La denominación hillbilly ye un términu de doble uso, como xentiliciu y pa designar la música tradicional de les zones en que s'asitia la población a la que se refier.

Xentiliciu

Como xentiliciu, hillbilly ye un términu peyorativu usáu n'Estaos Xuníos pa definir a los habitantes de ciertes árees remotes, rurales o montascoses. En particular, el términu usar pa describir a los residentes de los Apalaches, cordal montascosu asitiada paralela a la Mariña Este de los Estaos Xuníos, anguaño una de les zones más ablayaes del país. En puridad, el términu tien una connotación d'aislamientu respeuto de la cultura dominante, non necesariamente de refuga o resistencia a ella, y namái ye despreciatible dependiendo del contestu en que s'usa o l'oxetivu que s'escuerre.

Los oríxenes del términu son escuros. Según Anthony Harkins, nel so llibru Hillbilly: A Cultural History of an American Icon, el términu apaez impresu, per primer vegada, en 1890, nun artículu del New York Journal, cola siguiente definición: "Hill-Billie is a free and untrammeled white citizen of Alabama, who lives in the hills, has non means to speak of, dresses as he can, talks as he pleases, drinks whiskey when he gets it, and fires off his revolver as the fancy takes him" (esto ye, qu'un Hillbilly ye un blancu amontesáu d'Alabama, que vive nos montes, apenes se rellaciona, visti como puede, fala como quier, bebe güisqui en cuanto tien la oportunidá y dispara la so revólver cuando se-y antoxa).

L'usu del términu Hillbilly, xeneralmente, estremar d'otros términos que se refieren a la xente rural nos Estaos Xuníos, como hick, redneck o cracker.

Xéneru musical

Hillbilly
Oríxenes musicales Música folclórica d'Estaos Xuníos, Música celta
Oríxenes culturales Montes Apalaches, n'Estaos Xuníos
Instrumentos comunes Voz, guitarra, mandolina, dulcémele de los Apalaches, violín, fiddle.
Popularidá Bien popular n'EE. XX. dende 1920
[editar datos en Wikidata]

Por estensión, Hillbilly refierse tamién a la música tradicional propia d'estes zones, que s'atopa na base del Bluegrass y el Country.[1]

Orixe

Los Montes Apalaches fueron colonizaos escontra 1700 por inmigrantes escoceses, galeses y irlandeses, que constituyeron una población bastante homoxénea, social y culturalmente endogámica. Les sos tradiciones musicales, basaes nes balaes, gigas y reels, caltuviéronse incólumes mientres dos sieglos, al empar qu'influyeron nel folclor de les zones circundantes.

Nel so orixe, el hillbilly entamábase instrumentalmente alredor de tres instrumentos de cuerda: mandolina, guitarra y violín (o fiddle), anque yeren tamién avezaos el dulcémele y, más palantre, el banjo. Muncho más tarde, yá nel sieglu XX, añader el contrabaxu.[2] Pela so parte, l'estilu vocal ye bono de reconocer: Voz solista aguda, casi estridente, con harmoníes de dos, trés y cuatro intervalos.

Crecedera

Nos años 20, la música tradicional de los Apalaches salió del so abellugu, básicamente de la mano de la familia Carter, liderada por A.P. Carter, un vendedor d'árboles frutales de Rye Cove (Apalaches meridionales), y de un programa de radio de Nashville, llamáu Grand Ole Opry, qu'empezó en 1925 y grabábase los sábados en direutu, y que dempués yera retresmitíu por más de cuatrocientes emisora de radio emisores de tol país, y convirtióse en programa de televisión.[3]

La familia Carter tuvo grabando ente 1927 y 1943 básicamente balaes de tradición anglosaxona y cantares relixosos, y solo en 1930 vendieren yá más de diez millones de discos. Sicasí, el primer artista del Grand Ole Opry foi'l violinista Uncle Jimmy Thompson, qu'entós pasaba de los 80 años, pero tenía una gran popularidá, anque'l primeru en grabar un discu foi'l violinista Fiddling John Carson. Un grupu, denomináu Delmore Brothers, grabó una tema titulada Hillbilly boogie, que ye'l primer rexistru musical qu'usa esta pallabra. Dempués, mientres les décades de los 20 y los 30, grabaron los Monroe Brothers, de Kentucky; los Dixon Brothers, de Carolina del Sur, Uncle Dave Macon, de Tennessee; el llexendariu Jimmie Rodgers, de Mississippi, que morrió en 1933; y tolos grupos y artistes conocíos de hillbilly. Foi precisamente nesti programa, onde s'aplicó, per primer vegada, esta denominación a la música rural de los Apalaches.[4]

Nos años 40, atopamos a les estrelles más relevantes del hillbilly: Bill Monroe y los Blue Grass Boys, los banjistas Earls Scruggs y Doc Boggs, Lester Flatt y los sos Foggy Mountain Boys, Clarence Ashley, Doc Watson ...

Nashville

Como indica Donald Myrus, Nashville ye al hillbilly lo que Hollywood foi pal cine na so dómina. A partir de los 50, la música rural trescalar del rhythm & blues en boga y empieza a desenvolvese'l rock & roll, xenerándose un Soníu Nashville que se definió como Rockabilly, la música folclórica de la era electrónica,[5] con artistes qu'algamaron enorme repercusión: The Greenbriar Boys, Johnny Cash, Jimmy Dean, Roger Miller, Marty Robins, Lefty Frizell o Hank Williams.

Nesta dómina, empieza a denominase al hillbilly, tamién, como Bluegrass, deriváu precisamente del gran ésitu que llogró'l grupu de Bill Monroe[6]

Decadencia del términu

Los años 60, tienen les sos propies figures, cuantimás los New Lost City Ramblers de Mike Seeger, precursores del country rock. Tamién, Frank Proffitt, que finó en 1965; y el Kingston Trio, que popularizó'l Tom Doodley de Proffitt. Tamién se recuperó a dalgunos de los vieyos: Roscoe Halcomb, Wade Ward o la dulcemelista Jean Ritchie.

Sicasí, nesta dómina, empieza a cayer en desusu'l términu hillbilly, sustituyíu por etiquetes como Country & Western, Old timey y, sobremanera, Bluegrass, que va ser la denominación que tescienda a tol mundu.

Ver tamién

  • Bluegrass
  • Bristol sessions
  • Honky tonk
  • Old time music
  • White trash
  • Poor White

Notes y referencies

  1. ↑ Myrus, Donald: Balaes, Blues y Big Beat , editorial Diana, Méxicu, 1970, páxs. 101 y ss.
  2. ↑ Vigón, Carlos: Los preseos del bluegrass, Banjo París Session-Inner book notes, Guimbarada 22009/10, Madrid 1979, páx.5
  3. ↑ Myrus, Donald: Op.Cit., páx.101
  4. ↑ Domínguez, Manuel: Delles notes sobre'l bluegrass, Inner-book notes, Guimbarda 22009/10, Madrid, 1979, páx.4
  5. ↑ Myrus, Donald: Op.Cit, páx. 102
  6. ↑ Vigón, Carlos: Op.Cit., páx.7






Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.