Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Elytrigia repens
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Liliopsida
Orde: Poales
Familia: Poaceae
Subfamilia: Pooideae
Tribu: Triticeae
Xéneru: Elytrigia
Especie: Elytrigia repens
Desv.
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]

Elytrichia repens, comúnmente conocida como grama,[1] ye una especie bien común de yerba nativa d'Europa.

Detalle de la flor.
Infestación de Triticum repens nun cultivu de trigu, en Francia.

Descripción

Ye una planta perenne que'l so rizoma tien numberoses raicillas que s'estienden a gran distancia y poca fondura. El tarmu, nudosu, algama 60-90 cm d'altor. Les fueyes son alternes, planes, estreches y rugosas pol viesu. Les espigues terminales o inflorescencies estremar en dos con 4 y 8 flores caúna.

Ta compuesta d'un rizoma rastreru del cual parten los raigaños soterraños y el tarmu, que crez horizontalmente. Les cañes alzar hasta unos 40 cm y producen fueyes bien fines, alanceolaes, cubiertes d'un finu vellu.

Floria mientres el branu. Les sos flores, bien pequeñes y de color moráu arrexuntar en forma d'espiga.

Distribución y hábitat

Crez de forma invasiva nos ribazos de los caminos, borderas y campos de cultivu desdexaos, una mala yerba común qu'invade cultivos y campos incultos d'Europa, América, Asia y el norte d'África. Resulta bien malo d'esaniciar, una y bones la planta puede refaese a partir del raigañu anque la planta fuera cortada a ras de tierra. Polo xeneral considérase-y una meruxa y una especie invasora.

Usos

Foi incluyíu pol Conseyu d'Europa na llista de fontes naturales de condimentos alimenticios na categoría N2, na que s'establez que pueden añader pequeñes cantidaes de la planta a los alimentos, cola llimitación posible d'un principiu activu (entá ensin especificar) nel productu final. Per otra parte, n'Estaos Xuníos, ye reconocida xeneralmente como segura (GRAS). Esta planta amás de los mentaos usos melecinales tamién ye utilizada pa fabricar escobes rústiques y años tras el raigañu turráu emplegábase como sucedaneu del café y como materia primo pa la fabricación de cerveza y alcohol. Amás d'esto, tamién ye conocíu qu'emplegáu como alimentu pa les vaques fai qu'éstes produzan más y de mayor calidá de lleche a pesar de que ye considerada una meruxa polos llabradores.

Usos melecinales

  • Diuréticu, aumenta la escreción d'orina por un aumentu de la circulación renal.
  • Encamentáu como depurativu pa la gota y reumatismu.
  • Mengua la presión arterial.

Taxonomía

Elytrigia repens describióse por Nicaise Augustin Desvaux y espublizóse en Journal de Botanique, rédigé par une société de botanistes 1: 73. 1813.[2]

Etimoloxía

Elytrigia: nome xenéricu que puede derivar, bien del griegu elytron pa "envoltura o cubierta", o una combinación de los nomes xenéricos Elymus y Triticum.[3]

repens: epítetu llatín que significa "rastreru"[4]

Sinonimia
  • Elymus repens (L.) Gould 1947
  • Agropyron repens var. subulatum Roem. & Schult. 1817
  • Elytrigia vaillantiana (Wulfen ex Schreb.) Beetle 1984
  • Triticum repens L.
  • Triticum vaillantianum Wulfen ex Schreb. 1811
  • Zeia repens Lunell 1915

Ver tamién

Referencies

  1. ↑ Sergeĭ Kirillovich Cherepanov Vascular Plants of Russia and Adjacent States (the Former USSR). Cambridge University Press, 1995 ISBN 052145006
  2. ↑ «Elytrigia repens». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 9 d'avientu de 2013.
  3. ↑ en Nomes Botánicos
  4. ↑ N'Epítetos Botánicos
  5. Eduardo H. Rapoport, Ángel Marzocca, Bárbara S. Drausal. 2009. Maleces comestibles del Conu Sur y otres partes del planeta. INTA, Arxentina.
  6. Ángel Marzocca. 1997 Vademécum de maleces melecinales de l'Arxentina. Orientación Gráfica Editora, Buenos Aires, Arxentina. Llistáu como Agropyron repens.
  7. Carlos A. Petetín, 1984. "Patrón pa nomes comunes de les maleces de la República Arxentina". Revista Maleces Volume 12 nᵘ4. ASAM, Buenos Aires, Arxentina. Citada en Marzocca (1997) Vademécum de maleces melecinales de l'Arxentina. y en Aníbal R. Molina (2011, segunda edición) Maleces arxentines.
  8. Ángel Marzocca. 1957. Manual de Maleces. Serie nᵘ12 de la Coleición Agropecuaria del INTA. Imprenta y Casa Editora Coni. Buenos Aires, Arxentina. Una edición más recién equí non consultada ye: Ángel Marzocca. 1993. Manual de maleces. Buenos Aires Hemisferiu Sur, Buenos Aires, Arxentina. (citáu na contratapa d'Ángel Marzocca. 1997. Vademécum de maleces melecinales de l'Arxentina.)

Enllaces esternos

  • Kellogg EA. 1992. Tools for Studying the Chloroplast Genome in the Triticeae (Gramineae): An Ecori Map, a Diagnostic Deletion, and Support for Bromus as an Outgroup American Journal of Botany 79, 186-197
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.