El humanismu cristianu ye una téunica social que defende una plena realización del home, de la muyer y de lo humano dientro d'un marcu de principios cristianos. Ente los sos principales esponentes atópase Jacques Maritain.

Efeutivamente, la visión cultural —o filosofía política d'inspiración cristiana— que Maritain desenvolvió con estraordinaria precisión y fondura en delles de les sos obres, particularmente en Humanismu integral y en L'home y l'Estáu, que son el fundamentu principal de lo que güei llamamos 'Humanismu Cristianu', el que, de la mesma, ye una de les primaries del desenvolvimientu mundial del estamentu políticu demócrata cristianu, empecipiáu n'América, Asia y nel Norte Llatín na primer metá del sieglu XX.

Hai de solliñar equí la importancia de dos conceutos fundamentales en dicha visión cultural: 'filosofía política' y 'humanismu fibral', porque sobre ellos fuelga, nel orde filosóficu, l'Humanismu Cristianu contemporaneu.

Filosofía política

El conceutu filosofía política, ye presentáu qu'en les mesmes pallabres de Maritain:

La filosofía política ye práutica, nel sentíu que trata de les aiciones humanes y de los sos fines, normes y condiciones d'esistencia; sinón que ye, a pesar de los sarcasmos de los llamaos homes teóricos, eficaz y eficaz en grau sumu, porque la esperanza tien que ver col tener de ser de les coses, non colo que les coses son, y l'home nun puede vivir y actuar ensin esperanza. La filosofía social nun ye lo que paez, pero ye bien pero bien eficaz claro siempres que dende onde se-y mire seya por qu'unu puede morrese si nun ye eficaz y eficaz en grau resto, porque tien que ver coles esperances terrestres de la comunidá humana.
Jacques Maritain[1]

Humanismu integral

Pela so parte, el conceutu humanismu integral pasó a formar parte plena de la doctrina social de la Ilesia a partir del fechu, verdaderamente inusitado, de que Pablo VI na so encíclica Populorum progressio (1967), citando como exemplu precisamente'l llibru Humanismu Integral, declarara: "42. Tal ye'l verdaderu y plenu humanismu que s'hai de promover".

Pela so parte, Xuan Pablo II non solamente ratificó esa declaración na so encíclica Sollicitudo rei socialis (1987), conmemorativa de los venti años de la Populorum progressio, sinón que convirtió'l conceutu 'humanismu integral' en parte sustancial de la so esmolición por "la cuestión cultural de los nuesos tiempos, tema central del so Pontificáu... Xuan Pablo II sirvió como centinela na tradición de Maritain; siguió los esfuercios de Maritain pa establecer les bases intelectuales d'una teoría personalista de la democracia y de un 'humanismu integral'.".[2]

"L'home del humanismu cristianu – diz Maritain – sabe que la vida política aspira a un bien común cimeru a una mera coleición de bienes individuales... que la obra común tien de tender, sobremanera, a ameyorar la vida humana mesma, a faer posible que toos vivan na tierra como homes llibres y gocien de los frutos de la cultura y del espíritu... aprecia la llibertá como daqué qu'hai que ser merecedor; entiende la igualdá esencial qu'hai ente él y los otros homes y la manifiesta nel respetu y na fraternidá; y ve na xusticia la fuercia de caltenimientu de la comunidá política y el requisitu previu que llevando a los non iguales a la igualdá, "fai posible que naza la fraternidá cívica..."

Maritain propunxo l'ideal del Humanismu Integral o de la denomada Nueva Cristiandá: «Esti nuevu humanismu, ensin común midida col humanismu burgués y tantu más humanu cuanto nun adora al home, sinón que respeta, real y efeutivamente, la dignidá humana y reconoz derechu a les esixencies integrales de la persona, concebir empobináu escontra una realización sociu-temporal d'aquella atención evanxélica a lo humano que debe non yá esistir nel orde espiritual, sinón encarnase, tendiendo al ideal d'una comunidá fraterna»

Crítiques

El filósofu anarquista rusu Mijail Bakunin sostién que la espresión "humanismu cristianu" ye un oxímoron, yá que, según él, "mientres haya un tiranu nos cielos, l'home va ser esclavu na Tierra".

Según el filósofu español Fernando Savater: "El humanismu finca nel convencimientu de que l'home ye l'inventor y garante de los valores; de que l'individuu ye'l suxetu de la opción moral basada na llibertá ya inspirada pola razón. L'humanismu sostién que los homes nun tienen la obligación de cumplir los designios de los dioses nin son el simple xuguete de la necesidá natural o histórica".[3]

Sicasí, l'autor Vicente Alejandro Guillamón apurrió en 1997 una nueva visión del Humanismu Cristianu, rebautizada como Neo Personalismu Cristianu, que entronca direutamente con tesis más lliberales o llibertaries, que pueden traducise en clares opciones polítiques tanto actuales como de futuru.

Esti autor entiende que'l significáu de persona, dende'l pensamientu cristianu, atribúi a caúna de les persones individualmente la dignidá suprema, ensin poner a una percima d'otra, al contrariu que Mounier y Maritain, quién esplicaben que'l personalismu comuñal equival a dicir que'l ser humanu adquier la so personalidá básicamente nel grupu en cuantes que un miembru de la comunidá, y non por sigo mesmu.

¿En qué s'estrema pa esti autor el personalismu del individualismu? En que l'individualismu ye una filosofía que endiosa al home convirtiéndo-y nel centru del universu, ente que'l personalismu parte de la concepción cristocéntrica del cristianismu.

Lo fundamental, pa Guillamón, ta n'aponderar la llibertá de personar frente al Estáu. La institución estatal, señala, ye burocracia y voracidad recaldatoria. “L'Estáu nunca dexa de ser un pesu muertu, un ente ensin alma y ensin coraes, ensin cara y perfil personal”.

Ver tamién

  • Democracia Cristiana
  • Doctrina Social de la Ilesia
  • Emmanuel Mounier
  • Humanismu Integral
  • Internacional Demócrata Cristiana
  • Jacques Maritain
  • Partíu Demócrata Cristianu de Chile
  • Partíu Popular Européu
  • Personalismu
  • Vicente Alejandro Guillamón

Referencies

  1. ↑ J. Maritain. Prefaciu a 'The Social and Political Philosophy of Jacques Maritain' [La Filosofía Social y Política de Jacques Maritain]. Joseph W. Evans & Leo R. Ward. 1965
  2. ↑ Joseph M. de Torre. 'Maritain's "Integral Humanism" and Catholic Social Teaching' [El 'Humanismu Integral' de Maritain y l'Enseñanza Social Católica]. 2001)
  3. ↑ Savater, Fernando. Humanismu Impenitente. Ed. Anagrama, 1990

Enllaces esternos


Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.