Efeutu Doppler, llamáu asina pol austriacu Christian Doppler ta basáu na variación de la llonxitú d'onda de cualquier tipu d'ondes emitíes o recibíes por un oxetu en movimientu. Doppler propusu esti efeutu en 1842 nuna monografía titulada Über das farbige Licht der Doppelsterne und einige andere Gestirne des Himmels ("Sobre'l color de la lluz nes estrelles binaries y otros astros").

Diagrama del Efeutu Doppler

La so hipótesis foi investigada en 1845 pal casu d'ondes sonores pol científicu holandés Christoph Hendrik Diederik Buys Ballot, confirmáu que'l tonu d'un soníu fechu por una fonte que s'aproxima al observador ye más agudu que si la fonte s'alloña. Hippolyte Fizeau descubrió independientemente'l mesmu fenómenu nel casu d'ondes electromagnétiques en 1848. En Francia esti efeutu coñécese comu "Efeutu Doppler-Fizeau".

Un micrófonu inmóvil rexistra les sirenes de les policíes en movimientu en diversos tonos dependiendo de la so direición relativa. Nel casu del espeutru visible de la radiación electromagnética, si l'oxetu s'alloña, la so lluz desplázase a llonxitúes d'onda más llargues, desplazándose hacia el Bermeyu. Si l'oxetu s'acerca, la so lluz presenta una llonxitú d'onda más corta, desplazándose hacia l'azul. Esta esviadura hacia'l bermeyu o l'azul ye muy pequeña incluso pa velocidaes elevaes, como les velocidaes relatives ente estrelles o ente galaxes, y el güeyu humanu nun pue captala, solamente medila indireutamente utilizando instrumentos de precisión como espectrómetros. Si l'oxetu emisor se moviera a fracciones significatives de la velocidá de la lluz, entós sí seria apreciable de forma direuta la variación de llonxitú d'onda.

Un micrófonu inmóvil rexistra les sirenes de los policías en movimientu en diversos tonos dependiendo de la so direición relativa.

Sin embargu hay exemplos cotidianos d'efeutu Doppler nos que la velocidá a la que se mueve l'oxetu qu'emite les ondes ye comparable a la velocidá de propagación d'eses ondes. La velocidá d'una ambulancia (50 km/h) pue paecer insignificante respeuto a la velocidá del soníu al nivel del mar (unos 1.235 km/h), sin embargu trátase d'aproximao un 4% de la velocidá del soníu, fraición suficientemente grande como pa provocar que s'aprecie claramente'l cambiu del soníu de la sirena dende un tonu más agudu a unu más grave, xusto nel momentu nel que'l vehículu pasa al llau del observador.

Referencies

    Enllaces esternos

    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.