Elvira Orphée
Vida
Nacimientu San Miguel de Tucumán, 22 de mayu de 1922
Nacionalidá Bandera d'Arxentina Arxentina
Muerte Buenos Aires, 26 d'abril de 2018 (95 años)
Familia
Casada con Miguel Ocampo
Estudios
Estudios Universidá de Buenos Aires
Universidá de París
Llingües falaes castellanu
Oficiu escritora
Premios
Xéneru artísticu novela
cuentu
Cambiar los datos en Wikidata

Elvira Orphée (22 de mayu de 1922, San Miguel de Tucumán – 26 d'abril de 2018, Buenos Aires) foi una escritora arxentina.

Primeros años

Nació'l 29 de mayu de 1922 en San Miguel de Tucumán, alcontráu na provincia homónima, a la cual ella referir diciendo "Nun ye'l paraísu terrenal. Quiciabes en setiembre seya la so máxima rellumanza porque nes cais hai naranxales y entós tán los azahares. Ye p'artistes del arume". L'apellíu que lu identificó a lo llargo de tola so vida foi'l del so padre, Orphée, que ye d'orixe francés; sicasí, tamién adoptó l'apellíu de la so madre, Segura, d'orixe español. Pasó gran parte de la so infancia postrada nuna cama por causa de una salú débil. Emigró a fines de los años cuarenta a Buenos Aires, onde estudió Lletres. Tuvo casada col pintor Miguel Ocampo, padre de los sos trés fíes: Laura, Paula y Flaminia, a quien acompañó como diplomáticu a Roma onde trabó amistá con Alberto Moravia, Italo Calvino y Elsa Morante.

Tornó a Arxentina y depués a París onde en 1961 foi conseyera de lliteratura llatinoamericana pa la editorial Gallimard.

Apocayá foi reeditada, per un sitiu cola so novela Aire tan duce (1966) sol sellu So La Lluna (agostu de 2009 - Buenos Aires) y la so novela Dos branos (1956) sol sellu Eduvim (Editorial de la Universidá de Villa María, 2013, Córdoba) na coleición Narradores Arxentines codirixida por María Teresa Andruetto quien tamién rescatara la so figura enantes nel so blogue Narradores arxentines y n'artículos publicaos nel diariu La Capital de Rosario.[2]

Morrió en Buenos Aires, a los 95 años d'edá.



Obra

Noveles

  • Dos branos (1956)
  • Unu (1961)
  • Aire tan duce (1966)
  • No fondero (1969)
  • El so demoniu preferíu (1973)
  • La penúltima conquista del Ángel (1977)
  • La muerte y los desencuentros (1989)
  • Basura y lluna (1996)

Cuentos

  • Les vieyes falambaldres (1981)
  • Ciegu del cielu (1991)

Premios recibíos

  • 1967 Segundu Premiu Municipal de novela, por Aire tan duce
  • 1969 Primer Premiu Municipal de novela, por No fondero.

[2]

Referencies

Enllaces esternos

Narradores Arxentines Coleición de rescate de narradores arxentines onde foi republicado el so llibru "Dos branos"



Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.