Vida antes de la so entrada en política

Jan Syrový estudió construcción nuna escuela téunica. Tres la so graduación en 1906, presentóse voluntariu pa un añu de serviciu nel Exércitu austrohúngaru. Darréu, estudió nuna escuela téunica en Rusia. Mientres la Primer Guerra Mundial, lluchó na Lexón Checoslovaca del Exércitu rusu y perdió el güeyu derechu na Batalla de Zborov. Más tarde tuvo al mandu de la Lexón y demás fuercies antibolcheviques a lo llargo del Ferrocarril Transiberianu. Naturalmente esto apurrió-y un reconocencia que-y dexó, una vegada terminada la guerra, convertise en xefe del Estáu Mayor del Exércitu checoslovacu (1927-1933) y, darréu'l so, inspeutor xeneral (1933-1938).^[4]

La Crisis de Múnich»: seronda de 1938

Cuándo dimitió'l gobiernu de Milan Hodža el 23 de setiembre de 1938, Syrový foi nomáu primer ministru y ministru de Defensa a pesar de les sos oxeciones pol presidente Beneš. Syrový declaró ser solamente un soldáu, non un políticu, y qu'escarecía de les cualificaciones y esperiencia pertinentes pa desempeñar puestos tan importantes. El presidente Beneš afirmó que la nación precisar y que, como soldáu, tenía que considerar el so pidimientu como una orde. Con dalgún reparu, Syrový entós aceptó.^[5]

Como primer ministru, tuvo qu'aceptar los términos del Alcuerdu de Múnich el 30 de setiembre.^[6] Nel so discursu per radiu, plantegó la so aceptación forzosa porque para Checoslovaquia, dada la superioridá del enemigu, cualquier conflictu resultara nuna matanza d'homes, muyeres y neños.^[7] Tres la dimisión del presidente Edvard Beneš el 5 d'ochobre, el primer ministru Syrový desempeñó'l cargu de presidente interín (acordies cola Constitución Checoslovaca) hasta que Emil Hácha foi escoyíu presidente'l 30 de payares de 1938.^[8]

El 6 d'ochobre, aceptó les esixencies del Partíu Popular Eslovacu —almitíes por toles formaciones polítiques salvu polos socialdemócrates y los comunistes— de que se formara un Gobiernu autónomu eslovacu con amplies competencies.^[9] Syrový nomó a Josef Tiso presidente del nuevu Gobiernu autónomu y la reforma territorial aprobar nel Parllamentu nacional el 18 de payares por amplia mayoría.^[8]

Dimitió como primer ministru'l 1 d'avientu de 1938, pero permaneció como ministru de defensa nacional hasta'l 27 d'abril de 1939. Nun se xunió a la resistencia contra la ocupación alemana yá que yera demasiáu conocíu como por que la so participación ayudara al movimientu. Aun así, entamó la tresferencia de sumes importantes d'un fondu de socorru Lexonariu p'asistir a la resistencia y a les persones qu'encaraben la persecución de les nueves autoridaes d'ocupación.

Tres la guerra

El 14 de mayu de 1945, a los pocos díes de la rindición alemana, Syrový foi arrestáu y acusáu de collaboracionismu (a pesar d'intentar evitar conscientemente ayudar al ocupante, dientro de los que'l so puestu dexar) y lleváu a xuiciu. Nun xuiciu ejemplarizante de supuestos collaboracionistes en 1947, el Tribunal Nacional atopólu culpable (según a otros acusaos, como, por casu, al so socesor como primer ministru, Rudolf Beran) y condergólu a venti años de prisión en dures condiciones.

Lliberáu en 1960, na amnistía de Novotný, quedó ensin pensión dalguna o mediu de subsistencia. Pa cuelmu, el réxime comunista torgó-y llograr un emplegu. Más palantre, dexóse-y trabayar como guarda nocherniegu, irónicamente xixilando'l "Panorama de la Batalla de Lipany" de Marold. Hasta 1967 el réxime nun-y concede una amenorgada pensión de xubilación.

Syrový sintióse fondamente ultraxáu pol veredictu del Tribunal Nacional hasta'l final de la so vida. Cola conciencia sele, nunca aceptó la inxusticia aparente del veredictu. Comentó'l so xuiciu nuna entrevista pa la revista Report en 1968 y declaró qu'había trés pruebes supuestamente decisives presentaes contra él. De primeres, una instantánea so estrechando la mano de Hitler, mientres una xunta a la que-y obligaron a asistir nel Castiellu Praga. Hitler realizara un discursu asegurando'l futuru de Checoslovaquia so la 'proteición' del Reich. Al terminar, allargó la mano a Syrový y los fotógrafos darréu fotografiáronlos. Otra fotografía apurrió la segunda prueba de l'acusación: tomada nuna llacuada del gobiernu, amosaba a Syrový sentáu xunto a Konrad Henlein. Syrový defendióse afirmando que la fotografía foi sacada de contestu y utilizada pola propaganda nazi. La prueba final yera un contratu d'armes colos nazis. Syrový declaró que les armes vendíes fueren modelos obsoletos de la Primer Guerra Mundial, ensin utilidá dalguna para Checoslovaquia y que les armes fueren vendíes a empreses privaes alemanes; amás, plantegó que la decisión de vender tomar pol gobiernu en plenu, non namái por él. Syrový declaró que, si los aliaos de Checoslovaquia ufiertaren l'ayuda prometida, nunca tendría qu'aceptar l'Alcuerdu de Múnich, pero que, na so situación, l'exércitu checoslovacu por sigo solo nun tenía nenguna posibilidá d'ésitu frente a los alemanes.^[10]

Syrový morrió'l 17 d'ochobre de 1970.