Llegada al poder

Tres el trunfu de la Revolución Cubana, la fuxida de Batista y l'arrenunciu d'Anselmo Alliegro, el 3 de xineru de 1959, Urrutia foi nomáu Presidente provisional de la República de Cuba y el so gobiernu foi reconocíu polos Estaos Xuníos. Por aciu esta movida Castro buscó, con ésitu, que'l gobiernu estauxunidense aprobara a Urrutia por ser consideráu cristianu, lliberal moderáu y por ser una persona educao y carismático.^[2] Al momentu de la victoria revolucionaria, Urrutia atopábase exiliáu en Venezuela, pero tornó'l 2 de xineru pa tomar posesión del cargu. El nuevu gobiernu revolucionariu consistió en gran parte de políticos cubanos veteranos y lliberales qu'incluyíen a José Miró Cardona, que sería designáu como Primer Ministru de Cuba por Urrutia.^[3]

Diferencies con Fidel Castro

Una vegada nel poder, Urrutia empezó rápido un programa pa cerrar tolos prostíbulos, casinos y lloteríes, sol argumentu de qu'estos fueren mientres enforma tiempu una influencia corruptora sobre l'estáu cubanu. Sicasí, esta midida desamarró les protestes de los emplegaos d'aquellos negocios, polo que Castro convenció a Urrutia de detener la execución de tal programa hasta que toos atoparen un emplegu alternativu.^[4]

El 16 de febreru, tres el sorpresivu arrenunciu de Miró, Castro foi nomáu Primer Ministru. Esto significó un amenorgamientu progresivu del poder de Urrutia mientres el de Castru amontábase, viéndose amenorgáu'l presidente a una figura decorativa como xefe d'estáu.^[3] Surdieron diverses disputes ente'l Presidente y el líder revolucionariu, ente les cualos destacaben l'amenorgamientu del salariu de Urrutia (que yera'l mesmu que recibía Batista, de $100.000 al añu^[5]) y les intenciones del xefe d'estáu de convocar nuevamente a eleiciones, a lo que Castro oponíase rotundamente, pos el líder revolucionariu consideraba que la vuelta de les eleiciones significaría'l regresu a los partíos políticos corruptos y les votaciones fraudulentas que marcaron el periodu de Batista.^[6]

Urrutia foi acusáu pol periódicu Meyora de mercar un xalé de luxu, lo cual foi interpretáu como un signu de traición a la revolución. Urrutia negó l'acusación y emitió una orde xudicial contra'l periódicu por bilordiu. Esta hestoria avivó les tensiones ente'l gobiernu revolucionariu y el Presidente, que tamién refugó públicamente tener desalcuerdos con Fidel Castro. Sicasí, lo cierto ye que para mediaos del añu'l poder del Presidente yera solu nominal, y Urrutia alloñárase por completu del gobiernu llexislativu, incluyendo Castro, por cuenta de la creciente influencia comunista nel estáu, contra los cualos realizó una serie de comentarios críticos. Mientres el periodu nel que Castro nun declaró nenguna afiliación colos comunistes cubanos, Urrutia yera un declaráu anticomunista porque ellos habíense negáu a sofitar la insurrección contra Batista.^[7]

Arrenuncia

El 17 de xunetu de 1959, tan solu siete meses y mediu dempués d'asumir el cargu, Urrutia foi obligáu a arrenunciar por Conrado Bécquer, dirixente de los trabayadores del azucre. Anque Castro arrenunció de volao como Primer Ministru en protesta, esi mesmu día denunció tamién al gobiernu de Urrutia, por considerar que'l so "febril anticomunismu" taba teniendo un efeutu perxudicial nel gobiernu cubanu. El sentimientu de sofitu escontra Castro provocó una manifestación popular contra'l xefe d'estáu frente al palaciu presidencial, esixendo l'arrenunciu inmediatu de Urrutia y la reincorporación de Castru como Primer Ministru. Tan solo un día dempués, viéndose ensin sofitos, Urrutia aceptó arrenunciar. El 23 de xunetu, Castro tornó a la posición de Primer Ministru y nomó Presidente a Osvaldo Dorticós Torrado, que yera más lleal a les reformes socialistes entamaes pola Revolución.^[7]