Primeros años

Nacíu n'Asturies "de padres bien honraos", fixo los sos primeros estudios tuteláu pol so tíu, que foi canónigu en Xaén y dempués inquisidor en Granada, y siguir na Universidá de Irache pa terminar doctorándose en 1824 en Lleis y Cánones en la de Valladolid.

Canónigu doctoral de Murcia dende 1825, foi secretariu de cámara y gobiernu del cardenal Inguanzo, por aquél entós arzobispu de Toledo. Viaxó con él a Roma p'asistir a los cónclaves de 1829 y 1830 en que fueron escoyíos papes Pío VIII y Gregorio XVI, y cuando en 1835 decayó la salú del cardenal, Fernández foi nomáu gobernador eclesiásticu de la archidiócesis, cargu que desempeñó hasta la muerte de Inguanzo en xineru del añu siguiente.^[3]

Prisión

Foi por estes feches que resultó encausáu criminalmente nun procesu que supondría'l so retiru forzosu mientres dellos años: yeren los tiempos de la Primer Guerra Carlista, na que Carlos María Isidro de Borbón pretendía arrampuñar el tronu d'España a Sabela II, inda menor d'edá, y a la rexente María Cristina de Borbón-Dos Sicilies. Nesti contestu Fernández fixo circular un rescripto de la Penitenciaría nel que s'autorizaba la exención del pagu de la bulda de cruzada a los feligreses qu'asina lo solicitaren, en cuenta de qu'apurrieren en conceutu de llimosna una cierta cantidá que tenía de ser establecida pol confesor; el casu yera que d'esta manera l'erariu públicu perdía unos ingresos de dineru importante nun momentu de grave inestabilidá política y crisis económica, y magar nel xuiciu nun se demostró que'l dineru recaldáu fora a caltener a les fuercies carlistes, foi topáu culpable d'usurpar les regalías de la corona y condergáu a seis años de cárcel, que cumplió primero en Madrid y dempués en Cádiz; darréu foi autorizáu a morar en Sevilla y Xaén, onde'l so hermanu Lorenzo yera canónigu doctoral.^[4]

Rehabilitación y obispáu

Tornó a Toledo en 1844, y pocu dempués foi nomáu vicariu eclesiásticu de Madrid y vocal de la xunta de dotación del cultu y cleru, que taba preparando'l Concordatu cola Santa Sede que se fadría efectivu en 1851. N'agostu de 1847 la reina Isabel presentó-y pa ocupar l'obispáu de Sigüenza; foi preconizáu en Roma n'ochobre por Pío IX, y recibió la consagración en febreru del añu siguiente na ilesia de San Isidro de Madrid de manes del nunciu Giovanni Brunelli, asistíu pol arzobispu de Toledo Juan José Bonel y pol de Burgos Ramón Montero, siendo'l so padrín el marqués de Gastañaga.

Dempués de la guerra civil, la desamortización de Mendizábal y la llarga vacante dende'l fallecimientu del obispu Manuel Flaire once años antes, el so episcopáu tuvo empobináu al reestablecimientu de la disciplina eclesiástica, y a la unviada de misioneros a los principales pueblos del obispáu, la restitución a la diócesis per parte del gobiernu del conventu de San Francisco y del colexu de San Jerónimo, y l'adquisición del colexu de San Antonio.

Foi condecoráu cola gran cruz de la Orde d'Isabel la Católica, y nomáu preláu domésticu de Pío IX y asistente al solio pontificiu. Dáu'l so estáu de salú, qu'acusaba'l fríu de Sigüenza, en 1850 tuvo propuestu'l so treslláu a la diócesis de Xaén o a la de Málaga, que nun llegó a verificase.^[3]

Fináu a los cincuenta y seis años d'una pulmonía cuando s'atopaba faciendo una visita pastoral en Montejo,^{[n. 1]} foi soterráu na capiya mayor de la Catedral de Sigüenza tal como había dexáu dispuestu nel so testamentu; a pidimientu del so hermanu, el so corazón, pulmones ya intestinos fueron unviaos a la ilesia de San Acisclo del so pueblu natal,^[5] y a requerimientu del conceyu de Montejo, el so celebru dir a esta llocalidá.^{[6][n. 2]}