← Condáu de Zollern
← Hohenzollern-Haigerloch
 Hohenzollern-Sigmaringen
(de 1576 a marzu 1850)		 Provincia de Hohenzollern →
condáu
Alministración
Capital Sigmaringen
Forma de gobiernu Monarquía
Llingües oficiales alemán
Miembru de
Xeografía
Coordenaes 48°05′00″N 9°13′00″E / 48.0833°N 9.2167°E / 48.0833; 9.2167
Cambiar los datos en Wikidata

Hohenzollern-Sigmaringen foi un Estáu alemán perteneciente al Sacru Imperiu Romanu Xermánicu surdíu en 1575 como una partición del condáu de Hohenzollern. Aquel añu'l condáu quedó estremáu en cuatro Estaos: Hohenzollern-Hechingen, Hohenzollern-Haigerloch, Hohenzollern-Hohenzollern y Hohenzollern-Sigmaringen.

Historia

Vista del castiellu de Sigmaringen hacia l'añu 1900.
Rexón de Hohenzollern.

El primer Conde de Hohenzollern-Sigmaringen foi Carlos II (1576-1606).

Mientres el reináu del fíu y socesor de Carlos II, el Conde Juan (1606-1638), empecipióse la Guerra de los Trenta Años na que Hohenzollern-Sigmaringen viose somorguiada al igual que los demás Estaos alemanes. Juan caltuvo fiel al catolicismu. Como compartía frontera colos duques de Wurtemberg, de confesión protestante, quedó envolubráu en conflictos relixosos. Pa faer frente a los sos poderosos y peligrosos enemigos, el conde de Hohenzollern-Sigmaringen buscó una alianza cola católica Baviera. La so alianza con Baviera dexó-y a Juan trate alzáu a la dignidá de Príncipe Imperial en 1623. En 1630 facer col principáu de Hohenzollern-Haigerloch que quedó integráu nel so patrimoniu. En 1632 el castiellu de Sigmaringen foi afaráu polos suecos y el mesmu Príncipe Juan viose obligáu a abellugase en Baviera, onde morrió.

El príncipe Meinardo I (1638-1681) vio'l final de la guerra. Tres la muerte de Meinardo restablecióse un principáu de Hohenzollern-Haigerloch pal so segundogénito. Esti principáu de Hohenzollern-Haigerloch non se reintegraría definitivamente en Hohenzollern-Sigmaringen hasta 1767.

El principáu de Hohenzollern-Sigmaringen sobrevive hasta mediaos del sieglu XIX. La revolución lliberal de 1848 obligó al príncipe Carlos a abdicar en favor del so fíu Carlos Antonio, d'ideoloxía lliberal. El nuevu príncipe, imbuyíu d'un ideariu lliberal y panxermanista, decidió apurrir la soberanía del principáu de Hohenzollern-Sigmaringen a Prusia, onde reinaba una caña menor de la familia Hohenzollern.[1] Hohenzollern-Sigmaringen xunto col vecín Hohenzollern-Hechingen integrar en 1849 como la provincia de Hohenzollern nel Estáu prusianu.

Con posterioridá, el príncipe Carlos Antonio aportaría a ministru-presidente de Prusia ente 1858 y 1862, ente que'l so fíu Carlos sería escoyíu (col sofitu de Prusia) príncipe y darréu rei de Rumanía.

Llista de xefes d'Estáu

Condes de Hohenzollern-Sigmaringen

  • 1576-1606 Carlos II
  • 1606-1623 Juan

Príncipes de Hohenzollern-Sigmaringen

  • 1623-1638 Juan
  • 1638-1681 Meinrado I
  • 1681-1689 Maximiliano
  • 1689-1715 Meinrado II
  • 1715-1769 José Federico Ernesto
  • 1769-1785 Carlos Federico
  • 1785-1831 Antonio Luis
  • 1831-1848 Carlos
  • 1848-1849 Carlos Antonio

Ver tamién

Referencies

  1. ↑ «La ruta de Hohenzollern». Deutsche Welle 10.03.2002. Consultáu'l 2 de payares de 2007.

Enllaces esternos





Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.