Hoh Xil

Hoh Xil
	Patrimoniu de la Humanidá UNESCO
	可可西里 (zh-hans); ཨ་ཆེན་གངས་རྒྱབ (bo); ᠬᠥᠬᠡ ᠰᠢᠯ (mn)
	región natural (es)
Llocalización
País	República Popular China
Provincies	Qinghai
	Hoh Xil Hoh Xil (República Popular China)
Arquiteutura
Superficie	3 735 632 ha
Patrimoniu de la Humanidá
Criteriu	(vii) y (x) (es)
Referencia	1540
Rexón	Asia y Oceania
Inscripción	2017 (Xunta ?)

Qinghai Hoh Xil
Patrimoniu de la Humanidá — UNESCO
	Hoh Xil n'agostu
Llugar	China
Criterios	Natural: (vii)(x)
Referencia	1540
Inscripción	2017 (XLI Sesión)
Área	Asia y el Pacíficu

Hoh Xil ("Monte azul" n'asturianu, o tamién Aqênganggyai, "Señor de los diez mil montes"), tamién conocíu en chinu como Kěkěxīlǐ (可可西里), ye una rexón aisllada asitiada na parte noroccidental de la pandu del Tíbet, na provincia de Qinghai, China. Ye la parte menos poblada de China, según la tercera parte menos poblada del mundu.

Dende 2017, esta zona ta inscrita na llista de Patrimonios de la Humanidá de la Unesco^[1] como "la pandu más grande y alta del mundu".^[2]

Xeografía

La rexón tien una estensión de 83 000 km², con una altitú media de 4 800 m s. n. m. y estiéndese en direición meridional (esti oeste) ente les cadenes montascoses de Tanggula y Kunlun, nes zones fronterices de la Rexón Autónoma del Tíbet nel suroeste de China, la provincia china de Qinghai nel noroeste de China y la Rexón Autónoma de Xinjiang Uyghur en China. La parte sureste del Hoh Xil, drenada pel ríu Chumar, ye una de les principales fontes de cabecera del ríu Yangtze. El restu de la rexón ye endorreica, con drenaxes a numberosos llagos aisllaos. Esta área ye conocida polos hidrólogos como'l "distritu de los llagos Hoh Xil".^[3] En 1995, 45 000 km² de la rexón de Hoh Xil, con una altitú media de 4 600 m s. n. m., fueron declaraos reserves naturales nacionales. El Patrimoniu de la Humanidá de la Unesco ta asitiáu na metá occidental del condáu de Zhidoi y na parte occidental del condáu de Qumarlêb, en Qinghai.

Xeoloxía

El Hoh Xil ye una rexón volcánica. Na zona hai numberosos xacimientos volcánicos qu'alluguen dellos volcanes que se remonten al Cenozoicu Cimeru, según dalgunos de tipu ḥawaianu. Bamaoqiongzong cubre una superficie de 300 km² y contién un edificiu perfectamente calteníu al nordeste del monte y un fluxu de llava que cubre los depósitos del llagu cuaternariu. L'área de Bamaoqiongzong contién roques peralcalinas fonolíticas y foidíticas. Yongbohu contién cinco respiraderos daciticos, trachyandesiticos y andesiticos. Qiangbaqian toma una amplia zona a lo llargo de la frontera meridional del cordal de Kunlun. Un conu de la caldera de Hoh Xil, pensóse una vegada que tuviera n'erupción por cuenta de una semeya satelital tomada en 1973, pero anguaño considérase que nun hai tao históricamente activu.^[4]

Fauna montesa

A pesar del inclemente clima, Hoh Xil alluga más de 230 especies d'animales monteses, 20 de les cualos tán so la proteición del estáu chinu, incluyendo'l yac montés, pollín xavaz, venado llabiu blancu, osu pardu y l'amenaciáu antílope tibetanu o chirú. La gran cantidá de pika de llabios negros, un pequeñu royedor escavador, ye'l platu principal de la dieta de los osos pardos de la rexón; sicasí, los osos tamién s'alimenten de yac y antílopes.^[5] Hoh Xil, una rexón hasta agora desconocida, y l'antílope tibetanu, o chirú, convertir en nomes familiares en China tres l'estrenu de la película Kekexili: Mountain Patrol en 2004.

Tresporte

El ferrocarril de Qingzang y la carretera nacional 109 escurren a lo llargo de les fronteres orientales de la reserva.^[6] Nesta zona construyó'l túnel Fenghuoshan, qu'anguaño ye'l túnel d'autopista más altu del mundu (1 338 m de llargor, con entraes a 4 905 m s. n. m.).^[7]

Referencies

↑ «World Heritage Committee inscribes three natural sites and one extension on UNESCO’s World Heritage List» (inglés) (7 de xunetu de 2017). Consultáu'l 8 de payares de 2017.
↑ «Qinghai Hoh Xil». Consultáu'l 8 de payares de 2017.
↑ Zheng, Mianping (1997). An introduction to saline lakes on the Qinghai-Tibet Plateau (n'Inglés), páx. 21. ISBN ISBN 0-7923-4098-1.
↑ «Global Volcanism Program | Unnamed» (inglés). Consultáu'l 8 de payares de 2017.
↑ Xu Aichun, Jiang Zhigang, Li Chunwang, Guo Jixun, Wu Guosheng y Cai Ping (2006). «Summer Food Habits of Brown Bears in Kekexili Nature Reserve, Qinghai: Tibetan Plateau, China». Ursus 17 (2): páxs. 132-137. https://www.jstor.org/stable/3873090. Consultáu'l 8 de payares de 2017.
↑ «Environmental Protection Along the Qinghai-Tibet Railway». Archiváu dende l'orixinal, el 29 d'ochobre de 2008. Consultáu'l 8 de payares de 2017.
↑ «风火山隧道 (Fenghuoshan Tunnel)». Consultáu'l 8 de payares de 2017.

Enllaces esternos

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] «World Heritage Committee inscribes three natural sites and one extension on UNESCO’s World Heritage List» (inglés) (7 de xunetu de 2017). Consultáu'l 8 de payares de 2017.

[:0-2] «Qinghai Hoh Xil». Consultáu'l 8 de payares de 2017.

[3] Zheng, Mianping (1997). An introduction to saline lakes on the Qinghai-Tibet Plateau (n'Inglés), páx. 21. ISBN ISBN 0-7923-4098-1.

[4] «Global Volcanism Program | Unnamed» (inglés). Consultáu'l 8 de payares de 2017.

[5] Xu Aichun, Jiang Zhigang, Li Chunwang, Guo Jixun, Wu Guosheng y Cai Ping (2006). «Summer Food Habits of Brown Bears in Kekexili Nature Reserve, Qinghai: Tibetan Plateau, China». Ursus 17 (2): páxs. 132-137. https://www.jstor.org/stable/3873090. Consultáu'l 8 de payares de 2017.

[6] «Environmental Protection Along the Qinghai-Tibet Railway». Archiváu dende l'orixinal, el 29 d'ochobre de 2008. Consultáu'l 8 de payares de 2017.

[7] «风火山隧道 (Fenghuoshan Tunnel)». Consultáu'l 8 de payares de 2017.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]