En llingüística, denominar imela o imala (del árabe imāla = inflexón) al fenómenu fonéticu qu'asocede en ciertos dialeutos árabes -antiguos y modernos- pol cual el soníu [a] cuando ye llargu -[a:] o [ā]- se pronuncia en determinaes circunstancies como ē o ī. La imela foi frecuente na Al-Ándalus, particularmente nel dialeutu árabe faláu na zona del Reinu de Granada, y esisten d'ella ensame d'exemplos nos arabismos incorporaos a la llingua española y na toponimia:

• al-bannā' ("el constructor") > al-bannī' > arbañil

• al-ŷulŷulān ("el sésamu") > al-ŷulŷulīn > ajonjolí

• al-kirā' ("l'arriendu") > al-kirē' > arriendu

• Al-Bayyāzīn ("los halconeros") > Al-Bayyīzīn > Albayzín

• Bāb ar-Ramla ("puerta de l'arena") > Bīb ar-Ramla > Bibarrambla

• Wād Āš ("ríu Ash") > Wād Īš > Guadix

• Mārida > Mērida > Mérida

• Bayyāsa > Bayyēsa > Baeza

• Ŷayyān > Ŷayyēn > Xaén