Mantis religiosa
santateresa
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Arthropoda
Clas: Insecta
Orde: Mantodea
Familia: Mantidae
Subfamilia: Mantinae
Tribu: Mantini
Xéneru: Mantis
Especie: M. religiosa
Linnaeus, Syst. Nat., (ed. 2) 1(2):690, 1767 1758
Consultes
[editar datos en Wikidata]

La santateresa[1] (Mantis religiosa) ye una especie d'inseutu mantodéu de la familia Mantidae. Foi introducida en Norteamérica en 1899 nun barcu con plantones y a pesar de ser una especie introducida, ye l'inseutu oficial del estáu norteamericanu de Connecticut.

Descripción

Ye un inseutu de tamañu medianu d'aproximao 4 a 6 c.m., con un tórax llargu y unes antenes delgaes. Tien dos grandes güeyos compuestos y tres güeyos senciellos ente ellos. La cabeza pue xirar hasta 180°. Les sos pates delanteres, que caltién recoyíes ante la cabeza, tan provistes d'escayos pa suxetar a les sos preses.

Son animales solitarios sacante na dómina de reproducción, cuando machu y fema búsquense p'apariase. Cuando hai más d'un machu cerca d'una fema, éstos engárrense y namái ún reproduzse. Les femes son mayores que los machos. En rares ocasiones, mientres y tres l'apareamientu la fema cómese al machu.

Pue ser de color verde o pardu con distintos matices. El color del adultu ye determináu pol mediu nel qu'habitaba mientres fixo la so última muda (por casu, mariellu, si trátase de paya seco, o verde, si ye yerba fresco).

Ye l'únicu animal conocíu que cunta con un únicu oyíu, y tener alcontráu nel tórax.

Subespecies

Comportamientu

Algamen un añu de vida durante'l cual camuden seis veces enantes de convertise n'adultu. Pa camudar suspéndense d'una caña, espréndense de la vieya muda y salen pela parte anterior de la última cutícula .

Esti inseutu nun ye venenosu. Utiliza les sos fuertes pates delanteres p'atrapar a les sos preses y taramiales vives.

Alimentación

Mantis religiosa alimentándose

Caza a la chisba, permanez inmóvil coles pates delanteres xuntes (polo que paez que ta rezando), a la espera de qu'una presa avérese. Cuando otru inseutu pósase al pie d'ella, repárase xirando la cabeza (les mantis gocien de bien bona vista) y llanzándose al ataque de momentu. Hai un tipu d'arte marcial inspiráu na so forma d'atacar. Les sos pates delanteres suxeten a la víctima y la mantis empieza a alimentase d'ella darréu, inclusive si la so presa sigui lluchando pa escapar. La rapidez de les sos pates delanteres ye tal que pue atrapar mosques en vuelu.

Les preses puen ser taramiaes en parte o na so totalidá, y dexen namái como restos de la llacuada pates, ales o élitros, que la mantis escrupulosamente dexa cayer al suelu. P'alimentase, ye capaz de cazar: xaronques, llagarteses, pequeños mures, polilles y colibríes.

Magar tienen preferencies por animales vivos pa la so alimentación, en cautiverio tamién pueden llegar a alimentase d'inseutos muertos, siempre que daquién se los avere a les sos pates raptores o boca, anque la so actividá predadora vese menguada.

Reproducción

Na dómina d'apareamientu la fema segrega feromones, colo qu'atrai al machu, y ye l'únicu momentu nel que los machos y femes axúntense. Durante esti periodu les femes vuélvense bien agresives y, n'ocasiones, acaben por comese al so compañeru durante o dempués del apareamientu, empezando pela cabeza, y evitando estropiar les zones del sistema nerviosu encargaes de la reproducción. Esti comportamientu ta bastante mitificado, yá que, magar se da con frecuencia en cautiverio, ye raru en llibertá. La cópula dura unes dos hores.

Nel apareamientu, en primer llugar el machu arrodia a la fema hasta saltar al so envés y poner en contautu les sos antenes coles de la fema. De siguío, el machu pon en contautu les sos estructures xenitales coles de la fema y deposita el espermatóforu nel interior de la fema.

La puesta de los güevos faise na seronda y los güevos eclosionen en primavera. Pon los sos güevos en montoninos esplumosos (ootequs), qu'arreya a les ramines. La espluma endurezse puestu y protexe los güevos hasta que s'abran. Cada sacu pue allugar ente 200 y 300 güevos, pero namái unos pocos sobreviven yá qu'ente ellos impera'l canibalismu xuvenil, perecen los que tarden n'escapar de los sos hermanos, menguando la tasa de sobrevivencia.

Rellación con l'home

La rellación ente la Mantis religiosa y l'home foi un tanto contradictoria yá que, per un sitiu, espertó l'interés y l'almiración, y per otru amena la rocea y el mieu. Polo xeneral n'España la cultura popular equivocadamente presenta a la mantis religiosa como un animal peligrosu y venenosu a pesar de ser totalmente inofensivu y beneficiosu pal home, pos taramia gran cantidá d'otros inseutos. En dellos conceyos la mantis religiosa recibe nomes vernáculos como "muerte" o "caballín del diañu", que revelen esa concepción negativa. Oldeen estes denominaciones coles de "religiosa", del nome científico y común, y la de "santateresa", que faen alusión a esa posición na que paez que s'atopa rezando cuando acesma a les sos preses. El fechu de ser un gran predador d'otros invertebraos como saltapraos fai que-y la considere como especie bien beneficiosa. Igualmente, la so guapura y la so agresividá paecen xenerar una especial atraición en munches persones. Atópase les sos puestes considérase un bon badagüeyu en delles zones.

Amás de Mantis religiosa, pueden criase en cautividá otros xéneros de la familia de los mántidos como Sphodromantis viridis (gran mantis africana).

Galeria d'imáxenes

Referencies

Enllaces esternos

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.