La so neñez

Georges Remi nació n'Etterbeek, una comuna de l'aglomeración de Bruxeles, el 22 de mayu de 1907. So padre, Alexis Rémi (1882–1970) y so madre, Élisabeth Dufour (1882–1946), pertenecen a la clase media y viven en Bruxeles. Los sos cuatro años d'escuela primaria coinciden cola Primer Guerra Mundial (1914-1918), cuando la ciudá ta ocupada polos alemanes. El pequeñu Georges manifiesta yá una gran afición pol dibuxu, los márxenes de los sos cuadernos tan llenos d'aventures d'un neñu reñíu col invasor alemán. Hergé tuvo un hermanu, Paul Rémi, cinco años menor que nació'l 26 de marzu de 1912.

Entama en 1920 los sos estudios secundarios nel institutu Saint-Boniface d'Ixelles, un establecimientu arzobispal onde los profesores son curas. Entra a formar parte de los scouts de la escuela, ellí recibirá'l nome totémicu de Renard curieux (Raposu cuciu). Los sos primeros dibuxos asoléyense en Jamais assez, el periódicu scout de la escuela, depués a partir de 1923, en Le Boy-Scout belge, el mensual de los scouts de Bélxica. Dende 1924, firma les sos ilustraciones col nome d'Hergé.

Los sos entamos

En 1925, Hergé ye contratáu como emplegáu del serviciu de suscripciones del periódicu católicu (y políticamente mui a la derecha) Le Vingtième Siècle. En 1926, crea Totor, CP des Hannetons pal Le Boy-Scout belge. So padre y so madre intenten, ensin ésitu, facelu seguir cursos de dibuxu na escuela Saint-Luc. Darréu fai'l serviciu militar ente 1926-1927, durante esti tiempu continuará escribiendo les aventures de Totor pa Le Boy-Scout belge. Al tornar al Vingtième siècle en 1927, el so direutor, l'abad Norbert Wallez, encarga-y que s'instruya y se cultive. Hergé fai pal periódicu ilustraciones, retratos, fotografíes, o rótulos. Munches veces foi acusáu de rexismu por mor d'esta participación en Le Vingtième Siècle.

Le Petit Vingtième

En 1928, Hergé ye nomáu redactor xefe del Petit Vingtième, el suplementu pa la mocedá del Vingtième Siècle. El primer númberu sal el 1 de payares. Dibuxa con un entusiasmu moderáu Les Aventures de Flup, Nénesse, Poussette et Cochonnet, sobre un guión de Desmedt, un redactor deportivu del periódicu... Descubre al mesmu tiempu los cómics americanos y el so sistema de bocadiellos, que permiten a los personaxes espresar los sos pensamientos o falar direutamente nos dibuxos. Ye nesti mesmu añu cuando se compromete con Germaine Kieckens, secretaria del abad Wallez.

Tintín, Milú, Quick, Flupke y los otros

El 10 de xineru de 1929, nel númberu once del Petit Vingtième apaez el primer episodiu de Tintin au pays des Soviets, baxo'l pidimentu direutu de Wallz: ye l'entamu de les Aventures de Tintín Milú. El reporteru y el so fiel fox-terrier recorren el mundu durante más de cincuenta años. pendant El 23 de xineru de 1930, Quick et Flupke, los dos neños de Brueeles, faen la so primera aparición. El xueves 8 de mayu del mesmu añu, Tintin y Milú faen un regresu triunfal a la Estación del Norte de Bruxeles: Le Petit Vingtième contrató a un figurante pa facer el papel de Tintín y asoleya un reportaxe relatando esta llegada; Tintín acaba de terminar la so primera aventura. El 9 de xunetu de 1931, acaben les aventures de Tintin au Congo: Le Petit Vingtième entama otra vez una puesta n'escena na Estación del Norte, y una brañada de xente recibe a Tintín, encarnáu por otru figurante. En setiembre, el reporteru parte pal Nuevu Mundu (Tintin en Amérique). Hergé entama a documentase un poco, llee particularmente una obra sobre la historia de los indios americanos. El 20 de xunetu de 1932, Georges Remi cásase con Germaine Kieckens. En 1934, Casterman, l'éditor de Tournai, entama a asoleyar los álbumes de Tintín (hasta esi momentu yeren les éditions du Petit Vingtième les que s'encargaren d'ello).

Estensión de la obra d'Hergé

La Ocupación

A partir de 1940, Hergé trabaya pal periódicu belxicanu Le Soir, diariu controláu polos ocupantes. Les aventures de Tintín asoléyense primeramente nun suplementu, Le Soir Jeunesse, depués, como consecuencia de les restricciones de papel, baxo la forma de tires en blanco y negro; será Le Crabe aux Pinces d'Or, marcáu pola aparición del Capitán Haddock, depués L'Étoile Mystérieuse, Le Secret de la Licorne y Le Trésor de Rackham le Rouge (nel qu'apaez un nuevu personaxe, el profesor Mirasol), y enfín Les 7 Boules de Cristal (una variante de la maldición de la momia). Ye en 1943 cuando s'atopa con Edgar P. Jacobs. El futuru creador de Blake et Mortimer ayuda a Hergé a amestar los sos vieyos álbumes, pa colorealos y facelos tener sesenta y dos páxines, por mor de les restricciones de la guerra.

L'aparición de les 7 Boules de Cristal será interrumpida'l 3 de setiembre de 1944. En dellos díes, Hergé foi deteníu varies veces pola Seguridá del Estáu, la policía xudicial, el movimientu nacional belxicanu y el Front de l'indépendance. El so domiciliu dyera investigáu. Tolos periodistes que participaren na redaición d'un periódicu durante la Ocupación veíen que se-yos prohibía provisionalmente toa publicación. Durante esta dómina confusa, Hergé escribió rellatos d'evasión, evitando facer referencia a la situación política internacional. Notaráse ensin embargu que na primera edición de L'Étoile Mystérieuse, la expedición international na que participa Tintín nun cuenta más que con países neutrales o miembros de la Exa, y quee'l so deslleal competidor ta baxo pabellón americanu y financiáu por un tal Blumenstein, nome que tuvo consecuencies nefastes - vistu'l contestu - poles sos connotaciones xudíes (el nome de Blumenstein será nes versiones posteriores sustituyíu por Bohlwinkel y el pabellón americanu pol d'un país imaxinariu).

La obra d'Hergé contién tamién dellos dibuxos bien duldose nesi rexistru; y fueron práuticamente toos correxíos darréu (cola esceición notable de la nariz de Blumenstein, qu'Hergé proyeutaba redibuxar - ensin enxamas tomar el tiempu de facelo - puesto qu'asonsañaba abondo les caricatures antisemites de la dómina). Eses correiciones tuvieron llugar, ensin dulda, porque Hergé cambiara sinceramente de puntu de vista a lo llargo d'esi tiempu y non por miéu a les crítiques. Hai que reseñar que ye más bien anantes de la ocupación cuando Hergé pue ser señaláu como próximu a Léon Degrelle y los rexistes. Durante la ocupación del so país contentaráse con sobrevivir, ensin entusiasmu particular.

Nuna entrevista de 1973 dirá: « Convengo que yo tamién creí que'l futuru d'Occidente pudía depender del Orden Nuevu. Pa munchos la democracia mostrabase como decadente y l'Orden Nuevu apaecía como A New Hope. A la vista de tolo que pasó, yera naturalmente un gran error tener podío creer un instante nel Orden Nuevu » (entrevista concedida al Haagse Post en marzu de 1973). Y el mesmu añu, analizará: « La mio inxenuidá d'esta dómina encerraba a la tontería, podemos dicir incluso que a la imbecilidá » (entrevisa asoleyada nel magazine flamencu Elsevier).

El periódicu de Tintín y los Estudios Hergé

La prohibición de publicar fizo qu'Hergé continuara cola amestadura de los sos vieyos álbumes. En 1946 contauta con un antiguu resistente, Raymond Leblanc, que-y propón crear un periódicu. El 26 de setiembre de 1946 apaez el primer númberu del selmanariu Journal de Tintin. Una buena cantidá de dibuxantes entamaron a collaborar na revista. Les aventures de Tintin continúen: Le Temple du Soleil (que continúa la intriga de les 7 Boules de Cristal), Au pays de l'or noir, Objectif Lune, On a marché sur la Lune. Hergé queriendo ser particularmente rigurosu y documentase al máximo pa eses aventures llunares, funda en 1950 los Studios Hergé. Estos estudios contaron hasta con una decena de collaboradores qu'ayudaron a Hergé na so xera. Les aventures de Tintín continúen, siendo asoleyaes nel mesmu periódicu: L'Affaire Tournesol, Coke en stock (Stock de Cok, na so versión n'asturianu).

Crisis personal

Una rellación entama en 1956 ente Georges Remi y Fanny Vlamynck, colorista nos Estudios. El so matrimoniu con Germaine fráncese (el divorciu nun tendrá llugar hasta 1960, y Georges nun se casará con Fanny hasta 1977). Arriendes d'ello, Hergé ye acosáu por pesadilles recurrentes, nes que too ye blanco. Consulta un psicoanalista suizu que-y aconseya dexar de trabayar. Ye polo tanto, a través de Tintin au Tibet, ensin dulda el so álbum más solombriegu y el más intensu, ónde Hergé exorcizará los sos degorrios. Ye igualmente a partir de 1960 cuando descubre l'arte contemporaniu que se tornará nuna pasión pa él.

Tintín baxo toles formes

Tintín conviértese n'ésitu mundial. Les ventes d'álbumes dispárense, ye traducíu a un númberu bien grande de llingües, y entama a interesar a los publicitarios. Tintín ye adaptáu al cine, en principiu baxo la forma de película con actores (Tintin et le mystère de la Toison d'Or en 1960, Tintin et les oranges bleues en 1964). Ye un rapaz belxicanu, Jean-Pierre Talbot, el qu'interpreta el papel de Tintín. Dibuxo animaos son darréu producíos palos estuios dessins Belvision. Recuérdase especialmente una adautación bien desafortunada del Temple du Soleil (1969), y una aventura sobre un guión orixinal de Greg, Tintin et le Lac aux requins, realizáu por Raymond Leblanc en 1972. Simultaneamente, les apaiciones de les aventures de Tintín espáciense cada vez más: Les Bijoux de la Castafiore en 1963, Vol 714 pour Sydney en 1968 y Tintin et les Picaros en 1976. Tintín ye menos una prioridá pa Hergé, que se pon a viazar: en 1971, va por la primer vez a los Estaos Xuníos, depués honra en 1973 una invitación fecha trenta y cinco años anantes pol gobiernu de Guomindang (pa agradece-y la toma de posición en favor del pueblu chinu en Le Lotus bleu) visitando Taiwán.

Premios

Hergé recibe en 1973 el Grand Prix Saint-Michel y en 1977 la medaya bermeya de la Villa d'Angoulême. En 1978, ye promovidu a oficial de la Orden de la Corona, en Bruxeles. Esti mesmu añu entama el trabayu sobre un nuevu episodiu de Tintín. En 1979, Andy Warhol fai una serie de cuatro retratos d'Hergé. En 1980, Georges Remi enferma. Une leucemia será diagnosticada darréu. Queda anémicu y bien feble. El 18 de marzu de 1981 tien llugar el realcuentru ente Hergé y Tchang Tchong-jen, l'amigu chinu que inspirara le Lotus bleu y el personaxe de Tchang.

Los últimos años

Hergé apágase depués d'una selmana en coma el 3 de marzu de 1983 na clínica Saint-Luc de Bruxeles. Gracies a una derogación escepcional, l'autorización ye acordada, siguiendo'l deséu pol que naguaba Hergé, de ser inhumáu nel marcu del cementeriu de Dieweg, que nun acoyía nueves sepultures dende facía una trentena d'años.

Tintin et l'Alph-Art, la última aventura del reporteru, apaecía baxo la so forma inacabada en 1986 (una segunda versión presentó planches en 2004).