Eagles (1972)

L'álbum d'estrenu homónimu del grupu foi grabáu y llanzáu rápido en xunu de 1972. Con un amiestu de rock y country, entró direutamente al puestu númberu 3 del top 40 col so primer senciellu, Take It Easy, tema compuesta por Glenn Frey y el so amigu Jackson Browne. Browne escribiera los versos primeru y terceru, según el coru, pero'l so trabayu sobre'l cantar paralizárase en "I'm standing on a corner in Winslow, Arizona". Frey añadió "It's a girl, my Lord, in a flatbed Ford". Browne remató'l cantar, que más palantre algamó'l puestu 12 del Billboard Hot 100 y propulsó a Eagles al estrellalgu. El segundu senciellu estrayíu del álbum foi "Witchy woman", y el terceru, la balada de soft country "Peaceful easy feeling", que algamaron los puestos 9 y 22, respeutivamente. Eagles debutó rescatando'l soníu sureñu, entemeciéndolo con un toque de guitarra y un nidiu toque de rock, con pincelaes de country y western.

Desperado (1973)

El so segundu discu, Desperado, trata sobre vieyos proscritos del Oeste, comparando'l so estilu de vida col de les estrelles de la música actual; este foi'l primer álbum conceptual del grupu. Mientres les sesiones de grabación, Don Henley y Glenn Frey empezaron a componer xuntos, roblando ocho de los once cantares del álbum, ente les que s'atopen dos de les más populares del grupu: «Tequila Sunrise» y «Desperado». Pela so parte, les bones capacidaes del guitarrista Bernie Leadon col banjo, guitarra y mandolina destaquen nos cantares de bluegrass «Twenty-One», «Doolin' Dalton» y la balada «Saturday Night».

La hestoria del Vieyu Oeste dexóse notar al traviés de la cuadriella «Doolin-Dalton», que la so hestoria cuntar nos cantares «Doolin-Dalton», «Bitter Creek» y «Desperado». Esti trabayu resultó menos popular que'l primeru, algamando'l puestu 41 n'EE.XX. y solu dos senciellos en llistes, «Tequila Sunrise» y «Outlaw Man» (puestos 61 y 59 de la Billboard).

El discu supunxo un cambéu significativu pal grupu. El trabayu conxuntu de Henley y Frey na mayor parte de los cantares foi l'entamu d'una collaboración que siguió nos siguientes años y qu'alloñó a Leadon y Meisner del lideralgu del grupu.^[3]

On the Border (1974)

Pal siguiente álbum del grupu, Henley y Frey quixeron que la banda estremar del estilu country p'averase más escontra'l rock duru. De primeres, Eagles empezó la producción del álbum con Glyn Johns, pero como ésti tendió a acentuar el llau más melódicu de la so música, encamentar a Bill Szymczyk^[2] en completando tan solu dos cantares con Glyn Johns. Bill Szymczyk traxo a Don Felder pa incorporar la so guitarra nel cantar "Good day in hell", y gracies al so apurra'l grupu convidó-y dos díes más tarde a convertise nel quintu Eagle.

Don Felder foi collaborando con un cantar tres otra; na tema Already Gone realiza'l dúu de guitarra con Glenn Frey. Gracies a tou esto, On the border convertir nel primer álbum númberu 1 de The Eagles en Billboard, el 1 de marzu de 1975, per mediu del senciellu "Best of my love", coronándo-yos según la primera de los cinco bandes nes llistes d'ésitos.

One of These Nights (1975)

El so siguiente discu, One of these nights, supunxo una más agresiva propuesta de rock. L'álbum amuesa una de les más crecientes fuercies de Henley y Frey componiendo n'equipu, sobremanera na pista que da títulu al álbum y cola ganadora d'un Grammy, "Lyin 'Eyes". "One of these nights" foi númberu 1 nes llistes de Billboard el 2 d'agostu de 1975. El cantar foi de cutiu citada por Frey como'l so cantar favoritu de Eagles. L'álbum tamién contién la presea de Leandon "Journey of the Sorcerer", que ye conocida por munchos como la tema del "The Hitchhiker's Guide to the Galaxy" ("guía del autoestopista camín de la galaxa").

Nesti momentu, los conflictos dientro de la banda intensificárense. Grabaciones y el estrés creáu pola xira caldiaron los ánimos, y los egos enfrentáronse. Ente'l llanzamientu de One of these nights y la xira, Bernie Leadon abandonó'l grupu, desilusionáu cola direición musical que la banda taba tomando. La banda yá nun se concentra nel country rock na que sobresalió Leadon, y la contratación de Don Felder significaba que'l papel de Leadon menguara significativamente. Leadon taba saliendo con Patti Davis, fía de Ronald Reagan, nesos díes -ellos habíen coescrito "I Wish You peace" nun álbum-, lo que causó tensiones polítiques dientro del grupu. Joe Walsh, un solista y guitarrista yá reconocíu daquella, xunir al grupu en 1976 y apurrió un llau muncho más roqueru y gayoleru a la banda, daqué que Frey y Henley taben buscando.

Hotel California (1976)

El siguiente álbum del grupu, Hotel California, terminó de catapultarlo al visu de la fama y con él ganaron un Grammy. Salió n'avientu de 1976. "New Kid in Town" foi númberu unu en Billboard el 26 de febreru de 1977 y "Hotel California" algamó dichu puestu'l 7 de mayu de 1977. Mientres una entrevista nel programa 60 Minutes Don Henley afirmó: Ye un cantar sobre'l llau escuru del suañu americanu, y sobre l'escesu nos Estaos Xuníos, daqué que conocíamos perbién.^[4]

El cantar "Hotel California" dura 6 minutos y mediu y pidióse-yos que la retayaren pa faela más comercial. Don Henley negóse. Foi'l primer senciellu d'esi llargor en llegar a lo alto de les llistes de ventes.^[5]

"Life in the fast lane" tamién foi un gran ésitu, convirtiéndose nuna frase d'efeutu nel procesu y estableciendo la posición de Joe Walsh na banda col so soníu más hard rock. La balada "Wasted Time" cerró la primer cara del álbum, ente que un reprise instrumental de la mesma abrió la segunda cara. L'álbum conclúi con "The Last Resort", el cantar que Frey, a día de güei, refierse como meyor obra de Don Henley.

La información sobre'l cantar, nel llau B, tien les pallabres "V.O.L. Is Five-Piece Live", esto significa que'l cantar "Victim of Love" foi grabada en vivu, solamente cola banda, y nun faciendo un amiestu de soníu n'estudiu. Don Henley confirmar nel folletu interior de "The Very Best of the Eagles". "Hotel California" apaeció en delles llistes de los meyores álbumes de tolos tiempos y amás ye l'álbum d'estudiu de mayores ventes del grupu. Namái nos EE UU vendió más de 16 millones de copies, y 32 millones a nivel mundial.

Dempués de la xira, Randy Meisner abandonó la banda y camudóse de regresu al so Nebraska natal, onde empezó la so carrera en solitariu. La banda sustitúi a Meisner col mesmu músicu qu'asocediera a él na banda Pocu, Timothy B. Schmit. En 1977, los miembros del grupu, menos Don Felder, realizaron dalgún trabayu instrumental y de coros pal álbum de Randy Newman "Little Criminals", incluyendo'l polémicu y sorpresivu ésitu "Short People", que tien coros de Frey y Schmit.

Los Eagles apurren el so "visión agriduz" de la sociedá estauxunidense al traviés de les ventanes d'un hotel que representa metafóricamente'l mundu de les drogues. "Hotel California" ye unu de los discos más vendíos de la hestoria y la so tema estrella.

The Long Run y desintegración (1979-1980)

En 1977, Eagles entró nun estudiu de grabación pa producir el so siguiente álbum d'estudiu, "The Long Run". L'álbum tardó dos años pa faese, pero dexó al grupu'l quintu y últimu single #1 en Billboard Hot, "Heartache tonight" (el 10 de payares de 1979). "Heartche tonight" foi coescrita por Frey y el so amigu Bob Seger de Michigan.

Eagles tamién contribuyó col hit de Boz Scaggs "Look what you've done to me", la tema d'amor de la película de 1980 "Urban Cowboy" ("vaqueru urbanu"), y figuraron sobre la so banda sonora.

El 31 de xunetu de 1980, en Long Beach (California), el grupu sale no que foi descritu como "la nueche llarga na sablera incorreuta". Frey y Felder pasaron el conciertu enteru l'unu contra l'otru. "Namái tres canciones más hasta que te dea unes pataes, amigu". Frey recuerda a Felder que ta cerca'l final del conciertu, y Felder recuerda a Frey una amenaza similar mientres "The best of my love".

Paeció ser el final de Eagles, anque la banda inda debiera a Warner Bros una grabación en direuto del tour. "The Eagles Live" (lliberáu en payares de 1980) foi entemecíu por Frey y Henley.

L'álbum supunxo la rotura de la formación pero resultó un ésitu, con temes como "Heartache Tonight", "The Long Run" y "I Can't Tell You Why", pero los miembros de la banda yá decidieren el so futuru. El discu grabóse práuticamente a distancia, colos miembros de la banda a cientos o miles de quilómetros cada unu. Corría l'añu 1980. Don Henley, Glenn Frey y Joe Walsh empecipiaron carreres en solitariu.

Hell Freezes Over (o "cuando l'infiernu conxélese...") (1994-1999)

Catorce años dempués de la desintegración, un álbum country tributu a Eagles titulóse Common Thread: The songs of the Eagles y foi llanzáu en 1993. Travis Tritt aportunó en tener a los Eagles nel so videu pa Take It Easy y ellos tuvieron d'alcuerdu. El videu foi completáu l'añu siguiente, y dempués d'años d'especulación pública, la banda finalmente volvióse a axuntar. L'alliniación entendió a los cinco miembros de la era de "The Long Run": Frey, Henley, Walsh, Felder y Schmit, complementaos por músicos adicionales: Scott Crago (percusión), John Corey (teclaos, guitarra y coros), Timothy Drury (teclaos, guitarra y coros) y A los Garth (saxo y violín).

"Por que conste, nunca nos dixebramos, solamente tomamos unes vacaciones de 14 años", anunció Frey na so primer presentación en direuto n'abril de 1994. La xira resultante dio lluz a un álbum en vivu, tituláu Hell Freezes Over (llamáu asina pola declaración que Henley repitía cuando-y preguntar cuándo s'axuntaría la banda: "Cuando l'infiernu conxélese"), y debutó nel númberu 1 sobre'l Billboard Album Chart, incluyendo cuatro nueves cantares d'estudiu y 11 ésitos anteriores; "Get over it" y "Love will keep us alive" convertir en singles. L'álbum foi tan acertáu como'l viaxe del tour, y vendió seis millones de copies en EE UU. Mientres, el tour foi atayáu de volao en setiembre de 1994 por cuenta de la operación seria de Frey, esta siguió en 1995 y siguió en 1996.

En 1998, los Eagles fueron incluyíos nel Rock and Roll Hall of Fame (Salón de la Fama del Rock and Roll). Pa la ceremonia d'inducción, los siete miembros de los Eagles (Frey, Henley, Felder, Walsh, Schmit, Leadon y Meisner) tocaron xuntos dos cantares: Take It Easy y Hotel California. Siguieron dellos viaxes subsecuentes siguíos (ensin Leadon nin Meisner), notable pol preciu de les entraes.

El nuevu mileniu (1999-2001)

Eagles ufiertó un conciertu nel Staples Center de Los Angeles el 31 d'avientu de 1999. Esti conciertu grabó la vegada pasada a Don Felder tocando cola banda y éstos amuesen (incluyíu nel llanzamientu planiáu del videu) parte del pleitu que Felder más tarde archivó contra los sos antiguos compañeros de la banda. El conciertu foi llanzáu en CD como parte de cuatro discos de Selected Works: 1972-1999, en payares de 2000. Col conciertu del mileniu, esti trabayu incluyó los singles de la banda, pistes d'álbumes, según cortes de les sesiones de The Long Run. The Selected Works vendió aproximao 267,000 copies n'aprosimao 60 dólares la unidá. El grupu volvió de xira una vegada más en 2001 colos siguientes miembros: Frey, Henley, Walsh, Schmit, Steuart Smith (guitarres, mandolina, teclaos y coru de voz; quien sustituyó a Don Felder, que foi despidíu a principios de 2001), Michael Thompson (teclaos y trombón), Will Hollis (teclaos y coros), Scott Crago (tambores y percusión), Bill Armstrong (trompeta), Al Garth (saxo y violín), Christian Mostert (saxo) y Gregory Smith (saxo y percusión).

Don Felder demanda a Eagles (2001-2002)

Don Felder.

Don Henley.

Glenn Frey.

Eagles fundar en 1971 por Henley, Frey, el baxista Randy Meisner y el guitarrista Bernie Leadon. Tres los ésitos de Witchy Woman y Take It Easy, Felder xunir a la banda en 1974 y entró nel accionariado de Eagles Ltd.^[6]

El 6 de febreru de 2001 Don Felder foi despidíu de Eagles. Respondió demandando a Eagles, Ltd,, Don Henley y Glenn Frey por despidu improcedente, por estremar les ganancies de forma non equitativa, por non apurri-y información financiera y por quebrantamiento de contratu. Demandó una cantidá d'unos 50 millones de USD por perdes potenciales y la disolución de Eagles Ltd., que yera la empresa que xestionaba los derechos de banda, les sos grabaciones y otres propiedaes.^[6][7]

L'abogáu de Henley y Frey, Daniel M. Petrocelli dixo:

'"He's not offering to return the 15 or 20 million he made since 1994, is he? Everything in that complaint is: 'I regret what I did, even though I made $15 or $20 million, and I want to rewrite history.' Felder jumped at the chance to get back in this band when it reunited, because it made him a lot of money."'

'Felder nun s'ufierta a devolver 15 o 20 millones de USD que ganó dende 1994, ¿eh ho? Tou lo que diz na so demanda ye: Llamentu lo que fixi, anque gané 15 o 20 millones de USD, y quiero reescribir la hestoria. Felder vieno corriendo a entrar a la banda cuando se volvió a xuntar porque-y daría enforma dineru.'

^[6]

N'agostu de 2001 Henley y Frey contrademandaron a Felder alegando que rompiera'l so contratu al escribir un llibru nel que cuntaba tola so vida na banda. El llibru tituláu Heaven and Hell: My Life in the Eagles (1974–2001) atayó la so venta n'Estaos Xuníos en setiembre de 2001. El 28 d'abril de 2008 la editorial John Wiley & Sons volvió publicar n'Estaos Xuníos. Nel Reinu Xuníu publicó'l 1 de payares de 2007.

El 23 de xineru de 2002 afitóse fecha de xuiciu pa setiembre de 2006 y archivóse el 8 de mayu de 2007 tres algamase un alcuerdu estraxudicial por una cantidá non publicar.^[8]

"Hole in the World" (2003-2006)

En 2003, Eagles dio a conocer un nuevu álbum d'ésitos "The Very Best of The Eagles". La escoyeta doble foi la primera que tomaba tola so carrera dende "The Long Run". L'álbum tamién inclúi un nuevu single (11 de setiembre), la tema "Hole in the World". L'álbum debutó nel #3 nes llistes de Billboard y col tiempu llogró la condición de triple platín.

En 2003, Warren Zevon, un vieyu amigu de les "águiles", empezó a trabayar nel so últimu álbum, "The wind", cola asistencia de Henley, Walsh y Schmit.

El 14 de xunu de 2005, les "águiles" llanzaron un DVD doble tituláu "Farewell 1 Tour-Live from Melbourne", qu'incluyía dos nueves cantares: "No more cloudy days" (de Glen Frey) y "One day at a time" (de Joe Walsh). Una edición especial de 2006 publicada n'esclusiva pa Wal-Mart y tiendes inclúi un bonus CD d'audiu con trés nueves cantares: una versión d'estudiu de "No more cloudy days" más "Fast company" y "Do something", que más palantre van ser publicaes nel so nuevu álbum "Long Road Out of Eden"

Long Road Out of Eden (2007-2016)

Eagles en 2008.

Eagles en Berlín en 2009.

En 2007, The Eagles yeren: Frey, Henley, Walsh y Schmit. El 20 d'agostu de 2007, "How Long", escrita por J.D. Souther -que trabayara primeramente con Eagles en dalgunos de los sos más grandes ésitos, como "Best of my love", "Victim of love", "Heartache tonight" y "New Kid in Town"-, foi llanzada como un single na radio con un videu d'acompañamientu en llinia en Yahoo! Música y debutó na televisión sobre la CMT nel Top 20 Countdown el 23 d'agostu de 2007. La banda interpretó'l cantar como parte de los sos sets en direuto nos empiezos y mediaos de los 70, pero nun lu grabó nel so momentu, debíu al deséu de J. D. Souther d'utilizala nel so primer álbum en solitariu.

El 30 d'ochobre de 2007 Eagles llanzó Long Road Out of Eden, el so primer álbum de material nuevo dende 1979. Pal primer añu dempués del llanzamientu inicial del álbum, taba disponible nos EE UU puramente al traviés de la web del grupu, Wal-Mart y Sam's Club, y tuvo disponible comercialmente al traviés de les tiendes tradicionales d'otros países. L'álbum debutó nel #1 nos EE XX, el Reinu Xuníu, Australia, Nueva Zelanda, Países Baxos y Noruega. Convertir nel so tercer álbum d'estudiu, el séptimu del so llanzamientu, pa ser certificaes siquier siete veces platín pola RIAA. Nuna entrevista con CNN, Don Henley, declaró: "Este ye probablemente l'últimu álbum de Eagles que voi faer".

El 28 de xineru de 2008, foi llanzáu'l segundu senciellu de "Long Road Out of Eden", "Busy Being Fabulous", qu'algamó'l #28 nos EE UU Billboard Hot Country Songs Chart y el #12 nos EE UU Billboard Hot Adult Contemporary Tracks Chart.

Los Eagles ganaron el premiu Grammy 2008: Best Country Performance by a Duo or Group with Vocal (Meyor Presentación Country por un Dúu o Grupu con Vocal) por "How long". Ye'l quintu Grammy de la banda.

El 20 de marzu de 2008, los Eagles anunciaron la so xira mundial en sofitu de Long Road Out of Eden nel O2 Arena en Londres, Inglaterra. The Farewell Tour 1 llegó a la conclusión del so últimu llugar d'América anguaño programáu'l 9 de mayu de 2009 nel Estadiu Rio Tintu en Sandy, Utah. Foi'l primer conciertu celebráu nel nuevu estadiu de fútbol. El grupu taba de xira n'Europa. La fecha de la so última xira programada foi 22 de xunetu de 2009, en Lisboa (Portugal), pasando antes por España, Italia, Alemaña, Irlanda, Escocia, Bélxica, República Checa, Suiza, Austria, Finlandia, Dinamarca, Suecia, Inglaterra y Países Baxos.

N'avientu de 2009, anunciar nel sitiu web de la industria de conciertos Pollstar que The Eagles colideraría una xira con Fleetwood Mac nel branu y la seronda de 2010. La xira realizar nos estadios y escenarios n'América del Norte y Europa.

El 18 de xineru de 2016 Glenn Frey fina por cuenta d'entueyos derivaos d'una serie d'enfermedaes.^[9] Tres cuasi dos meses dempués de la muerte de Glenn Frey, Don Henley comunicó que la banda dixebrábase definitivamente.^[10]

Sicasí, la banda axuntar pa una serie de conciertos conocíos como Classic West y Classic East en xunetu de 2017, xunto a Fleetwood Mac, Journey, The Doobie Brothers, Earth Wind & Fire y Steely Dan. Esta nueva formación de la banda, amás de Henley, Walsh y Schmit, cuntó con Deacon Frey reemplazando al so difuntu padre y l'aclamáu cantautor de música country Vince Gill.^[11]

Actuales

• Don Henley: percusión, guitarra y voz (1971–80, 1994–presente). Nació'l 22 de xunetu de 1947 en Gilmer, Texas. Dexó la universidá pa pasar tiempu col so padre, que morría d'una enfermedá del corazón.

• Joe Walsh: guitarra, teclaos y voz (1975–80, 1994–presente). Nació'l 20 de payares de 1947 en Wichita, Kansas. Sustituyó a Bernie Leadon.

• Bernie Leadon: guitarra, mandolina, banjo, pedal steel guitar y voz (1971–75, 2013-presente). Nació'l 19 de xunetu de 1947 en Minneapolis (Minnesota). Escepcional músicu, que la so pasión pol country y el bluegrass marcó l'aldu inicial del grupu. Dexó la banda en 1975.

• Timothy B. Schmit: baxu, guitarra y voz (1977–80, 1994–presente). Nació'l 30 d'ochobre de 1947 n'Oakland, California, y crióse en Sacramento. Sustituyó a Randy Meisner.

Anteriores

• Don Felder: guitarra, mandolina, teclaos, pedal steel guitar y voz (1974–80, 1994–2001). Nació'l 21 de setiembre de 1947 en Gainesville, Florida. Despidiéronlu en 2001, dando llugar a una batalla xurídica de seis años que terminó con un alcuerdu estraxudicial por una cantidá non publicar.^[8]

• Randy Meisner: baxu, guitarra, guitarrón y voz (1971–77). Nació'l 8 de marzu de 1946 en Scottsbluff, Nebraska. Abandonó'l grupu en 1977 pa dedica-y tiempu a la so familia.

• Glenn Frey: guitarra, teclaos, harmónica y voz (1971–80, 1994–2016). Nació'l 6 de payares de 1948 en Detroit. Fuxó de los fríos iviernos y del mediocre ambiente musical de les fraternidaes universitaries y los escenarios de los chigres de Michigan, apurriendo un patrimoniu de rhythm and blues. Finó'l 18 de xineru de 2016.

Llinia de tiempu

Álbumes d'estudiu

• 1972 Eagles #22 EE UU (Platín)
• 1973 Desperado #41 EE UU (2x Platín), #39 Reinu Xuníu
• 1974 On the Border #17 EE UU (2x Platín), #28 Reinu Xuníu
• 1975 One of These Nights #1 EE UU (4x Platín), #8 Reinu Xuníu
• 1976 Hotel California #1 EE UU (16x Platín), #2 Reinu Xuníu
• 1979 The Long Run #1 EE UU (7x Platín), #4 Reinu Xuníu
• 2007 Long Road Out Of Eden #1 EE UU (7x Platín) , #1 Reinu Xuníu

Recopilatorios y en direutu

• 1976 Their Greatest Hits (1971-1975) (recopilatorio) #1 EE UU (29x Platín) (#1 álbum más vendíu nos EE.XX.), #2 Reinu Xuníu, #1 Mundu (43x Platín).
• 1980 Eagles Live #6 EE.XX. (7x Platín), #24 Reinu Xuníu
• 1982 Eagles Greatest Hits, Vol. 2 (recopilatorio) #52 EE UU (11x Platín)
• 1984 The best of the Eagles (recopilatorio pa Europa) #8 Reinu Xuníu
• 1994 The very best of The Eagles (1994) (recopilatorio pa Europa) #4 Reinu Xuníu
• 1994 Hell Freezes Over (álbum en vivu) #1 EE UU (8x Platín), #18 Reinu Xuníu
• 2000 Selected Works: 1972-1999 (box set) #109 EE UU (1x Platín)
• 2001 The Very Best of The Eagles (2001) (recopilatorio pa Europa) #3 Reinu Xuníu
• 2003 The Very Best of the Eagles (2003) (Recopilatorio) #3 EE UU (3x Platín), #27 Reinu Xuníu (denomináu The Complete Greatest Hits n'Europa)
• 2005 Eagles (box set)

Senciellos

• de Eagles
  • 1972 "Take It easy" #12 EE UU
  • 1972 "Witchy woman" #9 EE UU
  • 1972 "Peaceful easy feeling" #22 EE UU
• de Desperado
  • 1973 "Tequila Sunrise" #64 EE UU
  • 1973 "Outlaw man" (Home foraxíu) #59 EE UU
• de On the Border
  • 1974 "Already gone" #32 EE UU
  • 1974 "Best of my love" #1 EE UU
  • 1974 "James Dean" #77 EE UU
• de One of these nights
  • 1975 "One of these nights" #1 EE UU, #23 Reinu Xuníu
  • 1975 "Lyin' Eyes" #2 EE UU, #23 Reinu Xuníu
  • 1975 "Take It to the Limit" #4 EE UU, #12 Reinu Xuníu
• de Hotel California
  • 1976 "New Kid in Town" #1 EE UU, #20 Reinu Xuníu
  • 1977 "Hotel California" #1 EE UU, #8 Reinu Xuníu
  • 1977 "Life in the Fast Lane" #11 EE UU
• non-álbum single
  • 1978 "Please Come Home for Christmas" #18 EE UU, #30 Reinu Xuníu
• de The Long Run
  • 1979 "Heartache Tonight" #1 EE.XX., #40 Reinu Xuníu
  • 1979 "The Long Run" #8 EE UU
  • 1980 "I Can't Tell You Why" #8 EE UU
• de Eagles Live
  • 1980 "Seven Bridges Road" #21 EE UU
• de Hell Freezes Over
  • 1994 "Get Over It" #31 EE UU
  • 1994 "Love will keep us alive" #1 (Adult Contemporary) EE UU
  • 1994 "The girl from yesterday" #88 (Hot Country Songs)
  • 1994 "Learn to be still" #15 (Adult Contemporary)
• de The Very Best of the Eagles
  • 2003 "Hole in the World" #69 EE UU
• de Long Road Out of Eden
  • 2005 " No More Cloudy Days"
  • 2007 "How long"
  • 2007 "Busy Being Fabulous"
  • 2008 "What do I do with my heart"
  • 2009 "I don't Want to hear anymore"

Autores de los cantares