Iconoclasta
destrucción (es) y prohibición (es)

Iconoclasta refierse a quien prautica la iconoclasia, ello ye, quien destrúi pintures o escultures sagraes (iconos). Un exemplu d'iconoclasia foi la tradición bizantina, sobremanera de Lleón III, qu'ordenó la destrucción de toles representaciones de Xesús, de la Virxe María y, especialmente, de los santos. En llinguaxe coloquial utilízase tamién pa referise a aquella persona que va a rodapiellu y que'l so comportamientu ye contrariu a los ideales, normes, modelos, estatutos de la sociedá actual o a l'autoridá de maestros dientro d'ésta, ensin qu'implique una connotación negativa de la so figura. Les creencies de los iconoclastes son contraries a les de los iconódulos. Denominar iconodulía^[1] o iconodulia a la veneración (dulía) d'imáxenes (iconos). Nel catolicismu estremar de la Idolatría en que nun s'adoren les imáxenes en sí (como asocede na idolatría) yá que implicaría reconocer la divinidá de la imaxe, lo cual diría en contra del dogma de la Santísima Trinidá que les mesmes ilesies católiques (de ritu llatín y oriental, ortodoxes...) acepten yá que habría otra divinidá´´ estreme del Dios Trinitariu (el mesmu iconu). Nes distintes cañes del catolicismu apostólicu, l'iconu o escultura ye reconocíu como espeyu de lo divino qu'ayuda a la meditación y al rezu, pero nunca ye adoráu, por causa de lo que s'enunció enantes. Sicasí, la iconodulía nun taría escorrida, sinón qu'acordies cola doctrina católica, sería acorde colos preceptos relixosos, recibiendo los sos prauticantes el nome d'iconodulos.

Iconoclastes nel ámbitu bizantín

L'emperador Lleón III prohibió la veneración de les imáxenes que representaben a Cristu y a los santos en 726. Facer por razones d'orde relixosu y políticu. El so fíu, Constantino V (741-775), heredó un grave enfrentamientu ente la población mayormente a favor del usu d'imáxenes y la postura oficial, que finalmente concluyó utilizando'l so poderíu militar.

Tres el segundu concilio de Nicea en 787 afirmóse la veneración d'iconos, con base na encarnación de Xesucristu n'home.

L'emperador Lleón V (813-820) instauró un segundu periodu de lluches en 813, siguíu polos siguiente emperadores hasta Teófilo. Al morrer este, la so esposa Teodora movilizó a los iconódulos y proclamó la restauración d'iconos en 843.

Iconoclastes nel ámbitu islámicu

Los musulmanes tienen la prohibición de representar figures humanes nes mezquites, non la prohibición xeneral del usu de la figura humana n'otros ámbitos, como ejemplifican los testimonios musivos calteníos nos llamaos Palacios del desiertu.

De toes formes, tuvo siempres dafechu prohibíu'l representar imáxenes divines (ello ye que nes representaciones de Mahoma la so cara nunca apaez).

Iconoclastes nel ámbitu protestante

Delles congregaciones protestantes ven na veneración a les imáxenes una manifestación d'idolatría (o cultu a les imáxenes) pol mandatu dau na Biblia nel llibru Éxodu capítulu 20:

4 Non te vas faer nenguna escultura y nenguna imaxe de lo qu'hai enriba, nel cielu, o embaxo, na tierra, o debaxo de la tierra, nes agües.

5 Non te vas postrar ante elles, nin los vas rindir cultu, porque yo soi'l Señor, el to Dios, un Dios celosu, que castigo la maldá de los padres nos fíos, hasta la tercera y cuarta xeneración, si ellos tarrécenme;

6 y tengo misericordia a lo llargo de mil generación, si ámenme y cumplen los mios mandamientos.

Razón pola cual son contrarios a esta práutica relixosa, espresen la so desaprobación y refugu a esta tradición de munches denominaciones cristianes incluyendo la católica y l'ortodoxa.

Ver tamién

• Iconoclasia

Referencies

Bibliografía

• Manuel Riu (1975). Testos comentaos de dómina medieval, sieglos V al XII. Teide. páxs. 254, 262.
• Rosamond McKitterick (2002). L'Alta Edá Media: Europa 400-1000. Oxford University Press. p. 198.
• Giulio D'Onofrio (2008). The History of Theology. Middles Ages. Basil Studer. p. 52.