Peligno
Faláu en	Antigua Italia
Falantes	Llingua muerta
Familia	Indoeuropees  Llingües itáliques    Llingües oscu-umbres    Peligno
Estatus oficial
Oficial en	Nengún país
Reguláu por	Nun ta reguláu
Códigos
ISO 639-1	nengún
ISO 639-2
ISO 639-3	pgn
Llingües itáliques na Edá del Fierro, el peligno nel centru d'Italia correspuende ye una de les llingües del área I7 del mapa.

El peligno yera un dialeutu del oscu faláu nel área de los pelignos (Valle Peligna, al norte del Samnio, nel Abruzzo) nel I mileniu e. C.

Ta acreditáu por un pequeñu corpus d'una inscripción n'alfabetu llatín, atopada en 1877 datada del sieglu II e. C.^[1]

Historia y distribución

El territoriu de pelignos taba asitiáu na rexón montascosa al este del llagu Fucino, siendo'l principal asentamientu Sulmo (anguaño Sulmona). De toles llingües sabélicas, ye la meyor documentada dempués del oscu y l'umbru. Les inscripciones en peligno conocíes tán dataes ente'l sieglu III e.C. y el sieglu I e.C. anque la mayoría son de la segunda metá del sieglu II e.C. a la primer metá del sieglu I e.C.

Testos

La mayor parte de los testos son curtios y consisten en dedicatories y epitafios, polo que contienen pocu más que nomes propios. Sicasí, dos inscripciones topaes apocayá, son más estenses y consisten n'epitafios polétics. D'estes la inscripción de Herentas apurre'l testu peligno de mayor estensión. La llingua reflexada nesi testu ye inusual, yá que contién carauterístiques propies del oscu y l'umbru. Meiser (1987) suxure que'l testu ye probablemente un esfuerciu d'escribir el peligno yá que el so autor, usa formes de distintes variedaes de pelignos ya inclusive inventó una lletra adicional, y trata d'usar arcaismos por que'l testu nun se paeza tanto al llatín qu'empezara a influyir a la llingua falada.

Bibliografía

• Giacomo Devoto, Gli antichi Italici, 2a ed. Firenze, Vallecchi, 1951.
• Vittore Pisani, Le lingue dell'Italia antica oltre il latino, Torino, Rosenberg & Sellier, 1964. ISBN 978-88-7011-024-1

Referencies

Enllaces esternos