Hortensio Quijano
Vida
Nacimientu	Curuzú Cuatiá, 10 de xunu de 1884
Nacionalidá	Arxentina
Muerte	Buenos Aires, 3 d'abril de 1952 (67 años)
Estudios
Estudios	Universidá de Buenos Aires
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	abogáu, políticu
Creencies
Partíu políticu	Unión Cívica Radical (es)

Juan Hortensio Quijano,^[1] Hortensio Quijano, o J. Hortensio Quijano (10 de xunu de 1884, Curuzú Cuatiá – 3 d'abril de 1952, Buenos Aires) foi un abogáu y políticu arxentín, que se desempeñó como vicepresidente de la Nación Arxentina ente 1946 y 1952, cargu pal que foi reelixíu en 1951, pero que nun pudo asumir por finar antes de rematar por completu'l so primer mandatu.

Biografía

Juan Hortensio Quijano^[1] nació na estancia La Llei, a 20 km de Curuzú Cuatiá, provincia de Corrientes, el 10 de xunu de 1884. El so segundu nome obra escritu na partida de nacencia como "Ortencio", pero'l mesmu Quijano atribuyir a un error ortográficu, escribiéndolo "Hortensio".^[1] Quijano roblaba y presentábase oficialmente como "J. Hortensio Quijano".^[1]

Estudió en Goya y depués nel Colexu del Uruguái “Justo José de Urquiza” de Concepción del Uruguay. Realizó los sos estudios universitarios d'abogacía na Universidá de Buenos Aires onde encabezó una fuelga estudiantil en 1904.^[2] En 1908 recibir d'abogáu y en 1919 llogró'l doctoráu en xurisprudencia.

Destacóse como dirixente de la Unión Cívica Radical en Corrientes, resultando escoyíu en repitíes oportunidaes como convencional nacional. Nos sos empiezos tuvo alliniáu tres la figura de Hipólito Yrigoyen pero depués xuntó al sector antipersonalista contrariu al yrigoyenismo.

En 1918 foi candidatu a gobernador de Corrientes pola Unión Cívica Radical, integrando la fórmula con Miguel Susini, pero resultó derrotáu. Depués desempeñóse como collaborador del presidente Marcelo T. de Alvear. Foi abogáu del Bancu de la Nación Arxentina, filial Goya. Escontra 1920 treslladar al Chaco, onde se dedicó a l'actividá agru-forestal, dexando'l so esitosu estudiu d'abogacía en Corrientes. Fundó'l Banco Popular y la Sociedá Rural de Corrientes. Foi presidente de la Sociedá Rural de Resistencia (1936-1949). Producida la Revolución del 43 dirixió'l grupu de radicales que sofitó a Juan D. Perón, llegando a desempeñase como ministru del Interior del presidente Edelmiro J. Farrell, funciones qu'exerció ente'l 4 d'agostu al 31 d'ochobre de 1945.

N'ochobre de 1945 fundó la Unión Cívica Radical Xunta Renovadora, xunto con Armando Antille, Juan Isaac Cooke, Eduardo Colom, ente otros, en sofitu a la candidatura presidencial de Perón pa les eleiciones de 1946, xunto col Partíu Llaborista y el Partíu Independiente. Na campaña eleutoral Quijano entornar a la xera de percorrer tol país en busca de radicales pa sumase al nuevu grupu políticu, consiguiendo'l sofitu d'una llinia de gran entusiasmu y notoriedá. El 24 de febreru de 1946 foi escoyíu vicepresidente de la Nación acompañando a Juan Domingo Perón al trunfar sobre la Unión Democrática que candidateaba la fórmula José P. Tamborini-Enrique Mosca.

Quijano y Perón el día de la so asunción en 1946.

N'exerciciu de la vicepresidencia destacar na profundización de les rellaciones con Brasil^[3] que llevaron al llamáu Pactu ABC (Arxentina, Brasil y Chile) impulsáu mientres el gobiernu de Perón.

En 1951 foi nuevamente candidatu a vicepresidente acompañando a Perón, depués de l'arrenuncia a esa candidatura d'Eva Perón. Internáu dende'l mes de xineru nel Sanatoriu Podestá,^[4] finó'l 3 d'abril de 1952, n'exerciciu de la vicepresidencia y antes d'asumir el so segundu mandatu. El cargu quedó vacante hasta 1954, añu en que se realizaron eleiciones especiales pa escoyer al vicepresidente, resultando electu'l almirante Alberto Teisaire.

El ferrocarril Quijano

Socesives derrotes eleutorales y la so prematura viudez emburriaron a Quijano a dedicase a xeres granibles al traviés de la esplotación de obrajes, aserraderos y desmotadora d'algodón nel entós territoriu nacional del Chaco. Los sos campos allugar al norte de la llocalidá de Lapachito, nes llegües 55, 64, 72 y 83 que conformaben una tira de 20 km de llongura de suelu granible chaqueño. Quijano proyeutó la construcción d'un ramal ferroviariu de anchu de vía estrechu que xunió la estación del Ferrocarril Xeneral Belgrano, en Lapachito, con El Zapallar (actual llocalidá de Xeneral José de San Martín) con un percorríu de 75 km escontra'l Norte.^[5]

La execución de les obres remató en 1922 y de momentu empezó'l tresporte de cargues de la esplotación forestal. El ramal con aldu Norte travesó los departamentos de Bermejo, Martínez de Hoz y Tobas. Nel añu 1934 habilitóse'l serviciu de correspondencia y pocu dempués el tresporte de pasaxeros. El Ferrocarril Quijano quedó venceyáu a la rede troncal del Ferrocarril Central Norte por aciu el cual podíen efectuase combinaciones pa dirixise a Resistencia, Presidencia Roque Sáenz Peña, Buenos Aires o Salta, xuniendo Barranqueras con Metán. La llinia Decauville tamién realizada por Quijano travesaba l'esteru Mula, les nacientes del Tragaderu, los quebrachales de L'Agustina, los zanjones tributarios del Guaycurú y el regueru Correntoso. El emprendimiento de Quijano tuvo por oxetivu tresportar la producción agrícola y forestal de General San Martín, fundamentalmente algodón y polos escontra la fábrica de tanín de La Verde.

Actualidá de Hortensio Quijano

A partir de 2003 Hortensio Quijano cobró notoriedá nos medios periodísticos y políticos como exemplu d'alianza política ente peronistes y radicales, ante l'alcuerdu similar qu'un sector de la Unión Cívica Radical (los denominaos Radicales K) realizó col sector del peronismu conducíu pol presidente Néstor Kirchner. L'especial oxetu de comparanza yera'l radical Julio Cobos, escoyíu en 2007 vicepresidente de Cristina Fernández de Kirchner.^[6]

Por cuenta de celebrase'l centenariu de la fundación de la llocalidá de Lapachito (Chaco) en 2012 creóse'l muséu "Quijano" en terrenes que pertenecieron a Dr. Quijano.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Hortensio Quijano .

(*) Nota: Hortensio Quijano morrió antes d'asumir el so segundu mandatu. El cargu quedó vacante hasta 1954, añu nel que foi escoyíu Alberto Tessaire