Gaston Doumergue
Presidente del Consejo de Francia (es) 9 febreru 1934 - 8 payares 1934 ← Édouard Daladier (es) - Pierre-Étienne Flandin (es) → 60. primer ministru de Francia 9 febreru 1934 - 8 payares 1934 ← Édouard Daladier (es) - Pierre-Étienne Flandin (es) → copríncipe francés d'Andorra 13 xunu 1924 - 13 xunu 1931 ← Alexandre Millerand - Paul Doumer → Presidente de Francia 13 xunu 1924 - 13 xunu 1931 ← Alexandre Millerand - Paul Doumer → Presidente del Consejo de Francia (es) 9 avientu 1913 - 2 xunu 1914 ← Louis Barthou - Alexandre Ribot → Q106823238 1910 - 1924 miembru de la Asamblea Nacional francesa Gard, Francia 1893 - 1910 ← Émile Jamais - Hubert Rouger → juez de paz (es) canton d'Aïn-el-Arba (en) 1893 - 1894 ← Gabriel Dumas - Paul Randet (en) →
Vida
Nacimientu	Aigues-Vives[1], 1 d'agostu de 1863[2]
Nacionalidá	Francia
Llingua materna	francés
Muerte	Aigues-Vives[1], 18 de xunu de 1937[2] (73 años)
Sepultura	Aigues-Vives
Causa de la muerte	trombosis pulmonar (es)
Familia
Madre	Françoise Pattus
Casáu con	Jeanne Doumergue (1931 – 1937)
Estudios
Estudios	Facultad de Derecho de París (es) doctoráu : ciencies del Derechu
Llingües falaes	francés[3]
Oficiu	políticu
Llugares de trabayu	París
Premios	ver Caballeru de la Orde del Toisón d'Oru Order of the Star of Anjouan Real Orde de los Serafines Cruz de la Llibertad Orde del Toisón d'Oru Order of the Dragon of Annam Order of the Three Stars, 1st Class Gran maestro de la Legión de Honor Gran Cruz de la Lexón d'Honor orde del Águila Blanca  (1924) Caballero de la Orden del Elefante  (1927) [4]
Miembru de	Academia de Ciencias de ultramar (es) Académie des sciences morales et politiques (es) L'Écho du Grand Orient (en) [5] Bar Association of Nîmes (en)
Creencies
Relixón	Protestantismu
Partíu políticu	Partido Radical (es)

Pierre-Paul-Henri-Gaston Doumergue (1 d'agostu de 1863, Aigues-Vives – 18 de xunu de 1937, Aigues-Vives) foi un políticu francés, presidente del Conseyu ente 1913 y 1914, y presidente de la Tercer República ente 1924 y 1931.

Biografía

Nació en Aigues Vives, cerca de Nimes, nuna familia protestante de la pequeña burguesía de Languedoc. El so padre yera propietariu d'una esplotación en Vaunage.

En llogrando una llicencia y un doctoráu en Derechu en París, inscribir en 1885 nel foru de Nimes.

En 1893, siendo xuez de paz en Arxel, retorna a Francia, a Aigues-Vives, y presenta la so candidatura a les eleiciones llexislatives d'avientu de 1893. Escoyíu diputáu radical por Nimes, ye reelixíu'l 8 de mayu de 1898 y el 27 d'abril de 1902.

So la presidencia d'Émile Loubet, ye ministru de Colonies ente'l 7 de xunu de 1902 y el 18 de xineru de 1905) nel gobiernu d'Emile Combes.

Foi ministru ensin interrupción ente 1906 y 1910, primero de Comerciu ya Industria hasta 1908 y a partir d'esi añu d'Instrucción Pública y Belles Artes. Como una de les sos principales contribuciones podemos mentar la promulgación de la llei pola que se creó'l diploma d'inxenieru ENSAM.

Ente'l 9 d'avientu de 1913 y el 8 de xunu de 1914 foi presidente del Conseyu de Ministros y ministru d'Asuntos Esteriores designáu pol presidente Raymond Poincaré.

Al españar la Primer Guerra Mundial, ye nuevamente ministru d'Asuntos Esteriores (agostu de 1914), dempués ministru de Colonies (del 16 d'agostu de 1914 al 19 de marzu de 1917).

Senador por Gard dende 1910 y presidente del Senáu dende 1923. Exerció de presidente de la República ente'l 13 de xunu de 1924 y el 13 de xunu de 1931.^[6]

La esquierda, qu'obligara a Alexandre Millerand a arrenunciar, creía poder llevar a Paul Painlevé a la presidencia, pero la derecha esbarató les sos ambiciones inclinándose masivamente por Doumergue, que yá gociaba del sofitu d'una parte de los votos de la esquierda. Declaróse partidariu d'una política de firmeza xunto con Alemaña frente al nacionalismu renaciente. El so septeniu tuvo marcáu por una fuerte inestabilidá ministerial.

El so bonhomía y el so simpáticu acentu del mediudía convertir llueu en popular, a tal puntu que tres los sangrientos acontecimientos del 6 de febreru de 1934, convocar como presidente del Conseyu pa formar un gobiernu d'unión nacional qu'axuntaba a André Tardieu y Édouard Herriot.

Esta tentativa nun tuvo ésitu: con mala salú, foi-y difícil actuar como árbitru al interior d'unu d'esos gabinetes nos que se ponen xeneralmente les mayores esperances porque simbolicen la unidá de la nación, pero qu'en realidá tán compuestos por ministros veníos de tolos campos del espectru políticu y que nun s'entienden ente sigo. Debilitáu amás pol asesinatu de Louis Barthou el 9 d'ochobre, prefirió arrenunciar pocu dempués, el 8 de payares.

René Viviani dicía d'él: «Nuna democracia bien entamada, Doumergue sería xuez de paz en provincies».

Gaston Doumergue ye hasta la fecha l'únicu xefe d'Estáu francés dende Clodoveo I (si salvamos a Enrique IV, protestante que abjuró de la so fe pa convertise al catolicismu) que nun foi de confesión católica (yera protestante).

Ye tamién, xunto a Nicolás Sarkozy, unu de los dos presidentes de la República que se casó nel cursu del so mandatu: el 1º de xunu de 1931, 13 díes antes del so últimu Conseyu de Ministros, casó a Jeanne-Marie Gaussal, catedrática de la Universidá. En dambos casos, el matrimoniu tuvo llugar ante l'alcalde del VIII distritu veníu especialmente con esi envís al Eliseo.

Referencies

Bibliografía

• Vanwelkenhuyzen, Jean (2007). -y gâchis des années 30: 1933-1937 Volume 1. Bruxeles: Éditions Racine. ISBN 978-2-87386-408-8.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Gaston Doumergue .