Manuel Suárez Fernández
Maestro General de la Orden de Predicadores (es) Traducir

1946 - 1954
← Martin-Marie-Stanislas Gillet - Michael Browne →
Vida
Nacimientu Erías, 5 de payares de 1895[1]
Nacionalidá España
Muerte Perpignan, 30 de xunu de 1954[1] (58 años)
Causa de la muerte accidente de tráficu
Estudios
Estudios Universidá Pontificia de Santu Tomás d'Aquinu
Llingües falaes castellanu
Oficiu flaire
Emplegadores Universidá Pontificia de Santu Tomás d'Aquinu
Premios
Creencies
Relixón Ilesia Católica
Orde relixosa Orde de Predicadores
Cambiar los datos en Wikidata

Manuel Suárez Fernández (5 de payares de 1895, Erías – 30 de xunu de 1954, Perpignan) foi un relixosu que aportó a Maestru Xeneral de la Orde Dominicana.

Biografía tomada de José Tolivar Faes

Feches les primeres lletres na inmediata escuela de La Frecha, ingresó en 1905 nel Colexu de los Dominicos d'Uviéu, y decidida la so vocación relixosa pasó al Colexu de Courias, en Cangas, onde cursó humanidaes. Siguió dempués un cursu de noviciáu en Padrón, onde vistió per primer vegada l'hábitu de Santu Domingu, y dellí pasó al Conventu de San Esteban de Salamanca pa cursar teoloxía y destacar especialmente como canonista. Na ilesia d'aquel conventu cantaría la so primer misa en 1924.

Esplica teoloxía na Universidá Dominica de Courias; cursa Derechu y llogra el doctoráu na Universidá Central; estudia en Friburgu; desempeña en Roma la cátedra de Derechu nel Colexu Angelicum; recibe'l más altu grau docente de la Orde Dominica, esto ye, Maestru en Sagrada Teoloxía, y ye nomáu rector. Foi tamién abogáu procurador del Tribunal de La Rota y miembru consultor de la Sagrada Congregación del Concilio y de les Sagraes Congregaciones "pro Ecclesia Orientali et Sacramentis".

El 20 de setiembre de 1946, axuntaos en Roma cuatro representantes de caúna de les provincies que la Orde tien pel mundu, pa escoyer nuevu Xeneral de la mesma, en votación solemne y secreta, ye escoyíu'l P. Suárez. Yera, dende Santu Domingu, l'octoxésimu maestru xeneral de la Orde y el decimocuartu español qu'ostentaría tan altu cargu.

Home virtuosu y d'estraordinaria cultura, falaba les principales llingües vives y tenía una notable conocencia de les muertes, aparte del llatín. Les sos ocupaciones multiplicáronse dempués de la eleición, pero siempres que-y foi posible volvió a los sos montes d'Erías amosándose gociosu nelles y cordial y senciellu con tolos sos paisanos.

Gociando de la estimación de Pío XII, intervieno na ellaboración del concordatu ente la Santa Sede y España, según nel procesu de beatificación de frai Melchor García Sampedro.

Viniendo n'automóvil dende Roma, pa presidir el Capítulu nel qu'en Les Caldes del Besaya, Cantabria, escoyeríase Provincial del so Orde, resultó muertu al topetar contra un árbol. Na basílica de Atocha, en Madrid, celebrar por él y pol so secretariu que tamién resultó muertu, solemnes funerales con asistencia del Gobiernu en plenu, dempués de los cualos los cadabres fueron treslladaos a Caleruega, onde antes de ser soterraos, foi dicha una misa de difuntos per monseñor Velasco, obispu d'Amoy, y llenizu como'l P. Suárez, que tamién presidió los oficios que n'Uviéu se celebraron el 3 de xunu na ilesia de Santu Domingu.

Pertenecía'l P. Suárez al Conseyu Cimeru d'Investigaciones Científiques, yera Grande d'España de primer clase, en virtú del Derechu dau polos reis d'España a los socesores de Santu Domingu nel Xeneralatu de la Orde, y dende 1950 tenía la Gran Cruz de Sabela la Católica. Collaborara en revistes de la Orde, y dende 1931 publicara en Roma'l so llibru De remotione parochorum.

Llábana sobre Manuel Suárez Fernández en Campumanes

N'atención a que'l P. Suárez yera fíu d'un obreru ferroviariu, en 1955, la RENFE asitió na estación de Campumanes, la más próxima al llugar d'Erías, una llábana cola siguiente inscripción: "Nesa estación trescurrió la infancia almirable del Revdmo. P. Manuel Suárez Fernández, Xeneral de la Orde de Predicadores, Teólogu, Rector y Xurista eminente, fíu del obreru de víes y obres mineru-canteru del Puertu de Payares D. Antonio Suárez Tuñón. La RENFE honrar al honrar la memoria del pernomáu relixosu con esta evocación qu'aspira a ser senciellu homenaxe y, al empar, nota de magníficu exemplu pa la gran familia ferroviaria española".

Referencies

  1. 1 2 Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 12451875h. Llingua de la obra o nome: francés. Autor: Biblioteca Nacional de Francia.
  2. ↑ Identificador del Boletín Oficial del Estado: BOE-A-1948-667.
  • Nomes y coses de les cais d'Uviéu (1992).- Editor:Conceyu d'Uviéu.- ISBN 84-606-1.037-3
Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.