Pal territoriu homónimu de Bretaña (Francia), vease Domnonia.

Dumnonia ye'l nome llatinizáu d'un reinu o conxuntu de sub-reinos britanos de la Britania posromana qu'esistió ente'l sieglu IV y el sieglu VIII d.C., na península sudoccidental güei conocida como Cornualles. Incluyía l'área conocida darréu como Devon, según partes de Somerset y, posiblemente, Dorset. La so frontera oriental taba suxeta a continuos cambeos.

Cadbury Castle, Somerset

Interprétase xeneralmente qu'incluyía "Cornubia" o Cornualles, anque'l reinu de Cornualles taba pobláu por una subtribu, los cornovii, qu'aparentemente tuvieron un altu grau d'independencia que caltuvieron inclusive dempués de qu'otres zones de Dumnonia cayeren so control anglosaxón, ente los sieglos VII y X d.C.[1]

Nome

Tribus céltiques del sur de Britania al entamu del periodu romanu

El nome del reinu vien de los dumnonii, una tribu celta britónica qu'habitaba yá'l suroeste de la islla cuando los romanos llegaron a Britania, acordies cola Geographia de Claudio Ptolomeo.[2] Variaciones del nome Dumnonia inclúin “Domnonia” y “Damnonia”; esti postreru acuñar san Gildas nel sieglu VI d. C. faciendo un xuegu de pallabres cola espresión llatina “damnum”, que significa condenación. Yera una manera un tanto graciosa de manifestar la negativa opinión que-y merecía l'entós gobernante del reinu, Constantino de Dumnonia.[3] El nome tien oríxenes etimolóxicos nel raigañu protocéltica “*dumno-“, que significa tantu “fondu” como “mundu”. Otres tribus con nomes similares esistieron n'Escocia (Damnonii) ya Irlanda (Fir Domnann).[3] Darréu, l'área empezó a ser conocida polos anglos del vecín Wessex como'l reinu de Gales Occidental, y llamaron a los sos habitantes “Defnas” (i.e. xentes de Dumnonia). En galés antiguu, y de manera similar, en britónicu sudoccidental, la espresión utilizada yera “Dyfneint”, que sobrevivió nel nome del condáu de Devon (galés modernu: “Dyfnant”, cornuallés: “Dewnans”).

De resultes de la emigración dende Britania sudoccidental al norte de la península d'Armorica, un reinu hermano, llamáu Domnonia (bretón: “Dumnonea”, francés: “Domnonée”) foi establecíu na mariña norte de lo que más tarde se conocería como Bretaña. Esta emigración producir nos sieglos v d. C. y vi d. C. y suxurióse que los Dumnonii vieron el fin del Imperiu romanu como una oportunidá d'establecer dominios n'otros territorios.[4]

Cultura

Les conexones culturales de los Dumnonii antes de la dominación romana, tal que revela l'estudiu de les sos cerámiques, yeren más fuertes cola península d'Armórica y con Gales ya Irlanda que col sureste de Britania.[4][5][6] El pueblu de Dumnonia falaba bien probablemente un idioma britónicu cercanu al antecesor del cornuallés modernu y del bretón. La presencia d'inmigrantes irlandeses (los déisi) ta atestiguada poles inscripciones en Ogam sobre piedres que dexaron tres de sigo.[7][8] Amás de la pesca y l'agricultura, el principal recursu económicu de los Dumnonii foi la estracción d'estañu, mineral esplotáu dende l'antigüedá y que s'esportaba dende'l puertu de "Ictis" (Monte Saint Michael o seique Monte Batten). La minería del estañu siguió mientres la dominación romana y aparentemente algamó'l so máximu apoxéu mientres el sieglu iii d. C.[9] La zona caltuvo los llazos comerciales cola Galia y col Mediterraneu inclusive dempués de la retirada romana y ye presumible que l'estañu xugara un papel bien importante nesti comerciu.[3] A lo llargo de tola rexón atopáronse numberoses pieces de cerámica posromana importada. Nel sieglu v d. C. produzse una intensificación nes importaciones procedentes del Mediterraneu y de Bizanciu, fechu qu'inda nun tien una esplicación satisfactoria.[10]

El cristianismu sobrevivió en Dumnonia tres la retirada romana de Britania, esistiendo un gran númberu de campusantos cristianos tardorromanos y posromanos.[4] Nos sieglos v y vi d. C., la zona foi evanxelizada polos fíos de Brychan (llexendariu rei de Brycheiniog, nel sur de Gales) y por santos irlandeses, como san Piran, y galeses, como san Petroc o san Keyne. Hubo importantes monesterios en Bodmin y Glastonbury; tamién en Exeter, onde s'atoparon enterramientos del sieglu v d. C. bien cercanos a la catedral y que fueron interpretaos como pertenecientes a la misión de san Bonifacio. Hai cites sobre la esistencia d'obispos cornualleses hasta'l sieglu ix d. C., momentu nel que'l territoriu foi adscritu al obispáu de Canterbury. La organización parroquial desenvolvióse más tardíamente, en tiempos de la dominación normanda.[11]

Ver tamién

Enllaces esternos

Referencies

  1. ↑ Pearce, Susan M. (1978), The Kingdom of Dumnonia: Studies in History and Tradition in South-Western Britain A.D. 350-1150 Padstow: Lodenek Press.
  2. ↑ «Geographia, Book 2, Chapter 2: Albion island of Britannia» (inglés). Consultáu'l 26 d'abril de 2008.
  3. 1 2 3 John T. Koch, Celtic Culture: a historical encyclopaedia, 2006
  4. 1 2 3 Yorke, Barbara, Wessex in the early Middle Ages, 1995
  5. ↑ Cannon, J.A., Kingdom of Dumnonia, in The Oxford Companion to British History, 2002
  6. ↑ Cunliffe, Barry (2005) Iron Age Communities in Britain: an Account of England, Scotland and Wales from the Seventh Century BC Until the Roman Conquest, 4th ed. páxs. 201-206.
  7. ↑ Thomas, Charles (1994) And Shall These Mute Stones Speak? Post-Roman Inscriptions in Western Britain Cardiff
  8. ↑ Les piedres dacuando presenten testos en llatín, otres vegaes en dambos: Thomas (1994). University of Wales Press
  9. ↑ A history of Cornish mining
  10. ↑ Thomas, Charles (1981) reviewing Pearce (1978) in Britannia 12; p. 417
  11. ↑ Pearce (1978), ch. 3 "The Establishment of the Church".

.





Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.