosé (1953-1955). Mientres la so diputación y yá perfilándose como potencial líder opositor, foi acusáu de collaborar coles fuercies calderonistas qu'atacaron en 1955 razón pola cual l'Asamblea Llexislativa, apoderada pol Partíu Lliberación Nacional, llevantó-y la imnunidad por que fuera investigáu. La oposición, en protesta, dexó'l plenariu. Por esto Echandi casi foi acoradáu por grupos figueristas.[7] Foi, sicasí, absueltu dafechu[8]

Presidente de la República

En 1958 foi escoyíu Presidente de la República, cargu qu'exerció de 1958 a 1962. El presidente Echandi llogró 102.851 votos como candidatu del Partíu Unión Nacional, Francisco José Orlich candidatu del Partíu Lliberación Nacional llogró 94.778 votos y Jorge Rossi Chavarría llogró 23.910 votos pol Partíu Independiente. Esti postreru partíu taba constituyíu por exmiembros del Partíu Lliberación Nacional. Un añu antes de la eleición hubo una dixebra nesi partíu y un grupu de les sos partidaries encabezadures pol llicenciáu Jorge Rossi dexaron les sos files.[9] Mientres el so gobiernu empecipió'l plan vial, que resultó nel meyoramientu de la rede de carreteres al traviés de la nación.

Ye l'autor de la Llei de Desenvolvimientu y Fomentu Industrial. Creó l'Institutu de Tierres y Colonización (ITCO) (güei Institutu de Desenvolvimientu Agrariu (IDA), p'ayudar a convertir a cientos de llabradores d'escasos recursos en propietarios de les sos parceles y pequeñes finques granibles.

Tamién creó'l Serviciu Nacional d'Aguaduchos y Alcantarellaos (SNAA), (güei llamáu Institutu Costarricense d'Aguaduchos y Alcantarellaos (A Y A), p'ameyorar el suministru d'agua potable y construyir alcantarellaos nes ciudaes y demás pueblos del país.

Fundó'l Ministeriu d'Industries y adoptó el Plan d'Alianza pal Progresu.

Empecipió la construcción del Bancu Central. Rompió rellaciones diplomátiques col réxime comunista de Fidel Castro en Cuba.

Favoreció a los colexos católicos y construyó munches escueles.

Volvió intentar tornar a la Presidencia en 1970 y 1982, ensin ésitu.

Mientres el so gobiernu aprobáronse delles lleis importantes, fundóse'l Serviciu Nacional d'Aguaduchos y Alcantarellaos,[10] l'Institutu de Tierres y Colonización (ITCO), la Llei de Proteición y Desenvolvimientu Industrial, creóse'l primer Plan Vial, que'l so oxetivu yera construyir una rede de carreteres y caminos nel país según un planiamientu previu.[10] Y rompiéronse rellaciones diplomátiques con Cuba por cuenta de la política de fusilamientos del réxime de Fidel Castro. Foi polémicu'l so vetu a la Llei del Aguilandu propuesta pola bancada del Partíu Lliberación Nacional y que'l so autor yera'l futuru presidente Luis Alberto Monge, el vetu nun torgar l'aprobación de la llei que foi ratificada.[11][12]

Principales llogros del so gobiernu

  • Construyó nueves escueles
  • Creó'l Serviciu Nacional d'Aguaduchos y Alcantarellaos
  • Creó un Plan Vial de Construcción de Carreteres
  • Creó l'Institutu Nacional de Tierres y Colonización
  • Fomentó'l desenvolvimientu del comerciu y l'agricultura
  • Camudó les armes sobrantes por tractores que dedicó al desenvolvimientu agrícola *Rompió rellaciones

diplomátiques con Cuba, pol réxime de Fidel Castro

Reconciliación Nacional

Mientres el so gobiernu dexóse'l regresu del ex-presidente Rafael Angel Calderón Guardia y los sos siguidores atoparon condiciones pa entamase.

Actividaes posteriores

Foi nuevamente candidatu a la presidencia de la República en 1970 y 1982. Encabezó la delegación de Costa Rica a tomar de posesión del Presidente del Ecuador José María Velasco Ibarra en 1968. Foi declaráu Beneméritu de la Patria en 2003.

Muerte

Depués de dellos díes de lluchar contra una broncu neumonía, el corazón de don Mario detúvose. Nos años previos al so decesu, el ex-presidente Echandi sufrió les consecuencies d'un derrame cerebral que minó dalgunes de les sos facultaes físiques.

Referencies

  1. ↑ Afirmao en: Nuestros gobernantes: verdades del pasado para comprender el futuro. Páxina: 133. Llingua de la obra o nome: castellanu. Data d'espublización: 1999.
  2. ↑ URL de la referencia: http://www.laht.com/article.asp?ArticleId=412006&CategoryId=23558.
  3. ↑ Afirmao en: quirinale.it. Identificador Orden al Mérito de la República italiana: 33788. Data de consulta: 18 marzu 2024. Llingua de la obra o nome: italianu.
  4. ↑ URL de la referencia: https://www.boe.es/datos/pdfs/BOE//1951/007/A00090-00090.pdf. Data de consulta: 16 payares 2017.
  5. ↑ Fundación Mauro Fernandez, Álbum d'escoyeta fotográfica del centenariu del Llicéu de Costa Rica (Llibru del Centenariu); San José, Costa Rica. ISBN 9977-54-013-6. 1988, p. 140.
  6. ↑ Reseña de les eleiciones presidenciales de 1953. Investigador: Gerardo Hernández Naranxal
  7. ↑ http://resonoco.crearblog.com/?p=51
  8. ↑ Reseña de les eleiciones presidenciales de 1958. Investigador: Gerardo Hernández Naranxal
  9. ↑ Hestoria de Costa Rica, Monge Alfaro, Carlos. edición #16, Imprenta Trejos, 1980, páxina 304
  10. 1 2 Hestoria de Costa Rica, Monge Alfaro, Carlos. edición #16, Imprenta Trejos, 1980, páxina 304
  11. ↑ http://wvw.nacion.com/ln_ee/2007/avientu/06/opinion1341969.html
  12. ↑ http://www.diarioextra.com/Dnew/noticiaDetalle/221294


Predecesor:
José Figueres Ferrer
Presidente de Costa Rica
1958-1962		 Socesor:
Francisco José Orlich Bolmarcich







Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.