La homosexualidá n'Alemaña tuvo carauterizada, especialmente mientres la persecución nazi y los dos décades tres la creación de la República Federal d'Alemaña, por una llexislación discriminatoria y la persecución. Mientres los años 1999 a 2005, sol gobiernu de coalición de verdes y socialdemócrates, Alemaña convirtióse nun país relativamente tolerante na reconocencia de la igualdá de derechos pa los homosexuales.

Per otra parte, a pesar de les condiciones adverses, Alemaña ye l'orixe del movimientu LGBT nes primeres décades del sieglu XX, años nos que se creó una floreciente subcultura gai y lésbica, que tendría una gran influencia nos movimientos LGBT posteriores. Una perspeutiva de la historia LGBT alemana puede vese nel Schwules Museum de Berlín, una institución única nel mundu dedicada al caltenimientu y espardimientu de la historia LGBT.

Los celtes

Los primeros pobladores conocíos de lo que na actualidá ye Alemaña fueron los pueblos celtes. De les sos costumes solo queden los escasos rellatos de griegos y romanos. Dada la so estensión, ye bien probable que les sos costumes fueren bien distintes en distintes zones xeográfiques.

Aristóteles menta nel so Política (Llibru 2, Capítulu IX) que los celtes practiquen la pederastia.[1]

Nel sieglu I edC, Diodoro Sículo escupuliciar de los costumes de los celtes:

Los homes son muncho más aficionaos al so propiu sexu; chaos sobre pieles, prestar con un amante a cada llau. Lo más estraordinario ye que nun tienen el menor recato nin dignidá; ufiertar a otros homes ensin la menor compunción. Amás, esti comportamientu nun ye despreciáu o consideráu vergonzosu: al contrariu, si unu d'ellos ye refugáu por otru al que s'ufiertó, ofiéndese.
Diodoro Sículo, mentáu en David F. Greenberg[2]

Lo que-y resultaba malo d'entender a Diodoro Sículo ye que los guerreros celtes nun consideraben escandalosu la pasividá sexual masculina, daqué que la sociedá romana consideraba per debaxo de la dignidá d'un home. La información de Diodoro provién de Posidonio y ta confirmada por otros autores como Estrabón y Atenéu.[3]

Los xermanos

Representación del dios Odín acaballando'l so caballu Sleipnir. Imaxe na piedra de Ardre (Gotland).

Los rellatos tresmitíos sobre los pueblos xermánicos son na so mayoría 200 o 300 años posteriores a los fechos y fueron realizaos por autores cristianos. Estos evidentemente escribieron los rellatos trescalaos nun pensamientu xudeocristianu nel que la homosexualidá yera condergada como pecáu y ye bien probable que deformarán les hestories según el so propiu pensamientu.[4]

Los pueblos xermánicos despreciaben la homosexualidá pasiva, que consideraben al mesmu nivel qu'a les muyeres, los babayos» y los esclavos, y glorificaban la camaradería guerrera ente homes.[1] La homosexualidá taba estrechamente xunida al conceutu del níð, que básicamente significa «envidiosu», «malinu», pero que tamién puede tener les connotaciones de «amuyeráu», «cobarde», «débil».[4][5]

El derechu islandés, el Grágás,[6] considera delitu llamar a daquién ragan, strodinn o sordinn, pallabres que definen a homes homosexuales activos y pasivos.[7] El derechu noruegu, el Gulathingslov,[8] inclúi ente los insultos que son delitos el «dexase usar de forma lasciva por otru home». El derechu de Bergen y de les islles tamién inclúi como falto'l «ser un magu o tener rellaciones con otru home (kallar ragann)».[9] Lo mesmo puede dicise del Frostathingslov de Noruega,[10] la Llei Sálica,[11] les lleis anglosaxones[12] y el derechu de Xutlandia[13]

Sicasí, nos países escandinavos hai noticies de sacerdotes travestidos y amuyeraos.[1] L'autor David F. Greenberg llega inclusive a interpretar nel so llibru The Construction of Homosexuality que Odín consiguía conocencies arcanes bebiendo semen.[3] Tamién esiste un rellatu de Loki que, tresformáu en yegua, ye montáu por Svaðilfari, un semental, y acaba dando a lluz a Sleipnir, el maraviyosu caballu d'ocho pates de Odín. El fechu foi una mancha na reputación de Loki.[4]

Los romanos

La muerte de Orfeo (1494) de Durero (1471-1528). Na cinta colgada nos árboles lléese Orfeus der erst puseran («Orfeo, el primer sodomita»). El dibuxu fai referencia a la fin que Ovidio da a Orfeo na so Metamorfosis, na que ménades tracies maten a garrotazos al músicu por dexar a les muyeres a favor de los rapazos.

L'este y el sur de lo qu'anguaño ye Alemaña, a lo llargo del Rin y Baden-Württemberg y Baviera meridionales, pertenecieron unos 300 años al Imperiu romanu, a les provincies de Germania Cimera, Germania Inferior y Recia. Ello ye que la ciudá de Tréveris foi capital alministrativa del Imperiu d'Occidente mientres los reinaos de Constantino II, Valentiniano I, Graciano'l Mozu, Magno Clemente Máximu y Valentiniano II. Como tal, eses árees beneficiar de les ventayes de la civilización romana y participaron dafechu de la so cultura.

Los romanos traxeron, xunto a los demás elementos de la so cultura, la so moralidá sexual.[14] Na sexualidá romana yera más importante'l estatus que la persona. Asina, los homes podíen enfusar a mozos esclavos, eunucos y prostitutos, de la mesma forma qu'a esclaves, concubinas o prostitutes. Sicasí, nengún ciudadanu de reputación practicaría sexu con otru ciudadanu, nin dexaría qu'otru home enfusar, independientemente de la edá o'l estatus.[15] La distinción yera estricta ente l'homosexual activu (que dacuando se chaba con muyeres y dacuando con homes) y el pasivu, que yera vistu como servil y amuyeráu. Esta moralidá foi usada por casu contra César, que los sos supuestos escarceos col rei de Bitinia taben en boca de toa Roma.[16] Polo xeneral, en Roma apoderaba una forma de pederastia bien similar a la practicada polos griegos.

El lesbianismu tamién yera conocíu,[14] tantu na so forma sáfica, esto ye, ente muyeres femenines que compartíen el sexu con adolescentes —una especie de pederastia femenina—, como'l tribadismu, nel que muyeres d'aspeutu masculín desempeñaben actividaes masculines, incluyendo la llucha, la caza y la rellación con muyeres.

La llegada del cristianismu

La moralidá romana yá camudara escontra'l sieglu IV, nel que Amiano Marcelino critica amargamente les costumes sexuales de los taifali, una tribu bárbara asitiada ente los Cárpatos y el Mar Negru, que praticaba la pederastia d'estilu griegu.[1] En 342 los emperadores Constantino y Constancio introducieron una llei pa castigar la homosexualidá pasiva, posiblemente cola capadura, llei que foi ampliada nel 390 por Teodosio, que dexa quemar na foguera a tolos homosexuales pasivos que trabayaben en chamizues. En 438 la llei foi ampliada a tolos homosexuales pasivos y nel 533 Xustinianu castigaba cualquier actu homosexual cola capadura y la foguera, llei que se fixo más estricta nel 559.[17]

San Pablo nun manuscritu de les epístoles, d'entamos del sieglu IX (Württembergische Landesbibliothek, Stuttgart).

Diéronse trés razones pa esti cambéu d'actitú. Procopio de Cesarea, historiador de la corte de Xustinianu, consideró que tres les lleis había motivos políticos, yá que dexaron a Xustinianu esaniciar a enemigos políticos, quedase coles sos propiedaes y nun tuvieron muncha eficacia esaniciando la homosexualidá ente la xente corriente.[1] La segunda razón y quiciabes la de más pesu, sería la estensión del cristianismu dientro de la sociedá romana, que foi asumiendo'l paradigma cristianu de que'l sexu tien de sirvir puramente pa la reproducción.[17] Colin Spencer, nel so llibru Homosexuality. A history, avanza la posibilidá de qu'un ciertu sentíu de autoprotección de la sociedá romana en sufriendo dalguna epidemia (como la peste, por casu) aumentó la presión reproductiva sobre los individuos. Esti fenómenu taría combináu cola estensión del estoicismu nel Imperiu.[1]

El cristianismu tamién llegó nel sieglu III a les provincies xermanes. Los primeros obispaos fueron Tréveris, nel sieglu III, Colonia, hacia l'añu 300, y Mainz, nel sieglu IV. Hasta l'añu 313 nun hubo una doctrina común nel cristianismu sobre la homosexualidá,[1] pero enantes San Pablo yá criticara la homosexualidá como contra natura:

Y de la mesma tamién los homes, dexando l'usu natural de les muyeres, encender nes sos concupiscencies los unos colos otros, cometiendo coses nefandas homes con homes, y recibiendo en sí mesmos el pagu que convieno al so tresmanamientu.

Adulces los Padres de la Ilesia fueron creando un cuerpu lliterariu nel que se condergaba la homosexualidá y el sexu polo xeneral nos términos más enérxicos, lluchando contra una práctica común na sociedá de la dómina, incluyendo la primitiva Ilesia.[18] Per otra parte identificóse a la homosexualidá cola herexía dende bien llueu, non solo por causa de los costumes paganes, sinón tamién por cuenta de los rituales de delles sectes gnóstiques o del maniqueísmu, que, según San Agustín, practicaben ritos homosexuales.[1]

El procesu de cristianización paralizar coles Invasiones xermániques de los sieglos IV y V y nun sería siguíu hasta que misioneros irlandeses volvieron nel sieglu VIII.

L'Alta Edá Media

Quema per sodomía del caballeru de Hohenberg y el so sirviente delantre de la muralla Zúrich en 1482. Ilustración del Chronik der Burgunderkriege (hai. 1483; Crónica de les guerres burgundies) de Diebold Schilling.

A finales del sieglu VI y principios del VII apaecen por toa Europa los penitenciarios, manuales que prescribíen castigos pa los distintos pecaos y faltes. Les penes prescrites varien tantu ente autores, dómines y países que resulta imposible faese una visión de conxuntu. Sicasí, en toos ellos condergaba'l sexu anal o oral, tanto homosexual como heterosexual. Por casu, el Finian, un penitenciariu irlandés, conderga les rellaciones homosexuales ente adolescentes a dos años de penitencia; pa homes adultos el castigu ye de trés años. Dalgunos inclusive menten la homosexualidá y la masturbación femenina, considerando l'aición especialmente grave si realizar con ayuda de dalgún oxetu, anque los castigos nun son severos. Inclusive la masturbación ye castigada con tres meses d'ayunu nel manual del arzobispu Teodoro de Canterbury.[1] En 965 Burkhard von Worms, obispu de Worms, editó'l Direutorium con una serie de regles pa «xixilar el cuerpu y curar l'alma». Les entrugues que fai l'arzobispu son sorprendentemente detallaes, tantu cuando fala del sexu heterosexual como del homosexual, llevando al autor Gotthard Feustel a afirmar que'l relixosu sabía esautamente de lo que taba falando. Pa Brukhard von Worms la homosexualidá, la masturbación y el bestialismu formaben un solu pecáu, la sodomía.[19]

La Ilesia tamién dedicó munchos esfuercios a esaniciar el pecáu nefando» dientro de les sos files. El Sínodu de Tours ordenó en 567 que nengún monxu nin sacerdote durmiera nuna cama con otru pa evitar la tentación. A partir d'esi momentu los monxos tendrán de dormir toos nuna gran sala so la vixilancia del abá. Exemplu d'estes medranes ye Walafrido Strabo (809-843),[20] fíu de padres probes, entra bien nuevu na comunidá del Monesteriu de Reichenau, pa aportar a el preceptor de Carlos el Calvo y más tarde abá de Reichenau. La poesía de Strabo, unu de los llogros cume del renacencia cultural carolinxu, tien clares traces homoeróticos, como'l poema que lu dedica al so «hermanu» Liutgers.[19]

Esta situación de relativa permisividad camudó parcialmente cuando nel sieglu XI el papa Gregorio VII consiguió que'l nomamientu de cargos eclesiásticos fuera potestá de la Ilesia y non de los poderes temporales. El trunfu del Papa foi en parte gracies a les actividaes de Pedro Damián, que percorrió toa Europa ximelgando les mases a favor de la reforma de la Ilesia. Los testos de Damián yeren violentamente homófobos, hasta'l puntu de que Gregorio VII tuvo que llamalo al orde. Damián afirmaba que les rellaciones sexuales ente homes nun yeren debíes al instintu natural, un «simple» pecáu, sinón que yeren debíes a influencies del demoniu. Ye'l primeru que rellaciona la homosexualidá cola posesión demoníaca, contra la que solo ayudaba la muerte por fueu.[19]

La Baxa Edá Media

La relativa permisividad con que se vivía la homosexualidá n'Europa camudó nel sieglu XII. So influencia de les campañes contra los albigenses y valdenses, de los que, como campaña de desprestrigio, la Ilesia Católica afirmaba que practicaben la sodomía, la rellación percibida ente homosexualidá y herexía empieza a estendese. Esta íntima rellación cola herexía sumir a la posesión demoníaca, como lo demuestra'l procesu por bruxería d'un home de Frankfurt en 1336. L'acusáu, probablemente so tortura, confesó que realizara'l osculum infame y que depués tuviera rellaciones sexuales col demoniu y con otros bruxos. El Malleus maleficarum, el manual sobre bruxes por excelencia, confirmar, la sodomía yera un pecáu tan horrible qu'inclusive los demonios espantábense.[19]

Les lleis civiles tamién camudaron, condergando la sodomía a la foguera. Yá nel sieglu IX Carlomagno condergara a los sodomites a la decapitación y munchos estudiosos son de la opinión de que les lleis antisodomíticas nun llegaron a emplegase efeutivamente, pero historiador más recién atribúin esta impresión a la falta de documentación y d'estudiu de los documentos esistentes.[19][21] Crompton menta por casu la quema ordenada en 1277 pol rei Rodolfo I d'Alemaña de lord Haspisperch, un escuru miembru de la nobleza suiza, o la de Jan de Wette, un humilde artesanu cuchillero, en 1292 en Gante.[21]

Estes lleis emplegar de cutiu como arma política, tal como inaugurara Felipe IV de Francia contra los templarios a principios del sieglu XIV. Esisten innumberables exemplos n'Europa, de los que puede mentase nel ámbitu alemán a Guillermu V, duque de Jülich, conde de Cambdrige y Peer of England, que foi zarráu por sodomía polos sos propios fíos n'avientu de 1349. Guillermo foi lliberáu en xunu de 1351 gracies al pagu d'un rescate que realizó'l so hermanu, el arzobispu de Colonia. Un segundu casu ye'l del noble Konrad von Murach, del altu Palatináu, qu'en 1466 foi forzáu a reconocer llibremente cometer el pecáu sodomítico. En realidá tuviera un problema de derechos col Pfalzgrafen bei Rhein y esta foi una forma de torar la so voluntá.[17]

Hasta finales del sieglu XX tamién se creía que les muyeres fueren inoraes por estes lleis, pero estudio más recién amuesen que xuristes medievales, siendo'l primeru Cino da Pistoia, interpretaron una escura llei de Diocleciano y Maximiano, la Lex foedissiman de 287 ddC, de forma condenatoria pa les muyeres que teníen rellaciones sexuales con otres muyeres. En 1400 Bartholomeo de Saliceto referir a la Lex foedissiman condergando'l lesbianismu a la pena de muerte. Les Llectures de Saliceto convertir nuna referencia pa toa Europa hasta'l sieglu XVIII.[21]

La Renacencia

Páxina del Constitutio criminalis Carolina (1577) na qu'apaez l'artículu 116 que trata sobre la sodomía.

Los castigos fueron aumentando y diversificándose a lo llargo de los sieglos XIII y XIV. A finales del sieglu XIII y principios del XIV les penes típiques pa un primer delitu de sodomía yeren la capadura, latigazos y multes; pa los reincidentes, la pena solía ser de muerte na foguera. En 1409, en Augsburgu, emplegaron una xaula na que zarraron a cuatro relixosos, que morrieron de fame y sei; el quintu foi «perdonáu» y quemáu na foguera. Polo xeneral, los relixosos sufríen penes menos severes o inclusive, como foi'l casu del vicariu Johannes Stocker de Basilea en 1475, acusáu d'abusar a unu de los neños del coru, yeren confiscados los sos bienes y a cencielles condergaos al destierru. En 1532, Carlos V del Sacru Imperiu Romanu creó una base llegal unificada pal castigu de la sodomía, confirmando na so Constitutio Criminalis Carolina costumes anteriores.[17] La llei caltuvo la so vixencia nel Sacru Imperiu Romanu-Xermánicu hasta finales del sieglu XVIII. El párrafu 116 diz:

Castigái asina al impúdico, cuando actúe contra natura.
Nel casu de qu'una persona actúe de forma impúdica con un animal, un home con un home, una muyer con una muyer, entós perdieron el derechu a la vida. Y va debese, según el costume, llevalos a la muerte pol fueu.
Constitutio Criminalis Carolina[22]

Polo xeneral nun paez qu'hubiera grandes persecuciones de sodomites nes ciudaes xermániques, anque se conocen procesos en Augsburgu, Ratisbona y Basilea. Un casu estraordinariu representar Colonia, la mayor ciudá alemana de la dómina, na que se formó una comisión especial en 1484 pa consiguir informaciones sobre'l pecáu nefando al traviés de los confesores. Sicasí, nun se conocen consecuencies rellacionaes cola investigación.[17] Na década de 1660 hubo una serie de persecuciones de bruxes y bruxos en Esslingen aniciaos pola denuncia de Hans Elsässer, un mozu de 17 años, qu'afirmó que'l demoniu había «metíu la so cosa na so parte de tras [...] y emburriáu hasta que daqué moyáu y caliente introducir nél, nun dolía [...]» Ye bien probable que nun fuera más que sentimientu de culpabilidá por rellación homosexuales que tuviera col aprendiz del so padre, Georg Scheffel. La denuncia, xunida a les ambiciones del maxistráu Daniel Hauff, produció una caza de bruxes que causó unos 60 xuicios y que costó la vida a 32 persones, ente elles les de Hans Elsässer y Georg Scheffel.[23][24]

Grabáu de Durero tituláu Männerbad («Bañu d'homes»), qu'una idea del aspeutu de los baños n'Alemaña mientres la renacencia.

Les investigaciones xudiciales dexaron entever el treme social y la subcultura sodomítica de la dómina. En Colonia, en 1484, el párrocu de la ilesia de San Martín cunta de determinaos llugares nel Heumarkt y edificios nel Leinwandsmarkt, dos grandes places, nos que s'axunten los sodomites, unos 200 según los sos cálculos. De Ratisbona sábese qu'hacia 1500 los sodomites axuntar en posaes, les letrinas de los monesterios y capiyes; les ilesies yeren emplegada de cutiu pa realizar contactos. Sicasí, en Augsburgu los sodomites axuntábense fora de les muralles de la ciudá, en tres baño públicos cercanos o en llocalidaes próximes, lo que daba pie a pasar la nueche. Los inculpaos atópense casi toos nes clases medies y el terciu inferior de la sociedá, quedando fuera les clases altes y los grupos marxinales, como prostituyíos, méndigos y vagamundos. Nel casu del procesu de Augsburgu, tratar de padres de familia. Si considérase que la homosexualidá dar por igual en toles capes sociales, ye de destacar que los gobiernos llocales intentaba exercer un control mayor sobre los grupos granible y reproductivu.[17]

Matthias Mende, historiador del arte y curador de la coleición gráfica de los museos de Núremberg, qu'escribió y collaboró en dellos llibros dedicaos a Durero, afirma que ye bien posible que Durero, ensin dulda el meyor pintor del Renacimientu alemán, pudiera ser bisexual. Mende basar en dellos nicios, siendo'l más importante una frase en griegu que l'amigu íntimu de Durero, Willibald Pirckheimer, escribió nun autorretratu que'l primeru regaló-y: «Mit dem erigierten Glied in den Anus des anderen» (col miembru erectu nel cursu del otru).[25]

De la Ilustración al sieglu XIX

Llexislación

Mientres el sieglu XVIII los países europeos empezaron a modificar la so actitú frente a la homosexualidá. La idea de Cesara Beccaria de 1763 de que solo teníen de castigase los delitos con víctima foi aplicáu per primer vegada por Voltaire a los sodomites:[19]

La sodomía, ente que nun haya violencia, nun puede ser responsabilidá de les lleis criminales. Nun viola'l derechu de nengún otru home. [...] Ye un viciu baxu, asquerosu, que'l so verdaderu castigu ye'l despreciu.
Voltaire[26][27]

El códigu penal austriaco introdució la homosexualidá en 1787 ente los delitos políticos», siendo los castigos la cárcel, trabayos forzaos o azotes, según el grau de «escándalu públicu», pero yá non la condena a muerte. Prusia fixo lo mesmo en 1794 nel so artículu 143, sustituyendo la pena de muerte por trabayos forzaos y cárcel de 6 meses a cuatro años y la perda mientres esi tiempu de los derechos civiles.[28]

Tres la Revolución, Francia introdució un nuevu códigu penal en 1791, el primer país européu que la so llexislación non mentar la homosexualidá, lo que significa que dexaba de ser delitu. El primeru en siguir l'exemplu francés foi Baviera, qu'esanició en 1813 la homosexualidá del códigu penal. Siguiéronlu Württemberg en 1838, Braunschweig y Hannover en 1840. N'otros estaos xermanos, como Saxonia, Oldemburgu y Turinxa, la pena yera d'un añu de cárcel. En Baden los xueces solo actuaben en casos d'escándalu públicu.[19]

La cultura de la ilustración y el romanticismu

El pensamiento ilustráu yera mecanicista y suponía lleis naturales tres tolos procesos vitales. Unu d'ellos yera l'impulsu de caltenimientu de les especies, que se tresformaba, tantu nel home, como nos animales, na atraición pol sexu opuestu. Nel casu de la homosexualidá, significaba que, de forma similar a lo que pasaba mientres el onanismu, l'home que tien sexu con otru en realidá ta imaxinándose a una muyer y de forma análoga sería'l casu de dos muyeres. Asina empieza a rellacionase la homosexualidá y l'onanismu, una y bones nenguna de los dos sirve pa la reproducción, como ponen de manifiestu Kant nel so Mataphysik der Sitten y el xurista Kakob Cella.[19]

Alexander von Humboldt (1769-1859), pintáu por Joseph Karl Stieler en 1843

Una de les personalidaes de la cultura más importantes del sieglu XVIII foi Johann Joachim Winckelmann, consideráu'l iniciador del estudiu científicu de l'Arqueoloxía y la Historia del arte. Winkelmann tenía l'enfotu de los cardenales romanos pal cuidu de les obres d'arte romanu de l'antigüedá y xaciábase colo más florío de l'aristocracia europea, incluyíu'l rei Federico II de Prusia. La so homosexualidá ye conocida peles encesu cartes qu'escribía a los sos amantes, pero foi despintada al públicu que nun aceptara del fechu. Tres la so muerte por asesinatu en 1768 en Trieste, autores de la talla de Goethe y Gotthold Ephraim Lessing escribieron lloes na so memoria.[19]

Tres la lliberalización de les lleis en contra de la sodomía mientres la primer metá del sieglu XIX, un vieyu Goethe de 70 años y yá asitiáu na so fama dexóse editar dellos poemes homoeróticos dientro del so Diván d'Oriente y Occidente, que retoma los motivos pederastes de los antiguos poetes perses. A pesar de que Goethe aseguró que l'amor ente'l poeta Hatem y el rapazu Saki yera platónicu, recibió fuertes crítiques d'otros poetes, como les d'Adelbert von Chamisso.[19] Un bon amigu de Goethe y unu de los científicos más importantes del sieglu XIX, Alexander von Humboldt, yera homosexual.[29] A pesar de que dellos historiadores quixeron despintar esa faceta de Humboldt o amarutala d'amistá, Magnus Hirschfeld publicó en 1914 rellatos de persones que conocieren personalmente al científicu y que recordaben la so participación na subcultura gai de Berlín.[30] Una de les disputes más amargoses dientro de la lliteratura alemana foi'l asuntu Platen, protagonizada por August von Platen-Hallermünde y Heinrich Heine. Von Platen, inspiráu por Goethe, escribiera unos poemes que fueron criticaos por Heine y Karl Immermann como clasicistes y anticuaos. El primeru sintióse ofendíu y l'asuntu foi in crescendo, con von Platten acusando a Heine de xudíu (Heine convirtiérase al cristianismu pocu antes) y Heine a von Platen de sodomita. Desgraciadamente la disputa solo sirvió pa sacar los trapos puercos de dos marxinaos, un «sodomita» y un xudíu». Von Platen morrió nel exiliu italianu a los 39 años y, que se sepa, nunca llegó a vivir l'amor carnal con un home.[19]

Según cuenta Bernd-Ulrich Hergemöller na so semblante biográficu nel llibru Mann für Mann, Nietzsche tuvo dellos amigos especiales, primero'l compositor fracasáu Heinrich Köselitz (1854-1918) y más tarde el pensador llibre semita Paul Rée (1849-1901). Les sos munches amistaes masculines llegaron a espertar rumores sobre los sos gustos antinaturales». L'asuntu ta pocu estudiáu y nun ta claru si estes rellaciones quedar n'amores platónicos, ejemplificadas nes apasionaes cartes que se caltuvieron, o si aportaron a físicos, arimándose de sífilis nun chamizu masculín italianu.[31]

Homosexuales coronaos

Federico II el Grande

Federico II el Grande de mozu, de Antoine Pesne.

Esisten barruntos fundaos sobre la homosexualidá de Federico II el Grande (1712-1786), rei de Prusia, pero nengún datu definitivu. Federico tuvo una infancia difícil, yá que el so padre, Federico Guillermu I de Prusia, el Rei Sarxentu», yera un home estricto y griespo que creía que la educación d'un príncipe tenía de basase na disciplina, la homía y la carrera militar. Federico sicasí prefería la filosofía, la lliteratura y les artes, y recibió de la so madre una educación tan francesada que-y costaba falar alemán. Les diferencies col so padre llegaron a tal estremu que Federico intentó la fuga; n'albortando l'intentu, el padre ordenó axusticiar al teniente Hans Hermann von Katte, el meyor amigu de Federico y quiciabes el so amante, por asistilo nos sos planes. La orde d'execución llevar a cabu nel fuerte de Küstrin, el mesmu nel que s'atopaba presu Federico y ye posible que viera la execución pela ventana de la so celda.[32]

Nun recuperó la llibertá hasta los 21 años, tres la so mayoría d'edá. Casóse con Isabel Cristina de Brunswick-Bevern por imposición paterna, de la que nun tuvo fíos y que desterró a un castiellu remotu en xubiendo al tronu. Polo xeneral, Federico tenía una opinión bien probe de les muyeres, anque él mesmu llevantara rumores sobre les sos amantes femenines y la so vida disoluta. Esisten dos teoríes sobre esti comportamientu, la primera ye que'l rei yera homosexual, teoría defendida y espublizada por Voltaire, y la segunda diz que'l rei yera impotente, yá que sufriría una operación de la que nun se tienen más datos, tal como afirma'l médicu suizu Johann Georg Zimmermann, que trató de volao al rei. Voltaire, antes de la so fuxida de Sanssouci en 1752, fuera un gran amigu de Federico ya inclusive pasó dos años en Berlín na corte. A la so vuelta a París, Voltaire dexóse dellos comentarios escandalosos sobre a la vida del Rei, llamándolo una «atenta ramera» que se prestaba con paxes y cadetes, colos que realizaba la «segunda» función por cuenta de la so falta de aparatura.[32]

Carlos I de Württemberg

Semeya del rei Carlos I de Württemberg, realizada por Georg Friedrich Brandseph (1826-1915).

A principios de la década de 1880, el rei Carlos I de Württemberg (1823-1891) pasó una crisis de salú, tanto física como psíquica, y empezó a amosar un gran desinterés pol gobiernu del pequeñu reinu de Württemberg. Mientres esos años, el rei conociera y namorárase perdidamente de Charles Woodcock, un curiosu norteamericanu d'orixe humilde que moraba n'Alemaña dende 1879. La influencia de Woodcock sobre'l caprichosu rei foi tal, qu'hacia 1885, cuando la reina Olga quería consiguir daqué del rei, facer al traviés del favoritu. Les frecuentes ausencies del rei —dende 1880 pasaba tolos iviernos nel sur de Francia, el norte d'Italia y llargues temporaes en Friedrichshafen a veres del llagu Constanza— fixéron-y pocu popular ente'l pueblu y la nobleza y munchos de los sos collaboradores tomábalu a mal la so rellación con un americanu recoyíu de la cai», que víen como a un aprovecháu, y la camarilla de norteamericanos que lu arrodiaben. L'estáu mental del rei foi empiorando adulces, de forma qu'en 1887 considerar dende Berlín que yá nun yera capaz de gobernar. N'ochobre de 1888 el rei dio a Woodcock el títulu de Freiherr von Savage y alzar a chambelán. Los periódicos empezaron a escupuliciase poles circunstancies nes que s'atopaba'l gobiernu de Württemberg; el primeru foi'l Münchener Neusten Nachrichten, pero inclusive Le Figaro se regodeó nos detalles más escabrosos del asuntu. L'escándalu y la presión del gobiernu de Hermann von Mittnacht sobre'l rei, llevaron finalmente a Woodcock a retirase en payares de 1888 a Londres. Paez que tenía intenciones de chantajear al rei con diverses cartes pa garantizar la so propia mantención; finalmente conformóse con un pagu de 300.000 marcos, devolviendo la villa Taubenheim en Friedrichshafen, que'l rei regalára-y, y unes 80 cartes.[33]

Lluis II de Baviera

Lluis II de Baviera con 20 años.

Lluis II de Wittelsbach (1845-1886), rei de Baviera, a pesar de la so estremada intelixencia, oyía voces dende la so niñez, lo que daría pie a cierta esmolición ente los sos educadores. Aportó al tronu con 18 años, en 1864, un rei apuestu y cultu, que nos primeros meses tuvo un gobiernu exemplar. Llueu empezó a dar señales d'escentricidá, llocures que fueron sofitaes pol dineru y los conseyos de la Prusia de Bismarck, yá que Prusia quería estender el so poder imperial escontra los estaos xermánicos del sur y convenía-yos debilitar el poder real bávaru.[32]

La llista d'amantes de Lluis II ye llarga. El primeru foi Pablo von Thurn und Taxis, col que se zarró nel castiellu de Berg, nun mar de 15.000 roses que mandara llantar, asistíos tan solo por un palafrenero que llamaba Pueblu. Siguiólu más tarde l'actor Kainz, anque en realidá namorar del personaxe y non de la persona, polo que Kainz tuvo que convertise nun «amante románticu» a tiempu completu. La rellación más llarga foi col so camareru en xefe, Richard Hornig, que duró 20 años.[32]

Les escentricidaes fueron n'aumentu llegando a la llocura y en 1886 foi obligáu a abdicar pola so familia y el Gobiernu y sustituyíu pola rexencia del so primu Luitpoldo. Ye posible que la so muerte fuera debida a axentes prusianos, siendo Prusia un elementu clave na cayida en desgracia de Lluis II.[32]

Guillermu II de Prusia

Guillermu II d'Alemaña hacia 1890.

Federico Guillermo de Hohenzollern (1859-1941), rei de Prusia, tuvo una infancia difícil por cuenta de un defectu conxénitu nel so brazu esquierdu y a la so estricta educación «prusiana». A pesar d'esa educación, consiguió que la so presencia pública fora la d'un rei seriu y daqué intelectual; paez qu'en priváu'l rei yera amanerado y de personalidá llixera y allegre, con muestres de ciñu y ciñu y escesivu tratu d'enfotu.[32]

A los venti años conoció a Philipp zu Eulenburg, un noble de la corte 12 años mayor qu'él. Eulenburg, que yera bien alvertíu y risonderu, daqué amanerado y el centru de toles xuntes, pasó a ser unu de los sos meyores amigos. Nun ta claru si Guillermu II yera homosexual o solamente esfrutaba'l homoerotismu, pero esisten munchos nicios qu'asina lo señalen.[34] El Rei solía realizar añalmente una travesía polos fiordos noruegos nun barcu de pasaxe puramente masculín. Ellí asaltaba a los sos invitaos pel costazu y realizaba movimientos asonsañando una sodomización, baltándolos pola cubierta más tarde. Esa mesma camarilla axuntar nel castiellu de Liebenberg pa realizar les sos xordies, sobre les qu'esisten numberosos rumores. L'amistá cayó víctima d'un gran escándalu que buscaba camudar la política real, de la que'l Rei salió indemne, pero que-y costó la muerte per enfermedá a Eulenburg.[32][35]

Predecesores del movimientu homosexual

Heinrich Hössli (1784-1864), un sombrereru y antologista suizu, que publicó'l primer volume de la so obra Eros en 1836 y el segundu en 1838, puede considerase como'l primera activista LGBT de la historia. Nel primer volume compara'l tratamientu que recibe l'amor griego» col que se dio en sieglos anteriores a los herexes y les bruxes, amás de defender que les carauterístiques esternes (como l'amaneramientu) nun revelen nada sobre les preferencies sexuales. El segundu volume estremar en dos partes: una antoloxía sobre l'amor masculino, con obres griegues, romanes y perses principalmente, y una segunda, na que trata de desmontar nueve prejuicio, incluyendo'l de la pedofilia. La influencia de Hössli foi bien pequeña y los sos testos apenes fueron lleíos.[36]

El primer gran activista gai foi Karl Heinrich Ulrichs (1825-1895), un abogáu de Hannover. Ulrichs publicó ente 1864 y 1865, sol seudónimu Numa Numantius, cinco panfleto col nome coleutivu de Forschungen über das Räthsel der mannmännlichen Liebe[37] (Estudios sobre l'enigma del amor del home pol home) nel que defende la teoría del tercer sexu, anima muliebris virili corpore inclusa, una alma de muyer nun cuerpu d'home, y l'orixe biolóxicu de la homosexualidá. Los escritos de Ulrichs convertir nel primer teóricu de la homosexualidá y tuvieron una cierta importancia n'espertar l'interés de la comunidá médica. En 1867 trató de defender la desapaición del artículu 175 nun congresu d'abogaos en Múnich, pero nun consiguió nin terminar el primer párrafu antes de ser ulláu, siendo nel primer homosexual en «salir del armariu». Ulrichs tamién clasificó y nomó a los distintos tipos sexuales: el «urning», pa los homes homosexuales, y el «dioning», pa los homes heterosexuales.[38] Estes denominaciones nun tuvieron ésitu y fueron movíes pol términu «homosexual», una pallabra aséptica, creada por Károly Mária Kertbeny nuna carta a Ulrichs. Károly Mária Kertbeny (1824-1882), nacíu Karl Maria Benkert, foi un periodista y traductor húngaru, ciudadanu del Imperiu austrohúngaru. Tomó interés na tema homosexual de moza al vivir de cerca dos suicidios d'homosexuales, anque ye posible que él mesmu fuera homosexual, a pesar de negalo siempres. En 1868 treslladar a vivir a Berlín, onde conoció a Ulrichs y, anque personalmente nun hubo simpatía mutua, más tarde tuvieron una rellación epistolar intensa. Kertbeny tamién lluchó pola abolición de los artículos 143 y 175.[39]

La Edá Homosexual» (1870-1940)

La colonización médica

Mientres el sieglu XIX produció la tresformamientu del «sodomita» al «homosexual». Gracies a la puxanza de la psicoloxía, l'homosexual dexó de ser un pecador a güeyos de Dios al qu'hai que faer amburar na foguera, pa pasar a ser un enfermu», un maldadosu» o un «dexeneráu», próximu a la criminalidad, que precisa de tratamientu médicu pa la so «cura». A finales del sieglu XIX la teoría de la dexeneración taba firmemente enraigonada gracies a obres médiques como Psychopathia sexualis (1886) de Richard von Krafft-Ebing, Die konträre Sexualempfindung (1891; El sentimientu sexual contrariu) d'Albert Moll, Geschlecht und Charakter (1903; Sexu y calter) d'Otto Weiniger y Entartung (1895; Dexeneración) de Max Nordau, un discípulu de Cesara Lombroso. Tamién escontra finales del sieglu XIX estiende la idea de la homosexualidá como una perversión» que ye innata y que polo tanto nun tien de ser castigada. Pero al llau d'esta forma innata, creíase qu'esistía una forma adquirida, que podía llegar por seducción, violación, depravación o, de cutiu, por onanismu. Munchos médicos opinaben amás que la homosexualidá masculina tenía trazos femeninos; pero foi Magnus Hirschfeld quien popularizó la idea de graos entemedios ente l'home masculín perfectu (heterosexual) y la muyer femenina perfecta (heterosexual), ente los que s'atoparía'l tercer sexu, una alma de muyer atrapada nun cuerpu masculín, l'homosexual.[17] Freud refugó toles teoríes anteriores, afirmando que la homosexualidá yera debida a una seducción na niñez» o al complexu de capadura» y que taba rellacionada con un desenvolvimientu incompletu de la psique,[17] amás de que duldaba que pudiera curase».[40]

Ente 1919 y 1922 realizáronse una serie d'operaciones nes que s'intenta camudar la orientación sexual a homosexuales extirpando los sos testículos y sustituyéndolos polos de persones heterosexuales. La teoría, propuesta pol fisiólogu vienés Eugen Steinach, foi popularizada por Hirschfeld, qu'inclusive la encamentó a dalgunos de los sos pacientes. Les operaciones dexaron de realizase en 1922 cuando quedó claro que nun producíen l'efeutu deseyáu.[41]

Al contrariu que nel casu de la homosexualidá masculina, el lesbianismu atraxo poco l'atención de los médicos. Polo xeneral fálase de dos tipos de lesbianes, la «auténtica», masculina, y la «pseudohomosexual», que lo ye por seducción, al nun consiguir atraer a un home. Esto, cuando la so esistencia nun ye negada completa y taxativamente, yá que, según el puntu de vista imperante, la muyer nun puede ser satisfecha si nun ye col semen masculín, que la so falta llevaría a les lesbianes a la frustración y la llocura irremediablemente.[17]

Llexislación: artículu 175

Xulgaos y condergaos pol §175 (1902-1932)[42]
Azul escuro: xulgaos per homosexualidá
Azul claro: xulgaos per zoofilia
Colloráu: condergaos
Los dos bandes más clares representen la I Guerra Mundial y el casu Haarmann.
República de Weimar
(1919–1932)
Añu Xulgaos Conde-
nados
 por
homosex.
por
zoofilia
 
19191101089
192023739197
192148586425
19225887499
192350331445
192485012696
192512251111107
192611261351040
1927911118848
1928731202804
1929786223837
1930723221804
1931618139665
1932721204801
Imperiu alemán
(1902–1918)
Añu Xulgaos Conde-
nados
 por
homosex.
por
zoofilia
 
1902364393613
1903332389600
1904348376570
1905379381605
1906351382623
1907404367612
1908282399658
1909510331677
1910560331732
1911526342708
1912603322761
1913512341698
1914490263631
1915233120294
1916278120318
191713170166
19181573118

Cola creación del II Imperiu Alemán, la unificación alemana, el nuevu códigu penal adopta la llexislación prusiana en cuestión d'homosexualidá. Asina, a partir de 1871, la homosexualidá volverá tar castigada en tol territoriu, incluyida Baviera, onde dexara de ser delitu 57 años antes.[43][44] El nuevu párrafu del códigu penal, que se llamó Paragraph 175 (§175, artículu 175), dicía lo siguiente:

La fornicación/lluxuria contra natura realizada ente homes o de persones con animales va castigar con pena de cárcel; tamién podrán retirase los derechos civiles.
RGBl. 1875 páx. 127[45][28]

La perda de derechos civiles podía implicar la retirada del doctoráu o del derechu a votu o a ser escoyíu.[28] En 1913 edítase una aclaración na que se define como «fornicación/lluxuria contra natura» (widernatürliche Unzucht) a aiciones similares al concúbito natural» (dem natürlichen Beischlaf ähnlichen Vorgang).[46] La dificultá de definir el significáu exactu d'aiciones similares al concúbito natural» quedó en manes de los xueces.[19] En 1900 introducióse la Lex Heinze, § 184, que prohibía la publicación y la venta llibros, imáxenes y elementos luxurioses (unzüchtig, en referencia al § 175) y castigaba estes aiciones con cárcel d'hasta un añu y multes d'hasta 1000 marcos.[47] En 1909 aldericóse estender la llei a les muyeres, pero nunca se llevó a cabu por cuenta de la interrupción creada pola I Guerra Mundial y el consecuente fundimientu del Imperiu.[48]

A pesar de la oposición xenerada tantu mientres l'Imperiu, como polos partíos d'esquierda de la nueva República de Weimar, la llei caltener nel códigu penal.[49]

La persecución foi bien desigual nel territoriu alemán: Dresde y Múnich yeren desaxeradamente represives, ente qu'en Berlín y Hamburgu esistía una especie d'alcuerdu non escritu ente les organizaciones homosexuales y la policía, que dexaba un ciertu lliberalismu. A parte d'estos dos ciudaes, la República de Weimar yera relativamente represiva y nun merez la fama de lliberal que tuvo darréu. Pa faer cumplir el § 175 creáronse unidaes policiales especializaes qu'escorríen y controlaben esti crime, arrexuntando detallaos archivos sobre les actividaes de los homosexuales, les llamaes «llistes roses». Víense afeutaos sobremanera aquellos qu'allegaben a baños públicos pal sexu anónimo y los que se movíen por ambientes de los baxos fondos.[17] En 1923/24 aumentaron drásticamente los xuicios y les condenes pol artículu 175. El fenómenu foi por cuenta de la publicidá que recibió l'asesín en serie Fritz Haarmann, que según afirmaciones propies, matara a 40 prostituyíos, a los que quitaba la vida a mordigaños nel pescuezu n'habiendo llegáu al clímax.[50]

En 1925 la comisión parllamentaria encargada propunxo esaniciar el §175 y sustituyilo por otros dos: §296, «fornicación/lluxuria ente homes» y §297 pa los casos con agravante. L'artículu 296 foi refugáu na comisión, pero'l 297 foi aceptáu con tan solo los votos en contra del partíu comunista. Como resultancia, cualquier home qu'aprovechara una posición de poder pa consiguir sexu con otru home, los qu'exercieren o allegaren a prostitutos y los que tuvieren rellaciones sexuales con menores de 21 años teníen de ser condergaos a una pena de cárcel de más de seis meses. A pesar de caltenese la discriminación frente a la heterosexualidá, el sexu ente homes adultos dexó de ser delitu nel borrador del nuevu códigu penal realizáu en 1929. Esti nuevu códigu penal nunca llegó a aprobase; primero que llegara al parllamentu, realizáronse les eleiciones de 1930, nes que'l NSDAP, el partíu nazi, convertir na segunda mayor fuercia político.[51]

Los escándalos

La estensión de los medios de comunicación, l'apaición de la prensa mariella, la mojigatería y les lleis opresivas fueron factores imprescindibles pa l'apaición de los escándalos. Los primeres grandes escándalos europeos rellacionáu cola homosexualidá estender en Inglaterra y nellos viéronse envolubraos personalidaes de la talla del príncipe Alberto Víctor, duque de Clarence y Avondale, fíu Eduardu VII d'Inglaterra, entós daquella inda príncipe de Gales, y naturalmente Oscar Wilde, que'l so procesu y condena foi bien conocíu en toa Europa.[17] Otru casu que tuvo una gran resonancia nel ámbitu germanófono foi'l d'Alfred Redl, militar del exércitu Austrohúngaru, xefe del serviciu de contrainteligencia del exércitu y como tal, unu de los padres de los métodos modernos d'espionaxe. Redl foi chantajeado por Rusia por causa de la so homosexualidá y cuando s'afayaron los fechos el consiguiente escándalu estendió, gracies al cine y el teatru, la idea de que los homosexuales yeren vulnerables, si non peligrosos, nel gobiernu y l'exércitu.[52]

N'Alemaña'l primer escándalu afectó a Friedrich Alfred Krupp, dueñu de la empresa d'aceros Krupp, anguaño parte de ThyssenKrupp, al que s'acusó en 1902 de realizar orxíes con menores na isla de Capri. Krupp morrió en 1902 en circunstancies ensin esclariar, habiendo barruntos de suicidiu.[53]

La caricatura na que Harden quixo ver a Eulenburg (cola arpa) y la so «amorcito» Moltke, unu a cada llau del escudu de Prusia

Ensin dulda, l'escándalu más importante y que llegó a solmenar los cimientos políticos d'Alemaña, teniendo fondes consecuencies posteriores, foi'l escándalu Harden-Eulenburg.[17] El 27 d'abril de 1907, Philipp zu Eulenburg foi espuestu (outing) pol publicista Maximilian Harden en públicu: Harden declaró qu'una caricatura publicada enantes na so revista Zukunft referir a Eulengurg y Kuno von Moltke. La importancia del fechu finca en que Eulenburg y Moltke pertenecíen al llamáu Círculu de Liebenberg, el círculu d'amigos y conseyeros más próximos al emperador Guillermu II d'Alemaña. Amás de Eulenburg y Moltke, tamién fueron denunciaos Georg von Hülsen, intendente del Teatru Real, Von Stückradt, un ayudante del príncipe herederu, y Bernhard von Bülow, toos pertenecientes al Círculu de Liebenberg. L'emperador alloñóse darréu del Círculu y estos reaccionaron con una serie de denuncies que xeneraron de la mesma contradenuncias de la otra parte, en total unos 6 xuicios públicos. A pesar de que nun hubo condenes pal Círculu de Liebenberg y si pa Harden y los sos aliaos, Harden consiguiera'l so propósitu de desacreditar a los miembros del Círculu, que na so opinión teníen una influencia demasiáu moderadora y non lo suficientemente masculina y agresiva sobre la política esterior alemana.[54] Les consecuencies fueron varies. L'espardimientu nel restu d'Europa produció numberosos chistes y tires risibles sobre Alemaña y l'Emperador, y l'homosexualidá pasó a ser considerada una cuestión alemana y antipatriotica.[17] Amás d'enguizar la homofobia, el procesu tamién estendió prexuicios antisemíticos, una y bones Harden y Hirschfeld, que se vio envueltu como espertu médicu, yeren dambos d'orixe xudíu.[55][56] Pero la consecuencia más grave foi l'alloñamientu de Guillermu II de los sos conseyeros más moderaos y el so acercamientu a los más agresivos y «masculinos». Dellos autores menten esto como una de los elementos que contribuyiríen al españíu de la I Guerra Mundial.[57]

El casu Eulenburg nun yera más que'l casu estremu d'una serie de chantaxes que s'estendieron por tol país, gracies al artículu 175 del códigu penal alemán y al mieu al escándalu públicu. Los xantaxistes, llamaos Chaneure o Rupfer (desplumadores), formaben un auténticu exércitu que se faía a la caza de víctimes. Ulrichs informa qu'una víctima rica tuvo que pagar 242.000 marcos a 24 xantaxistes distintos y Hirschfeld cunta'l casu d'otra víctima que pagó hasta la muerte de dambos, víctima y xantaxista, pero los herederos d'unu siguieron pagando mientres 35 años dinero a los herederos del otru. Munches víctimes, desesperaes, buscaben nel suicidiu una solución. D'ente 10.000 homosexuales que fueron entrevistaos pa un estudiu en 1914, un 51% teníen pensamientos suicides por mieu a un xuiciu o por un procesu xudicial empezáu, un 25% yá intentara suicidase, un 14% intentara suicidase por chantaxe, les muertes por suicidiu cuntaben un 6% y los suicidios dobles un 0,6%.[19]

El primer movimientu homosexual

De 1870 a 1940 producióse un cambéu na perceición de la homosexualidá n'Europa, un cambéu que xeneraría'l movimientu homosexual, precursor del movimientu de lliberación LGBT contemporaneu.


Col fondu del §175 y el procesu xudicial a Oscar Wilde, el 15 de mayu de 1897 Magnus Hirschfeld, l'editor Max Spohr, el xurista Eduard Oberg y l'escritor Franz Joseph von Bülow fundan en Berlín el Wissenschalftlich-humanitäre Komitte, el Comité Científicu Humanitariu, la primer organización LGBT del mundu, que'l so oxetivu yera la eliminación del artículu 175 del códigu penal alemán. El lema de la organización Durch Wissenschaft zur Gerechtigkeit (Al traviés de la ciencia, escontra la xusticia), indica los medios que queríen emplegar, pretendíen modificar la opinión del públicu al traviés de la información. So la direición de Hirschfeld, en 1897 la organización realizó'l primer pidimientu al Gobiernu pa la eliminación del §175, roblada, ente otros, por August Bebel, xefe del partíu socialdemócrata, Richard von Krafft-Ebing, psiquiatra, Gerhard Hauptmann, escritor, y el pintor Max Liebermann. En 1900 apurrióse'l segundu pidimientu, en 1903 la tercera y en 1904 la cuarta. En 1922 apurrieron un pidimientu cola firma de más de 6.000 persones, ente les que s'atopaben el ministru de finances Rudolf Hilferding, Hermann Hesse, Albert Einstein, Käthe Kollwitz, Heinrich Mann, Thomas Mann, Carl Maria Weber, Stefan Zweig, Grete Meisel-Hess, Rainer Maria Rilke y Arthur Schnitzler.[58] En 1926 apurrióse l'últimu pidimientu. En 1902 apaecen los primeros capítulos llocales en Frankfurt del Main, Múnich, Düsseldorf y Leipzig.[41]


En 1903 Adolf Brand crea la segunda organización LGBT el mundu, la Gemeinschaft der Eigenen (Comunidá de los mesmos), a partir de los suscriptores de la so revista Der Eigene. La Gemeinschaft der Eigenen entendíen la homosexualidá de forma opuesta a Hirschfeld y los suyos, faciendo fincapié nel home masculín, l'eros pedagóxicu y el amor platónico. En 1905 Brand atacó públicamente a Hirschfeld y el Comité Científicu Humanitariu nel artículu Homosexualität und Afterkultur (Homosexualidá y cultura del traseru) publicáu na so revista, refugando al homosexual femenín como una caricatura y criticando la mención de la sexualidá. L'asociación siguió mientres dalgún tiempu la estratexa de la denuncia, tanto mesma como ayena, de outing.[41]

Ente 1907 y 1909 el Comité Científicu Humanitariu sufrió una crisis a consecuencia del escándalu Harden-Eulenburg y l'actuación de Hirschfeld nel procesu, que llevó a la secesión del grupu Sezesion sol lideralgu de Friedländer, grupu que sumió col suicidiu del so líder en 1909.[41] Mientres la I Guerra Mundial, de 1914 a 1917, el Comité práuticamente nun tuvo actividá. En 1919 Magnus Hirschfeld crea'l Institut für Sexualwissenschaft, la primer institución pal estudiu de la sexoloxía del mundu, na que'l Comité ocupaba la seición pa la reforma sexual». L'Institutu tenía como oxetivu «el fomentu del estudiu científicu de la vida sexual y el esclarecimiento nesi campu». El trabayu científicu anterior de Hirschfeld incluyía la creación del términu travestido, que d'esa forma quedaben per primer vegada «dixebraos» del homosexual, la realización de la primera encuesta sobre la incidencia de la homosexualidá na población y el desenvolvimientu d'una terapia afirmativa p'ayudar a los homosexuales a vivir col so «ser distintu». L'Institutu entamó en 1921 el primer congresu internacional pa la reforma sexual con base científica: Ersten internationalen Kongreß für Sexualreform auf sexualwissenschaftlicher Grundlage. En 1928 Hirschfeld funda la Weltliga für Sexualreform (Lliga mundial pa la reforma sexual) que tien la so sede nel Institutu y que trata tantu d'avanzar los derechos de los homosexuales, como temes sobre l'anticoncepción y la política de población. Los sos congresos van ser en Copenḥague en 1928, en Londres en 1929, en Viena en 1930 y en Brno en 1932.[41]

En 1919 creóse la tercer organización homosexual, la Berliner Freundschaftsbund (Lliga d'amigos de Berlín). Cola unión en 1920 del Berliner Freundschaftsbund con otres organizaciones de Frankfurt y Hamburgu créase la organización más importante mientres la década de 1920, el Deutsche Freundschaftsverband (La lliga de l'amistá alemana), qu'a partir de 1923 pasa a llamase Bund für Menschenrechte (Lliga polos derechos humanos). So la direición de Friedrich Radszuweit, llegó a tener más de 30.000 miembros en 1928, estendiendo la so actividá hasta Suiza. Radszuweit convertir nuna de les persones más importantes del movimientu homosexual, fundando una editorial y abriendo la primer llibrería especializada en temes homosexuales del mundu. L'asociación carauterizar pola so estructura federal y el trabayu d'información que faíen les asociaciones llocales. A metá de la década de 1925 dedicar a lluchar contra la discriminación individual d'homosexuales, unviando cartes de quexa a representantes oficiales.[41]

Ente 1920 y 1923 funcionó la Aktions-Ausschuß (Comisión d'aición) cola unión de los trés grandes organizaciones. Adulces el Comité Científicu Humanitariu foi ganáu n'influencia hasta que, tres la salida de Gemeinschaft der Eigenen, eslleir.[41]

A partir de 1925 empezó a haber disensiones dientro del movimientu homosexual. En 1926 el Comité Científicu Humanitariu xunir a otra serie de movimientos de lliberación sexual pa ellaborar una estratexa en contra del proyeutu de reforma de la llexislación sobre los delitos sexuales incluyíos nel códigu penal. El grupu editó una contrapropuesta que pidía la eliminación de les condenes por infidelidá, por homosexualidá ente mayores de 16 años, por prostitución, por albuertu y por venta d'anticonceutivos. Les otres dos organizaciones, Gemeinschaft del Eigenen y Bund für Menschenrecht, sintiéronse inoraes y nes revistes de Radszuweit acusar a Hirschfeld de perxudicar al movimientu cola so solicitú de llegalizar la prostitución masculina. Tres munches polémiques sobre'l so estilu y la so estratexa, Hirschfeld foi destituyíu en 1929 como direutor del Comité, anque'l puestu foi ocupáu por un amigu, Otto Juliusburger. La sede treslladóse esi mesmu añu dende l'Institutu a un nuevu local na cai Zimmer, en Berlín.[41]

El feminismu lésbicu y la lesbiana perversa»

Les lesbianes taben sometíes a una doble discriminación: por muyeres y por homosexuales. Al contrariu que'l casu de los homes, entá despintando los sos enclinos sexuales, les muyeres nun yeren llibres, anque l'artículu 175 nun los afectara. De resultes, los esfuercios de les lesbianes centráronse más bien nel movimientu feminista, que nel de lliberación homosexual, a pesar de que'l Bund für Menschenrecht de Radszuweit tenía dende 1923 una seición femenina en Berlín y les teoríes de Hirschfeld daben folgosa cabida a les muyeres. Per otra parte, el movimientu homosexual lideráu por Brant yera fondamente misóxinu na so busca de la masculinidad viril.[19][41] Dientro del movimientu fueron d'importancia Johanna Elberskirchen, Theo Anna Sprüngli alies Anna Rüling y Emma (Külz-) Trosse. Los trés publicaron importantes testos sobre la emancipación lésbica dientro del movimientu de reforma sexual.[59]

La reaición de la sociedá patriarcal foi la equiparación de les feministes con lesbianes machorres y la creación del tipu lesbiana maldadosa» y rapaz. Esta perceición tuvo un importante sofitu na novela semiautobiográfica Die Beichte eines Toren (1983 n'alemán; Les confesiones d'un insensatu) d'August Strindberg, na que l'autor describe les aventures lésbiques de la so propia esposa.[19]

La subcultura y les artes

Berlín convertir mientres esta dómina nuna de les mecas gais d'Europa, xunto con París y Londres, a pesar del §175.[60] Magnus Hirschfeld afirma qu'en Berlín había más llugares d'alcuentru que n'otres ciudaes, tantu en barrios obreros como nel centru. El llocal más conocíu foi Eldorado, que realizaba espectáculos de travestís y al qu'allegaben estrelles de la talla de Marlene Dietrich.[17][61]

Creáronse numberosos círculos y salones d'intelectuales homosexuales qu'aldericaben sobre la tema. Hirschfeld rellata sobre un círculu d'intelectuales y académicos que s'axuntaba en delles ocasiones tolos iviernos. El anfitrión, qu'afirmaba conocer a Alexander von Humboldt y a Iffland y tener amistá con Hermann Hendrichs y Karl Ulrichs, axuntaba na so casa ente diez y dolce invitaos, ente los que podíen atopase relixosos católicos, pastores protestantes, filólogos, médicos o xuristes, qu'aldericaben sobre los distintos problemes qu'afectaben a los homosexuales, acompañaos de vinos mediterráneos, orca, bugres y otres exquisiteces.[19]

La prostitución masculina algamó la so mayor estensión nel tiempu d'enteguerres, llegándose a la cifra de 22.000 conocíos en 1929; la mayoría trabayadores nueves en paru pola crisis económica. Christopher Isherwood, W. H. Auden y Stephen Spender estendieron el mitu del Berlín de los mozos trabayadores descaraos y frescos, una tema, el de los mozos de clases populares, de cuerpu sanu y musculosu, que se repitiría na lliteratura homosexual de la dómina. Munchos fuxiríen escontra llugares exóticos pa vivir los sos enclinos. Ulrichs colar a L'Aquila, n'Italia, otros escoyeron Sicilia o sobremanera Capri, que se convirtió nun centru pa intelectuales, artistes y famosos. El turismu sexual tamién foi estendíu a les colonies, onde los soldaos y funcionarios formaben cultures homosociales.[17]

En 1921 creóse'l grupu de teatru Theater des Eros, especializáu nel públicu homosexual, so la direición de Bruno Matusseks y Eduard Oskar Püttmanns. El grupu, que caltenía una rellación bien estrecha cola revista Der Freund, arrendaba teatros pa representar obres de temática homosexual pa un públicu selectu. L'estrenu foi cola obra Sein Junge (El so fíu) de Walter Hans Wedell el 6 de xunetu de 1921, nel que se vendieron toles entraes. Les obres fuéronse desenvolviendo en distintos teatros, estendiéndose la iniciativa inclusive a Hamburgu, a pesar de les dificultaes que poníen les autoridaes públiques y les crítiques internes del movimientu a partir de 1924, lo qu'acabaría per bastiar la so desapaición.[62]

Primer lliteratura de tema homosexual

La novela de tema homosexual de finales del sieglu XIX y principios del XX inscríbese dientro del marcu médicu psicolóxicu». La estensión del modelu de la sexualidá entemedia, gracies a la influencia del primer movimientu homosexual, impulsó a autores que defendíen l'aceptación social de los homosexuales, como foi'l casu d'Aimée Duc na so novela Sind ye Frauen? (1901; ¿Son muyeres?) o de John Henry Mackay. El primer autor en presentar la homosexualidá de forma positiva foi Adolf von Wilbrandt na so novela Fridolins heimliche Ehe (1875; El matrimoniu secretu de Fridolin). Wildbrand tamién retoma la teoría del homosexual como ser entemediu ente l'home y la muyer y presenta l'antigua Grecia como una Edá Dorada». Otros autores decantar pol modelu psicolóxicu de Freud, como Robert Musil na so novela Die Verwirrungen des Zöglings Törleß (1906; Les moliciones del estudiante Törless), na que'l protagonista dexa tras nel so desenvolvimientu adolescente la etapa homosexual.[63]

Na década de 1920 les noveles alloñáronse llixeramente del modelu médicu pa esplorar otres posibilidaes. Peter Martin Lampel fala por casu d'homes que se vuelven escontra'l sexu homosexual por falta de muyeres. Klaus Mann emplegaba la homosexualidá como metáfora de los foresteros, los estraños a la sociedá, al igual que John Henry Mackay na so novela Puppenjunge (1926; El chaperu) y Hans Siemsen en Verbotene Liebe (1927; Amor prohibíu). Alfred Döblin na so novela curtia Die beiden Freundinnen und ihr Giftmord (1924; Les dos amigues y el so envelenamientu) trata de dos muyeres qu'afayen la so pasión como abellugu del maltratu que sufren de los sos homes. Bertolt Brecht tamién emplegó la homosexualidá masculina nes sos primeres obres de teatru como daqué amoral o inclusive inmoral, al igual que fizo con otros elementos, pa tresmanar l'orde establecíu.[63]

El personaxe lésbicu más conocíu de la dómina ye ensin dulda la condesa de Geschwitz, qu'apaez nes obres Erdgeist (1895, L'espíritu de la tierra) y Die Büchse der Pandora (1904, La caxa de Pandora) de Frank Wedekind en rellación cola protagonista, Lulu. Como tolos personales homosexuales de la dómina, la condesa acaba de forma tráxica. La muerte de los personaxes homosexuales, al igual que l'ausencia de sexualidá, taba enfocada al públicu heterosexual, para, per una parte, llevantar sentimientos de compasión y, por otra, nun ofender la sensibilidá mayoritaria. Estos personaxes pretenden siempres la integración, nunca traten de lluchar y remontase, anque que se fundan nel so infiernu particular. Ferdinand Bruckner nes sos obres de teatru Krankheit der Jugend (1926; Enfermedá de la mocedá) y Die Verbrecher (1928; Los criminales) llega inclusive a suxurir que si non s'acepta a los homosexuales, acaben convirtiéndose en criminales psicópates.[63]

Thomas Mann, equí nuna semeya de 1937 realizada por Carl Van Vechten, despintó la so homosexualidá tres una fachada de burgesa repetabilidad.

Los dos grandes autores lésbiques de la dómina fueron Christa Winsloe y Anna Elisabet Weirauch. La primera ye conocida pola so novela Mädchen in Uniform (1931; Neñes d'uniforme) que más tarde se convertiría na primer película lésbica de la historia. Weirauch ye conocida pola so triloxía Der Skorpion (1919, 1920, 1931; L'escorpión) que trata sobre una lesbiana en busca de la so identidá.[63]

La poesía despintaba la homosexualidá nun llinguaxe vagu, qu'evitaba les referencies esplícites. Exemplu ye la poesía de Stefan George que trabayaba con un xenéricu «el to».[63] Tamién Thomas Mann, epítome del sólidu burgués, padre de familia, respetáu pola sociedá, lluchó contra los sos deseos homosexuales que, según reconoció él mesmu, inspiraba la so lliteratura y despintar nos sos escritos nun códigu solamente accesible pa los empecipiaos. Una de los sos más conocíes noveles, La muerte en Venecia, tien un claru subtexto homoeróticu que s'estiende por tol rellatu. El llibru basar nuna esperiencia del propiu autor, namoráu d'un formosu mozu polacu, al que nunca dirixó la pallabra, mientres unes vacaciones en Venecia.[64]

Escontra mediaos y finales de la República de Weimar empezó a apaecer la novela popular de temática homosexual, que describía l'amor homosexual como daqué natural escorríu por una sociedá homofóbica. Exemplos son Symphonie des Eros (1925; Sinfonía de Eros) d'Erich Ernst y Glück (1927; Felicidad) de Max Schneider. Según avanzaben los años, la homosexualidá foise convirtiendo n'aceptable, pero l'homosexual sigue siendo «l'otru»: bien el so sentimientu ye inaceptable, bien nun ye capaz de desenvolver los sos sentimientos. Escontra finales de la República, los personaxes empiecen a lluchar y aguantar a la muerte.[63]

Primeres revistes

Primer edición de Der Eigene, 1896.

En 1870 publicóse la primer revista dedicada al públicu homosexual: Uranus, editada por Ulrichs. Siendo la primer revista del mundu del so xéneru, solo publicóse un númberu. En 1896, Adolf Brand empezó a editar Der Eigene (El mesmu), la primer revista de conteníu homosexual, anque primeramente fora ente llinies, que tuvo continuidá. La revista yera d'enclinos anarquista. Foi prohibida per primer vegada en 1898 por amosar desnudos y tuvo problemes cola xusticia en 1903 por un poema de Schiller.[41]

En 1897 apaeció Jahrbuch für sexuelle Zwischenstufen (Anuariu pa estaos sexuales entemedios), la primer revista científica que s'ocupaba de la tema, editada pol Comité Científicu Humanitariu. La revista convertir na mayor plataforma d'alderique sobre la homosexualidá, publicando trabayos científicos, estudios historiográficos y ensayos biográficos. La mayoría de los collaboradores de la revista yeren de la mesma opinión que Hirschfeld y defendíen un puntu de vista nel que los homosexuales representen un estadiu entemediu ente homes y muyeres: homes femeninos y muyeres masculines, n'oposición a la llinia editorial de Der Eigene.[41]

Edición de la revista lésbica alemana Die Freundin, 1928.

En 1919 creóse la revista selmanal Die Freundschaft (L'amistá) que mientres la so esistencia camudó delles vegaes d'estilu, conteníu y redactores, y, según les disposiciones momentanees de la censura, incluyía anuncios por pallabres, semeyes de desnudos y publicidá, bien na revista, bien en fueyes separaes. De 1923 a 1925 apaecieron numberoses revistes nueves; d'estes, la más popular foi Die Insel (La isla), una revista ilustrada que llegó a tener una tirada de 150.000 exemplares. En 1924 Radszuweit empezó la publicación de la primer revista lésbica, Die Freundin (1924-1933; L'amiga), que tenía una seición pa travestidos.[41] Llegó a haber cinco revistas pa lesbianes, amás de Die Freundin, Ledige Frauen (1928-1929; Muyeres solteres), Frauenliebe (1926-1930; Amor de muyeres; con una tirada d'unos 10.000 exemplares), Frauen, Liebe und Leben (1938; Muyeres, amor y vida), Garçonne-Junggesellin (1930-1932; Garçonne-Soltera) y Blätter idealer Frauenfreundschaft (BIF; 1924-1927; Fueyes de l'amistá femenina ideal).[65]

Amás d'estes revistes comerciales, munches asociaciones publicaben les sos propies fueyes informatives. La más importante foi'l Freunschaftsblatt (Fueya de l'amistá), editada pol Deutsche Freundschaftsbund, que camudo más tarde el so nome por Blätter für Menschenrecht (Fueyes pa los derechos humanos). El Comité Científicu Humanitariu tuvo que dexar de publicar en 1923 el Jahrbuch für sexuelle Zwischenstufen por culpa de la inflación. La fueya informativa del Comité editar hasta 1926 como anexu n'otres revistes y más tarde empezóse a publicar por separáu sol nome Mitteilungen des Wissenschaftlich-humanitären Komitees (Comunicaciones del Comité Científicu Humanitariu).[41]

Toles revistes y publicaciones que trataben la tema de la homosexualidá fueron cerraes en marzu de 1933 por una orde del Ministeriu del Interior prusianu, sol gobiernu nazi.[41]

El primer cine homosexual

Cartelu de 1919 de la película Anders als die Andern

La que se considera davezu la primer película de temática homosexual de la historia ye Anders als die Andern (1919; Distintu a los demás) de Richard Oswald.[66] -y película surdió en Berlín na redolada del Institut für Sexualwissenschaft, siendo'l mesmu Oswald y Magnus Hirschfeld los guionistes. Foi la primer película na historia del cine na que se trató la tema de la homosexualidá non solo de forma abierta, sinón tamién de forma positiva, a pesar del final tráxicu.[67] L'argumentu trata sobre un músicu, Paul Körner, interpretáu por Conrad Veidt, que ye chantajeado por un conocíu que lu ve pasiando de la mano col so amante, el violinista Kurt Sivers, interpretáu por Fritz Schulz. Sivers fuxe al enterase del chantaxe y Körner traba amistá cola hermana de Sivers, interpretada por Anita Berber, a la qu'amuesa que la homosexualidá nun ye perversa. Körner finalmente denuncia al so xantaxista, pero él mesmu ye condergáu pol §175 a la pena mínima, una selmana. En saliendo de la cárcel, la sociedá y la so familia refugar y aisllen, polo que Körner acaba suicidándose.[68] La historia enmárcase dientro de los Aufklärungsfilme, que pretenden educar al so públicu, nesti casu sobre la homofobia y les consecuencies del §175. L'estrenu causó una gran polémica y traxo darréu protestes, siendo una de les causes de la reintroducción de la censura n'Alemaña.[69][70] La película consideróse perdida hasta qu'en 1979 atopóse una copia relativamente completa n'Ucraína.[71] En 1998, el Filmmuseum München restauró una copia de 40 minutos, de los 120 que duraba orixinalmente, bien similar a la reedición de 1927 titulada Gesetze der Liebe: Schuldlos Geächtet!,[72] basada en copies fragmentaries que s'atopaben nel Gosfilmofond de Moscú, la Stiftung Deutsche Kinematek y el Filmarchiv de Berlín y del Deutsches Institut für Filmkunde de Frankfurt.[69]

Esi mesmu añu, 1919, se filmó Aus eines Mannes Mädchenjahren (Sobre l'adolescencia femenina d'un home) de Karl Grune y Paul Legband, basáu nel llibru de Karl M. Baer d'idénticu títulu publicáu en 1907. La película cunta la historia de la mocedá y niñez de Baer, que por cuenta de la so pseudohermafroditismu foi educáu como una neña, a pesar de sentise home.[69] Nun se conocen copies que sobrevivieren.[73] Col travestismu y la bisexualidá xuega la película Viktor und Viktoria (1933; Victor y Victoria), dirixida por Reinhold Schünzels cola diva Renate Müller y Hermann Thimig que'l so argumentu foi filmado darréu en diverses ocasiones, en 1957, 1982 y 1995.[74]

En 1924 rodar n'Alemaña Mikaël de Carl Theodor Dreyer, el gran direutor danés.[75] Basada nuna película sueca anterior titulada Vingarne (1916) de Mauritz Stiller, dambes retomaben la historia del llibru Mikael de Herman Bang. La película, que cuntaba la historia d'un escultor que se namora del so aprendiz, amuesa'l homoerotismu d'una forma sutil, al traviés de miraes y ambiente. Termina trágicamente cola muerte por amor del escultor.[67] De 1928 ye la pocu conocida Geschlecht in Fesseln (Sexu en cadenes) de Wilhelm Dieterle, una historia d'amor homosexual ente presos de final tráxicu, anque lo que pretendía la película yera denunciar la prohibición de visites conxugales nes prisiones.[71][76]

La primer película de temática lésbica foi Mädchen in Uniform (1931) de Leontine Sagan, basada na obra de teatru Gestern und heute (Ayeri y güei) de Christa Winsloe. L'argumentu trata d'una escolina d'un estrictu internáu pa neñes, Manuela, que se namora de la so profesora. En enterándose del namoramientu, la direutora decide espulsar a Manuela, llevándola al suicidiu. La película foi rodada con dos finales, nel primeru Manuela muerre, l'únicu que pudo ser vistu n'EE.XX., nel segundu, les sos compañeres consiguen salva-y la vida.[67] Tamién de temática lésbica ye la película Anna und Elisabeth (1933; Ana ya Isabel) de Frank Wysbar, anque tamién ye posible interpretar l'aición en clave d'amistá romántica.[74]

Cabaré y lieder

Sobremanera mientres la República de Weimar, el cabaré tuvo un enorme desenvolvimientu y los teatros convertir en centros d'esperimentación y vanguardia, dientro d'una revolución intelectual y moral que rompía tabús. Por cuenta de que mientres el II Imperiu la censura nun dexaba la sátira política, emplegar «esviaciones sexuales» pa criticar la sociedá y la burguesía, tradición que se caltuvo anovada tres la I Guerra Mundial. Curiosamente, el cabaré dependía precisamente del dineru d'esa criticada burguesía, polo que Tucholsky comentó que «los cabarés tán imbuyíos por una interesada ambición de ser agresivos ensin ofender a naide.»[77]

Marlene Dietrich en 1930, pocu dempués de treslladase a Estaos Xuníos.

Bien pocos de los cabaretistas yeren abiertamente gais y amosar al traviés de los sos testos o'l so travestismu; d'ente ellos merez la pena destacar a Hubert von Meyerinck, Curt Bois, Hans Deppe y Wilhelm Bendow. El lesbianismu tamién yera tematizado, como amuesa'l conocíu cantar Wenn die beste Freundin, cantada por Margo Lion y una nueva Marlene Dietrich. Dellos cantantes, como Paul O'Montis, Heinz Ruhmann o Claire Waldoff, tamién s'apuntaron a esti tipu de lletres que xugaben cola ambigüedá. Pero toos estos cantares son solo sofisticaes y atélites diversiones, nes que de cutiu hai que buscar el subtexto homosexual ente llinies.[77]

El cantar más importante pa los homosexuales foi Das lila Lied (El cantar lila) de 1921, que se convirtió nel primer «himnu gai» de la historia. El cantar, compuesta en 1921 por Kurt Schwabach con música de Mischa Spoliansky, taba dedicada a Hirschfeld y ye interesante notar la referencia nel estribillu a la película Anders als die Andern. Paez ser que nun foi cantada bien de cutiu y solo esiste una grabación de la dómina na que se canta l'estribillu, pero la so fama aportó a mítica y la música foi bien popular, llegando a tener una segunda lletra «escandalosa»: Sei meine Frau auf vierundzwanzig Stunden (Sé la mio muyer por 24 hores). Bien militante nel so defensa de los homosexuales, Das lila Lied caltúvose como una esceición dientro de la so dómina.[77]

Wir sind nun einmal anders als die Andern,
die nur im Gleichschritt der Moral geliebt,
neugierig erst durch tausend Wunder wandern,
und für die's doch nur das Banale gibt.
Wir aber wissen nicht, wie das Gefühl ist,
denn wir sind alle and'rer Welten Kind,
wir lieben nur die lila Nacht, die schwül ist,
weil wir ja anders als die Andern sind.
Pos somos distintos de los demás,
que solo amaron a pasu acompasáu de la moral,
pasiar primeru curiosos per mil maravíes,
y pa los que finalmente solo esiste lo banal.
Pero nun sabemos como ye esi sentimientu,
porque toos somos fíos d'otros mundos,
solo amamos la nueche lila, que ye bochornosa,
porque somos distintos a los demás.[78]
Estribillu de Das lila Lied (1921) de Kurt Schwabach[79]

Esti florecimientu acabó cola llegada de Hitler al poder. Munchos artistes fuxeron a EE.XX., como Marlene Dietrich o Friedrich Hollaender, a otros países o se quedaron nel exiliu interior, como Claire Waldorf. Bendow acabó nun campu de trabayu por llevar les sos crítiques demasiáu lloñe; Paul O'Montis nel campu de concentración de Sachsenhausen por xudíu y homosexual, nun sobrevivió; Robert T. Odeman y Bruno Balz tamién fueron unviaos a Sachsenhausen por homosexuales, pero dambos consiguieron sobrevivir.[77]

Toa esta música foi escaecida hasta finales de la década de 1990, cuando les actuaciones y grabaciones d'Ute Lemper devolver a la memoria.[77] Esisten dellos CD editaos de los que puede destacar los titulaos Schwule Lieder.[80][81]

Fotografía y pintura

Caino (hai. 1902), una de les semeyes más famoses de Von Gloeden asonsañando'l cuadru Jeune homme nu assis (1855) de Hippolyte Flandrin.

Dientro de la fotografía homoerótica puede destacar el trabayu de Wilhelm von Gloeden, unu de los primeros fotógrafos en representar desnudos masculinos dientro de la so amplia obra pictográfica. Von Gloeden, que realizó'l so trabayu n'Italia, prefería semeyes d'estilu clásicu, que recordaben a l'antigua Grecia, siendo los sos oxetos favoritos mozos sicilianos. Tamién hai que mentar el trabayu d'otros dos fotógrafos alemanes que desenvolvieron el so trabayu n'Italia, Wilhelm von Plüschow, siguidor de Von Gloeden, y Arthur Schulz. Más modernu que los anteriores foi Herbert List; más conocíu polos sos trabayos pal mundu de la moda, List dio una nueva sofisticación a la semeya homoerótica. Dientro d'esti grupu d'innovadores tien de mentase a Horst P. Horst.[82]

Unu de los pintores más importantes que surdieron na República de Weimar foi Jeanne Mammen. Mammen, lesbiana ella mesma, dedicar mientres los años ente les guerres mundiales a pintar el submundo lésbicu de Berlín, incluyendo escenes en chigres, tiendes o cames, dando una cierta tenrura y calidez a los sos personaxes, ensin escaecer un toque satíricu. A pesar de ser la primer artista qu'osa celebrar el lesbianismu d'esta forma tan abierta, Mammen consiguió pasar desapercibida en mientres el III Reich y siguió pintando hasta la so muerte en 1976.[83] Otra artista que representó llargamente a les muyeres na so obra foi Hannah Höch, artista bisexual, afiliada al dadaísmu y el surrealismu, que na dómina ente guerres emplegó principalmente la téunica del colax pa criticar la sociedá burguesa, la política y realizar comentarios sobre la sexualidá y los xéneros.[84]

El nazismu y la Segunda Guerra Mundial

La persecución de los homosexuales sol réxime nazi, a pesar de los esfuercios d'una parte de los dirixentes del partíu, sobremanera Himmler, d'estendela y aumentar, nunca llegó a tener el calter sistemáticu nin los métodos a gran escala que s'emplegaron pa la eliminación d'otros grupos, sobremanera comparáu col casu de los xudíos. Nun esistió un plan xeneralizáu d'asesinatu de tolos homosexuales y solo una pequeña proporción d'homosexuales acabó detenida o nos campos de concentración. Otra diferencia col casu xudíu ye que los homosexuales solo fueron escorríos nel Reich y los territorios anexaos, non nos territorios ocupaos.[51][85]

Esisten diverses razones pa esi proceder. Per una parte, el réxime escorría «actos», anque fueren supuestos, y non «enclinos», estremando claramente ente los homosexuales «seducíos», que podíen curase» por capadura o otros métodos, y los «irrecuperables». Por casu, l'autor Friedo Lampe vio censuráu y secuestráu el so llibru Am Rande der Nacht (1933, Al filu de la nueche) pol réxime nazi, yá que incluyía escenes homosexuales. Lampe pudo siguir trabayando y publicando en Berlín a pesar de la so conocida homosexualidá. Tamién esisten casos documentaos nos que los vecinos defendieron a acusaos y evitaron la so detención. Polo xeneral, a los homosexuales yéra-yos posible'l tapecimientu o inclusive la realización de matrimonios más o menos de conveniencia.[51][19]

Pensamientu ideolóxicu

La homofobia del NSDAP, Partíu Nacionalsocialista Alemán de los Trabayadores o, como se-y vieno conociendo, partíu nazi, queda primeramente en segundu planu frente al antisemitismu, que ye'l so frente de batalla más visible. Como exemplu, nin nel programa del NDSAP, nin en Mein Kampf atópense frases esplícites en contra de la homosexualidá. En 1928, a una entruga de la revista Der Eigene, el NSDAP respondió:

Gemeinnutz vor Eigennutz! Nicht nötig ist ye, daß Du und ich leben, aber nötig ist ye, daß das deutsche Volk lebt. Und leben kann ye nur wenn ye kämpfen will, denn leben heißt kämpfen. Und kämpfen kann ye nur, wenn ye Zucht übt, vor allem in der Liebeslust. Unzüchtig ist freie Liebe. Darum lehnen wir sie ab, wie wir alles ablehnen, was zum Schaden für unser Volk ist. Wer gar mannmännliche oder weibweibliche Liebe denkt, ist unser Feind. Alles, was unser Volk entmannt, zum Spielball unser Feine macht, lehnen wir ab, denn wir wissen, daß Leben Kampf ist [...]
¡L'interés de la comunidá per delantre del interés propiu! Nun ye necesariu que'l to y yo vivamos, pero ye necesariu que viva'l pueblu alemán. Y solamente puede vivir si quier lluchar, porque vivir significa lluchar. Y solamente puede lluchar si caltiénse púber. Pero solamente puede caltenese púber si caltién la disciplina, sobremanera frente a la lluxuria. L'amor llibre ye obscenu. Por eso refugar, tal como refugamos lo qu'estropia al nuesu pueblu. El que piensa n'amor ente homes o ente muyeres ye'l nuesu enemigu. Refugamos tou lo que capa al nuesu pueblu, que lo convierte en pelota de los nuesos enemigos, porque sabemos que la vida ye llucha [...].
NSDAP[51]

Poco más tarde, en 1930, el Völkischer Beobachter, órganu oficial del NSDAP, comparaba a los homosexuales colo peor de l'alma de los xudíos y encamentaba tratalos como criminales aberrantes.[41]

L'actitú de los primeros años del NSDAP puede estremase en trés corrientes principales. La primera abogaba pola aceptación de la homosexualidá y l'eliminación del §175, que la so cabeza visible más conocida yera Ernst Röhm, xefe de les SA y él mesmu homosexual. La segunda corriente sería la representada por Hitler mesmu, que personalmente nun paecía tener nada en contra los homosexuales, mientres fueren discretos. Finalmente taben aquellos que yeren fondamente homófobos, ente los que se cunta Heinrich Himmler, que aportaría a xefe de les SS.[51]

La homosexualidá de Röhm foi emplegada nestos primeros años pola oposición p'atacar al NSDAP. Sobremanera foi'l periódicu Münchener Post d'enclín socialdemócrata, pero tamién otros como Welt am Montag, los qu'aprovecharon la detención pol §175 de Röhm en 1931 pa faer risión a les camises marrones. Tamién periódicos estranxeros, exiliaos o intelectuales emplegaron la estratexa, como Bertolt Brecht, qu'en versos se burllaba de que Hitler habíase desfechu el 30 de xunu de 1934 d'un antiguu amante.[51] La tema de la homosexualidá de Hitler foi retomáu darréu pol historiador alemán Lothar Machtan nel so llibru El secretu de Hitler (2001),[86] que foi criticáu como dudosu por otros historiadores como Hans Mommsen y Ian Kershaw.[87][88]

Homoerotismu nel arte nazi

Der Sieger (1939) d'Arno Breker.

A pesar de la persecución de los homosexuales y de que'l réxime refugara tou lo rellacionao con ellos como dexeneráu y despreciable, esiste una corriente homoerótica dientro del arte fascista. La representación idealizada de la fuercia, l'heroísmu y la masculinidad, de cutiu al traviés d'atletes, soldaos y trabayadores, tenía un ciertu componente homoeróticu.[17] Hitler quería amosar al traviés de la imaxe del ariu idealizáu, representación de la guapura, la diferencia col xudíu, débil y corruptu, que representaba la feúra.[89]

Dientro del cine pueden nomase como exemplos les películes Olympia (1938) de Leni Riefenstahl, Hitlerjunge Quex (1933) de Hans Steinhoff y Besatzung Dora (1943) de Karl Ritter.[90] Na pintura un bon exemplu ye Wassersport (1936) d'Albert Janesch.[91][17] Pero onde meyor puede apreciase ye na escultura d'Arno Breker y Joseph Thorak.[90] Breker convirtióse, coles sos escultures d'homes musculosos desnudos, n'unu de los más importantes escultores del réxime y el so taller emplegaba a cientos de collaboradores. Los sos grupos escultóricos d'homes preparaos pal combate, abrazando a compañeros mancaos, xuntos nel deporte o nel duru trabayu, converten les sos obres en fácilmente reconocibles y icónicas del réxime.[89]

Decadencia y desapaición del movimientu homosexual

Estudiantes de la Deutsche Studentenschaft, entamada pol partíu nazi, desfilen en frente del Institut für Sexualwissenschaft en Berlín el 6 de mayu de 1933 - antes d'escalar y confiscar los archivos, llibros y semeyes pa quemar.

El movimientu homosexual atopar en decadencia dende finales de los años 20. Creíen algamar la eliminación del §175, lo que dexara a les distintes asociaciones ensin un oxetivu claru. Eliminación que nunca llegó a realizase: en 1930 Alemaña empezó a igualar el so códigu penal col d'Austria, qu'esixía'l caltenimientu del artículu; los discutinios siguieron hasta la llegada al poder de Hitler.[41]

En 1930 el NSDAP yá consiguiera ser la segunda mayor fuercia nel parllamentu y les SA empezaben a actuar nes cais. L'ambiente yera tan peligrosu que Hirschfeld nun volvió en 1932 d'unu de los sos viaxes al estranxeru y dirixóse direutamente al exiliu en Suiza. En 1932 morrió Radszuweit y en 1933 morrió Richard Linsert, que fuera munchos años secretario y uno de les pilastres fundamentales del Comité Científicu Humanitariu, que s'eslleió tres la so muerte.[41]

A partir de la llegada de Hitler al poder en xineru de 1933 bástiense los acontecimientos. En febreru, el Ministeriu del Interior de Prusia ordenó'l zarru de tolos llocales y revistes que tuvieren rellacionaes colos homosexuales. En mayu'l Institut für Sexualwissenschaft foi zarráu, escaláu y el so biblioteca amburó xunto a otres obres «contraries al espíritu alemán» el 10 de mayu de 1933. En xunu eslleir definitivamente les asociaciones d'homosexuales.[41]

La nueche de los cuchiellos llargos y l'asuntu Fritsch

Dende la llegada de Hitler al poder, les SA y la Gestapo yeren dueñes de la cai y empezaron les persecuciones, detenciones y deportaciones a campu de concentración de xudíos, comunistes, socialdemócrates, sindicalistes y tou aquel opunxérase al nuevu réxime. Los homosexuales primeramente nun se vieron descomanadamente perxudicaos pol cambéu de réxime; por casu, de los 2450 deteníos preventivos qu'había'l 10 d'abril de 1934 en Baviera, solo 10 lo yeren por vida llicenciosa». Dellos xueces nazis afirmaríen más tarde qu'esto yera debíu en parte al mieu a Röhm.[51]

Ernst Röhm foi'l principal dirixente de la SA. Les sos ambiciones polítiques y la rocea qu'inspiraba nos líderes nazis fueron unos de los principales motivos que llevaron a la "Operación Colibrí".

Röhm convirtiérase nuna de les persones más poderoses del réxime, xefe de les SA, un auténticu exércitu paralelu d'unos 400.000 miembros, y ministru ensin cartera dende avientu de 1933. Hitler aseguráralu en delles ocasiones el so apreciu, la última vegada a empiezos de xunu de 1934; pero paez que'l so escesivu poder y les sos venetaes revolucionaries empezaren a ser incómodes pa la burguesía y sobremanera nel exércitu. El 29 de xunu de 1934, nun incidente que se llamó «La nueche de los cuchiellos llargos», Hitler, con ayuda de Rudolf Hess, Joseph Goebbels y un grupu de les SS, viaxaron a Múnich n'avión p'asesinar a los cabezaleros de la SA, al empar que s'afaíen les cuentes con dellos opositores del réxime, en total, unes 100 persones. Röhm, que fuera espulsáu de l'asociación d'oficiales alemanes el día anterior, foi deteníu, unviáu a la prisión de Stadelheim y ellí foi asesináu por Theodor Eicke, perteneciente a les SS y comandante del campu de concentración de Dachau. Mientres la purga tamién foi asesináu Karl Ernst que, xunto con Paul von Röhrbein y Röhm, formaba la triada homosexual de les SA. La xustificación dada por Hitler foi un intentu de golpe d'estáu per parte de Röhm y les SA, pero nun s'escaeció de mentar la homosexualidá de Röhm y la cúpula dirixente, acusándolos veladamente de perversión de menores.[51]

Los mayores perdedores del incidente fueron los homosexuales: a partir d'esi momentu la retórica anti-homosexual pasó a formar parte del discursu nazi, que foi útil a Hitler nel llamáu escándalu Blomberg-Fritsch. En xineru de 1938 afayóse que'l xeneral Werner von Blomberg, Ministru de la Guerra, casárase con una muyer que taba rexistrada en Berlín por prostitución. Blomberg tuvo que dimitir. Fritsch, coles mesmes Comandante en Xefe (Oberkommando des Heeres) y unu de los candidatos a asoceder al ministru de la Guerra xunto con Göring y Himmler, nun yera tan ciñu a Hitler como Blomberg y sicasí bien popular nel exércitu. A pesar d'ordenar destruyir una acta sobre la homosexualidá de Fritsch que-y presentara Göring en 1936, Hitler ordenó darréu la reconstrucción d'esa mesma acta pa emplegala contra'l coronel xeneral. Fritsch, deteníu pola Gestapo, negar a confesase culpable a cambéu del perdón y el 10 de marzu foi sometíu un xuiciu. Mientres el xuiciu, que nun foi públicu, demostróse que fuera confundíu con otru «Von Fritsch» y declaróse-y inocente, pero'l dañu yá taba fechu: Hitler anunciara'l 5 de febreru a los xenerales les razones de la destitución de Fritsch, que nunca llegó a recuperar el so puestu.[51]

La homofobia foi emplegada de nuevu ente 1936 y 1938 pa debilitar el poder de la Ilesia católica nos llamaos Klosterprozessy. Nuna campaña consciente, diversos relixosos y creyentes fueron acusaos d'homosexualidá y dalgunos inclusive condergaos.[41]

Persecución de los homosexuales: el recrudecimiento del §175

Condergaos pol §175 mientres la II Guerra Mundial.[19]
Azul escuro: adultos
Azul claro: menores (de 18 años)
En 1940 y 41 añadiéronse los condergaos en tribunales militares
III Reich
(1933–1941)
Añu Condergaos
Adultos Menores
1933 853104
1934 948121
19352106257
19365320481
19378271973
19388562974
19398274689
19405727427
19416518687

Casi esautamente un añu dempués del asesinatu de Röhm el réxime enfoscó'l §175: a partir d'esi momentu, nun se condergaría solo la penetración, sinón tamién cualesquier otra aición «habitual» ente homosexuales, independientemente de la téunica sexual emplegada; por casu, la masturbación en presencia d'otru home o'l tocamientu con intención llicenciosa» pasaron a ser delitu.[51] Amás añadiéronse'l §175a, pa casos «con agravante» (prostitución, emplegu de posición de poder o violencia, sexu con menores de 21 años), y el §175b pa la zoofilia.[28] La nueva llei entró a valir el 14 de xunu de 1935. Nos años siguientes siguió aldericándose enfoscar entá más el §175, pero'l vetu de Hitler, que nun consideraba apoderáu un cambéu de llexislación col país en guerra, evitó la so entrada a valir. El cambéu de la llei y una mayor actividá policial amontaron drásticamente el númberu de deteníos ente 1936 y 1938. En 1939, en plena Guerra, los tribunales militares empezaron a xulgar a soldaos pol §175. En total, ente 1933 y 1945 fueron xulgaos unos 100.000 homes, de los qu'aprosimao la metá fueron condergaos, dalgunos a muerte.[51][41]

Una de les primeres consecuencies de la Nueche de los cuchiellos llargos foi una llimpieza» d'homosexuales nel NSDAP y el Gobiernu, de les que s'encargó un órganu especial dirixíu por Josef Meisinger, so órdenes direutes de Himmler. En xunu de 1936, por orde de Himmler, creóse la Reichszentrale zur Bekämpfung der Homosexualität und der Abtreibung (Central del Reich pa la Llucha contra la Homosexualidá y l'Albuertu) como parte de la Gestapo (Policía secreta) y n'ochobre 1939 pasa a depender del Reichskriminalpolizeiamt (Policía criminal). La direición de la Reichszentrale, primeramente en manes de Meisinger, pasa en marzu de 1936 a Erich Jacob, al que se xune como direutor científicu'l psiquiatra y neurólogu Carl Heinz Rodenberg. Dambos dirixeron la central hasta 1945, pero nun sufrieron nengún tipu de consecuencies tres la Guerra. L'oxetivu principal de la Reichszentrale yera la escoyeta y el rexistru central de les fiches d'homosexuales, les llamaes llistes roses. En 1939 teníen 33.000 fiches, en 1940 42.000. Esi mesmu añu, 1940, Himmler, coles mesmes xefe de la policía alemana, ordenó «detener de forma preventiva, tres el cumplimientu de la so condena, a toos aquellos homosexuales que seduxeren a más d'un amante», lo que de cutiu significaba un treslláu a los campu de concentración en saliendo de la cárcel.[51]

En 1941 Hitler emitió una orde secreta pola qu'establecía la execución de tolos miembros de les SS y de la policía que realizaren aiciones «luxurioses» con otru home, independientemente de la edá de dambos. Con ello, Hitler sustraía a les SS y a la policía del sistema xudicial normal y, pa casos qu'afectaren al §175 y §175a, introducía una llegalidá específica en tribunales especiales. El númberu de persones que fueron executaes de resultes d'esta orde ye desconocíu.[19]

«Tratamientos» médicos

El movimientu nacionalsocialista radicalizó'l determinismu biolóxicu que viniera desenvolviéndose dende finales del sieglu XIX y empiezos del XX. Según esti pensamientu, determinaes persones, principalmente criminales, «asociales» y deficientes mentales, heredaben les sos carauterístiques de xeneración en xeneración y la posibilidá de tratamientu o «cura» yera práuticamente inesistente. Asina, la única solución pa llibrar a la sociedá d'estos elementos inútiles o inclusive perxudiciales yera l'internamientu, la esterilización o la eliminación. Pa los ideólogos y los científicos nazis, los homosexuales cayíen claramente dientro de la categoría de los asociales. La campaña d'esterilización llevada a cabu reclamó non menos de 400.000 víctimes en total.[51]

Les primeres lleis sobre la esterilización de deficientes y enfermos mentales son del 14 de xunetu de 1933, pocu dempués de tomar de poder de Hitler. Primeramente los homosexuales nun se vieron afeutaos, pero una llei de payares d'esi mesmu añu, llamada Llei contra delincuentes habituales peligrosos y midíes pa la so puesta en seguru y meyora, ufiertaba la posibilidá a los xueces d'ordenar la esterilización a los mayores de 21 años siempres que fueren acusaos de «delitos peligrosos contra la moralidá ». En 1935 introducióse un párrafu na llei que tenía de protexer a la sociedá de persones con enfermedaes hereditaries y que dexaba la capadura d'homosexuales con delitos políticos o criminales, anque solo de forma voluntaria. En 1939 fíxose un proyeutu de llei pal tratamientu de los asociales, nel que yá non se falaba d'actu voluntariu, sinón que la esterilización quedaba en manes del xuez; un segundu proyeutu de la mesma llei de 1943 ordenaba la capadura en casos en que la «moral pública» demandar; un tercer proyeutu de llei de 1944 ordenaba la capadura en casos nos qu'aiciones repitíes o una «personalidá con enclín» fueren necesarios pa la seguridá pública. La evolución de la Guerra nun dexó la introducción d'estes reformes y n'agostu de 1944 el Ministeriu de Xusticia ordenó que los trabayos fueren atayaos. Yá nun ye posible calcular el so númberu exactu, pero munchos de los homosexuales que fueren deteníos, encarcelaos o treslladaos a campos de concentración fueron lliberaos y unviaos al frente, una y bones la situación de guerra total obligaba al emplegu de tolos homes.[51]

Nel casu de los homosexuales emplegóse de cutiu la capadura o Entmannung (llit. «deshombramiento»), como gustaba dicir a los nazis. L'oxetivu nun yera evitar la reproducción, sinón esaniciar l'impulsu homosexual, esto ye, la cura». A pesar de qu'inda nun había una base llegal, munchos médicos ufiertar a «tratar» a homosexuales en bien de la comunidá, aceptando como mal menor les posibles consecuencies na salú de los pacientes». Bien activos nesti campu fueron el Dr. med. Gustav Boeters, conseyeru ministerial en Zwickau, y el Dr. med. Carl-Heinz Rodenberg, direutor científicu de la Reichszentrale zur Bekämpfung der Homosexualität und der Abtreibung (Central del Reich pa la Llucha contra la Homosexualidá y l'Albuertu). Boeters, que dende 1924 tuviera ordenando esterilizaciones de menguaos psíquicos, almitía nun artículu publicáu en 1934 ordenar capar a unos 60 «delincuentes morales», inclusive primero que la llei dexar. El númberu de capadures realizaes d'esta forma incontrolada nun ye conocíu, al igual que tampoco lo ye'l númberu de «voluntarios» que fueron capaos según la llei de xunetu de 1935, anque a finales de 1935 el Reichsgesundheitsamt afirmaba que «solo» 87 homes aportaren. De los capaos según la llei de 1933, a finales de 1940, sumaben 2000 homes.[51]

El casu más estremu ye del Dr. med. Carl Vaernet, SS Sturmbannführer y endocrinólogu danés. Vaernet, qu'afirmaba poder curar la homosexualidá con una glándula patentada por él, consiguió'l sofitu del xefe de la Cruz Roja alemana, el Prof. Dr. Ernst Robert Grawitz, y del propiu Himmler pa realizar una serie d'esperimentos con presos del campu de concentración de Buchenwald. Los esperimentos llevar a cabu a partir del branu de 1944, enllantándose na zona de la vería a 15 presos, la mayoría homosexuales, una glándula que lliberaba una hormona sexual masculina artificial. Dos de los presos morrieron por entueyos posteriores.[51][92]

Campos de concentración

Cartiya de descripción del marcáu de prisioneros nos campos de concentración. Los prisioneros homosexuales yeren marcaos con un triángulu rosa.

Calcúlase que fueron unviaos a campos de concentración por delitos d'homosexualidá unos 5.000 a 15.000 homes, una minúscula parte del total de presos que se calcula en más de cuatro millones. Los presos yeren marcaos con un triángulu rosa y formaben la casta más baxa dientro del los campos, lo qu'implicaba que tuvieren la tasa de morrina especialmente alta.[51]

Nun informe realizáu en 1945 tres la lliberación de Buchenwald pol oficial xudíu norteamericanu Albert Rosenberg, apaez el recuentu de Ferdinand Röhmhild, presu númberu 1243, un escritor nacíu en Frankfurt del Main en 1903, tituláu La situación de los homosexuales nel campu de concentración de Buchenwald. Cuenta Röhmhild qu'hasta 1938 los homosexuales asítiase nos barracones de presos políticos y llevaben una esistencia relativamente discreta. N'ochobre de 1938 aisllóse-yos nun bloque propiu arrodiáu d'alambre d'espín, nuna compañía de castigu mesma y teníen que trabayar na cantera, el trabayu más duru. L'amiestu de persones de bien distintu orixe, incluyendo criminales, dientro del bloque, faía la vida especialmente difícil, yá que les SS tendíen a dar el puestu de kapo a los más sádicos.[93] Los vixilantes de les SS dacuando declaraben como «homosexuales» a presos a los que queríen perxudicar y contra los que nun podíen emplegar otres razones: el simple barruntu d'homosexualidá bastaba y yera práuticamente equivalente a la pena de muerte. Los homosexuales, consideraos como los «de menos valor» d'ente los presos, yeren de cutiu escoyíos pa dir a los campo d'estermín de Mauthausen, Natzweiler o Groß-Rosen, o pa realizar trabayos qu'implicaben la muerte. Escontra 1942 anidiáronse llixeramente les condiciones en Buchenwald; per una parte, la falta de mano d'obra n'Alemaña obligaba a los responsables de los campos a tener más curiáu, y por otra, llogróse quitar poder a les SS.[51][94]

Les condiciones fueron similares nel campu de concentración de Dachau. Los primeros presos homosexuales del campu proveníen de redaes realizaes en Baviera, basaes nos datos de les llistes roses. Púdose demostrar que del total de presos de Dachau, 585 yeren homosexuales, un 0,25%, pero solu 386 llevaben el triángulu rosa; otros 202 portaben el triángulu verde. La so tasa de morrina asitiar nel 32,2%, significativamente mayor que la tasa xeneral, que s'asitiaba nel 20,7%. Esta cifra tien de matizase, una y bones los presos qu'entraron antes de 1936 solíen ser lliberaos tres 24 meses de prisión, pero casi la metá d'aquellos qu'entraron dempués de 1942 morrieron pocos meses dempués de la so llegada. Al igual qu'en Buchenwald, les perdures condiciones de vida, l'aislamientu de los demás presos y los trabayos forzaos especialmente duros fueron les causes principales, pero tamién hubo muertes debíes a los esperimentos médicos, de los que nun se caltién muncha documentación; de los esperimentos sobre malaria caltuviéronse los informes, qu'amuesen que, si d'ente los presos normales escoyer a unu de cada 200 pa la realización d'estos esperimentos, de los presos col triángulu rosa escoyer a unu de cada 30. Y con too y con eso, Dachau ye'l campu de concentración qu'amuesa una mayor tasa de sobrevivencia d'ente los presos col triángulu rosa, un 40%.[95]

La suerte de los homosexuales dientro de los campos de concentración apenes tuvo tratamientu dientro de la lliteratura especializada, siguiendo una tradición de discriminación que nun s'atayó tres la Guerra. En dos monografíes sobre los campos de concentración editaes en 1993, dambes de más de 350 páxines, solo méntase a los homosexuales en cuatro llinies d'una d'elles. Nun foi hasta la primavera de 2000 que se realizó la primer esposición sobre los presos homosexuales n'Alemaña, nesti casu, nel campu de concentración de Sachsenhausen.[51] Tres la Guerra, esisten dos testimonios principales que rellataron en primer persona les sos esperiencies nos campos de concentración. Fueron Heinz Heger, el primeru n'editar la so historia en 1972, cuando la tema inda yera desconocíu pal públicu, y Pierre Seel, qu'esperó hasta 1994 pa publicar les sos memories. Otros falaron nel documental Paragraph 175 de les sos esperiencies. El postreru en faelo foi Rudolf Brazda.

El lesbianismu sol III Reich

Polo xeneral, puede afirmase que'l lesbianismu como tal nun foi escorríu pol sistema, a pesar de que xuristes aisllaos ciscaben un castigu y el movimientu lésbico y feminista fuera prohibíu. Esisten informes de casos individuales de lesbianes que fueron secuestraes y llevaes a prostíbulos nos campos de concentración, pero los fechos son tan vagos —y en dellos casos contradictorios— que se duldó de la so autenticidá.[19][96][97]

El nazismu yera tan patriarcal qu'en 1942 el Ministeriu de Xusticia inda dicía lo siguiente:

Die gleichgeschlechtliche Betätigung zwischen Frauen ist - abgesehen von Dirnenkreisen - nicht so verbreitet wie bei Männern und entzieht sich angesichts der innigeren Umgangsformen des gesellschaftlichen Verkehrs zwischen Frauen mehr der Beobachtung der Öffentlichkeit. Die damit verbundene größere Schwierigkeit der Feststellung solcher Handlungen würde die Gefahr unberechtigter Anzeigen und Untersuchungen in sich Tragen. Der wichtige Grund für die Strafbarkeit der Unzucht zwischen Männern, der in der Verfälschung des öffentlichen Lebens durch die Schaffung von persönlichen Abhängigkeitsverhältnissen liegt, trifft bei Frauen wegen ihrer weniger maßgebenden Stellung in staatlichen und öffentlichen Ämtern nicht zu. Endlich sind auch Frauen, die sich einem widernatürlichen Verkehr hingeben, nicht in dem Maßy wie homosexuelle Männer für immer als Zeugungsfaktoren verloren. Da sie sich erfahrungsgemäß oft später wieder einem normalen Verkehr zuwenden.
Los actos homosexuales ente muyeres nun tán tan estendíos como ente los homes —cola esceición de los círculos de prostitutes— y despíntense más de la vista del públicu, por cuenta de les formes de socialización menos públiques de les muyeres. La mayor dificultá que, poro, trai'l descubrimientu d'eses aiciones, implicaría'l peligru de denuncies ya investigaciones inxustes. La razón principal pa la criminalización de la lluxuria ente homes atopar na adulteración de la vida pública por causa de les rellaciones de dependencia que se crean, razón que nun se puede aplicar a les muyeres pol so menor relevancia nos cargos públicos. Finalmente, les muyeres que s'abandonen a les rellaciones antinaturales nun tán perdíes pa siempres pa la reproducción nel grau nel que lo tán los homes homosexuales, yá que, como amuesa la esperiencia, de cutiu vuelven más tarde a una rellación normal.
Reichsministerium für Justiz (1942)[19]

Les dificultaes de les lesbianes mientres la Guerra fueron debíes a l'amenaza de persecución, que produció una gran inseguridá, y sobremanera a la prohibición de realizar trabayos «de prestíu» a muyeres. Toles muyeres quedaron en consecuencia apostraes a mano d'obra barata, lo que nel casu de les lesbianes, ensin ayuda del sueldu d'un home, foi especialmente duru pa la so sobrevivencia.[96] Y aun así, el club de bolos» Die lustige Neun («El nueve risonderu»), creáu en Berlín en 1924, consiguió entamar fiestes de lesbianes nes que participaben ente 200 y 300 muyeres a lo menos hasta abril de 1940. Nun se sabe si les fiestes, conocíes poles descripciones de les actes de la Gestapo que les xixilaba de cerca, siguieron mientres los años de la Guerra; el casu ye que se pierde'l rastru.[98]

La posguerra

En perdiendo Alemaña la II Guerra Mundial en 1945, les potencies aliaes lliberaron a tolos presos de los campos de concentración y ordenaron la eliminación de toles lleis contaminaes pola ideoloxía nazi. Nel casu del artículu 175, primeramente caltúvose la versión de 1935 redactada pol gobiernu de Hitler y en 1946 les potencies dexaron en mano de los gobiernos llocales de los länder la decisión de modificar o non l'artículu. Los distintos estaos federaos trataron l'asuntu de formes distintes: por casu, Turinxa y Saxonia-Anhalt refugaron la reforma de 1935. Polo xeneral, la homosexualidá siguió siendo un delitu.[41]

Los homosexuales que fueren deteníos, encarcelaos o unviaos a campos de concentración fueron trataos como criminales y non como víctimes. Los que s'atopaben na cárcel tuvieron que terminar les sos condenes.[99] Inclusive dalgunos de los lliberaos de campos de concentración fueron deteníos de nuevu y tuvieron que terminar les sos condenes na cárcel, independientemente del tiempu que pasaren en detención preventiva».[100]

En 1948 l'asociación d'escorríos pol réxime nazi Vereinigung der Verfolgten des Naziregimes de la zona d'ocupación soviética negar a reconocer a los homosexuales como víctimes del nazismu y un añu más tarde refugó la solicitú d'ingresu d'un homosexual que pasara pelos campos de concentración. Fechos como esti repitiríense más tarde tantu na Alemaña occidental como na oriental.[41] Los homosexuales fueron inoraos en práuticamente tolos monumentos, estudios y museos, y nin fueron mentaos nos xuicios de Núremberg. Nengún de los prisioneros del triángulu rosa recibió una compensación del estáu alemán;[100] el tiempu pasáu na cárcel y nos campos de concentración nin siquier foi contabilizáu pa la so xubilación.[101]

Mientres la Guerra, l'únicu mediu de comunicación LGBT en llingua alemana que sobreviviera foi Der Kreis - -y Cercle, una revista que se publicar n'inglés, francés y alemán en Suiza, qu'intentó caltener una cierta continuidá col movimientu homosexual alemán previu. Pero yá na seronda de 1945, ente les ruines de Berlín, celebróse'l primera baille gai. Ente 1945 y 1949, añu de la creación de la República Federal Alemana (RFA) y la República Democrática d'Alemaña (RDA), hubo dellos intentos d'esaniciar el §175. En 1946 Hans Giese reclamó nuna disertación la reforma del §175 y en 1947 el psiquiatra Rudolf Klimmer encamentó la eliminación del artículu. Esti puntu de vista foi sofitáu per dellos medios de comunicación, como Die Weltbühne y el Leipziger Volkszeitung. La propuesta foi refugada col argumentu de que «hai coses más urxentes que faer». Inclusive'l parllamentariu del parllamentu saxón Curt Röbel intentó ensin ésitu en 1948 la eliminación del artículu.[41]

República Democrática Alemana

La zona d'ocupación soviética, a propuesta del xurista Wolfgang Weiß, empezó a emplegar en 1949 la versión del artículu 175 anterior a 1935, polo que yá solo son illegales «aiciones similares al concúbito natural». Tres la creación de la República Democrática Alemana n'ochobre de 1949 caltúvose esta versión de la República de Weimar del artículu, pero xunto al §175a tal como se publicar en 1935 sol réxime nazi. El cambéu o eliminación del artículu foi aldericada en delles ocasiones; la propuesta de 1957 refugar en 1959 por non ser compatible cola moral socialista. L'artículu 175 foi inclusive emplegáu en 1953 contra'l ministru de xusticia Max Fechner, al que s'acusaba de tar a favor del llevantamientu popular contra'l réxime que se produxera esi mesmu añu.[41] Tamién s'emplegaba como argumentu la rellación de la homosexualidá colos dirixentes nazis (recuérdese a Röhm), tal como fixo, por casu, el presidente de la RDA Wilhelm Pieck.[19]

Autores ciños al réxime y de cierta relevancia, como Johannes R. Becher y Louis Fürnberg, casar pa despintar la so homosexualidá. Otros, como Ludwig Renn, consiguió caltener a penes la so convivencia con otros dos homes nuna especie de pisu de gais, pero tuvo qu'arrenunciar a volver editar el so llibru Vor großen Wandlungen que publicara nel so exiliu en Suiza y que trataba de la homosexualidá.[19]

Les asociaciones, revistes y manifestaciones públiques LGBT fueron prohibíes tres la Guerra. Los homosexuales viéronse amenorgaos a axuntase en dellos pocos llocales en Berlín Oriental, Leipzig, Dresde y Magdeburgu, llocales que les autoridaes teníen so vixilancia y que podíen ser cerraos ensin más. La situación empioró inda en 1961 cola creación del Muriu de Berlín, qu'aislló por completu a les comunidaes LGBT de la RDA de les del llau occidental. Nun quedaron más qu'unos pocu defensores de los derechos de los homosexuales, ente los qu'hai que destacar a Rudolf Klimmer, que yá en 1949 escribió ya intentó publicar el llibru Die gleichgeschlechtliche Liebe (L'amor homosexual) y que consiguió publicar un artículu nuna revista xurídica defendiendo la eliminación de penes p'actos homosexuales voluntarios ente adultos. Klimmer llegó inclusive a pidir en 1966 la reconocencia de les víctimes nazis del §175, pero la respuesta del gobiernu foi que nun se podíen oldear a los lluchadores de la resistencia o los escorríos pola so raza, polo que consideraben que nun había necesidá de tomar midíes especiales.[41]

Charlotte von Mahlsdorf en 1977, emponiendo a un grupu de visitantes pol Gründerzeitmuseum.

La situación empezó a camudar a finales de la década de 1960. En 1968 el Gobiernu aprobó un nuevu códigu penal nel que sorprendentemente yá nun s'atopaba'l §175; en total condergárense a 300 homes por esti artículu.[99] Caltúvose l'artículu 151, que definía la edá de consentimientu homosexual en 18 años, ente que la heterosexual yera de 16. A pesar de la llegalización, nun camudó la prohibición de publicaciones y asociaciones, yá que se tarrecía una estensión» del fenómenu, y la situación social nun se modificar. En 1973, en emitiéndose pola televisión pública d'Alemaña Occidental la película Nicht der Homosexuelle ist pervers, sondern die Situation, in der er lebt (Nun ye perversu l'homosexual, sinón la situación na que vive) formóse la primer organización LGBT, la Homosexuelle Interessengemeinschaft Berlin (Comunidá d'intereses homosexual). El so oxetivu al curtiu plazu yera convertise nun abellugu y centru d'información pa los homes y muyeres homosexuales; al llargu plazu queríen que la homosexualidá convertir nuna parte aceptada de la sociedá socialista. El grupu atopábase de cutiu nel Gründerzeitmuseum del travestí Charlotte von Mahlsdorf, entamando un cabaré llamáu Hibaré, alcuentros, discutinios y disertaciones selmanales y delles fiestes. En 1976 intentaron inscribir l'asociación, pero una fola de represión en contra de cualquier tipu de disidencia y crítica causada pol casu Wolf Biermann facer fracasar. En 1978 la policía prohibiólos axuntase nel Gründerzeitmuseum, polo que volvieron axuntase en cases privaes y llocales arrendaos pa la ocasión. Finalmente, en 1979, el grupu eslleióse amurniáu dempués de que'l Gobiernu respondiéra-yos que «organizaciones d'homosexuales nun tán dexaes, p'afalar a moces qu'inda dulden a decidise pel llau meyor [l'heterosexual].»[41]

El lesbianismu na RDA

Les lesbianes teníen delles ventayes frente a les sos compañeres n'Alemaña occidental. Les lleis discriminatories fueron esaniciaes con rapidez tres la Guerra y l'estáu encargar de garantizar el so accesu al trabayu, lo que dexaba una independencia económica. Madres solteres nun yeren marxinaes y l'estáu encargar en gran midida de los gastos xeneraos polos neños. Ventayes que sumieron tres la Reunificación. Con too y con eso ello, les lesbianes sufríen un mayor grau de discriminación y violencia que los gais.[102]

Polo xeneral, la cooperación ente lesbianes y gais foi bastante bona, siendo una minoría les que prefirieron caltener les distancies.[102] La primera y más importante asociación puramente pa lesbianes foi Lesben in der Kirche (LiK; Lesbianes na Ilesia) creada en 1982. En 1985 les lesbianes de Arbeitskreis Homosexualität realizaron el primer alcuentru de lesbianes de la RDA en Dresde, al que lu siguiría en 1987 otru en Jena. Esi mesmu añu, 1987, creáronse grupos de lesbianes en Erfurt (Die ELSEN) y Halle. En 1989 creóse l'asociación Unabhängige Frauenverband (UFV; Federación independiente de muyeres), qu'incluyía a munches lesbias, al empar que se disovían otres iniciatives.[103]

De 1989 a 1993 editóse la revista frauen pa les lesbianes.[103]

La oposición homosexual

Na década de 1980 empezaron a surdir grupos LGBT alredor de la proteición qu'ufiertaben delles cañes de la Ilesia evanxélica, de la mesma manera que yá se formaron grupos feministes, pacifista o ecoloxistes. Toos estos movimientos, y n'especial l'homosexual, yeren percibíos pol aparatu del Estáu como tentáculos del enemigu de clase», opositores, y como tales fueron trataos: torga y prohibición d'actividaes del grupu, infiltración de los grupos, vixilancia de los sos miembros, destrucción de la reputación, de les perspectives de trabayu o intentos d'alteriar les rellaciones interpersonales y familiares. Nos casos más estremos emplegar «romeos» pa namorar y torar a los más rebalbos. Ello ye que la mayor y meyor documentación sobre'l movimientu LGBT de la dómina son los informes de la Stasi, la policía secreta. Curiosamente, el movimientu LGBT que surdió nun puede dicise que fuera políticu y aceptaba les lleis del país, anque esixeren la equiparación de los sos derechos cola población heterosexual.[102]

Actu fundacional del Schwulenverband en Leipzig en 1990.

A pesar de les dificultaes, el movimientu foi ampliándose, al empar que crecía la lliberalización xeneral de la sociedá na RDA. En 1989 había 17 d'estos grupos nel país, que taben coordinaos y que teníen presencia pública dientro del marcu de los Kirchentagy.[104] A mediaos de la década de 1980 apaecieron los primeros grupos LGBT que nun taben amparaos pola Ilesia evanxélica, siendo'l más conocíu'l Sonntags-Clubes de Berlín; siguiéron-y otros en Weimar, Leipzig, Dresde y Magdeburgu. Hubo una ciertu discutiniu ente los dos grupos, los primeres acusaben a los segundos de tar al serviciu del Partíu y los segundos queríen marcar diferencies col calter relixosu de los primeres.[102][41]

A partir de mediaos de la década de 1980 la homosexualidá tamién empezó a ser visible en círculos científicos y medios de comunicación masiva. N'avientu de 1988 oldeóse la edá de consentimientu ente homosexuales y heterosexuales, que pasó a ser de 16 años pa toos. Con esta reforma, a partir del 1 de xunetu de 1989, fecha d'entrada a valir de la reforma, la pallabra homosexual» yá nun apaez nel códigu penal.[41] La crisis del sida foi tratada con aciertu na RDA, anque nun hubo un programa de prevención específicu pa los homosexuales. L'aislamientu del esterior que sufría la población ayudó a que n'ochobre de 1989, nel momentu de l'apertura del Muriu de Berlín, solo hubiera 16 enfermos.[102] En 1990 creóse la Aids-Hilfe DDR, porque se tarrecía que cola cayida del Muriu aumentaren les infeiciones. Esi mesmu añu, tamién se creó la primer federación d'organizaciones LGBT, el Schwulenverband in der DDR.[41]

La única película de temática LGBT que se rodó na RDA foi Coming Out (1989, Heiner Carow), que s'estrenó'l mesmu día que cayía'l Muriu de Berlín.[41] La película trata non solo la tema de la homosexualidá, sinón tamién el del fascismu y el racismu latente na sociedá.[105]

República Federal d'Alemaña

Llexislación y persecución n'Alemaña Occidental

Xulgaos y condergaos pol §175 (1950-1965)[19]
Azul: xulgaos per homosexualidá
Colloráu: condergaos
RFA
(1960-1965)
Añu align="center" Xulgaos Cond.
196036943143
196134963005
196236863098
196334392803
196434892907
196531042538
RFA
(1950-1959)
Añu align="center" Xulgaos Cond.
195022461920
195126352167
195229642476
195328692388
195432302564
195530752612
195632473124
195736303182
195836793530
195941413530

En mayu de 1949 crear nes zones d'ocupación británica, francesa y norteamericana la República Federal d'Alemaña. El Tribunal Federal alemán decidió en 1951 caltener los artículos 175 y 175a na so forma nazi de 1935, yá que nun se consideraron «llexislación contaminada con pensamientu nazi». Como yá se comentó más arriba, el significáu práuticu d'esta sentencia ye que los homosexuales fueron trataos como delincuentes que la so conderga fuera xustificada y que nun teníen derechu a nengún tipu de resarcimiento o indemnización. En 1957 el Tribunal Constitucional confirmó que los artículos 175 y 175a nun yeren contrarios a la Constitución. Esi mesmu añu, la llei d'indemnización federal Bundesentschädigungsgesetz escluyó a los homosexuales.[41] Esti puntu de vista caltúvose inclusive hasta 1992, añu nel que la Oberfinanzdirektion[106] de Colonia afirmaba que «L'artículu 175 na so forma de 1935 sigue ensin ser consideráu por nós como una inxusticia nacionalsocialista.»[19]

De 1945 a 1969 calcúlase que n'Alemaña Occidental condergar por homosexualidá unos 60.963 homes pol §175. Esta fola de persecuciones, que puede comparase inclusive cola realizada mientres el réxime nazi, esplicar pola ideoloxía conservadora del Gobiernu, apoderáu polos demócrata cristianos del CDU y el CSU, pero sobremanera, pola continuidá, tantu na policía, como na judicatura, de los funcionarios nazis.[99] El tratamientu de los acusaos yera bien distintu según el xulgáu: mientres en Hamburgu un xuez condergaba en 1951 a una multa de 3 marcos a dos homosexuales, una fola de persecuciones en Frankfurt tuvo de resultes seis suicidio, exilios y la destrucción de la carrera profesional de los acusaos.[107] La presión sobre los homosexuales llevó a dalgunos a la delincuencia. En 1969 trés homosexuales, de 25 y 23 años, asaltaron un depósitu de munición, robaron armes, coles qu'esperaben chantajear a la sociedá pa consiguir dineru, y nel procesu asesinaron a cuatro soldaos que dormíen, mancando a un quintu de gravedá. En siendo deteníos, afirmaron que queríen el dineru pa escapar de la sociedá y crear una comuña gai según los sos suaños.[108]

Les capadures pa «curar» la homosexualidá tamién siguieron de forma voluntaria» ente los presos homosexuales. Un afayu casual en 2016 dio colos informes del psicólogu de la cárcel de Hohenasperg, nel sur d'Alemaña, nos que se documentaban doce caso ente 1945 y la década de 1960 de presos que fueren primíos pa dexase capar y asina amenorgar les sos condenes, que nun casu yeren de venti años.[109][110]

A partir de 1959 empezaron a menguar llixeramente les condenes. Una lliberalización de la sociedá, pero sobremanera informes científicos, como los de Kinsey (1949), Griffin (1956) o Wolfenden (1957), influyeron el pensamientu xurídicu.[99] Foi'l casu de la comisión pa la reforma del códigu penal, qu'encamentó en 1959 la eliminación del §175, propuesta que foi refugada pol Ministeriu de Xusticia. A partir de mediaos de la década de 1960 empezó a aldericase públicamente la reforma del §175, llegando a encamentar el daquella (1967) ministru de xusticia socialista Gustav Heinemann la eliminación. Finalmente esanicióse l'artículu 175 en 1969 so un gobiernu de coalición cristianu demócrata (CDU/CSU) y social demócrata (SPD). Les rellaciones sexuales voluntaries ente homes adultos dexaron de ser delitu, sicasí, caltúvose'l §175a, polo que siguió una discriminación na edá de consentimientu ente homosexuales (21 años) y heterosexuales (18 años).[41]

El movimientu homófilo

Tres la II Guerra Mundial, nes décades de 1950 y 1960, entamar n'Estaos Xuníos y Europa Occidental redes y grupos políticos homosexuales que preferíen identificase como homófilos y vinieron llamándose colectivamente como movimientu homófilo. El cambéu de nome de «homosexual» a «homófilo» pretendía alloñar una imaxe negativo y estereotipao del homosexual sexualmente promiscuo, que malva a la mocedá y rellaciónase cola prostitución y el chantaxe, pa faer un mayor fincapié sobre l'atraición, la camaradería y l'amor. Pretendíen consiguir l'aceptación y convertise en miembros respetables de la sociedá al traviés de dos mecanismos: la conocencia científica de la homosexualidá, cola correspondiente divulgación en revistes, y tratar de convencer a la sociedá de que, a pesar de les diferencies, que s'amenorgaben al ámbitu priváu, los homosexuales «yeren de fiar». Les asociaciones realizaben alcuentros, comíes y cenes de beneficencia o fiestes y bailles en forma de clubes privaos. Ye d'entender que'l movimientu homófilo oponer al submundo homosexual de les saunes, los alcuentros anónimos en parques y baños públicos y les revistes de desnudos, que siguió la so evolución independiente.[17]

La primer organización gai de la posguerra foi'l Verein für humanitäre Lebenshaltung (Asociación pal estilu de vida humanitariu) fundáu n'agostu de 1949 en Frankfurt del Main. L'asociación representó a Alemaña nel primer alcuentru internacional d'asociaciones gay n'Ámsterdam, el International Committee for Sexual Equality, entamada pol COC en 1951; en 1952 la conferencia realizar en Frankfurt. En 1950, Hans Giese fundó como organización privada un Institut für Sexualforschung (Institutu pal estudiu de la sexualidá) y pocu más tarde añadió-y una seición llamada Wissenschaftlich-humanitäres Komitee. Giese amás collaboró cola creación en 1949 d'un Wissenschaftlich-humanitäres Komitee llocal en Berlín, que la so inscripción nel rexistru d'asociaciones foi refugada pela ciudá. Tamién influyíu por Giese, en 1950 creóse la Deutsche Gesellschaft für Sexualforschung (Sociedá alemana pal estudiu de la sexualidá). En 1951 crear en Bremen un segundu nucleu d'asociaciones, el Weltbund für Menschenrecht (Lliga mundial polos Derechos humanos), que pasó a llamase a partir de 1952 Gesellschaft für Menschenrechte (Sociedá polos Derechos humanos). El so oxetivu yera lliberar a los homosexuales de la persecución. Dientro de l'asociación formó un grupu llamáu Internationale Freundschaftsloge qu'entamaba actividaes lúdiques; el grupu pasó llueu a tener representaciones llocales en Hamburgu, Hannover, Stuttgart, Berlín Occidental, Colonia, Duisburg y Wiesbaden. En 1952 formóse'l Bund für Menschenrechte en Colonia y en 1953 la Gesellschaft für Menschenrechte en Hamburgu, que pretendió convertise nuna federación de les organizaciones alemanes, pero que s'eslleió n'avientu de 1955 al fracasar nel so intentu. En 1957 solo esistíen tres asociaciones: Verein für humanitäre Lebenshaltung, Internationale Freundschaftsloge y Gesellschaft für Reform des Sexualstrafrechts (Sociedá pa la reforma del derechu penal sexual), que formaben la seición alemana del International Committee for Sexual Equality.[41]

En 1957, empecipiada por un xuiciu en Frankfurt, empieza una fola de persecuciones xudiciales que llevó a estes organizaciones a eslleise y paralizó casi por completu'l movimientu homófilo. La única asociación que tuvo dalguna actividá na década de 1960 foi Kameradschaft die Runde (Hermandá la ronda) de Reutlingen, una asociación decididamente apolítica y non militante.[41]

Revistes del movimientu homófilo

Munches d'estes asociaciones editaben fueyes informatives y revistes. La más importante foi naturalmente Der Kreis, qu'anque provenía de Suiza, tuvo un gran impautu n'Alemaña. Yá a principios de la década de 1950 había unes 25 revistes que tomaben nomes de les qu'esistieren na República de Weimar: Die Insel, Die Freundschaft, etc. Por casu, el Weltbund für Menschenrecht editaba la revista Insel der Freundschaft und Toleranz (Isla de l'amistá y la tolerancia), que pasó a llamase en 1952 Der Weg zur Freundschaft und Toleranz (El camín a l'amistá y la tolerancia) y el Verein für humanitäre Lebenshaltung editaba la revista Die Gefährten (Los compañeros).[41]

En 1955, cola entrada a valir de la llei de proteición del menor, prohibióse la venta pública de les revistes homosexuales, polo que les publicaciones pasaron a ser clandestines. En 1968 solo sobrevivíen dos revistas: amigu (publicada en Dinamarca) y Der Weg.[41]

Cultura homosexual na RFA hasta 1969

Esisten noticies de qu'en Berlín, asina en 1949, abríen les sos puertes 23 clubes privaos masculinos y 15 femeninos, que diben dende los tugurios más abyectos, hasta los llocales esclusivos más elitistes. Estos clubes taben cerraos al públicu y solo taba dexada la entrada a mayores de 18 años. Davezu daquién que fuera conocíu nel club tenía d'introducir a los nuevos miembros. Llegar a celebrar grandes fiestes, sobremanera el 17.5 (17 de mayu), de les que se sabe que participaron hasta 300 persones.[41] Unu de los centros de la vida gai del Berlín de la posguerra foi'l salón del príncipe rusu exiliáu Alexander Kropotkin. El pisu de Kropotkin yá fuera puntu d'encuentro antes de la Guerra y tres 1945 siguió la so tradición, celebrando xuntes y fiestes. Según cuenta nes sos memories Klaus Kinski, que vivió nel pisu mientres dalgún tiempu, ellí atopábense dende altos xefes del Gobiernu Militar aliáu, pasando por rusos soviéticos, aristócrates, artistes y diseñadores de moda, hasta chaperos, lladrones y asesinos, pero sobremanera, munchos homosexuales.[111]

La lliteratura nun volvió producir grandes obres de temática homosexual tres la Guerra, a pesar de que munchos de los autores que produxeren grandes obres antes de la Guerra siguieren escribiendo, como foi'l casu de Joseph Breitbach o Klaus o Thomas Mann. Klaus Mann nun terminó la so novela gai Windy Night, Rainy Morrow antes de tomase la vida en París en 1949. Otra novela fragmentaria que puede mentase ye Fluß ohne Ufer (Ríu ensin vera) de Hans Henny Jahn, de la qu'apaecieron los trés primeros volumes ente 1949 y 1950. En 1954 Wolfgang Koeppens escribió una parodia de La muerte en Venecia de Thomas Mann, Der Tod in Rom (La muerte en Roma), na que'l personaxe homosexual nun acaba de forma tráxica.[111] Finalmente, hai que mentar al únicu autor de la posguerra que presenta la homosexualidá ensin escuses: Hubert Fichte. Les sos obres más relevantes pa la tema fueron Das Waisenhaus (1965; L'orfanatu), Die Palette (1968; La paleta) y Versuch über die Pubertät (1974; Tratáu sobre la pubertá).[63]

Nel teatru, los personaxes homosexuales solo apaecíen nes contaes ocasiones nes que se representaben obres anteriores a la Guerra. Los primeres n'amosar un personaxe gai, qu'amás lluchaba pola eliminación del §175, foi nel Hamburger Kammerspielen en 1952, cola obra Das Recht auf sich selbst (El derechu a unu mesmu). Otra manera, na década de 1950, solo hubo un modestu intentu de crear un grupu de teatru gai na asociación Internationale Freundschaftsloge. Na década de 1960 se liberalizó l'ambiente y hubo posibilidá d'amosar al públicu alemán obres estranxeres traducíes que traben la homosexualidá, como foi'l casu de Ein Patriot für mich (Un patriota pa mi) de John Osborne, Unter der Treppe (Debaxo de la escalera) de Charles Dyer o Seid ihr net zu Mister Sloane (Sei atentos col señor Sloane) de Joe Orton. En llingua alemana la obra más importante foi Jagdszenen aus Niederbayern (1969; Escenes de caza de la Baviera baxa) de Martin Sperr.[111]

La primer película de temática LGBT realizada n'Alemaña Occidental foi Anders als du und ich (1957) de Veit Harlan, el direutor de la película de propaganda antisemita más influyente que se rodó mientres el réxime nazi, Jud Süß (1940). Harlan pretendía cola so película pidir compresión pa los homosexuales, pero la censura del últimu tramu, que contenía'l mensaxe positivu, camudó de tal manera'l tonu xeneral, que munchos llamaron al boicó.[41] Ello ye que na versión del direutor, ye la primer película de la historia na qu'un homosexual escorríu deféndese y tien ésitu: non solo consigue escapar a Italia pa llibrase d'una condena xudicial, sinón que se venga de la madre del mozu del que se namoró, denunciándola por «alcagüetería», qu'inda yera delitu. Esta versión solo pudo trate n'Austria y Suiza.[111]

El movimientu de lliberación gai

L'ambiente social favoreció que se despenalizaran los actos homosexuales voluntarios ente adultos el 9 de mayu de 1969; per primer vegada en casi 100 años la homosexualidá yera llegal, anque solo fora a partir de los 21 años. Diversos grupos d'homosexuales intentaron en 1970 crear asociaciones pa defender los sos derechos en Hamburgu, Wiesbaden y Múnich, pero fracasaron, sobreviviendo solo hasta 1974 en Hamburgu la Internationale Homophile Weltorganisation, creada a semeyanza d'asociaciones similares escandinaves.[111]


Rosa von Praunheim en 2008.

Con fondu nos movimientos estudiantiles que veníen actuando n'Alemaña dende principios de la década de 1960 y l'apaición de la píldora anitconceptiva, empezaron a apaecer grupos estudiantiles feministes que lluchaben contra les estructures patriarcales de la sociedá. Tamién en 1969, empecípiase'l movimientu de lliberación homosexual mundial colos Disturbios de Stonewall. Nesi ambiente crear n'avientu de 1970 el primer grupu de autoayuda en Bochum, qu'en febreru de 1971 convertir na primer asociación gai estudiantil col nome de Homosexuelle Aktionsgruppe Bochum (HAB). N'abril d'esi añu creóse la Homosexuelle Studentengruppe Münster.[111]

En 1971 estrenóse Nicht der Homosexuelle ist pervers, sondern die Situation, in der er lebt (Nun ye perversu l'homosexual, sinón la situación na que vive), una película esperimental de Rosa von Praunheim. La película trata d'un mozu homosexual, Daniel, que llega dende'l campu a Berlín. Daniel primeramente toma actitúes propies del movimientu homófilo, pero aína pasa a formar parte del submundo gai del sexu anónimo y los chigres de moda. Finalmente vese redimíu nun pisu formáu por otros gai, que-y amuesen el camín de la emancipación gai. La peĺicula foi un escándalu y convirtió a Rosa von Praunheim nel homosexual más famosu d'Alemaña. Pero la so importancia mora en que foi la chispa inicial del movimientu de lliberación gai alemán. Según díbase estrenando la película nes distintes ciudaes alemanes, nes mesmes sales de cine, formábense discutinios y coloquios, que finalmente desaguaron n'organizaciones como Homosexuelle Aktion Westberlin (HAW; Aición de los homosexuales, Berlín Occidental; 1971), Rote Zelle Schwul (ROTZSCHWUL; Célula colorada marica) en Frácfort, Homosexuelle Aktionsgruppe (HAS; Grupu d'aición homosexual) en Saarbrücken, gay liberation front (glf-Köln; Frente de lliberación gai) en Colonia, que se basaba en modelos americanos, y Homosexuelle Aktions Gruppe (HAG; Grupu d'aición homosexual) en Múnich, que más tarde pasó a llamase Homosexuelle Aktion München (HAM) por problemes cola marca de café HAG. En 1972 yá había grupos gais amás en Wurzburgu, Gotinga, Braunschweig, Stuttgart y Düsseldorf y creárase la federación Deutsche Aktionsgemeinschaft Homosexualität (DAH; Comunidá d'aición homosexualidá alemana). A partir de 1972 creáronse alcuentros nacionales añales, los Pfingsttreffen. Mientres el primeru, realizáu en Münster, llevar a cabu la primera manifestación del arguyu gai.[111]

Los participantes proveníen na so mayoría del ambiente estudiantil y tomaron como exemplu l'incipiente movimientu de lliberación gai norteamericanu, al traviés de la influencia de Rosa von Praunheim, Volker Eschke, que se convertiría nuna de les figures principales del movimientu, y l'estudiante norteamericanu Jim Steakley. El primeru oxetivu foi naturalmente la eliminación del artículu 175, pero tamién se trataron otres temes concretes como la discriminación nel trabayu.[111]

Manifestación del HAW el 9 de xunu de 1975.

Ye importante notar que l'emplegu de la pallabra «homosexual», y de cutiu de la pallabra schwul, «maruxu», pa atuodefinirse, yera consciente pa estremase del movimientu homófilo, que consideraben pretendía despintar y avergoñase de la so sexualidá. Onde'l movimientu homófilo yera más bien conservador ya intentaba consiguir l'aceptación social, el movimientu de lliberación gai yera d'izquierdes, revolucionariu, anticapitalista y emplegaba de cutiu la provocación y l'enfrentamientu pa consiguir los sos oxetivos. Dambos movimientos lluchaben contra la subcultura homosexual na que s'abelugaren munchos homosexuales víctimes de la discriminación, nel casu del movimientu de lliberación por considerala una forma de opresión. Estes diferencies desaguaron nun enfrentamientu mientres la manifestación de 1973 de Berlín, realizada tres el Pfingsttreffen d'esi añu, foi l'empiezu del llamáu Tuntenstreit (discutiniu de les maruxos), una disputa sobre si l'home amuyeráu, llamáu Tunte, «el maruxu», yera la vanguardia del movimientu revolucionariu homosexual na sociedá, yá que nun podía despintar la so condición.[111]

El movimientu eslleióse, al igual que fixera'l movimientu estudiantil anterior, en disputes teóriques internes qu'estremaben a los movimientos d'izquierdes de la dómina y l'última xunta del DAH foi n'Añu Nuevu de 1973. El HAW eslleir en 1974 (oficialmente en 1977).[111]

Homolulu

A pesar del fracasu de los movimientos de lliberación gai d'esquierda, el movimientu LGBT siguió la so actividá. Por casu, a pesar de la desapaición del HAW, el so centru d'información, el SchwulenZentrum o SchwuZ, siguió la so actividá.[111] En 1976 había unos 60 grupos, qu'empezaron a diversificase y a estendese per ciudaes menores, como Emden, Lüneburg o Salzgitter. En 1977 creóse'l grupu Homosexuelle und Kirche (HuK; Homosexuales ya Ilesia), que nos años siguientes foi tomáu como exemplu por otros grupos católicos y protestantes. En 1979 realizáronse les primeres marches del arguyu gai en Brema, Berlín Occidental y Stuttgart, que dende'l principiu lleven una polémica sobre'l calter comercial de munches de los xarrés.[41]

Sicasí, el puntu culminante del movimientu d'emancipación gay alemán representar Homolulu, una especie de «Woodstock gai» que se realizó en xunetu de 1979 en Frankfurt. L'acontecimientu, qu'axuntó gais de toa Alemaña, consistía nuna selmana d'espectáculos, grupos de trabayu, cursos, un periódicu diariu, ruidoses fiestes y una gran manifestación multicolor peles cais de Frankfurt, que salió inclusive nes noticies de televisión nacionales.[111]

Marxinaos dientro d'un grupu marxinal: pederastes y cueru

El movimientu gai tamién marxinó a coleutivos homosexuales minoritarios: a los fetichistes del cueru, la comunidá leather, y los pedófilos.[111]

Nel casu del fetichismu del cueru, reprochábase-yos que'l so filia yera fascistoide. El movimientu entamóse independientemente tres el primer gran alcuentru internacional n'Ámsterdam en 1973, apaeciendo los llamaos Motorsportclub (MSC; Clubes del deporte de motor) nes grandes ciudaes. La imaxe de supermacho púnxose darréu de moda en círculos homosexuales y los alcuentros leather aportaron a más populares que los del movimientu LGBT. La resultancia foi una integración y aceptación del movimientu leather y del sadomasoquismu que se-y acomuñar.[111]

Sicasí, el casu de la pedofilia foi distintu. Per una parte, n'Alemaña la edá de consentimientu sexual yera de 18 años pa rellaciones homosexuales, ente que yera de 14 años pa heterosexuales, por otra, munchos homosexuales pretendíen quitar d'enriba l'estigma de la pederastia. A finales de la década de 1970, los pedófilos yeren inda toleraos, pero a empiezos de los 80 empezar a abarruntar una componente de violencia nes rellaciones sexuales ente adultos y menores; l'alderique posterior llevó a los pedófilos a la illegalidá. En 1994 fueron espulsaos de l'Asociación Internacional de Gais y Lesbianes (ILGA), decisión sofitada pol Schwulenverband in Deutschland (SVD), pero contestada pol Bundesverband Homosexualität (BVH).[111]

Los 80 y la crisis del sida

Escontra 1981 empezó un cambéu de xeneración nel movimientu. Mientres esta década los grupos LGBT llucharon sobremanera contra la discriminación, siguiendo los exemplos del movimientu d'EE.XX. y de los Países Baxos. De Norteamérica tomaron les formes de llucha política y manifestación: les marches del arguyu, que se llamaron Christopher Street Day, pela cai na que s'atopaba'l chigre Stonewall, el outing, Act Up, etc. El movimientu LGBT tamién empezó a integrase nes estructures políticu y social esistentes; sindicatos, partíos políticos, grupos profesionales, etc. crearon grupos LGBT. La consecuencia ye que, si n'avientu de 1980 había unos 148 grupos LGBT (18 solo en Berlín Occidental y 21 en pequeñes ciudaes), en mayu de 1986 yá yeren 416.[111][41]

En 1983 el sida empezó a captar l'atención pública, ente otres razones, gracies al artículu Tödliche Seuche AIDS - die rätselhaft Krankheit («Epidemia mortal SIDA - la enfermedá misteriosa») publicada esi añu pola revista Der Spiegel.[111] Los primeros años, hasta 1987, tuvieron marcaos pol discutiniu ente Peter Gauweiler, na dómina funcionariu del conceyu de Múnich, del partíu CSU, qu'abogaba pola creación de centros zarraos pa enfermos de sida y la llucha contra la subcultura gai, y Rita Süssmuth, na dómina ministra de salú, del CDU, que defendía una estratexa más lliberal. Finalmente foi Süssmuth quien salió vencedora del discutiniu y siguióse una estratexa d'información y sofitu a los enfermos. Les asociaciones LGBT o d'otru tipu que lluchaben contra la enfermedá, llograron de cutiu subvenciones arrogantes del estáu, dineru que dexó la profesionalización de los trabayadores de les asociaciones, un fenómenu nuevu dientro del movimientu LGBT.[41][111]

La estensión de la enfermedá llevó a la creación d'asociaciones llocales y rexonales d'ayuda y sofitu, AIDS-Hilfe, qu'en 1985 yeren unes 20. En 1989 estes asociaciones arrexuntar na federación Deutsche Aids-Hilfe, que se convertiría nuna de les asociaciones más actives ya influyentes dientro del movimientu LGBT, realizáu cabildeo nes instituciones polítiques y creando campañes publicitaries d'información sobre'l sida y los homosexuales. Mientres estos años tamién apaez Act up n'Alemaña, que coles sos aiciones espectaculares llamaba l'atención sobre'l problema del sida. Per otra parte, los medios de comunicación, por causa de la apaición del sida, informaben ya interesábense pola homosexualidá como nunca fixeren antes.[41][111]

L'impautu de la enfermedá sobre los gais y el so subcultura foi enorme. La promiscuidá convirtiérase nuna manera de vida pa munchos gais, en parte como reaición a la represión anterior a 1969 y por otra como protesta contra l'estilu de vida burgués heterosexual. La enfermedá non solo amenaciaba la vida de los gais, sinón tamién el so estilu de vida individualista y de solteru, que s'asitiara como propiu nes ciudaes, en gais que de cutiu yeren refugaos pola so familia y l'ambiente nel que se criaren. La enfermedá tamién dexó n'Alemaña una gran repulgu na comunidá, llevándose a dalgunos de los sos miembros más nuevos y creativos, como Alf Bold, Manfred Salzgeber, Andreas Salmen, Melitta Sundström, Jürgen Baldiga, Manfred Semmelbauer, Christian Borngräber, Bernhard Durst, Jonathan Briel, Roger Lips y munchos otros.[111]

Aceptación social na República Federal Alemana

Hasta 1975 realizáronse tratamientos médicos y operaciones nel celebru pa la eliminación de la homosexualidá. N'agostu de 1975, un reportaxe sobre la estereotaxia na revista Der Spiegel fixo resurdir la tema na opinión pública. Un cambéu de valores na sociedá fizo que se percibiera con horror que dellos médicos trataren de erradicar a les minoríes indeseables por procedimientos médicos.[111]

Los homosexuales siguieron siendo xixilaos y en 1980 hubo un escándalu en Hamburgu cuando dellos gais rompieron los espeyos de baños públicos y comprobaron que yeren unidireccionales, que dexaben a la policía xixilar con cámares lo qu'asocedía dientro de los baños.[112]

El xefe del CDU na década de 1970, Franz-Josef Strauß, dixo nuna ocasión Ich will lieber ein kalter Krieger sein als ein warmer Bruder («Prefiero ser un guerreru fríu qu'un hermanu caliente»), faciendo un xuegu de pallabres ente kalter Krieger «guerreru fríu», en referencia a la Guerra Fría, y warmer Bruder «hermanu caliente», otra forma de llamar a los gais.[113] En 1980 el canciller alemán Helmut Schmidt del partíu socialista dicía, nel contestu de la eliminación del §175, que nun quería ser el canciller de los maruxos». Inda en 1991 el xefe del CSU y presidente de Baviera, Edmund Stoiber dicía: «Si alderico sobre la reconocencia de ventayes fiscales o d'heriedu de pareyes homosexuales, puedo aldericar direutamente sobre'l cultu al diañu.»[114][19] Sicasí otros partíos, como'l Partíu Democráticu Llibre (FDP), que gobernaba en coalición colos socialdemócrates a principios de la década de 1980, y Los Verdes, sofitaben la eliminación del §175. El FDP introdució la eliminación nel so programa eleutoral de 1980. Herbert Rusche, de Los Verdes, convertir en 1985 nel primer políticu abiertamente gai en ser escoyíu pal parllamentu.[41]

En 1983 el asuntu Kießling amosó l'estáu de l'aceptación de la homosexualidá na sociedá. L'asuntu empezó con una investigación de los servicios secretos militares, que creíen afayar que'l xeneral de cuatro estrelles y comandante en xefe axuntu de la OTAN, Günter Kießling, yera homosexual.[115] De resultes, el ministru de defensa, Manfred Wörner (CDU), clasificar como un peligru pa la seguridá nacional y unviar a la reserva esi mesmu añu. Periodistes desataparon el casu en 1984 y l'oposición llevó l'asuntu al parllamentu; nel discutiniu que surdió constatóse que les pruebes contra Kießling nun yeren válides y que, seya que non, la rellación ente homosexualidá y peligrosidá nun yera de recibu. El xeneral foi rehabilitáu en 1984 por Wörner, pero'l discutiniu y l'investigación nun menguaron hasta la intervención de Helmut Kohl, que lo volvió a llamar al serviciu activo y poco dempués unviar de nuevu a la reserva col llamáu Großer Zapfenstreich, una guardia d'honor.[116] Otru exemplu de les dificultaes de la sociedá nel so tratu cola homosexualidá ye'l casu d'Albert Eckert, del partíu Alternative Liste, qu'en 1990 yera vicepresidente del senáu de la ciudá de Berlín gracies a los votos de los socialistes y los verdes. Eckert tuvo que dimitir cuando un políticu de la CDU denunciar como chaperu, yá que Eckert anunciárase como masaxista sol nome de Watai en revistes gais.[111]

=== Cultura LGBT hasta la reunificación Unu de los grupos culturalmente influyentes dientro del movimientu de lliberación gai foi'l coleutivu Ödipus-Kollektiv, que pertenecía al Homoseksuellen Aktion Hamburg. El grupu escupulició tantu a homosexuales, como a la sociedá polo xeneral cola so obra de teatru Brühwarm - ein schwuler Jahrmarkt (Caliente - una feria marica)[117] na so xira per Alemaña. El coleutivu, que pretendía dar a conocer los problemes específicos de los homosexuales, sirvió d'exemplu a otros grupos de teatru, que surdiríen más tarde, de cutiu a partir de fiestes de travestís, y desenvolveríen un estilu propiu.[111]

Na década de 1980 siguióse l'exemplu norteamericanu, sobremanera na organización del tiempu llibre; creáronse grupos de deporte, de teatru, d'escursionismu, coros, etc.[41] En 1985 creóse'l programa radiofónicu pa gais, y más tarde tamién pa lesbianes, Eldoradio, que s'emitía dos veces per selmana; les emisiones duraríen hasta 1991, fecha na que quebró la radio que lo emtía.[111]

Estudios LGBT

A mediaos de la década de 1970 empezaron los primeros intentos de convertir l'estudiu de la homosexualidá nuna tema académica. En 1976 la universidá popular de Düsseldorf realizó'l primer cursu d'esti tipu y en 1978 cursos sobre la homosexualidá yeren parte afita de la ufierta nes universidaes populares de Düsseldorf, Berlín y Hannover. A mediaos d'esa década tamién empezaron los estudios LGBT nes universidaes alemanes col trabayu Der gewöhnliche Homosexuelle (1974; «L'homosexual común») de Martin Dannecker y Reimund Reiche. Xunto colos trabayos de Rüdiger Lautmann, convertir nel canon de los estudios LGBT.[111]

En 1981 empezaron los cursinos y alcuentros pa gais nel Freies Tagungshaus Waldschlösschen cerca de Gotinga. En 1984 realizóse la esposición Eldorado en Berlín Occidental, qu'amosaba al públicu la historia llocal de los homosexuales; la iniciativa xeneró la creación privada del Schwules Museum, el primer muséu dedicáu a la homosexualidá, qu'inclúi una biblioteca temática, un archivu y la publicación de la revista Capri.[41] Tamién ye d'importancia pal estudiu de la historia del movimientu LGBT l'archivu del Centrum Schwule Geschichte de Colonia, creáu en 1984, que tamién realiza esposiciones.[118] Dende 1998, el Fachverband Homosexualität und Geschichte publica la revista añal Invertito, dedicada a la historia de la homosexualidá.[119]

Cine hasta la Reunificación

Les películes de la década de 1970, con esceición de la influyente Nicht der Homosexuelle ist pervers, sondern die Situation, in der er lebt, siguíen los tópicos de la década anterior del homosexual monstruosu y malváu o débil y despreciable, como fixeron respeutivamente Uli Lommel en Die zärtlichkeit des Wolfes (1973; La delicadeza del llobu) y Rainer Werner Fassbinder en Faustrecht der Freiheit (1975; La llei de la xungla de la llibertá).[111] El cambéu d'actitú llegó al traviés de películes estranxeres, norteamericanes, como The boys in the band (1970) y Dog day afternoon (1970), y franceses, La cage aux folles (1978).

Una de les películes alemanes de tema LGBT de mayor ésitu foi Taxi zum Klo (1980; Taxi al váter) de Frank Ripploh, que s'atrevió a ver la parte risible nes actividaes sexuales de los gais. Dende Taxi zum Klo realizáronse innumberables otres películes de tema LGBT pal cine y la televisión, pero les películes dexaron de tener un fuerte calter emancipatorio o de tratar cuestiones políticosociales homosexuales, cola única esceición quiciabes de les películes sobre'l sida.[111] Otres películes conocíes que traten la tema fueron Schöner Gigolo, armer Gigolo (1978); Querelle (1982) de Fassbinder, última obra del direutor, película surrealista y bien esperimental, que se considera la so meyor obra; y Westler (1985), una película sobre un amor ente los dos Alemanias, rodada en parte con cámara despinta n'Alemaña Oriental.

Ente los documentales tien de destacar Rosa Winkel? Das ist doch schon lange vorbei... (1976) (¿Triángulu rosa? Eso yá pasó fai enforma...), un documental de Peter Recht, Detlef Stoffel y Christiane Schmerl que trataba de la tema de la persecución de los homosexuales mientres el réxime nazi.[111]

En 1987 creóse'l Teddy Award dientro del Festival Internacional de Cine de Berlín pa películes de temática LGBT, que nun foi reconocíu oficialmente pol festival hasta 1992.

Editoriales y llibreríes

En 1975 Volker Bruns y Peter Heldentröm, ex miembros del HAW, fundaron la primera editorial especializada en temes LGBT, Verlag rosa Winkel. La intención yera poner a disposición del públicu aquelles obres que difícilmente seríen publicaes por grandes editoriales. La editorial caltúvose 25 años nel mercáu, hasta que dexó de tener actividá nel 2001.[111]

En payares de 1978 creóse, siguiendo'l modelu norteamericanu, la primer llibrería LGBT en Berlín, llamada Prinz Eisenherz, que se convirtió aína nun importante puntu d'alcuentru de la cultura LGBT. Siguiéron-y otres llibreríes en Hamburgu (Männerschwarm), Colonia (Lavendelschwert, sustituyida en 1996 por Ganymed), Múnich (Sodom, llamada a partir de 1989 Max und Milian), Stuttgart (Erlkönig), Nürnberg (Männertreu) y Frácfort (Oscar Wilde). Toes elles cooperen estrechamente y dalgunes lleven una páxina web común.[120][111]

La llibrería Männerschwarm tamién foi aumentando la so actividá editorial adulces y escontra mediaos de la década de 2000 fíxose cargu del fondu editorial de Verlag rosa Winkel.[121] En 1981 creóse, en rellación cola llibrería Prinz Eisenherz de Berlín, la editorial Bruno Gmünder, con gran presencia n'internet,[122] una de les editoriales de conteníu LGBT más importantes del mundu. Finalmente, en 1995 empezó la so actividá la editorial Quer Verlag.[111]

Revistes

En mayu de 1975 salió a la cai la revista Emanzipation. La revista, qu'empezara como una fueya informativa de los grupos de l'Alemaña meridional, aína convirtióse nuna revista de nivel nacional, siendo la primera que se vendió nos quioscos. N'avientu de 1975 empezó la en Berlín publicación de la revista Schwuchtel que trataba sobre tarrezas que yeren tabú o que nun yeren trataos pol movimientu, como la pedofilia o'l sadomasoquismu. A finales de la década desenvolviéronse, a partir fueyes informatives, una serie de revistes que fracasaron por falta de financiamientu. Nengún d'estos intentos consiguió sobrevivir enforma tiempu.[111]

Nes décades de 1970 y 1980 les más importantes fueron Emanzipation (1975-1980), Rosa (1975-1981), Rosa Flieder (1979-1989) y Siegessäule (1984-1989). A partir de 1982 tamién s'editó un resume de prensa sol nome de Schwule Presseschau, qu'a partir de 1995 pasó a llamase Lesbi-Schwule Presseschau.[41] El primer intentu profesional de realizar una revista pa homosexuales foi magnus que consiguió sobrevivir hasta 1995.[111]

Alemaña tres la Reunificación

Condenes pol § 175, 1902-1987
AñuHomosex.
Zoofilia
DóminaAcontecimientos importantes
1902–1918H & ZImperiu Alemán1907–1909 escándalu Harden-Eulenburg
1914–1918 I Guerra Mundial
1919–1933H & ZRepública de Weimar1924 Fritz Haarmann
1933–1941H & ZTercer Reich1935 recrudecimiento
1950–1969H¡Solu RFA!1957 refugu del recursu constitucional
1965 cambéu de valores sociales (p.ejm. Conciliu Vaticanu II, píldora anticonceutiva, movimientu del 68).
1970–1987H¡Solu RFA!Solo homes adultos con homes nuevos (<21 años hasta 1973; <18 depués).

Tres la Reunificación en 1990, el §175 volvió ser aplicable —teóricamente— nos estaos federaos de l'antigua República Democrática Alemana. En 1993, los trés grandes federaciones, Bundesverband Homosexualität, Schwulenverband Deutschland y Deutsche Aids-Hilfe, empecipiaron de nuevu una campaña en contra del §175.[41] El 31 de mayu de 1994, tres 123 años de validez, derógase'l §175, oldeando les edaes de consentimientu sexual ente homosexuales y heterosexuales en 16 años.[41] En total, calcúlase qu'unos 140.000 homes fueron condergaos pol artículu nos 123 años de vixencia, los dos últimos en marzu de 1994.[99]

Tres la desapaición del §175, la llexislación yá nun fai distinción ente homosexualidá y heterosexualidá. Diversos estaos federaos alemanes introdució llexislación propia en contra de la discriminación por orientación sexual. Como firmante del Tratáu d'Ámsterdam, Alemaña, obligada pola direutivu de la Xunión Europea 2000/78 a protexer a los sos ciudadanos de discriminaciones, ente otres, les causaes pola so orientación sexual, tien una llei anti-discriminación, Allgemeines Gleichbehandlungsgesetz,[123] promulgada'l 18 d'agostu de 2006. La llei prohibe la discriminación nel trabayu y tamién nel derechu civil. Estos derechos sicasí nun tán protexíos pola constitución.[124]

El 1 d'agostu de 2001 entró a valir el Lebenspartnerschaftsgesetz, la llei que dexa les uniones civiles ente persones del mesmu sexu. Esisten diferencies col matrimoniu, siendo la principal les ventayes fiscales que tien el matrimoniu.[125]

Klaus Wowereit nel CSD de 2001 en Berlín.

Tolos partíos políticos importantes tienen una o más figures clave que son abiertamente homosexuales. El primeru d'ellos en faer pública la so homosexualidá foi Klaus Wowereit (SPD) en 2001, mientres la campaña eleutoral a l'alcaldía de Berlín, que ganó;[126] siguiéronlu Ole von Beust (CDU), alcalde de Hamburgu;[126] Guido Westerwelle, líder del FDP;[126] y finalmente Volker Beck (Alianza 90/Los Verdes), un importante activista LGBT. Estos políticos nun se vieron afeutaos negativamente nes resultaos eleutorales al ser reelixíos los dos alcaldes y haber aumentar el sofitu popular el terceru. Los dos mayores partíos políticos alemanes tienen seición gay: en 1997 creóse'l Schwulen Christdemokraten Deutschlands dientro del CDU, qu'a partir de 1998 llamóse Lesben und Schwule in der Union (LSU);[127] nel SPD llámense Schwusos - Lesben und Schwule in der SPD.[128]

Dende'l 1 d'agostu de 2001, dexó les uniones civiles (alemán pa pareyes del mesmu sexu. Orixinalmente incluyíen munchos de los derechos del matrimoniu, pero non toos, na actualidá apurren toos sacante l'adopción conxunta y tolos beneficios fiscales. El 22 d'ochobre de 2009, el Tribunal Constitucional d'Alemaña declaró que tolos derechos y obligaciones del matrimoniu estender a les pareyes del mesmu sexu.[129]

Un estudiu de 1991 del sociólogu Michael Bochow del Wissenschaftszentrum Berlin für Sozialforschung amuesa qu'un 42% de los alemanes occidentales y un 36% de los orientales afirmaben que s'atopaben físicamente mal en presencia d'un homosexual. La resultancia final del trabayu amosó qu'un terciu de la población tien de clasificase como homófoba y un terciu como ambivalente, esto ye, nun son homófobos, pero nun tán llibres d'actitúes negatives o clixés frente a la homosexualidá.[130] Sicasí, el númberu d'ataques contra homosexuales ye relativamente baxu.[131][132] La homofobia concéntrase especialmente en determinaos grupos: los mozos,[133][134] nel mundu del fútbol, la estrema derecha y los inmigrantes, sobremanera ente los mozos rusos y turcos.[135][136][137]

Los movimientos homosexuales de dambes Alemanias acabaron unificándose y el Lesben- und Schwulenverband in Deutschland y.V. (LSVD; Federación alemana de lesbianes y gais), surdida del SVD, acabaría convirtiéndose na mayor organización LGBT d'Alemaña. Les principales temes de los que s'ocuparon les asociaciones LGBT a finales del sieglu XX fueron el discutiniu sobre'l outing de famosos, la violencia contra los homosexuales y el matrimoniu homosexual, siendo esti postreru práuticamente l'únicu que quedaba abiertu hacia 1999.[41] Les asociaciones y grupos del movimientu fuéronse profesionalizando y especializando.[111] Nel sieglu XXI el movimientu LGBT alemán incluyó la llucha polos derechos del coleutivu n'otros países, como amuesen la creación de la Fundación Hirschfeld Eddy y la collaboración col movimientu LGBT polacu o rusu.

Les manifestaciones del arguyu gai, les llamaes Cristopher Street Day o CSD, n'alcordanza de la cai na que s'atopa'l chigre Stonewall de Nueva York, convirtiéronse n'actos multitudinarios na mayoría de les ciudaes del país. Los actos nun se realicen el 28 de xunu, sinón que les ciudaes van alternándose en distintes fines de selmana. Les mayores son la de Berlín, ciudá na qu'esisten dos manifestaciones concurrentes: el CSD Berlin y el Transgeniale CSD, de calter menos comercial y más alternativu, y la de Colonia, qu'axuntó 1,2 millones de persones nel Europride de 2002.

Dientro de la cultura LGBT hai que destacar a Ralf König, un dibuxante y escritor de cómics de temática gai que consiguió un ésitu insospechado ente'l públicu heterosexual. Les sos historietes fueron treslladaes al cine en trés causes, siendo L'home más deseyáu un ésitu de taquilla n'Alemaña.[138][139] Tamién merez la pena destacar al poeta Detlev Meyer, unu de los pocos autores que consiguió ésitu escribiendo pa un públicu homosexual.[63]

Referencies

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Spencer, Colin (1996). Homosexuality. A history. Londres: Fourth Ta. ISBN 1-85702-447-8.
  2. Greenberg, David F. (1988). «enllace», The Construction of Homosexuality. University of Chicago Press. ISBN 0226306283.
  3. 1 2 Greenberg, David F. (1988). The Construction of Homosexuality. University of Chicago Press. ISBN 0226306283.
  4. 1 2 3 (26 d'abril de 2008) «enllace», Homosexuality in Viking Scandinavia (n'inglés). the Viking Answer Lady.
  5. Pa más información vease Níð (n'inglés) y Neidingswerk (n'alemán) na Wikipedia
  6. Heusler, Andreas (1937). Isländisches Recht - Die Graugans (n'alemán).
  7. Bleibtreu-Ehrenberg, Gisela (1978). Tabu Homosexualität - Die Geschichte eines Vorurteils (n'alemán)., páxina 164
  8. Meißner, Rudolf (1935). Norwegisches Recht - Das Rechtsbuch des Gulathings (n'alemán)., páx. 123
  9. Meißner, Rudolf (1950). Stadtrecht des Königs Magnus Hakonarson für Bergen - Bruchstücke des Birkinselrechts und Seefahrerrechts der Jónsbók., páxs. 65, 105, 347, 349, 437
  10. Meißner, Rudolf (1939). Norwegisches Recht - Das Rechtsbuch des Frostothings (n'alemán)., páx. 193 y siguientes
  11. Ekhardt, Karl August (1955). Die Gesetze des Merowingerreiches - Band 1: Pactus legis Salicae: Recensiones Merovingicae (n'alemán)., páx. 95
  12. Ekhardt, Karl August (1958). Gesetze der Angelsachsen (n'alemán)., páx. 33
  13. Wilda, Wilhelm Eduard (1831). Das Gildenwesen im Mittelalter (n'alemán)., páxs. 122, 130, 132 y sig., 139, 140 y sig., 144
  14. 1 2 Rice, Eugene (2004). «enllace», Rome: Ancient (n'inglés). glbtq.
  15. Anónimu (2006). «enllace», Priapeos romanos. Antoloxía billingüe llatín-castellanu. Identidaes.
  16. Crompton, Louis (2004). «enllace», Roman literature (n'inglés). glbtq.
  17. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 (2007) Aldrich, Robert: Gleich und anders (n'alemán). Hamburgu: Murmann. ISBN 978-3-938017-81-4.
  18. El poeta Ausonio (310-395) tuvo una apasionada rellación con San Paulino, obispu de Nola. Nun se sabe si esi amor foi físicu, pero la pasión quedó afigurada nes cartes que s'escribíen. Les cartes de Ausonia, 43 años mayor que Paulino, tamién señalen la so murnia pol alloñamientu d'esti cuando intensifica la so vida cristiana. Inclusive San Agustín confesó amores homosexuales na so mocedá, anque más tarde refugaría esa lluxuria como pecaminosa (Homosexuality. A history de Colin Spencer ISBN 1-85702-447-8).
  19. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 Feustel, Gotthard (1995). Die Geschichte der Homosexualität (n'alemán). Leipzig: Albatros. ISBN 3-491-96077-0.
  20. Strabo significa bizcu en llatín.
  21. 1 2 3 Crompton, Louis (2006). Homosexuality & Civilization (n'inglés). Cambridge y Londres: Belknap. ISBN 0-674-02233-5.
  22. «enllace», Ivo Schöffer: Des allerdurchleuchtigsten großmechtigste[n] vnüberwindtlichsten Keyser Karls des fünfften: vnnd des heyligen Römischen Reichs peinlich gerichts ordnung …, trescripción.; Traducción propia del orixinal: „Straff der Vnkeusch, so wider die Natur beschicht. Jtem so ein mensch mit einem Viehe, Man mit Man, Weib mit Weib Vnkeusch treibenn, die habenn auch das leben Verwurckt. Vnt man solle sy, der gemeynen gewohnheit nach, mit dem feure vom lebenn zum tode richtenn.
  23. Robert Walinski-Kiehl. «enllace», Males, 'Masculine Honour' and Witch-Hunting in Seventeenth-Century Germany.
  24. Maximilian Nonnenmacher. «enllace», Die Haltung des Juristen Erich Mauritius bezüglich des Hexereidelikts 1660-1664.
  25. Weiner, Monika (setiembre de 202). «enllace», War Dürer bisexuell? (n'alemán). P.M. HISTORY.
  26. Traducción propia del orixinal: La sodomie, lors qu'il n'y a point de violence, ne peut être du ressort des lois criminelles. Elle ne viole le droit d'aucun autre homme. [...] C'est un vice bas, dégoûtant, dont la véritable punition est le mépris..
  27. Voltaire (1860). «enllace», Œuvres complètes de Voltaire (en francés). Hachette, páx. 455.
  28. 1 2 3 4 (11 de marzu de 2004) «enllace», § 175 (n'alemán). Schwulencity.
  29. Norton, Rictor (5 d'abril de 2005). «enllace», The Suppression of Lesbian and Gay History (n'inglés). Gai History and Literature..
  30. (1990) «enllace», Dynes, Wayne R.: Encyclopedia of Homosexuality (n'inglés). Garland Pub..
  31. Hergemöller, Bernd-Ullrich (2001). Mann für Mann (n'alemán). Suhrkamp.
  32. 1 2 3 4 5 6 7 Bruquetas de Castro (2002). Reyes qu'amaron como reines. La Esfera de los Llibros S.L.. ISBN 84-9734-076-0.
  33. Sauer, Paul (1999). Regent mit mildem Zepter (n'alemán). Deutsche Verlags-Anstalt, páx. 351. ISBN 3-421-05181-X.
  34. Hunnicutt, Alex (18 d'agostu de 2005). «enllace», Claude J. Summers: Eulenburg-Hertefeld, Philipp, Prince zu (n'inglés). glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.
  35. Pa más información vease la seición Los escándalos.
  36. Kennedy, Hubert (3 de marzu de 2004). «enllace», Claude J. Summers: Hössli, Heinrich (n'inglés). glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.
  37. Ulrichs, Karl Heinrich (1864). «enllace», Forschungen über das Räthsel der mannmännlichen Liebe (n'alemán). Karl Heinrich Ulrichs (digitalizado por Google Books)..
  38. Kennedy, Hubert (26 d'agostu de 2005). «enllace», Claude J. Summers: Ulrichs, Karl Heinrich (n'inglés). glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.
  39. Endres, Nikolai (24 de payares de 2006). «enllace», Claude J. Summers: Kertbeny, Károly Mária (n'inglés). glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.
  40. Freud, Sigmund (abril de 1951). «enllace», Carta a la madre d'un paciente (n'español). American Journal of Psychiatry.
  41. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 Herrn, Rainer (1999). Anders bewegt. 100 Jahre Schwulenbewegung in Deutschland, Waldschlösschen (n'alemán), Hamburgu: MännerschwarmSkript Verlag, páx. 80. ISBN 3-828983-78-4.
  42. Collaboradores de Wikipedia. «enllace», Artículu 175 (en castellanu). Wikipedia, La enciclopedia llibre.
  43. Jörg (11 de marzu de 2004). «enllace», Die Liberalisierung des §175 (n'alemán). GayStation.
  44. Kaczorowski, Craig (13 d'avientu de 2006). «enllace», Claude J. Summers: Paragraph 175 (n'inglés). glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.
  45. Traducción propia del orixinal: Die widernatürliche Unzucht, welche zwischen Personen männlichen Geschlechts oder von Menschen mit Thieren begangen wird, ist mit Gefängniß zu bestrafen; auch kann auf Verlust der bürgerlichen Ehrenrechte erkannt werden.
  46. (11 de marzu de 2004) «enllace», Pétition de Magnus Hirschfeld (n'alemán/francés). Triangles roses.
  47. «enllace», Reichsstrafgesetzbuch RStGB § 184 (n'alemán). Schwulencity.
  48. Stümke, Hans-Georg. Homosexuelle in Deutschland. Eine politische Geschichte, páx. 50 (n'alemán), München: Beck, páx. 183. ISBN 3-40633-130-0.
  49. Vease seición El movimientu homófilo
  50. Helmut (30 d'avientu de 2003). «enllace», Fritz Haarmann (n'alemán). Rosa Rauschen.
  51. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 Bastian, Till (2000). Homosexuelle im Dritten Reich. Geschichte einer Verfolgung (n'alemán). Múnich: Beck, páx. 101. ISBN 3-406-45917-X.
  52. McFarland, John (8 de mayu de 2006). «enllace», Claude J. Summers: Redl, Alfred (n'inglés). glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.
  53. Frentzen, Carola (3 de febreru de 2004). «enllace», Lotterleben oder liebenswerter Gönner? Der Krupp-Skandal auf Capri (n'inglés). Rhein-Main.Net.
  54. Volker, Ullrich (1 de payares de 2006). «enllace», Liebchen und der Harfner (n'alemán). ZEIT.
  55. ge. «enllace», Maximilian Harden (n'alemán). Lebendiges virtuelles Museum Online.
  56. glbt-ta (22 d'avientu de 2003). «enllace», Per scientiam ad justitiam: Magnus Hirschfeld (n'alemán). GLBT-news.israel-live.de.
  57. Hunnicutt, Alex (18 d'agostu de 2005). «enllace», Claude J. Summers: Eulenburg-Hertefeld, Philipp, Prince zu (1857-1921). (n'inglés). glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.
  58. Lauritsen, John; David, Thorstad. «enllace», The Petition Against Paragraph 175 (n'inglés). Triangles roses.
  59. «enllace», Einführung (n'alemán). Lesbengeschichte.
  60. María Ocón. «Los doraos homosexuales de Berlín» (castellanu). El País. Consultáu'l 3 de mayu de 2009.
  61. Koskovich, Gerard. «enllace», The Eldorado Nightclub (n'inglés). Triangles Roses.
  62. Borchers, Wolf. «enllace», Männliche Homosexualität in der Dramatik der Weimarer Republik (n'alemán). Depósitu de la Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  63. 1 2 3 4 5 6 7 8 Jones, James W. (27 de xunetu de 2005). «enllace», Claude J. Summers: German and Austrian Literature: Nineteenth and Twentieth Centuries (n'inglés). glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.
  64. Jones, James W. (8 de xunetu de 2005). «enllace», Claude J. Summers: Mann, Thomas (n'inglés). glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.
  65. Schader, Heike (2000). «Kontruktionen weiblicher Homosexualität in Zeitschriften homosexueller Frauen in den 1920er Jahren», Fachverband Homosexualität und Geschichte y.V.: Homosexualitäten in der Weimarer Republik 1919 bis 1933 (n'alemán). Hamburgu: MännerschwarmSkript Verlag, páx. 214. ISBN 3-928983-98-X.
  66. La primer película de temática homosexual ye Vingarne una película sueca de 1916, pero la tema ta tratáu de forma bien sutil. Esisten noticies de que'l curtiu Das Barmädel de 1911 contenía escenes homoerótiques poles que foi censurada, pero nun se caltuvieron copies. Pa más información puede consultase «enllace», Lesbische Spuren im Film. Von dean Anfängen bis 1933. (n'alemán). Lesbengeschichte.
  67. 1 2 3 Kaczorowski, Craig (14 de setiembre de 2005). «enllace», Claude J. Summers: European Film (n'inglés). glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.
  68. (2003) «enllace», Different from the Others (Anders als die Andern). (n'inglés). Kino on Videu.
  69. 1 2 3 Giori, Mauro (3 de xineru de 2003). «enllace», Anders als die Andern: racconto, documentu, monumentu (n'italianu). CulturaGay.it.
  70. «enllace», Belach, Helga; Jacobsen, Wolfgang: ANDERS ALS DIE ANDERN (1919) Dokumente zu einer Kontroverse (n'alemán). CineGraph.
  71. 1 2 Letra S. «enllace», Trés clásicos del primer cine alemán gai (en castellanu).
  72. «enllace», The Laws of Love: Innocent but Outlawed (n'inglés). QueerSilents.com.
  73. Simon, Hermann. «enllace», N.O. Body. Aus eines Mannes Mädchenjahren (PDF) (n'alemán), queer nations.
  74. 1 2 «enllace», Lesbische Spuren im Film. Von dean Anfängen bis 1933. (n'alemán). Lesbengeschichte.
  75. (2003) «enllace», Michael (Mikaël). (n'inglés). Kino on Videu.
  76. (2003) «enllace», Sex in Chains (Geschlecht in Fesseln: Die Sexualnot der Gefangenen). (n'inglés). Kino on Videu.
  77. 1 2 3 4 5 Lareau, Alan (febreru de 2005). «enllace», Lavender songs: undermining gender in Weimar cabaré and beyond (n'inglés). BNET (copia d'Archive.org).
  78. N. del t. La traducción del testu resulta bien complicada yá que el testu orixinal nun podía ser esplícitu y tien delles interpretaciones. La frase neugierig erst durch tausend Wunder wandern tien dos traducciones, dependiendo d'onde se faiga la posa: neugierig erst durch tausend Wunder / wandern, «espierta l'interés primeramente per mil maravíes, pasiar», o bien neugierig erst / durch tausend Wunder wandern, «pasiar primeru curiosos per mil maravíes». La nueche lila» yera'l nome que recibía l'ambiente homosexual nocherniegu de Berlín. La frase Die schwül ist fai un xuegu de pallabres ente schwül, «bochornosu, húmedu y calorosu», con schwul, que significa «maruxu»; la frase Die schwul ist significa, «que ye marica».
  79. «enllace», Das lila Lied (n'alemán). Schwulencity.de.
  80. AA.VV. (11 d'abril de 2003). Schwule Lieder: Perlen der Kleinkunst (2 CD) (n'alemán), TIM [The International Music Company AG, Rahlau 4-6, 22045 Hamburgu, Alemaña; info@timcompany.com; www.timcompany.com]. 221324311/B00009PM73.
  81. AA.VV. (9 de xineru de 2006). Schwule Lieder (2): Perlen der Kleinkunst (2 CD) (n'alemán), TIM [The International Music Company AG, Rahlau 4-6, 22045 Hamburgu, Alemaña; info@timcompany.com; www.timcompany.com]. B000Y5N4Z4.
  82. Gonzales-Day, Ken (5 de setiembre de 2006). «enllace», Claude J. Summers: Photography: Gay Male, Pre-Stonewall (n'inglés). Chicago: glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.
  83. Zervigon, Andres Mario (7 de febreru de 2004). «enllace», Claude J. Summers: Mammen, Jeanne (n'inglés). Chicago: glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.
  84. Corinne, Tee A. (23 de setiembre de 2006). «enllace», Claude J. Summers: Höch, Hannah (n'inglés). Chicago: glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.
  85. Una completa bibliografía puede atopase en USHMM (19 de febreru de 2008). «enllace», Bibliographies - Gais and Lesbians (n'inglés). Washington, D.C.: United States Holocaust Memorial Museum.
  86. Machtan, Lothar (9 d'ochobre de 2001). «enllace», The hidden Hitler (n'inglés). Basic Books, páx. 448. ISBN 0465043089.
  87. Mommsen, Hans (2001). «enllace», Viel Lärm um nichts (n'alemán). Zeit Online.
  88. Kershaw, Ian (21 de setiembre de 2002). «enllace», Der ungerade Weg (n'alemán). Die Welt.
  89. 1 2 Goldman, Jason (12 de xunetu de 2006). «enllace», Claude J. Summers: Breker, Arno (n'inglés). Chicago: glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.
  90. 1 2 Tamagne, Florence. «Homosexuals as political chips», [https://books.google.de/books?id=Ne6ZRjhMrvQC&hl=es A history of homosexuality in Europe] (n'inglés). Nueva York: Algora Publishing, páx. 476. ISBN 0875863566.
  91. La pintura puede trate en Janesch, Albert (1936). «enllace», Wassersport (jpg), Artothek.
  92. Más información sobre Vaernet y los esperimentos realizaos pueden atopase na páxina de Peter Tatchel Carl Vaernet- Danish SS-Doctor in Buchenwald (n'inglés) y en Experiments in reversal of hormonal polarity at Buchenwald Archiváu el 27 de setiembre de 2007 na Wayback Machine. de Günter Grau (n'inglés)
  93. H.D., presu nacíu en 1938, qu'ingresó en 1941 en Buchenwald, cuenta del kapo Müller la siguiente historia. Tres la llegada d'un mozu xudíu de bona familia y bien alimentáu, torturar terriblemente, obligándolo finalmente a aforcase colos sos propios tirantes. Tres el frayatu de los tirantes, espertar a golpes, obligó-y a reparar los tirantes y a colgar de nuevu. Tres la muerte, abrió la bragueta al cadabre, inda colgáu, p'amosar la ereición y faer comentarios obscenos a los que s'averaben. La historia puede dar una idea de les condiciones nes que vivíen los presos.
  94. USHMM (19 de febreru de 2008). «enllace», Persecution of homosexuals in the Third Reich (n'inglés). Washington, D.C.: United States Holocaust Memorial Museum.
  95. Knoll, Albert (2002). «Homosexuelle Häftlinge im KZ Dachau», Fachverband Homosexualität und Geschichte y.V.: Denunziert, verfolgt, ermordet: Homosexuelle Männer und Frauen in der NS-Zeit (n'alemán). Hamburgu: MännerschwarmSkript Verlag, páx. 214. ISBN 3-935596-14-6.
  96. 1 2 USHMM (19 de febreru de 2008). «enllace», Lesbians and the Third Reich (n'inglés). Washington, D.C.: United States Holocaust Memorial Museum.
  97. Pa más información vease Schoppmann, Claudia (1996). Days of masquerade: the lives of lesbians during the Third Reich (n'inglés). Columbia University Press. ISBN 3922166946.
  98. Dobler, Jens. «Lesbische Berliner Subkultur im Nationalsozialismus» (alemán). Lesbengeschichte. Archiváu dende l'orixinal, el 13 de xineru de 2012. Consultáu'l 9 de mayu de 2009.
  99. 1 2 3 4 5 Hoffschildt, Rainer (2002). «140.000 Verurteilungen nach "§175"», Fachverband Homosexualität und Geschichte y.V.: Denunziert, verfolgt, ermordet: Homosexuelle Männer und Frauen in der NS-Zeit (n'alemán). Hamburgu: Männerschwarm Verlag, páx. 214. ISBN 3-935596-14-6.
  100. 1 2 Kaczorowski, Craig (13 d'avientu de 2006). «enllace», Claude J. Summers: Paragraph 175 (n'inglés). Chicago: glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.
  101. Epstein, Rob; Jeffrey Friedman. Paragraph 175 (documental) (n'inglés), Channel Four Films, HBO Theatrical Documentary, Telling Pictures, Zero Film GmbH, Cinemax.
  102. 1 2 3 4 5 Potthoff, Herbert (2005). «Lesben und Schwule in der DDR», Fachverband Homosexualität und Geschichte y.V.: Gemeinsam Stark - Homosexuelle Netzwerke (n'alemán). Hamburgu: Männerschwarm Verlag, páx. 168. ISBN 978-3-935596-84-8.
  103. 1 2 Leidinger, Christiane. «enllace», Lesbenbewegung DDR (n'alemán). Freie Universität Berlin.
  104. Kirchentag son grandes alcuentros de llaicos evanxélicos, institucionalmente independientes de les Ilesia evanxélica. Pa más información vease Krichentag na Wikipedia n'alemán.
  105. «enllace», Coming Out (n'alemán).
  106. Axencia financiera de nivel mediu, tantu de los gobiernos federaos alemanes, como del gobiernu federal.
  107. Kraushaar, Elmar (1997). «Unzucht vor Gericht. Die „Frankfurter Prozesse“ und die Kontinuität des § 175 in den fünfziger Jahren», Y. Kraushaar: Hundert Jahre schwul – Eine Revue (n'alemán). Berlín: Männerschwarm Verlag. ISBN 3-87134-307-2.
  108. Kraushaar, Elmar (1994). Schwule Listen. Namen, Daten und Geschichten (n'alemán). Reinbeck bei Hamburg: rororo. ISBN 3-499-19672-7.
  109. «Kastriert, der Liebe wegen» (n'alemán). Stuttgarter Zeitung. 25 de xineru de 2017. http://www.stuttgarter-zeitung.de/inhalt.homosexualitaet-in-der-nachkriegszeit-kastriert-der-liebe-wegen.88a90ef9-f68b-4ddb-a298-76bf59916508.html. Consultáu'l 26 de xineru de 2017.
  110. «Noch bis Ende der Sechzigerjahre wurden Schwule kastriert» (castellanu). Queer.de (25 de xineru de 2017). Consultáu'l 26 de xineru de 2017.
  111. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 AA.VV. (1997). Sternweiler, Andreas; Hannesen, Hans Gerhard: Goodbye to Berlin? 100 Jahre Schwulenbewegung (n'alemán). Berlín: Verlag Rosa Winkel. ISBN 3-86149-062-5.
  112. (14 de xunetu de 2003) «enllace», GayHistory - 1980-89 (n'alemán). GayStation.
  113. «enllace», Zitate (n'alemán). CDU-Ortsverband Allermöhe - Nettelnburg.
  114. Testu orixinal: «Wenn ich über steuer- und erbrechtliche Anerkennung von homosexuellen Paaren diskutiere, dann kann ich gleich über Teufelsanbetung diskutieren.»
  115. Zips, Martin (20 de xineru de 2004). «enllace», (K)ein homosexueller Vier-Sterne-Xeneral? (n'alemán). wdr.de.
  116. Zips, Martin (24 d'abril de 2006). «enllace», Kießling-Affäre (n'alemán). Süddeutsche Zeitung.
  117. N. del a. Brühwarm ye un xuegu de pallabres. Nel sieglu XIX y principios del XX llamar a los homosexuales warme Brüder, hermanos templaos, d'ónde «Brü(h)[der]warm». Lliteralmente Brühwarm significa «caliente/templáu/templáu (warm) como'l caldu (Brühe)».
  118. «enllace», Centrum Schwule Geschichte (n'alemán).
  119. «enllace», Fachverbandes Homosexualität und Geschichte y.V (n'alemán).
  120. «enllace», gaybooks (n'alemán).
  121. «enllace», Verlag rosa Winkel jetzt bei Männerschwarm (n'alemán). Männerschwarm Verlag.
  122. «enllace», Bruno Gmünder (n'alemán). Bruno Gmünder.
  123. «enllace», Allgemeines Gleichbehandlungsgesetz (n'alemán). Bundesministerium der Justiz.
  124. LSVD. «enllace», Diskriminierungsverbot ins Grundgesetz (n'alemán). Lesben- und Schwulenverband in Deutschland (LSVD) y.V..
  125. LSVD. «enllace», Keine halben Sachen! (n'alemán). Lesben- und Schwulenverband in Deutschland (LSVD) y.V..
  126. 1 2 3 «¿Ye Alemaña un paraísu homosexual?» (castellanu). Anodis. Consultáu'l 20 de xunetu de 2007.
  127. «enllace», Lesben und Schwule in der Union (n'alemán).
  128. «enllace», Schwusos - Lesben und Schwule in der SPD (n'alemán).
  129. Süeddeutsche (23 d'ochobre de 2009). «Verfassungsgericht zu Homo-Ehe. Ehe, Partner, Kinder» (alemán).
  130. Bochow, Michael (1993). «Einstellungen und Werthaltungen zu homosexuellen Männern in Ost- und Westdeutschland», Lange, Cornelia: AIDS – eine Forschungsbilanz (n'alemán). Berlin: Edition Sigma.
  131. (22 de xineru de 2007) «enllace», Anti-Gewalt-Bericht 2007 (n'alemán). Schwules Überfalltelefon Köln 19228.
  132. (2007) «enllace», MANEO Bericht 2007 (n'alemán). Maneo.
  133. (2002) «enllace», Pressemitteilung (n'alemán). iconkids & youth.
  134. (30 de payares de 2004) «enllace», Schwulen- und Lesbenbeauftragte (n'alemán). Hessische Polizei.
  135. Becker, Julia (25 de setiembre de 2007). «enllace», Einwandererkinder sind besonders schwulenfeindlich (n'alemán). Spiegel Online.
  136. Streckenbach, Kathrin (4 de marzu de 2008). «enllace», "Wenn du was mit einem Mann hast, bringe ich dich um" (n'alemán). Spiegel Online.
  137. Becker, Julia (25 de setiembre de 2007). «enllace», Einwandererkinder sind besonders schwulenfeindlich (n'alemán). Spiegel Online.
  138. «enllace», Der bewegte Mann (n'alemán). prisma.de.
  139. Zervigon, Andres Mario (6 de xineru de 2005). «enllace», König, Ralf (b. 1960). (n'inglés). glbtq: An Encyclopedia of Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, and Queer Culture.

Ver tamién


This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.