Orixe del Ducáu

Castiellu de Nassau.

Foi creáu'l 17 de xunetu de 1806 de los antiguos condaos de Nassau-Usingen y Nassau-Weilburg que formaben parte de la Confederación del Rin y so la presión de Napoleón fundiéronse'l 30 agostu d'esi añu de manera definitiva nel Ducáu de Nassau, en cabeza del gobiernu conxuntu de Federico Augusto de Nassau-Usingen y del so primu más nuevu'l príncipe Federico Guillermo de Nassau-Weilburg. Por cuenta de que el primeru nun tenía herederos, tuvo d'alcuerdu en que Federico Guillermo fuera l'únicu herederu dempués de la so muerte. Federico Guillermo, sicasí, morrió nun accidente'l 9 de xineru 1816, al cayese poles escaleres nel castiellu de Weilburg, tan solu dos selmanes antes de la muerte del so primu, y foi entós cuando'l so fíu Guillermo convertir n'herederu al tronu y Duque de Nassau, quien consolidó al Ducáu y ampliar de manera significativa.

Reformes polítiques

Castiellu de Weilburg, residencia de los Duques hasta 1817.

Siguiendo los principios de la Ilustración, adelantráronse una serie de reformes como'l decretu de l'abolición de la servidume (1806), la llibertá d'empresa (1810) y la reforma tributaria. En 1812 fueron reemplazaos un total de 991 impuestos direutos por propiedá común y l'impuestu a ciertos oficios, ente otros. Amás los castigos corporales y deshonrosos fueron abolíos, y establécense regulaciones que promueven la responsabilidá personal na esplotación d'agües soterrañes y el suelu. Primeramente atopábase estremáu'l ducáu en trés condaos de Wiesbaden, Weilburg y Ehrenbreitstein, y a partir del 1 d'agostu de 1809 estremar en cuatro distritos.

La Constitución de 1814

El 2 de setiembre de 1814 aprobóse la primer constitución moderna nun Estáu alemán: garantiza la llibertá de la propiedá, la tolerancia relixosa y la llibertá de la prensa. Foi influyíu por Karl Freiherr vom Stein. El 28 d'avientu 1849 la Constitución foi sustituyida por una reforma constitucional, que llevaba les demandes democrátiques de la Revolución de marzu.

Congresu de Viena

Ducáu de Nassau en 1812.

Nassau en 1848.

Darréu al Congresu de Viena, en 1815, el Principáu d'Orange-Nassau incorporar al Ducáu de Nassau el 31 de mayu d'esi añu por cuenta de que la corona real holandesa tuvo qu'arrenunciar a les sos tierres ancestrales n'Alemaña y, darréu, el ducáu unificáu xunir a la Confederación Xermánica, compartiendo'l votu nesta col Ducáu de Brunswick nes xuntes de la dieta y con votu individual na Xunta xeneral. Dende 1818 —per primer vegada n'Alemaña— cuntó con un sistema nacional de salú integral.

Final del Ducáu

Dempués de la derrota del Imperiu d'Austria na Guerra austru-prusiana en 1866, el Ducáu xunto con otros territorios foi anexonáu pol Reinu de Prusia. El ducáu fundir col Eleutoráu de Hesse-Cassel y la Ciudá llibre de Frankfurt del Main, formando parte de la provincia prusiana de Hesse-Nassau. L'últimu Duque de Nassau, Guillermo Adolfo, que fuera destronáu, convertir en 1890 en Duque de Luxemburgu como herederu del so tíu Guillermu III por cuenta de que la llinia masculina de Nassau-Dillenburg escastárase.

Minería

Constitución de Nassau en 1806.

Escudu d'Armes del Ducáu (1846).

Principalmente consistente na estracción y la fundición de mineral de fierro; asina en 1828 estrayxéronse 760.000 quintales aproximao, en 1864 fueron estrayíos pocu más de 6,5 millones de quintales. La producción baxó de 1858 a 1860 en cuasi la metá alredor de 2,6 millones de tonelaes.

Sicasí, nunca llogró construyir una industria a gran escala; les esplotaciones yeren pequeñes. El principal combustible basábase puramente nel carbón, anque la producción nun podría ser ampliada ensin estropiar los montes. Asina que namái había una ferrería en 1847 con más de 200 emplegaos.

Igualmente esistieron esplotaciones de minerales de plomu y plata; la mínima esplotación foi en 1840 con cerca de 30.000 quintales, y el máximu 133.000 en 1864. La mayor mina de plata cuntaba con 300 emplegaos. Con respectu al cinc en 1850 foi la so producción máxima con cuasi 19.000 quintales, esti mineral esportar na so totalidá, ente que el cobre tamién cuntaba con un baxu rendimientu (un máximu d'esportación de 1864 con cerca de 12.000 quintales). De manera marxinal caltúvose la esplotación de níquel (22.000 tonelaes en 1862). La producció de les canteres de cayuela del Ducáu foi ente 10.000 (1828) y 38.000 quintales (1862) de material. El magre estrayíase tamién nel Westerwald y yeren procesaos hasta trés cuartes partes na industria de cerámica del Ducáu. En 1828 la producción foi un pocu menos de 95 000 quintales; en 1864 d'alredor de 440 mil quintales. El máximu del emplegu algamar en 1862 con 262 trabayadores na minería de magre.

Parllamentu

Federico Augusto de Nassau.

Edificiu del gobiernu central del Ducáu en Wiesbaden.

Según la Constitución de 1814, el Parllamentu componer de dos cámares: una Asamblea Nacional de Diputaos y una Asamblea de Señores conformada por once miembros, onde s'atopaben los príncipes de la Casa de Nassau y los representantes de la nobleza. Los 22 miembros de la segunda cámara (Asamblea Nacional de Diputaos) fueron escoyíos en gran midida por aciu censu eleutoral, pero quien teníen derechu d'eleición teníen de ser propietarios de tierres; amás había trés representantes del cleru y los profesores. Pero namái cuatro años dempués de la promulgación de la Constitución, a principios de 1818 les primeres eleiciones fueron reconocíes pol duque.

Política esterior

En política esterior, l'algame del Ducáu por cuenta del so amenorgáu tamañu y la debilidá económica foi siempres llindáu, tantu que nel periodu napoleónicu yera totalmente inesistente. Con respectu al "exércitu" de Nassau, los sos contingentes militares fueron utilizaos por Napoleón a la so voluntá: en primer llugar en 1806 como fuercies d'ocupación en Berlín; darréu, tres batallones participaron nel sitiu de Kolberg en 1807, dos reximientos d'infantería y dos escuadrones de caballería tuvieron lluchando por más de cinco años con Napoleón n'España —namái la metá tornaron—. Finalmente Nassau, en payares 1813 camudóse al llau de los aliaos contra Napoleón: ye según soldaos de Nassau participaron na Batalla de Waterloo.

Ministros d'Estáu