Dhaulagiri
monte
Situación
Estáu ensin costaBandera de Nepal Nepal
Provincias (es) Traducir Provincia de Gandaki (es) Traducir
Cordal Himalaya
Coordenaes 28°41′48″N 83°29′24″E / 28.6967°N 83.49°E / 28.6967; 83.49
Dhaulagiri alcuéntrase en Nepal
Dhaulagiri
Dhaulagiri
Dhaulagiri (Nepal)
Datos
Altitú 8167 m
Prominencia 3357 m
Fechos importantes
Primer ascensu13 mayu 1960 -
Cambiar los datos en Wikidata

El Dhaulagiri ye macizu montascosu de la cordal del Himalaya que remata nel picu Dhaulagiri I que, con 8.167 msnm, ye'l séptimu visu más alta de la Tierra. El macizu asítiase en Nepal y estiéndese a lo llargo de 120 km dende'l ríu Gandaki, al oeste, hasta'l cursu del ríu Bheri. Tópase arrodiáu pel norte y el suroeste polos afluentes del Bheri y al sureste por Myagdi Khola. Foi esguiláu per primer vegada'l 13 de mayu de 1960 por una espedición suiza/austriaca.

El Dhaulagiri I atopar a tan solo 34 km al este del Annapurna (8.091 m). El ríu Gandaki, que dixebra dambos montes, flúi al traviés del famosu escobiu Kaligandaki, el más fondu del mundu. La ciudá de Pokhara al sur del Annapurna ye un importante centru rexonal y la puerta d'entrada pa los escaladores y senderistas que visiten dambos macizos, según un importante destín turísticu por derechu propiu.

Nome

El nome del monte ye धौलागिरी (Dhaulagiri) en idioma nepalés. El nome provién del sánscritu onde धवल (dhawala) significa esllumante, blancu, formosu[1] y गिरि (giri) significa monte.[2] El Dhaulagiri I ye tamién el puntu más eleváu de la cuenca del ríu Gandaki.

Xeografía

El macizu del Dhaulagiri vistu dende l'oeste dende Poon Hill

Mirando escontra'l norte dende les llanures de la India, la mayoría de los picos de más de 8.000 metros tán ocultos pelos montes más cercanes, pero con tiempu estenu'l Dhaulagiri I ye visible dende'l norte de Bihar[3] y tan al sur como Gorakhpur en Uttar Pradesh. En 1808, la espedición de la Great Trigonometric Survey catalogar como'l monte más altu de la Tierra.[4] Esta creencia errónea duró hasta 1838, cuando al columbrase'l Kangchenjunga, ésti tomó'l so llugar hasta la definitiva midida averada del Everest en 1858.

La elevación del Dhaulagiri I sobre'l terrén circundante que lu arrodia ye inigualable. Álzase 7.000 m percima del ríu Kali Gandaki, asitiáu 30 km al sureste. Al sur y al oeste llevántense verticalmente aguaes de más de 4000 m d'altitú. La cara sur de Gurja Himal, nel mesmu macizu, ye tamién notablemente inmensa.

Historia de l'ascensión al Dhaulagiri I

El Dhaulagiri I n'ochobre de 2002. Vista de l'aresta nordés, a la izquierda de la imaxe

La mayoría de les ascensiones siguieron la ruta de l'aresta nordés usada mientres el primer ascensu realizáu con ésitu, pero les esguilaes realizáronse dende la mayor parte de les parés. A partir de 2007 hubo 358 ascensiones esitoses y 58 víctimes mortales.[5]

Ente 1950 y 2006, el porcentaxe de siniestralidá de los 2.016 miembros d'espediciones que participó nel intentu d'ascensu al cume del Dhaulagiri I dende'l campamentu base foi del 2,88%. La media d'accidentes mortales ente tolos picos de 8.000 metros de Nepal foi del 1,63%, dende'l 0,65% del Cho Oyu hasta'l 4.04% nel Annapurna I o del 3,05% nel Manaslu.[6]

Efemérides d'ascensos

  • 1950 – El Dhaulagiri I ye reconocíu por una espedición francesa empobinada por Maurice Herzog. En pensando que nun ye posible una ruta facedera d'esguilada, deciden camudar el so intentu d'ascensu dirixiéndose al Annapurna, onde realicen la primera esguilada con ésitu a un ochomil.
  • 1953-1958 – Cinco expedición distintos intenten la esguilada pela cara norte al traviés de la ruta conocida como "Pear Buttress".
  • 1959 – Una espedición austriaca empobinada por Fritz Moravec fai'l primer intentu d'esguilada pola cresta nordés.
  • 1960 – El 13 de mayu, una espedición suizu-austriaca liderada por Max Eiselin, pon con ésitu per primer vegada nel cume a un conxuntu d'escaladores formáu por Kurt Diemberger, P. Diener, Y. Forrer, A. Schelbert y los sherpa Nyima Dorje y Nawang Dorje.[7] La primera esguilada tuvo sofitada dende l'aire por una avioneta Pilatus PC-6, que terminó accidentada mientres un despegue dende'l Valle Escondíu” na cara norte, siendo finalmente abandonada.[8]
  • 1969 – Un equipu estauxunidense dirixíu por Boyd Everett intenta l'ascensu pola cresta sureste; siete miembros del equipu, incluyendo Everett, muerren soterraos por un ádene.
  • 1970 – Segundu ascensu con ésitu al traviés de la ruta de la cara nordés por un equipu xaponés lideráu por Tokufu Ohta y Shoji Imanari. Dos escaladores, Tetsuji Kawada y el sherp Lhakpa Tenzing algamen el visu.[9]
  • 1973 – Un equipu estauxunidense lideráu por James D. Morrissey realicen la tercera esguilada pola cara nordés, algamando'l visu los escaladores John Roskelley, Louis Reichardt y el sherpa Nawang Samden.
  • 1975 – Un equipu xaponés empobináu por Takashi Amemiya intenta la esguilada pola cara suroeste (tamién conocíu como la Pilastra Sur). Seis de los miembros de la espedición muerren por cuenta de un ábanu.
  • 1976 – Una espedición italiana realiza con ésitu'l cuartu ascensu de la hestoria.
  • 1977 – Un equipu internacional dirixíu por Reinhold Messner intenta la esguilada pela cara sur.
  • 1978 – Mientres la primavera, el xaponés Amemiya torna al monte con una espedición que consigue asitiar a cinco miembros del equipu nel cume al traviés de la cara suroeste, consiguiendo'l primer ascensu que nun recurre a la vía normal pela ruta nordés. Un miembru del equipu fina mientres l'ascensu.
  • 1978 – Mientres la dómina serondiega, el xaponés Seiko Tanaka dirixe un ésitu un ascensu al cume pela complicada ruta sureste. Cuatro miembros del equipu muerren mientres l'ascensu. Un equipu francés intenta la cara suroeste al traviés del conocíu como "contrafuerte sur", llegando solo a 7.200 m. d'altitú.
  • 1980 – Un equipu de cuatro alpinistes formáu polos escaladores polacos Voytek Kurtyka, Ludwik Wiczyczynski, el francés René Ghilini y l'escocés Alex MacIntyre intenten la esguilada pela cara este, llegando hasta los 7.500 m na cresta nordés. Dempués d'un vivac forzáu por una nube, baxen de nuevu hasta'l campu base. Una selmana dempués xuben de nuevu al monte al traviés de l'aresta nordés, algamando'l cume'l 18 de mayu.[10]
El Dhaulagiri I vistu dende un avión sobrevolando'l cordal
  • 1981 – Un equipu yugoslavu algama los 7.950 m abriendo la primer ruta na verdadera cara sur del monte, pola so aguada derecha, coneutando cola aresta sureste. Realicen la xubida n'estilu alpín, pero sufren cuatro díes de vivacs forzaos al campu y permanecen n'altura seis díes ensin comer antes de decidise a tornar. Hironobu Kamuro de Xapón llega al cume en solitariu pela vía normal.
  • 1982, 13 d'avientu – Dos escaladores Akio Koizumi y Wangchu Shelpa d'un equipu xaponés lideráu pol professor Jun Arima del Club d'Alpinismu de la Universidá de Hokkaido algamen con ésitu'l visu. L'iviernu empezaba pocos díes más tarde, el 21 del mes, de forma que magar la fecha nun foi considerada como una auténtica ascensión iverniza. Magar tou, la esguilada foi realizada por aciu un permisu autorizáu pol gobiernu nepalés, quien considera a efeutos téunicos cualesquier esguilada que se faiga a partir del 1 d'avientu como realizada en dómina iverniza.[11]
  • 1984 – Tres miembro d'una espedición checoslovaca (J. Simon, K. Jakes y J. Stejskal) xube hasta'l visu al traviés de la cara oeste. Unu d'ellos, J. Simon, fina mientres el descensu.
  • 1985 – Una espedición polaca qu'incluyía ente los sos miembros al gran escalador Jerzy Kukuczka xube pel hibiernu al traviés de la ruta normal, algamáu'l visu'l 21 de xineru.
  • 1986 – Una espedición, na so mayor parte d'escaladores de Polonia, abren una segunda ruta na cara sur del monte, pela parte izquierda que coneuta cola ruta de la cresta suroeste. Algamen los 7.500 m, d'altitú, pero nun lleguen al cume.
  • 1988 – Y. Moiseev y K. Valiev, en cooperación col eslovacu, Z. Demjan, llogren esguilar hasta'l cume al traviés del contrafuerte suroeste. Esti ascensu de 3.000 metros cuasi verticales, cola esguilada téunica bien difícil ente los 6,800-7,300 m, foi reconocida como'l meyor llogru del añu n'alpinismu na Conferencia de la Comisión UIAA d'Espediciones Alpines.[ensin referencies]
  • 1990 – El Dhaulagiri convertir nel primer monte de más de 8.000 m esguilada por un lituanu, Dainius Makauskas, quien va sumir mientres el descensu.
  • 1993 – Un equipu rusu-británicu abre una ruta direuta hasta'l cume pela cara norte.
  • 1998 – La escaladora francesa Chantal Mauduit muerre por cuenta de un ábanu. El 1 de mayu, l'alpinista griegu Nikolaos Papandreou fina al cayese nel interior d'un resquiebru. El 2 d'ochobre, el montañista griegu Babis Tsoupras algama'l visu, pero pierde tou rastru d'él al so regresu. Los cuerpos de los escaladores griegos enxamás fueron atopaos.[12][13]
  • 1999 – El 24 d'ochobre, l'escalador británicu Ginette Harrison muerre por cuenta de un ábanu. Díes más tarde, l'eslovenu Tomaz Humar realiza una esguilada en solitariu pela cara sur del monte, anque nun consigue algamar el cume. El so ascensu termina a 7.300 m por cuenta de una banda de 300 metros de roca descompuesta. Humar traviesa peligrosamente la cresta sureste, vuelve entrar na paré de volao y algama los 8.000 m pa realizar un descensu pola cresta nordés. La cara sur del Dhaulagiri permanez ensin esguilar, sigue siendo unu de los desafíos más grandes que queden entá por rematar nel alpinismu.

Otros picos importantes del macizu del Dhaulagiri

Puestu Monte Altitú (msnm) Altitú (ft) Coordenaes Prominencia (msnm) Primer esguilada
30 Dhaulagiri II 7,751 25,430 28°45′50″N 83°23′15″E / 28.76389°N 83.38750°E / 28.76389; 83.38750 (Dhaulagiri II) 2,391 1971
  Dhaulagiri III 7,715 25,311 28°45′17″N 83°22′37″E / 28.75472°N 83.37694°E / 28.75472; 83.37694 (Dhaulagiri III) 135 1973
  Dhaulagiri IV 7,661 25,135 28°44′12″N 83°18′52″E / 28.73667°N 83.31444°E / 28.73667; 83.31444 (Dhaulagiri IV) 469 1969
  Dhaulagiri V 7,618 24,992 28°44′05″N 83°21′41″E / 28.73472°N 83.36139°E / 28.73472; 83.36139 (Dhaulagiri V) 340 1975
72 Churen Himal (Principal) 7,385 24,229 28°44′06″N 83°12′58″E / 28.73500°N 83.21611°E / 28.73500; 83.21611 (Churen Himal (Main)) 600 1970
  Churen Himal (Esti) 7,371 24,183 28°44′33″N 83°13′51″E / 28.74250°N 83.23083°E / 28.74250; 83.23083 (Churen Himal (East)) 150 1970
  Churen Himal (Oeste) 7,371 24,183 28°43′55″N 83°12′45″E / 28.73194°N 83.21250°E / 28.73194; 83.21250 (Churen Himal (West)) 70 1970
  Dhaulagiri VI 7,268 23,845 28°42′30″N 83°16′32″E / 28.70833°N 83.27556°E / 28.70833; 83.27556 (Dhaulagiri VI) 453 1970
95 Putha Hiunchuli (Dh VII) 7,246 23,773 28°44′50″N 83°08′55″E / 28.74722°N 83.14861°E / 28.74722; 83.14861 (Putha Hiunchuli) 1,151 1954
  Gurja Himal 7,193 23,599 28°40′26″N 83°16′37″E / 28.67389°N 83.27694°E / 28.67389; 83.27694 (Gurja Himal) 500 1969

† Solo apaecen llistaos los picos de más de 7.100 m.

La mayor parte de los picos numberaos percima de los 7.000 metros estender nun cordal d'orientación ONO, separaos del Dhaulagiri I pol conocíu como collada Francesa, de 5.355 m., asitiáu en 28°46'55"N, 83°31'54"Y.[14] Secuencialmente, apaecen el Dhaulagiri II, III, V, IV, el Picu Junction, Churens Este, Central y Occidental, el Putha Hiunchuli y el Hiunchuli Patan. El falsu Picu Junction, el Dhaulagiri VI y el Gurja tán nuna llinia que s'estiende al sur de Junction Peak.[15] El Club Alpín británicu[16] rexistra un total de 37 picos percima de los 6.000 m. d'altitú.[17]

El picu Pota Himal de 6.182 m. (Finnmap, fueya 2883-01 "Chhedhul Gumba") atopar al norte del cordal principal ente Churen y Putha Hiunchuli. Apocayá, al Pota camudóse-y el nome informalmente, pasando a ser conocíu como picu Hawley, por Elizabeth Hawley, una cronista y periodista de sonadía mundial, con sede en Katmandú, que ye la encargada dende va décades de rexistrar la veracidá de tolos ascensos que se realicen a los ochomiles del Himalaya.

Historia de les esguilaes de los picos del macizu

  • 1954 – J. O. M. Roberts y el sherpa Ang Nyima esguilen con ésitu hasta'l cume del Putha Hiunchuli.[18]
  • 1955 – Intentu d'esguilada al Dhaulagiri II realizáu por J. O. M Roberts y otros miembros del equipu[19]
  • 1959 - Mientres el periodu premonzónico[20] y postmonzónico[21] realízase una reconocencia del Dhaulagiri II por delles espediciones xaponeses.
  1. Intentu d'esguilada del Hangde, de 6.556 m.[22]
  • 1962 - El picu Churen ye intentáu nuevamente pela so cara norte por una espedición xaponesa de la Universidá de Nihon. Esguílense'l Hangde (~6.600 m), el Tongu (~6.250m), el P6265 mientres el procesu d'aproximamientu y aclimatación al traviés del Valle Escondíu y el Kantokal (~6.500m), al norte del Putha Hiunchili.[23]
  1. J. O. M. Roberts intenta esguilar nuevamente'l picu Churen y según el Dhaulagiri VI, siguiendo la cara sur (pensando equivocadamente que se trata del Dhaulagiri IV, por cuenta de la inexactitud de los mapes desaparentes que lleven na espedición. Coles mesmes, esguilen un picu de menor altitú (6.529 m) cerca de Gurja, al que nomaron como Ghustang.[24]
  • 1963 - El Dhaulagiri II ye intentáu nuevamente por una espedición austriaca qu'algama los 7.000 m. d'altitú[25]
  1. Intentu d'esguilada del Dhaulagiri III[26]
  • 1965 - Una espedición xaponesa al Dhaulagiri II retrasar mientres dos meses nel campu base por cuenta de les frecuentes ya intenses nevaes. Nel intentu, pierden dos porteadores por cuenta de un ábanu y otru más resulta gravemente mancáu, teniendo que ser sacupáu. Finalmente, abandonen la esguilada pol escosamientu y la falta d'alimentos pa siguir l'intentu.[27]
  1. J. O. M. Roberts dirixe nuevamente una espedición de la R.A.F. británica al Dhaulagiri VI, creyendo entá equivocadamente que se trataba del Dhaulagiri IV. Abandona finalmente ante l'enorme riesgu d'ábanos poles frecuentes nevaes de la dómina postmonzónica y por cuenta de les intenses nubes qu'anuncien la proximidá del iviernu nel Himalaya.[28]
  • 1969
  1. Intentu d'esguilada al Dhaulagiri IV por un equipu austriacu del Club Alpín. Cinco miembros de la espedición y un sherpa nepalés sumen, posiblemente dempués de faer cume.[29]
  2. El Gurja ye esguiláu con ésitu por un equipu xaponés.[30]
  3. Primeros ascensos autorizaos al Tukuche, de 6.920 m. y al Tukuche Oeste de 6.800m.[31]
  • 1970
  1. Un equipu xaponés del Club de Montañismo de Kansai intenta infructuosamente n'abril el cume del Dhaulagiri IV, pero esguilen con ésitu'l Dhaulagiri VI[32] and False Junction Peak.[33]
  2. El 29 d'abril, una espedición coreana anuncia la esguilada del Churen Oriental, fechu revesosu cuestionáu por una espedición xaponesa qu'esguila con ésitu'l 24 d'ochobre'l Churen Central y el Churen Occidental.[34]
  • 1971
  1. Primer ascensu con ésitu del Dhaulagiri II realizáu'l 18 de mayu por un equipu d'escaladores alemanes.[35]
  2. Intentu d'esguilada del Dhaulagiri IV[36]
  3. Intentos d'esguilada tantu en dómina pre y postmonzónica del Dhaulagiri V por un equipu alpinista xaponés. Dambos terminen infructuosamente por cuenta d'accidentes mortales.[37]
  • 1972 – El Dhaulagiri IV ye intentáu en dos causes por dos talos equipos xaponeses. El primer intentu termina infructuosamente cuando unu de los escaladores enferma y muerre a 6.200 m. d'altitú. Una segunda espedición intenta'l cume al traviés de l'aresta occidental, atopando munches dificultaes nel ascensu por cuenta del enorme llargor de la vía, abandonando a 7.000 m. d'altitú. Esguilen el Dhaulagiri VI y el Picu Junction.[38]
  • 1973
  1. Primer ascensu con ésitu del Dhaulagiri III el 20 d'ochobre, por un equipu d'alpinistes alemanes.[39]
  2. Intentu d'esguilada del Dhaulagiri IV por un equipu austriacu, qu'algama los 7.250 m. pela cara norte, y darréu por un equipu británicu que se retira tres el fallecimientu de dos de los sos miembros.[40]
  • 1974
  1. Intentu d'esguilada del Dhaulagiri IV por una espedición de la R.A.F. británica, que finalmente abandona tres la muerte de trés sherpas soterraos por un ádene de nieve y xelu.[41]
  2. Nel área de Mukut: ascensos del Parbat Rinchen de 6.200 m, del Parbat Talpari de 6.248 m, del Himparkhal occidental, de 6.248 m, del Himparkhal oriental, de 6.227 m. y del Tashi Kang III de 6.157 m.[42]
  • 1975
  1. El Dhaulagiri IV ye esguiláu con ésitu'l 9 de mayu por dos alpinistes xaponeses, S. Kawazu y Y. Yusuda, quien finen mientres el descensu, alzando'l númberu d'accidentes mortales del monte hasta 14, superando'l númberu de 13 muertes habíes nel Everest antes de ser esguiláu con ésitu en 1953. Otra espedición xaponesa consigue n'ochobre poner nel cume a diez de los sos integrantes ensin nenguna perda humana.[43]
  2. El Dhaulagiri V ye esguiláu con ésitu por M. Morioka y el sherpa Pembu Tsering, miembros d'una espedición xaponesa.[44]
  • 1979 – Una espedición xaponesa empobinada por una muyer consigue realizar la travesía de los Dhaulagiri II, III y V a lo llargo d'una cresta bien espuesta percima de los 7.150 m. d'altitú.[45]
  • 2008 - Primer ascensu con ésitu del Picu Hawley (tamién conocíu como Pota Himal). Ascensu en solitariu de Francois Damilano del Putha Hiunchuli.[46]
  • 2013 - Primer ascensu con ésitu del Hiunchuli Patan (conocíu llocalmente como Sisne o Murkatta Himal), gracies a un equipu nepalés dirixíu por Man Bahadur Khatri.[47]

Referencies

Notes
  1. ↑ Monier-Williams,. cit. p. 513
  2. ↑ Monier-Williams, op. cit. p. 355
  3. ↑ «Valmiki National Park, Bihar». indiamike.com. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  4. ↑ Waller
  5. ↑ «Dhaulagiri I». 8000ers.com. Consultáu'l 4 de xineru de 2014.
  6. ↑ «The Himalaya by the Numbers, a statistical analysis of mountaineering in the Nepal Himalaya» (setiembre de 2007). Consultáu'l 25 d'abril de 2011.
  7. ↑ Dangar, D.F.O (1984). «A Record of the First Ascents of the Fifty Highest Mountains». Alpine Journal (Alpine Club) 89:  páxs. 184–7. http://www.alpinejournal.org.uk/Contents/Contents_1984_files/AJ%201984%20184-187%20Dangar%20Ascents.pdf. Consultáu'l 24 d'abril de 2011.
  8. ↑ Diemberger p. 209
  9. ↑ American Alpine Journal, 1971, p. 438.
  10. ↑ MacIntyre, Alex (1981). «Dhaulagiri's East Face». American Alpine Journal:  páxs. 45–50. http://c498469.r69.cf2.rackcdn.com/1981/45_macintyre_dhaulagiri_aaj1981.pdf.
  11. ↑ Xexplorers web:The meaning of winter in 8000+ climbing
  12. ↑ Νταουλαγκίρι (Dhaulagiri). Article in Greek Wikipedia in Greek language.
  13. ↑ Ministry of Tourism & Aviation, Gov. of Nepal (2010) Mountaineering in Nepal, Facts & Figures, List of summiteers of Mt. Dhaulagiri, Non. 298
  14. ↑ «Terrain Map». Wikimapia. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  15. ↑ «Climbs and Regional Notes: Asia, Nepal». Alpine Journal (London: Alpine Club) 76:  p. 228. 1971. Archivado del original el 3 de setiembre de 2011. https://web.archive.org/web/20110903202417/http://www.alpinejournal.org.uk/Contents/Contents_1971_files/AJ%201971%20210-233%20Asia.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  16. ↑ «The Alpine Club». Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  17. ↑ «Himalayan Index». O.K. Alpine Club. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  18. ↑ Roberts, J.O.M (1956). «Round about Dhaulagiri». Himalayan Journal (New Dehli: Himalayan Club) 19. http://www.himalayanclub.org/journal/round-about-dhaulagiri/. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  19. ↑ Eidher, Egbert (1964). «The 1963 Austran Dhaula Himal expedition». Himalayan Journal (New Dehli: Himalayan Club) 25. http://www.himalayanclub.org/journal/the-1963-austrian-dhaula-himal-expedition/. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  20. ↑ Kato, Kiichiro (1960). «Reconnaissance around Dhaulagiri II». American Alpine Journal (American Alpine Club) 12 (34):  páxs. 67–72. http://c498469.r69.cf2.rackcdn.com/1960/66_kawakita_japaneseNepal_aaj1960.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  21. ↑ Mingma Sherpa. Dhaulagiri Expedition. http://www.green-lotus-trekking.com/dhaulagiri-trekking/. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  22. ↑ Humphreys, John S. (1961). «North of Dhaulagiri». American Alpine Journal (American Alpine Club) 12 (35):  páxs. 249–62. http://c498469.r69.cf2.rackcdn.com/1961/249_humphreys_dhaulagiri_aaj1961.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  23. ↑ Shojiro Ishizaka (1963). «Mukut Himal and Churen Himal». American Alpine Journal (American Alpine Club) 13 (37):  páxs. 520–1. http://c498469.r69.cf2.rackcdn.com/1963/517_asia_aaj1963.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  24. ↑ J. O. M. Roberts (1966). «Expeditions and Notes, a note on the Dhaula Himal of central Nepal». Himalayan Journal (New Dehli: Himalayan Club) 27. http://www.himalayanclub.org/journal/expeditions-and-notes-16/. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  25. ↑ Egbert Eidher, 1964 op. cit... http://www.himalayanclub.org/journal/the-1963-austrian-dhaula-himal-expedition/.
  26. ↑ American Alpine Journal (American Alpine Club) 14 (38):  páxs. 227–8. 1963.
  27. ↑ Hiroshi Sugita (1966). «Dhaulagiri II». Himalayan Journal (New Dehli: Himalayan Club) 27. http://www.himalayanclub.org/journal/dhaulagiri-ii/. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  28. ↑ J.O.M. Roberts (1966). «With the Royal Air Force on Dhaulagiri IV». Himalayan Journal (New Dehli: Himalayan Club) 27. http://www.himalayanclub.org/journal/with-the-royal-air-force-on-dhaulagiri-iv/. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  29. ↑ J.O.M Roberts (1970). «Climbs and Regional Notes». Alpine Journal (London: Alpine Club) 75:  páxs. 196–8. http://www.alpinejournal.org.uk/Contents/Contents_1970_files/AJ%201970%20196-202%20Nepal.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  30. ↑ Yoshimi Yakushi (1970). «Gurja Himal: first ascent, 1969». Alpine Journal (London: Alpine Club) 75:  páxs. 17–24. http://www.alpinejournal.org.uk/Contents/Contents_1970_files/AJ%201970%2017-24%20Yakushi%20Gurja.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  31. ↑ «Climbs and Expeditions, Nepal». American Alpine Journal (American Alpine Club) 17 (44):  páxs. 181–2. 1970. http://c498469.r69.cf2.rackcdn.com/1970/nepal1970_180-183.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  32. ↑ D.F.O. Dangar (1979). «The highest mountains 1968–77». Alpine Journal (London: Alpine Club) 84:  p. 29. http://www.alpinejournal.org.uk/Contents/Contents_1979_files/AJ%201979%2029-31%20Dangar%20Heights.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  33. ↑ «Climbs and Regional Notes – Nepal». Alpine Journal (London: Alpine Club) 76:  p. 229. 1971. http://www.alpinejournal.org.uk/Contents/Contents_1971_files/AJ%201971%20210-233%20Asia.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  34. ↑ Ryozo Yamamoto (1972). «First ascent of Churen Himal». Alpine Journal (London: Alpine Club) 77:  páxs. 105–9. http://www.alpinejournal.org.uk/Contents/Contents_1972_files/AJ%201972%20105-109%20Yamamoto%20Churen.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  35. ↑ Franz Huber (1972). «Dhaulagiri 2». Alpine Journal (London: Alpine Club) 77:  páxs. 168–9. http://www.alpinejournal.org.uk/Contents/Contents_1972_files/AJ%201972%20168-169%20Huber%20Dhaulagiri2.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  36. ↑ Himalayan Journal (New Dehli: Himalayan Club) 31. 1971.
  37. ↑ «Notes 1971 (Asia, Nepal)». Alpine Journal (London: Alpine Club) 78:  páxs. 248–9. 1972. Archivado del original el 3 de setiembre de 2011. https://web.archive.org/web/20110903202623/http://www.alpinejournal.org.uk/Contents/Contents_1972_files/AJ%201972%20245-249%20Lawford%20Asia.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  38. ↑ Robert Lawford (1973). «Notes 1972 Asia». Alpine Journal (London: Alpine Club) 78:  p. 241. http://www.alpinejournal.org.uk/Contents/Contents_1973_files/AJ%201973%20238-242%20Lawford%20Asia.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  39. ↑ «Dhaulagiri III». Alpine Journal (London: Alpine Club) 79:  páxs. 198–201. 1974. http://www.alpinejournal.org.uk/Contents/Contents_1975_files/AJ%201975%20198-201%20Schreckenbach%20Dhaul3.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  40. ↑ Robert Lawford (1974). «Notes 1973 Asia». Alpine Journal (London: Alpine Club) 79:  p. 255. http://www.alpinejournal.org.uk/Contents/Contents_1974_files/AJ%201974%20254-256%20Notes%20Lawford%20Asia.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  41. ↑ Edward Pyatt (1975). «Notes 1974 Asia». Alpine Journal (London: Alpine Club) 80:  p. 264. http://www.alpinejournal.org.uk/Contents/Contents_1975_files/AJ%201975%20262-266%20Pyatt%20Asia.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  42. ↑ Himalayan Club Newsletter (31): 3–4
  43. ↑ Shiro Nishamae. «First ascent and tragedy on Dhaulagiri IV, 1975». Himalayan Journal (New Dehli: Himalayan Club) 34. http://www.himalayanclub.org/journal/first-ascent-and-tragedy-on-dhaulagiri-iv-1975/. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  44. ↑ T.M. Connor (1976). «Rexonal Notes 1975». Alpine Journal (London: Alpine Club) 81:  p. 242. http://www.alpinejournal.org.uk/Contents/Contents_1976_files/AJ%201976%20238-242%20Connor%20Asia.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  45. ↑ Michiko Takahashi (1980). «Dhaulagiri II, III and V Traverse». American Alpine Journal (American Alpine Club) 22 (54):  páxs. 630–1. http://c498469.r69.cf2.rackcdn.com/1980/616_nepal_2_aaj1980.pdf. Consultáu'l 21 d'abril de 2011.
  46. ↑ Francois Damilano (2009). «Asia, Nepal, Dhaulagiri Himal, Peak Hawley (6,182m)». American Alpine Journal (American Alpine Club) 51 (83):  páxs. 321. http://publications.americanalpineclub.org/articles/12200932101/Asia-Nepal-Dhaulagiri-Himal-Peak-Hawley-6182m#. Consultáu'l 24 d'abril de 2014.
  47. ↑ Mt Sisne scaled for first time. Kathmandu. 28 de mayu de 2013. http://www.thehimalayantimes.com/fullNews.php?headline=Mt+Sisne+scaled+for+first+time&NewsID=378115. Consultáu'l Jan 4, 2014.

Fuentes

  • American Alpine Journal, 1974, 1976, 1977, 1979, 1986, 1987, 1994, 1999, 2000.
  • Eiselin, Max, The Ascent of Dhaulagiri, OUP, 1961
  • Ohmori, Koichiro (1994). Cloudcap/The Mountaineers: Over the Himalaya.
  • Himalayan Index

Enllaces esternos

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.