Guerra Federal

Estatua del Mariscal Falcón na Plaza de Les Mercedes de Caraques

Juan C. Falcón exíliase nes islles de Bonaire y Curaçao en 1858.^[5]

Al trunfar la Revolución de Marzu sanciónase una nueva constitución el 31 d'avientu de 1858 y el 4 de xineru de 1859 Julián Castro foi designáu como presidente interín hasta unes próximes eleiciones.^{[ensin referencies]}

Sicasí, la situación d'aparente tranquilidá foi alteriada pol españíu de la Guerra Federal en Coro (20 de febreru de 1859). Mentanto Juan C. Falcón torna nuna esitosa invasión a Venezuela qu'empieza en marzu de 1859 col desembarcu d'Ezequiel Zamora na Vela de Coro y remata col desembarcu de la so persona en Palma Sola el 24 de xunetu.^[5] Ante tal circunstancies, Castro sofitáu en grupos oligárquicos», realizó una serie de maniobres polítiques destinaes a caltenelo nel poder direuta o indireutamente.^[6]

De resultes de l'ambigua actitú de Castro ante los factores de poder (lliberales y conservadores), los grupos conservadores optaron por derrocar lo'l 1 d'agostu de 1859 siendo sustituyíu por Pedro Gual.^{[ensin referencies]}

Tres la muerte del xeneral Zamora nel sitiu de San Carlos, Falcón y el xeneral Manuel Ezequiel Bruzual (llamáu'l Soldáu ensin Mieu”) asumen la direición militar de les fuercies rebalbes federales.^{[ensin referencies]}

Na Batalla de Coplé llibrada'l 17 de febreru de 1860 el xeneral Falcón foi ganáu polos conservadores del xeneral León de Febres Cordero. Foi xunto a la previa Batalla de Santa Inés (9-10 d'avientu de 1859), l'otru gran enfrentamientu de la Guerra Federal de Venezuela.^{[ensin referencies]}

La batalla pudo terminar siendo la derrota definitiva de la rebelión federal pero sicasí terminó siendo decisiva pal intre de la guerra yá que los lliberales ver con ella obligaos a pasar d'una fase d'enfrentamientu regular a una guerra de guerrilles qu'a la llarga llevar a la victoria.^{[ensin referencies]}

Presidencia

El 17 de xunu de 1863 Falcon ye designáu presidente provisional de la República pola Asamblea Constituyente de La Victoria. El 18 d'agostu d'esi mesmu añu robla'l llamáu Decretu de Garantíes empobináu a establecer los derechos del ciudadanu, acabar colos odios políticos y afitar la paz nel país. Esanició la pena de muerte, la prisión por deldes y estableció la llibertá de prensa, el llibre tránsitu y el votu universal pa los Poderes Executivu y Llexislativu. Tamién se decretó la construcción d'obres públiques y caminos. So la vixencia de la nueva Constitución venezolana de 1864,^[7] n'ochobre ye escoyíu Presidente Constitucional de Venezuela y ratificáu como tal pol Congresu'l 18 de xunu de 1865.^[8][9] Falcón tuvo d'enfrentar una fuerte disidencia dende'l so propiu movimientu, qu'empezó a armase tres l'arrenunciu públicu del Ministru de Guerra y Marina Manuel Ezequiel Bruzual, y mientres más de trés años atropó líderes políticos y militares nes sos files, munchos d'ellos bien favorecíos pol gobiernu. Los primeros alzamientos, que tuvieron un nivel rexonal, fueron rápido reprimíos pol gobiernu. Tien De tenese en cuenta que l'exércitu central sumaba apenes 3.000 regulares en 1866, bien pequeñu pa ganar a les fuercies de los caudiellos rexonales.^{[ensin referencies]}

Sicasí, por cuenta de la cada vez más represiva alministración central los grupos d'insurrectos empezaron a espandise por tol país en 1867, principalmente tres l'encarcelamientu del xeneral Manuel Ezequiel Bruzual. Ello llevó a una alianza ente lliberales y conservadores pa ganar fuercies como oposición.^{[ensin referencies]}