Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente

Nesta imaxe del Telescopiu Espacial Hubble pueden apreciase a estrellar Eta Carinæ y los restos d'erupciones antigües que formen la Nebulosa del Homúnculo alredor de la estrella. La nebulosa foi creada por una erupción d'Eta Car que la so lluz algamó la Tierra en 1843. Eta Car apaez como un parche blancu nel centru de la imaxe, onde los dos lóbulos de la nebulosa Homúnculo converxen.
Datos d'observación
(Dómina J2000)
Constelación Carina
Ascensión reuta (α) 10h 45m 03.6s
Declinación (δ) -59° 41' 04?
Mag. aparente (V) 6.21 (-0.8–7.9)
Carauterístiques físiques
Clasificación estelar Peculiar
Masa solar 100–120 M☉
Radiu (80–180 R☉)
Índiz de color 0.61 (B-V)
Lluminosidá 5 × 10⁶(bolometric) L☉
Temperatura superficial 36–40,000 K
Variabilidá Variable lluminosa azul
Periodu d'oscilación 5.52-5.54yr
Otres designaciones
Foramen, Tseen She, HR 4210, CD-59°2620, HD 93308, SAO 238429, WDS 10451-5941, IRAS 10431-5925, GC 14799, CCDM J10451-5941
[editar datos en Wikidata]

Eta Carinae (η Car / η Carinae) ye una estrella del tipu variable lluminosa azul hipermasiva, asitiada na constelación de la Quilla. La so masa bazcuya ente 100 y 150 vegaes la masa solar, lo que la convierte nuna de les estrelles más masives conocíes en nuesa Galaxa. Coles mesmes, tien una peralta lluminosidá, d'alredor de cuatro millones de vegaes la del Sol; por cuenta de la gran cantidá de polvu esistente al so alredor, Eta Carinae irradia'l 99% de la so lluminosidá na parte infrarroxa del espectru, lo que la convierte nel oxetu más brillosu del cielu nel intervalu de llonxitú d'onda ente 10 y 20 µm.

Eta Carinae ye una estrella bien nueva, con una edá ente los 2 y los 3 millones d'años, y alcuéntrase asitiada en NGC 3372, tamién llamada la Gran Nebulosa de Carina o a cencielles Nebulosa de Carina. Dicha nebulosa contién delles estrelles supermasivas, incluyendo, amás d'Eta Carinae, la estrella HD 93129A.

La estrella ta arrodiada por una nebulosa conocida como la Nebulosa del Homúnculo. Dada la so gran masa, Eta Carinae ye altamente inestable y propensa a violentes eyecciones de materia. Según les teoríes actuales de la estructura y de la evolución estelares, esta inestabilidá ye causada por lluminosidá estrema y una temperatura superficial non descomanadamente caliente, lo que la asitia dientro del diagrama Hertzsprung-Russell nuna rexón afeutada pola llende d'Eddington. En diches circunstancies, la elevadísima presión de la radiación na "superficie" de la estrella fai qu'ésta espulse grandes cantidaes de materia de les sos capes esteriores al espaciu. Na imaxe puede apreciase la nebulosa Homúnculo, formada por estes eyecciones de materia.

Eta Carinae probablemente termine la so vida nuna esplosión de supernova dientro d'unos pocos cientos de miles d'años. Dellos astrónomos especulen con qu'esto va asoceder dientro d'un ralu enforma menor de tiempu, pero esisten munches incertidumes al respeutu, pos la evolución de les estrelles supermasivas ye bien malo de modelar numbéricamente.

Variaciones de rellumu

Un aspeutu llamativu d'Eta Carinae ye la so lluminosidá variable. Cuando foi catalogada per primer vegada en 1677 por Edmund Halley, clasificóse como de cuarta magnitú, pero escontra 1730 reparóse un aumentu considerable de lluminosidá, convirtiéndose na estrella más brillosa de Carina. Darréu'l so rellumu menguó de nuevu, y escontra 1782 recuperó la so escuridá orixinal, pero en 1820 aumentó de nuevu. En 1827 la so lluminosidá aumentara más de 10 vegaes y algamó el so valor máximu n'abril de 1843, cuando con una magnitú de −0,8 aportó a la segunda estrella más brillosa del firmamentu nocherniegu (dempués de Siriu), a pesar de la so enorme distancia a la Tierra (7,500 años lluz). Darréu esmorecióse y ente 1900 y 1940 yera namái d'octava magnitú, invisible a güeyu. Anguaño ye de magnitú 5–6, presentando un repentín aumentu de lluminosidá en 1998–1999.

Eta Carinae presenta dacuando grandes erupciones --la postrera, en 1841--. La razón d'estes esplosiones nun ye bien conocida, anque se cree que son causaes por acumuladura de radiación procedente de la enorme lluminosidá de la estrella. Esisten teoríes recién qu'indiquen que les erupciones podríen tar provocaes pol pasu de la so estrella compañera pol periastru de la órbita.

Futuru de la estrella

Les estrelles desaxeradamente grandes y masives como Eta Carinae peracaben el so combustible bien rápido, como lo evidencia la so alta lluminosidá, y conviértense en supernova o hipernova a los trés millones d'años dende la so formación (envalórase'l tiempu proyeutáu d'esistencia del nuesu Sol nunos 12 mil millones d'años, de los cualos yá trescurrieron 4.6).

Observaciones recién paecen indicar qu'Eta Carinae ye una estrella binaria, con dos estrelles orbitando nun periodu d'aproximao 5.54 años. Les observaciones realizaes pol Observatoriu de rayos X Chandra amuesen qu'otra supernova procedente d'una estrella asemeyada a Eta Carinae viose precedida por erupciones asemeyaes a les qu'ésta amuesa con cierta frecuencia, polo que sería posible que, en cualquier momentu, esta estrella convertir en supernova.[1] Por cuenta de la cercanía d'esta estrella a la Tierra (7,500 años-lluz, una distancia ínfima comparada cola alloñanza de les supernoves reparaes n'otres galaxes), un fenómenu d'esti tipu convertir n'unu de los acontecimientos astronómicos más importantes de tolos tiempos.

Ver tamién

  • SN 2006gy

Referencies

Enllaces esternos

Coordenaes: Sky map 10h 45m 3.538s, -59° 41′ 4.052″

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.