Hassan Rouhani
7. Presidente d'Irán

3 agostu 2013 - 3 agostu 2021
← Mahmud Ahmadineyad - Seyed Ebrahim Raisi (es) Traducir →
29. Secretariu Xeneral del Movimientu de Países ensin Alliniar

3 agostu 2013 - 17 setiembre 2016
← Mahmud Ahmadineyad - Nicolás Maduro →
Secretary of the Supreme National Security Council (en) Traducir

12 ochobre 1989 - 15 agostu 2005
miembru de l'Asamble Consultiva Islámica

28 mayu 1984 - 27 mayu 2000
Distritu: Tehran, Rey, Shemiranat and Eslamshahr (en) Traducir
miembru de l'Asamble Consultiva Islámica

28 mayu 1980 - 27 mayu 1984
Distritu: Semnán (es) Traducir
Vida
Nacimientu Sorjé (es) Traducir, 12 de payares de 1948[1] (75 años)
Nacionalidá Bandera de Irán Irán [2]
Llingua materna persa
Familia
Padre Haj Asdollah Fereydoon Rohani
Casáu con Sahebeh Rouhani (1972 – )
Fíos/es Mohammad Rouhani
Hermanos/es Hossein Fereydoun
Estudios
Estudios Qom Seminary (en) Traducir
(1961 - 1978) : Fiqh
Universidá de Teḥrán
(1969 - 1972) Grau n'Artes
Universidá Glasgow Caledonian
(1990 - 1995) MPhil (es) Traducir : derechu
Universidá Glasgow Caledonian
(1995 - 1999) Philosophiæ doctor : Derechu constitucional
Nivel d'estudios doctoráu
Tesis The flexibility of Shariah (Islamic law) with reference to the Iranian experience
Llingües falaes persa
inglés
árabe
Sorkhei (en) Traducir
Oficiu políticu, diplomáticu, escritor, clérigu, abogáu
Emplegadores Universidá de Teḥrán
Creencies
Relixón xiísmu
Partíu políticu Moderation and Development Party (en) Traducir (dende 1999)
Sociedad del Clero Combatiente (es) Traducir (dende 1988)
Partido Republicano Islámico (es) Traducir (de 1979 a 1987)
IMDb nm3358994
president.ir
Cambiar los datos en Wikidata

Hassan Rouhani (en persa, حسن روحانی; trl. Ḥgarren Rowḥānin;[3] Sorjé, 12 de payares de 1948) ye un relixosu duodecimano y políticu iranín d'ideoloxía islamista moderada. Dende'l 3 d'agostu de 2013 ye'l presidente de la República Islámica d'Irán.

Rouhaní foi miembru de l'Asamblea de los Espertos del Lideralgu iranín dende 1999, miembru del Conseyu de Discernimiento del Interés del Estáu dende 1989, miembru del Conseyu Supremu de Seguridá Nacional d'Irán (CSSNI) dende 1989 y presidente del Centru d'Investigaciones Estratéxiques dende 1992.

Coles mesmes, Rouhaní foi tamién voceru parllamentariu nes llexislatures cuarto y quinto de l'Asamblea Consultiva Islámica y secretariu del CSSNI ente 1989 y 2005, cargu que lu punxo a la cabeza del equipu iranín de negociación cola troika formada per Reinu Uníu, Francia y Alemaña en redol a los conflictos derivaos del programa nuclear d'Irán.

Foi escoyíu tres una campaña na que presentó la so propuesta como «el gobiernu de la prudencia y l'esperanza» (doulat-y tadbir va omid,دولت تدبیر و امید), centrando la so atención na reactivación económica, la creación d'una declaración de derechos de ciudadanía» y l'adopción d'una diplomacia más efectiva na resolución de la crisis en redol al programa nuclear iranín. Foi reelixíu'l 20 de mayu de 2017 col 57 per cientu de los votos.[4]

Formación

Hasán Rouhaní nació en 1948 en Sorjé, pobláu de la provincia iranina de Semnán. Con 13 años, el so padre ingresar nel seminariu (howzé elmié) de la provincia por qu'empecipiara una formación relixosa y, dende 1961 treslladar a Qom, onde allegaría a les clases d'ulemas prestixosos como seyed Mohaqqeq Damad, sheij Mortezá Haerí, seyed Mohammad Reza Golpayeganí, Mohammad Fazel Lankaraní y sheij Mohammad Shahabadí. A partir de 1969 compaxinó los estudios relixosos colos universitarios na Universidá de Teḥrán, hasta llograr en 1972 una llicenciatura en Derechu. Rouhaní siguió los sos estudios xurídicos nel Reinu Uníu, con un títulu en Derechu y un doctoráu en Derechu constitucional pola Glasgow Caledonian University.[5][6][7]

Actividá política hasta la Revolución islámica

Dende la so etapa de moza seminarista, Hasán Rouhaní foi influyíu polos discursos del ayatolá Jomeini na so oposición a los proyeutos modernizadores del xa Mohammad Reza Pahlevi en 1963, y como otros munchos relixosos empezó entós la so militancia política. En 1965 empezó a viaxar per distintes ciudaes d'Irán faciendo discursos en contra de la monarquía, resultando deteníu yá nel so primer viaxe como dempués en numberoses ocasiones, amás de prohibi-y -y oficialmente predicar dende los almimbares, según les sos propies memories.[8] En seronda de 1977, Rouhaní foi'l primeru n'aplicar a Jomeini el títulu de «imam» nuna prédica na mezquita del ‪‪‪‪bazar de Teḥrán, con ocasión d'un homenaxe al fíu del ayatolá, Mostafá Jomeiní.[9] Al escorrelo tres esi discursu la SAVAK, Rouhaní fuxó del país, aconseyáu polos mulás revolucionarios Morteza Motahharí y Seyed Mohammad Beheshtí. Tres daqué más d'un añu dedicáu a la propaganda revolucionaria ente los estudiantes iraninos en Reinu Uníu y Francia, cola torna triunfal de Jomeiní a Irán, Rouhaní tamién tornó.[8]

Dende la Revolución

Tres la cayida de la dinastía Pahlaví, Rouhaní dedicar a la xera d'entamar l'exércitu iranín y les sos bases militares, n'estáu caóticu. En 1980, foi escoyíu como diputáu na primer llexislatura del parllamentu iranín, encandenando dende entós cinco mandato llexislativos, hasta 2000. Ente les funciones destacables que desempeñó nel parllamentu tuvieron la de vicepresidente de la cámara nes llexislatures cuarta (1992-1996) y quinta (1996-2000) y presidente de les comisiones de Defensa nes llexislatures primera (1984-1988) y segunda (1988-1992) y Política esterior na cuarta y quinta llexislatures. Amás, ente 1980 y 1983 formó parte del conseyu de supervisión de la radiotelevisión estatal, IRIB.[8]

Rouhaní asumió numberoses responsabilidaes en rellación cola guerra con Iraq, como miembru del Conseyu Cimeru de Defensa ente 1982 y 1988, secretariu de la comandancia ente 1982 y 1985 y direutor del centru militar Jatam al-Anbiá' ente 1985 y 1987. Foi amás comandante del sistema de defensa aérea de 1986 a 1991. Ente 1987 y 1988, yera miembru y presidía el comité executivu del Conseyu Cimeru de Soporte Bélicu.[10] Ente 1988 y 1989, foi designáu como secretariu del vicecomandante en xefe de les fuercies armaes iranines.[5][8]

Tres la reforma de la Constitución d'Irán en 1989 y la creación del Conseyu Cimeru de Seguridá Nacional,[11] Rouhaní ostentó hasta l'actualidá la representación nesta institución del Líder Supremu d'Irán, el ayatolá Alí Jamenei.[12] Rouhaní foi tamién secretariu de dichu conseyu mientres los 16 años de les presidencies d'Akbar Hashemí Rafsanyaní y Mohammad Jatamí, ente 1989 y 2005. Mientres 13 años (de 1989 a 1997 y de 2000 a 2005) foi tamién conseyeru de seguridá nacional del presidente d'Irán.[5]

En 1991, Hasán Rouhaní foi designáu pol líder Jamenei como miembru de la Asamblea de Discernimiento del Interés del Estáu,[13][14] organismu nel que sigue activu[15] y que la so Comisión de política, seguridá y defensa preside.[5]

Nes eleiciones a la Asamblea d'Espertos del Lideralgu llevaes a cabu'l 17 de febreru de 2000, Rouhaní resultó electu como representante de la circunscripción de la provincia de Semnán en dicha institución. Foi escoyíu nuevamente en 2006, esta vegada como representante de la circunscripción de la provincia de Teḥrán. Los sos principales cargos dientro d'esta asamblea fueron la presidencia de la comisión político y social ente 2001 y 2006, la direición de la oficina de la secretaría en Teḥrán y la pertenencia a la mesa direutiva.[6]

En paralelu a les sos responsabilidaes executives, Rouhaní caltuvo tamién una actividá académica, con producción en persa, árabe ya inglés. Ente 1995 y 1999, Rouhaní formó parte de la Xunta de síndicos de les universidaes de Teḥrán y el norte d'Irán, y dende 1992 exerz como presidente del Centru d'Investigaciones Estratéxiques[16] Dirixe tres publicaciones de corte académicu sobre asuntos d'estratexa y rellaciones internacionales: Iranian Review of Foreign Affairs, n'inglés y, en persa, راهبرد (Râhbord, «estratexa») y فصلنامه بین‌المللی روابط خارجی (Faslnâme-ye beynolmelalí-y ravâbet-y jâreŷí, «Revista internacional de rellaciones esteriores»).[5]

2003-2005: Negociación nuclear

Contestu

Rouhaní asumió la direición de les negociaciones coles potencies occidentales dempués de 14 años como secretariu del Conseyu Cimeru de Seguridá Nacional d'Irán, tres la crisis desamarrada pola revelación per círculos d'oposición iranines nel exiliu de la esistencia en Natanz y Arak d'instalaciones nucleares non declaraes primeramente al Organismu Internacional d'Enerxía Atómica (OIEA), tou ello nel contestu internacional posterior a los atentaos del 11 de setiembre de 2001 y a la subsiguiente invasión militar de dos países vecinos d'Irán polos exércitos de los Estaos Xuníos d'América y los sos aliaos, Afganistán —dende la seronda de 2001— y Iraq —dende la primavera de 2003—. En setiembre de 2003, la AIEA emitió por consensu una resolución que llamaba a Irán a acelerar la so cooperación amontando la tresparencia y concediento a los inspeutores del Organismu «accesu irrestricto» «en tolos llugares que l'Organismu considere necesarios»,,[17] ente alderiques na opinión pública estauxunidense sobre un posible ataque militar a Irán per Washington,[18] que la so alministración catalogara a Teḥrán dientro d'un «Exa del Mal».[19]

A mediaos d'ochobre de 2003, nuna xunta a la qu'asistieron el presidente Seyyed Mohammad Jatamí y el xefe del estáu Seyyed Alí Jameneí, decidió confiase la xestión del espediente nuclear a Hasán Rouhaní,[20] encargáu n'agostu de tresmitir la fetua del ayatolá Jameneí pola qu'esti declaraba prohibíu nel islam el armamentu nuclear. Dientro d'Irán, mientres ciertos sectores inclinar por suspender el programa nuclear pa evitar represalies occidentales, otros advocaben una confrontación direuta y l'abandonu del Tratáu de Non Proliferación Nuclear ante l'amenaza estauxunidense.

Estratexa

Rouhaní estableció un plan en cinco etapes: caltener la crisis so control, caltener les instalaciones nucleares esistentes, desenvolver les capacidaes adquiríes, reforzar al máximu la posición llegal iranina dientro de los estatutos del OIEA y tresformar les amenaces n'oportunidaes, basándose na alianza con Rusia y el Movimientu de Países Ensin Alliniar y na esplotación de los desalcuerdos ente los oponentes al programa nuclear iranín,[20] aprovechando la propuesta de negociaciones de Reinu Uníu, Alemaña y Francia.[21]

Xunta del 21 d'ochobre de 2003 nel Palaciu de Saadabad de Teḥrán con Straw, Fischer y De Villepin.

Declaración de Teḥrán

El 21 d'ochobre de 2003, Rouhaní presidió les tirantes conversaciones en Teḥrán con Straw, Fischer y De Villepin que remataron, n'aceptando'l negociador iranín la suspensión temporal del arriquecimientu d'uraniu, na Declaración de Teḥrán. Por ésta, Irán aportaba a la firma d'un Protocolu Adicional a los términos del Tratáu de Non Proliferación Nuclear (TNP)[22] —como midida voluntaria empuesta a la creación d'enfotu— y suspendía mientres les negociaciones les sos actividaes d'arriquecimientu y reprocesamiento a cambéu de la reconocencia esplícita pol G-3 de los derechos nucleares d'Irán y a aldericar «garantíes satisfactories» pa la conducción del programa nuclear iranín, dempués de lo que Irán llograría un accesu facilitáu a teunoloxía nuclear, acordies con l'artículu IV del TNP. Les negociaciones siguiríen en meses socesivos en Bruxeles, Xinebra y París. Según l'analista David Patrikarakos, «la duración de la suspensión ensin encetar de manera apropiada en nengún momentu».[20] Cuatro díes dempués de la declaración, foi'l mesmu Rouhaní quien tresmitió la fetua del ayatolá Jameneí que dictaminaba la prohibición del armamentu nuclear dientro del islam.[23]

2004-2005: De Teḥrán a París y estancamientu de les negociaciones

Tres la puesta n'entredichu de la credibilidá pol descubrimientu polos inspeutores del OIEA de nuevos esperimentos con plutoniu-210,(esperimentos realizaos na década de los '80[24][25] y de centrifugadores ensin declarar,[26] l'equipu negociador de Rouhaní aceptó en Bruxeles añader a les actividaes suspendíes el desenvolvimientu del centrifugado d'uraniu, ente tensiones pola duración de les negociaciones.[27] Una resolución de condena del OIEA a los tapecimientos d'Irán,[28] sumada a lo percibío como retrasos de la negociación motivaos per parte europea,[29] escitó en Teḥrán a los sectores conservadores qu'echaben en cara a Rouhaní escesives concesiones a Occidente y reclamaben la denuncia per Teḥrán del TNP.[20]

Tres el branu, ente tensiones poles acusaciones estauxunidenses de pruebes nucleares militares[30] (desmentíes pol OIEA),[31] amenaces d'unviada del espediente iranín al Conseyu de Seguridá,[32] el refugu por Rouhaní de la suspensión nel arriquecimientu d'uraniu yá en cursu,[33] los pidimientos del parllamentu de mayoría principalista de volver a entamar el programa nuclear[34] y una resolución del OIEA qu'amenaciaba con unviar l'espediente al Conseyu de Seguridá, el 14 de payares de 2004 algamóse un nuevu alcuerdu —llamáu de París—, pol que Teḥrán suspendía –«voluntaria y temporalmente»—[35] tou arriquecimientu y reprocesamiento de materiales nucleares y comprometíase a cooperar dafechu col OIEA con plena tresparencia, colo que llogró del OIEA, axuntáu en payares, «una de les resoluciones más positivos (dende la perspeutiva iranina) sobre'l programa hasta la fecha», por reconocer les midíes correutives d'Irán, la declaración de too material nuclear y el calter voluntariu de la suspensión del arriquecimientu d'uraniu per Irán, amás de retirar l'espediente de l'axenda provisional del Organismu, magar Rouhaní nun yera optimista cuanto a la posibilidá d'evitar sanciones, por causa de la mutua rocea ente europeos ya iraninos.[20] La reorientación de la política d'Estaos Xuníos tres la reelección de George W. Bush, a favor del procesu de negociación al cargu de los sos aliaos europeos,[20][36] llegó a finales de la presidencia del aperturista Seyyed Mohammad Jatamí, ente presiones del parllamentu iranín pola continuación del programa nuclear.[37] Díes dempués del accesu a la presidencia iranina del populista Mahmud Ahmadineyad, Rouhaní foi releváu'l 15 d'agostu de 2005 de la secretaría del Conseyu Cimeru de Seguridá Nacional por Alí Lariyaní, trés díes depués de ponese en funcionamientu la planta d'Isfahán.[38]

Eleiciones presidenciales d'Irán de 2013

Rouhaní anunció'l 11 d'abril de 2013 la so candidatura pa la eleición a la presidencia prevista pal 14 de xunu, identificando como problemes del país una inflación del 30 %, la cayida del valor del rial, el desemplegu y l'estancamientu de la economía, enarbolando como valores de la so candidatura la prudencia y l'esperanza, y como oxetivos «salvar la economía, alicar la ética y l'interacción col mundu».[39]

Hasán Rouhaní, dos díes depués d'inscribir la so candidatura'l 7 de mayu, fixo declaraciones nun alcuentru con estudiantes nes que negó prometer a Jack Straw 10 años de suspensión del arriquecimientu d'uraniu como representante d'Irán nes negociaciones nucleares colos países occidentales y arguyecióse de sacar l'espediente iranín de la orde del día del Conseyu de Seguridá de la que'l númberu de centrifugadores pasaba de 150 a 3000. Rouhaní definió'l so modelu económicu como «llibre, con xusticia y basáu na relixón». Entrugáu sobre les protestes postelectorales de 2009, asitió'l raigañu de los sucesos nes acusaciones arramaes nos alderiques televisivos de campaña y na parcialidá de la radiotelevisión al nun conceder oportunidá de defendese a los ofendíos (Akbar Hashemí Rafsanyaní, Mehdí Karrubí y Mir Hosein Musaví) y alvirtió de que, en casu d'aportunar «dalgunos» n'usar el términu «fitna» pa referise a los acontecimientos, «yo tamién voi ver obligáu a falar de coses que nun creo que seya fayadizu nesti momentu, y pue que a munchos nun-yos guste», lo que provocó protestes y aurio ente parte de los asistentes.[40] A otru día, 10 de mayu, l'ex-ministru d'Intelixencia Alí Yunesí afirmó qu'una conferencia de Rouhaní fuera atayada «por orde de l'autoridá gubernativa».[41]

Hasán Rouhaní ganó la eleición presidencial iranina de 2013,[42] poniendo fin a ocho años de poder executivu conservador, anunció'l sábadu 15 de xunu de 2013 el ministru del Interior d'Irán. Rouhaní, sofitáu polos sectores moderáu y reformador, llogró 18,6 millones de votos (50,68 %) na primer vuelta de los comicios apostaos el vienres frente a cinco candidatos conservadores, precisó'l ministru, Mohamad Mostafa Najjar, citando resultaos definitives.

Nes eleiciones presidenciales de 2017 foi reelixíu col 57 % de los votos, más de 23 millones de votos. El so principal rival, el clérigu conservador Ebrahim Raisí, llogró más de 15 millones, un 38,5 % de los votos.[43]

Presidencia

Rouhaní foi investido como presidente de la República Islámica d'Irán el 4 d'agostu de 2013 na sede de l'Asamblea Consultiva Islámica, a la que presentó'l so gabinete, pendiente de recibir el so enfotu.[44]

Publicaciones


Predecesor:
Mahmud Ahmadineyad
Presidente de la República Islámica d'Irán
2013- actualidá		 Socesor:
Nel cargu

Ver tamién

Referencies

  1. ↑ Afirmao en: Encyclopædia Britannica Online. Identificador Encyclopædia Britannica Online: biography/Hassan-Rouhani. Apaez como: Hassan Rouhani. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.
  2. ↑ URL de la referencia: http://www.nytimes.com/2006/03/14/international/middleeast/14iran.html?hp&ex=1142312400&en=88584bf52f1810eb&ei=5094&partner=homepage.
  3. ↑ Tamién trescritu como Hasán Ruhaní, Hassan Rouhani, Hassan Rohani y Hasan Rohani.
  4. ↑ Iran election: Hassan Rouhani takes strong lead. 20 de mayu de 2017. https://www.aljazeera.com/news/2017/05/iran-election-president-hassan-rouhani-takes-lead-170520042625946.html.
  5. 1 2 3 4 5 «Center for Strategic Research - Experts - Dr. Hassan Rouhani» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 15 de mayu de 2013. Consultáu'l 16 de marzu de 2013.
  6. 1 2 Asamblea de los Espertos (marzu de 2013). «اعضای مجلس خبرگان رهبری :: فهرست الفبایی :: روحانی،حسن» (persa). Consultáu'l 16 de marzu de 2013.
  7. ↑ «Iran Election Watch investigation leads to correction of official bio for presidential candidate» (inglés). Iran Election Watch (16 de mayu de 2013). Archiváu dende l'orixinal, el 7 de xunu de 2013. Consultáu'l 20 de mayu de 2013.
  8. 1 2 3 4 Rouhaní, Hasán (2009). خاطرات دکتر حسن روحانی "Memories del doctor Hasán Rouhaní". Teḥrán: Centru d'Estudios Estratéxicos d'Irán, páx. 834. ISBN 0-036-419-964-978.
  9. ↑ Rahim Nikbajt (3 d'avientu de 202). «امام خمینی چگونه ملقب به «امام» شد؟ «¿Cómo recibió'l títulu de imam el imam Jomeiní?»» (persa). Consultáu'l 16 de marzu de 2013.
  10. ↑ En persa,شورای عالی پشتیبانی جنگ Šôrâ-ye âlí-y poštibâní-y ŷang.
  11. ↑ En persa,شورای عالی امنیت ملی Šôrâ-ye âlí-y amniat-y mellí.
  12. ↑ «انتصاب آقاي حسن روحاني به عنوان نماينده معظم له در شوراي عالي امنيت ملي «Designación del Sr. Hasán Rouhaní como representante del Honorabilísimo nel Conseyu Cimeru de Seguridá Nacional»» (persa). Web del Líder Supremu d'Irán. Consultáu'l 16 de marzu de 2013.
  13. ↑ En persa,مجمع تشخیص مصلحت نظام Maŷma'-y tašjis-y maslahat-y nezâm.
  14. ↑ Alí Jamenei. «انتصاب دو عضو مجمع تشخيص مصلحت نظام «Designación de dos miembros de l'Asamblea de Discernimiento del Interés del Estáu»» (persa). Web del Líder supremu d'Irán. Consultáu'l 16 de marzu de 2013.
  15. ↑ Alí Jamenei (14 de marzu de 2012). «اعضای دوره جدید مجمع تشخیص مصلحت نظام منصوب شدند «Designaos los miembros del nuevu ciclu de l'Asamblea de Discernimiento del Interés del Estáu»» (persa). Web del Líder supremu d'Irán. Consultáu'l 16 de marzu de 2013.
  16. ↑ En persa,مرکز تحقیقات استراتژیکMarkaz-y tahqiqât-y esterâtežik. N'inglés, Center for Strategic Research.
  17. ↑ Rudich, Julieta (9 de setiembre de 2003). «La OIEA esixe a Irán tresparencia nel so programa nuclear». El País (España). https://elpais.com/diario/2003/09/09/internacional/1063058413_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  18. ↑ «La mayoría ta d'alcuerdu en EE UU con un ataque a Irán». El País (España). 25 de xunu de 2003. https://elpais.com/diario/2003/06/25/internacional/1056492003_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  19. ↑ del Pinu, Javier (22 de xunu de 2003). «Irán amuesa la so disposición a axustar sobre les inspeiciones del so programa nuclear». El País (España). https://elpais.com/diario/2003/06/22/internacional/1056232807_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  20. 1 2 3 4 5 6 Patrikarakos, David (2012). Nuclear Iran. The Birth of an Atomic State (n'inglés). I.B.Tauris, páx. 368. ISBN 978-1780761251. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  21. ↑ Esteruelas, Bosco (20 d'ochobre de 2003). «Reinu Uníu, Alemaña y Francia plantegen un pactu a Irán». El País (España). https://elpais.com/diario/2003/09/20/internacional/1064008803_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  22. ↑ «Londres, París y Berlín llogren qu'Irán acepte'l control del so programa nuclear». El País (España). 22 d'ochobre de 2003. https://elpais.com/diario/2003/10/22/internacional/1066773605_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  23. ↑ Gareth Porter (19 d'abril de 2012). «Report on Iran's Nuclear Fatwa Distorts Its History» (inglés). Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  24. ↑ GOV/2003/75. pár. 26.  p. 6.
  25. ↑ Piquer, Isabel (12 de payares de 2003). «Irán almite ante la ONX que fabricó plutoniu». El País (España). https://elpais.com/diario/2003/11/12/internacional/1068591616_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  26. ↑ «Irán despintó a los inspeutores de la ONX parte del so programa nuclear». El País (España). 13 de febreru de 2004. https://elpais.com/diario/2004/02/13/internacional/1076626801_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  27. ↑ «Irán da marcha tras na so amenaza d'arriquecer uraniu». El País (España). 20 de xunu de 2004. https://elpais.com/diario/2004/06/20/internacional/1087682415_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013. «"Los europeos [Francia, Alemaña y Reinu Uníu] comprometiéronse'l pasáu ochobre a actuar pa cerrar en xunu la cuestión del programa nuclear iranín. Entós comprometimos a suspender l'arriquecimientu d'uraniu de forma voluntaria", sorrayó Rohani, qu'acusó a Europa de nun cumplir "la so promesa".».
  28. ↑ «El OIEA conderga a Irán por tapar parte del so programa nuclear». El País (España). 14 de marzu de 2004. https://elpais.com/diario/2004/03/14/internacional/1079218810_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  29. ↑ Esteruelas, Bosco (11 d'avientu de 2003). «La XE retrasa la negociación d'un alcuerdu con Irán». El País (España). https://elpais.com/diario/2003/12/11/internacional/1071097214_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  30. ↑ Rudich, Julieta (17 de setiembre de 2004). «EE UU acusa a Irán d'efectuar ensayos nucleares nuna instalación militar». El País (España). https://elpais.com/diario/2004/09/17/internacional/1095372011_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  31. ↑ Rudich, Julieta (18 de setiembre de 2004). «La ONX niega qu'Irán realice ensayos d'armes nucleares». El País (España). https://elpais.com/diario/2004/09/18/internacional/1095458413_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  32. ↑ Egurbide, Peru (23 de setiembre de 2004). «EE UU pretende llevar los planes nucleares d'Irán ante'l Conseyu de Seguridá de la ONX». El País (España). https://elpais.com/diario/2004/09/23/internacional/1095890408_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  33. ↑ «Irán desafía a la ONX y afirma que va siguir arriqueciendo uraniu». El País (España). 20 de setiembre de 2004. https://elpais.com/diario/2004/09/20/internacional/1095631214_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  34. ↑ «El Parllamentu d'Irán pide a Jatamí que vuelva a entamar el programa nuclear». El País (España). 1 de payares de 2004. https://elpais.com/diario/2004/11/01/internacional/1099263623_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  35. ↑ Irán vence. El País (España). 16 de payares de 2004. https://elpais.com/diario/2004/11/16/opinion/1100559601_850215.html. Consultáu'l 28 de xunu de 2013.
  36. ↑ EE UU sofita la negociación europea por qu'Irán paralice'l so programa nuclear. El País (España). 12 de marzu de 2005. https://elpais.com/diario/2005/03/12/internacional/1110582011_850215.html. Consultáu'l 3 de xunetu de 2013.
  37. ↑ «El Parllamentu d'Irán esixe la continuidá del programa nuclear». El País (España). 16 de mayu de 2005. https://elpais.com/diario/2005/05/16/internacional/1116194409_850215.html. Consultáu'l 3 de xunetu de 2013.
  38. ↑ Rudich, Julieta (11 d'agostu de 2005). «El Gobiernu d'Irán pon la planta nuclear de Isfahán a plenu rendimientu». El País (España). https://elpais.com/diario/2005/08/11/internacional/1123711204_850215.html. Consultáu'l 3 de xunetu de 2013.
  39. ↑ George, Marcus (11 d'abril de 2013) (n'inglés). Former nuclear negotiator joins Iran's presidential race «Antiguu negociador nuclear d'Irán xunir a la carrera presidencial». http://www.reuters.com/article/2013/04/11/us-iran-election-idUSBRE93A0CM20130411. Consultáu'l 16 d'abril de 2013.
  40. ↑ (en persa) پوشش زنده گفته‌ها و شنیده‌ها؛ ۳۵ روز تا انتخابات, «Direutu. Ten que tienes, 35 díes hasta les eleiciones». BBC Persa. 10 de mayu de 2013. https://www.bbc.co.uk/persian/iran/2013/05/130510_dir92_35_daysto.shtml. Consultáu'l 10 de mayu de 2013.
  41. ↑ (en persa) لغو همایش حسن روحانی به دستور مقامات دولتی, «Cancelada conferencia de Hasán Rouhaní por orde de les autoridaes gubernatives». Deutsche-Welle. 10 de mayu de 2013. http://www.dw.de/%D9%84%D8%BA%D9%88-%D9%87%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%B4-%D8%AD%D8%B3%D9%86-%D8%B1%D9%88%D8%AD%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%A8%D9%87-%D8%AF%D8%B3%D8%AA%D9%88%D8%B1-%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%85%D8%A7%D8%AA-%D8%AF%D9%88%D9%84%D8%AA%DB%8C/a-16803257. Consultáu'l 10 de mayu de 2013.
  42. ↑ Hasan Rohani gana eleiciones presidenciales n'Irán. NTN24. 15 de xunu de 2013. http://www.ntn24.com/node/94884. Consultáu'l 16 de xunu de 2013.
  43. ↑ Hasán Rohaní gana les eleiciones n'Irán. La Vanguardia. https://www.lavanguardia.com/internacional/20170520/422752697713/rohani-lidera-eleiciones-iran.html. Consultáu'l 20 de mayu de 2017.
  44. ↑ Flamante presidente iranín presenta'l so gabinete al parllamentu. 4 d'agostu de 2013. http://manzana.prensa-latina.cu/index.php?option=com_content&task=view&idioma=1&id=1733491&Itemid=1. Consultáu'l 4 d'agostu de 2013.


Enllaces esternos

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.