Joe Louis
Vida
Nacimientu	La Fayette (es) , 13 de mayu de 1914[1]
Nacionalidá	Estaos Xuníos
Residencia	Michigan Boulevard Garden Apartments (en)
Llingua materna	inglés
Muerte	Las Vegas, 12 d'abril de 1981[1] (66 años)
Sepultura	Cementeriu Nacional d'Arlington
Causa de la muerte	infartu de miocardiu
Estudios
Llingües falaes	inglés[2]
Oficiu
Oficiu	boxeador, actor, lluchador profesional, árbitru
Pesu	99 kg
Altor	188 cm
Premios	ver Lexonariu de la Lexón del Méritu Medaya d'Oru del Congresu de los Estaos Xuníos Atleta del año por la Prensa Asociada  (1935)
Serviciu militar
Cuerpu militar	Exércitu de los Estaos Xuníos
Lluchó en	Segunda Guerra Mundial
IMDb	nm0521876

Joe Louis.

Joseph Louis Barrows (13 de mayu de 1914, La Fayette ^(es)  – 12 d'abril de 1981, Las Vegas), conocíu como Joe Louis, foi un boxeador d'Estaos Xuníos moteyáu'l "bombarderu de Detroit". Foi campeón mundial del pesu pesáu mientres once años y ocho meses (1937-1949), un récor que naide consiguió superar.^[3]La International Boxing Research Organization (IBRO) clasificar como'l meyor pesu pesáu de la historia,^[4] y la revista The Ring asitiar nel númberu 4 de la llista de los meyores boxeadores históricos llibra por llibra.^[5]

Biografía

Joe Louis, "el bombarderu de Detroit", nació'l 13 de mayu de 1914 nuna cabaña d'algodoneros de Lexington (Alabama, Estaos Xuníos). Yera'l séptimu fíu d'una familia bien probe, y quedó güérfanu de padre a los 4 años.

Louis, con diez años, treslladóse col so padrastru y la so nueva familia a Detroit, onde empezó a trabayar como repartidor de xelu y depués como aprendiz d'ebanista. Al traviés d'un amigu empezó a asistir a un ximnasiu nel que-y vieron condiciones pal boxéu.

En xunetu de 1934 pasa al campu profesional con John Roxborough como representante y Jack Blackburn como entrenador. Louis apostó'l so primer combate contra Jack Kracken, al que ganó en Chicago nel primer asaltu.

La so carrera, de magar, foi acandilante. El 14 d'avientu d'esi mesmu añu vence, contra pronósticu, a Lee Ramage. En 1935 Mike Jacobs convence a los sos apoderaos por qu'acepten ser el so mánager, adquiriendo Joe llueu fama ya importancia convirtiéndose nel gran ídolu de les mases, especialmente de los homes y muyeres de color que vieron nél una oportunidá de qu'un home de color convertir por primer vegada en campeón de los pesos pesaos, dempués de qu'en 1915 lo fuera Jack Johnson .

En 1935 disputa 15 combates, ganando por K.O. dolce d'ellos, dalgunos contra rivales bien cualificaos como Primu Carnera, King Levinsky, Gus Dorazzio, Max Baer o l'español Paulino Uzcudun.

El 19 de xunu de 1936 sufre un importante revés. Enfrentar al alemán Max Schmeling nel Yankee Stadium de Nueva York y ye ganáu por K.O. nel docenu asaltu. Anque pide la revancha col alemán, enfréntase enantes con James J. Braddock, col títulu mundial en xuegu'l 24 de xunu de 1937, llogrando la victoria nel octavu asaltu.

Caltuvo l'entorcháu mundial mientres doce años (record absolutu d'años como campeón nel pesu pesáu), nos qu'engarró colos meyores boxeadores del panorama mundial, incluyida la deseyada revancha ante Schmeling, que se celebra en 1938. Un combate vibrante que termina nel primer asaltu cola victoria de Louis, y Schmeling con dos costilles rotes. Más tarde seríen escelentes amigos, magar que Schmeling yera consideráu polos nazis un prototipu de la raza aria.

Mientres la guerra mundial apuntar nel exércitu, y percuerre los campamentos aliaos efectuando exhibiciones boxísticas.

Tres dos defenses frente a Jersey Joe Walcott, la postrera en 1948 pretendía retirase como campeón. Sicasí, el Fiscu americanu oblíga-y a volver boxear pa pagar el millón de dólares que debía, según Facienda. Nunca tuvo de volver. En 1950 engarradiella con Ezzard Charles, por reconquistar del títulu, y ye ganáu ensin paliativos. El so últimu combate tuvo llugar el 26 d'ochobre de 1951, ante Rocky Marciano. Yeren los principios del gran Marciano, qu'a lo postrero sería l'únicu boxeador de los pesos pesaos en retirase imbatíu. N'ocho asaltos, Marciano machucó a Louis, acabando col mitu. Yera la tercer engarradiella que perdía na so vida.

Al poco d'abandonar definitivamente'l boxéu, quedó totalmente arruináu al se-y confiscados tolos sos bienes pol fiscu. Al igual qu'años tras Primu Carnera, intentó faer llucha llibre, pero fracasó, según n'otros negocios qu'intentó, hasta que nos años 60 foi a Las Vegas onde se desempeñó trabayando nel área de rellaciones públiques d'un famosu casino, viviendo d'eso hasta qu'en 1969 sufrió un colapsu en plena cai y en 1970 foi ingresáu nun hospital psiquiátricu en Denver. En 1977, una operación quirúrxica de resultes de tener l'aorta apexada, postrar nuna siella de ruedes. El 12 d'abril de 1981 morrió de resultes d'un fallu cardiacu en Las Vegas, NV. Foi soterráu nel Cementeriu Nacional d'Arlington, por espresu deseyo del Presidente Ronald Reagan. El so antiguu amigu Max Schmeling costeó los gastos de la so enfermedá y el so entierru. Apostó un total de 71 combates, con 68 victories (54 por K.O.) y 3 derrotes.

Referencies