Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Coragyps atratus
Estáu de caltenimientu
Esmolición menor (LC)
Esmolición menor (IUCN 3.1)[1]
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Chordata
Clas: Aves
Orde: Incertae sedis (en discutiniu) (posiblemente
Falconiformes, Accipitriformes, Ciconiiformes, o
Cathartiformes) (para más información vease Cathartidae)
Familia: Cathartidae
Xéneru: Coragyps
Saint-Hilaire, 1853
Especie: C. atratus
(Bechstein, 1793)
Distribución
Subespecies
  • C. a. atratus Utre prieta d'América del Norte
  • C. a. foetens Utre prieta de los Andes
  • C. a. brasiliensis Utre prieta d'América del Sur.
Sinonimia
Cathartidarum Winge, 1888
Consultes
[editar datos en Wikidata]

La utre negra americana, (Coragyps atratus) ye la única especie del xéneru Coragyps. Ye una ave accipitriforme —anque delles clasificaciones incluyir nel orde Ciconiiformes—,[2] y una de los más abondoses miembros de la familia de les utres del Nuevu Mundu (Cathartidae). Estiéndese dende'l sur de los Estaos Xuníos hasta'l sur de Suramérica.

A pesar de la so apariencia y nomes similares, esta especie nun tien rellación cola utre negra eurasiática (Aegypius monachus). Esta última especie pertenez a la subfamilia de les utres del Vieyu Mundu (Aegypiinae), que ye de la mesma parte de la familia Accipitridae (la cual inclúi a les águiles, ferres, bilanos, gavilanes y aguiluchos), ente que la especie americana ye parte de la familia de les utres del Nuevu Mundu (Cathartidae). Habita árees relativamente abiertes que-y aproven montes aisllaos y tierres con arbustos.[1] Tien un valumbu d'ales de 1,67 m, y un plumaxe negru, pescuezu y cabeza grises y ensin plumes, y un picu curtiu y en forma de gabitu.

Ye un carroñero, pero tamién s'alimenta de güevos y animales naciellos. En llugares poblaos pol home aliméntase amás en basureros. Atopa'l so alimentu usando la so aguda vista o siguiendo a otres utres que tienen el sentíu del olfatu. Al falta-y la siringe —órganu vocal de les aves—, los únicos soníos que puede producir son urniaos o siseos de frecuencia baxa.[3] Pon los sos güevos en cueves, árboles buecos, o a cencielles nel suelu. Xeneralmente tien 2 críes al añu, qu'alimenta por aciu la regurgitación. Nos Estaos Xuníos, la utre recibe proteición llegal pol Migratory Bird Treaty Act.[4] Esta utre apaeció amás en dalgunos códices mayes.

Etimoloxía

El nome común "utre" derivar de la pallabra en llatín vultur, que significa "estrozador" y ye una referencia a los sos vezos alimenticios.[5] El nome de la especie, atratus, significa "vistíu de negru",[6] tomáu del llatín ater 'negru'.[7] El xéneru, Coragyps significa "cuervu-utre"[8] proveniente de la contraición del griegu corax/κοραξ y gyps/γυψ de cada ave. El nome de la familia, Cathartidae significa "purificador" y ye tamién un deriváu del griegu kathartēs/καθαρτης.[9][8]

Taxonomía

La llocalización taxonómica exacta de la utre negra americana y de les 6 especies restantes d'utres del nuevu mundu permanez confusa.[10] Magar les utres del nuevu mundu son similares n'apariencia y tienen roles ecolóxicos similares a les utres del vieyu mundu, dambos grupos evolucionaron de distintos ancestros en distintos partes del mundu. Sigue n'alderique cuan distintos son dambos taxones, yá que de primeres delles autoridaes suxuríen que les utres del nuevu mundu tienen mayor cercanía coles cigüeñes.[11] Autoridaes más recién arrexuntar nel orde Falconiformes xunto coles utres del vieyu mundu,[12] o los asitien nel so propiu orde: Cathartiformes.[13] El Comité de Clasificación Suramericana retiró a les utres del nuevu mundu de los Ciconiiformes reemplazándolos por Incertae sedis, faciendo notar qu'un treslláu a Falconiformes o a Cathartiformes ye posible.[10]

Estudios recién d'ADN, sobre les rellaciones evolutives ente los grupos d'aves, suxuren que los Cathartidae tán emparentaos coles aves de presa y que dambos grupos d'aves tienen que ser parte d'un nuevu orde, el de los Accipitriformes,[14] una posición que foi adoptada en 2010 pola Comisión de Clasificación Norteamericana de l'AOU.[15] Ta posición ye compartida pol Congresu Ornitolóxicu Internacional.[16]

Subespecies

Hai trés subespecies de la utre negra americana:

  • C. a. brasiliensis, nomáu por Charles Lucien Jules Laurent Bonaparte en 1850, ye conocíu como utre «negra d'América del Sur». Ye más pequeñu que'l C. a. atratus y el C. a. foetens. Les marques nes bandes son más blanques y anches que nes otres subespecies, y les cubiertes de les ales son más clares que les del C. a. foetens.[17] Distribuyir n'América Central y el norte d'América del Sur. Al sur, atopar dende les rexones costeres de Perú pel oeste hasta les tierres baxes del este de Bolivia pel este. Al norte, pueden atopase en Sonora l'oeste de Méxicu y en San Luis Potosí al este. Nun s'alluga en rexones de gran altitú.[17]
  • C. a. foetens, nomáu por Martin Lichtenstein en 1817, ye conocíu como «utre negra andina». Ye aproximao del mesmu tamañu que'l C. a. atratus.[17] Les marques nes sos bandes son más pequeñes que nes otres subespecies, y les cubiertes de les sos ales son más escures. Puede atopase nel área de los Andes, dende'l norte d'Ecuador, al traviés de Perú, el norte de Bolivia, Paraguái, Uruguái y les tierres baxes de Chile.[17]

Evolución del xéneru Coragyps

Dende'l Pleistocenu ceo hasta'l tardíu, una especie prehistórica de la utre negra, el Coragyps occidentalis, conocíu como la utre negra del Pleistocenu o, equivocadamente como la "utre negra del oeste", tuvo presente a lo llargo de la zona d'allugamientu de la especie actual. Esta especie nun difería enforma de la utre negra americana viviente sacante'l so tamañu; yera aproximao de 10 a 15% más llargu, y tenía un picu relativamente más planu y estendíu.[18] Enllenó'l mesmu nichu ecolóxica que'l so socesor del presente,[19] y verdaderamente paez evolucionar nel perdiendo tamañu na postrera yera de xelu.[20][21] Bien referenciáu gracies a los güesos fosilizaos, el xéneru Coragyps da una rara güeyada a la dinámica de la evolución en dos cronoespecies. Les etapes finales d'esti tresformamientu evolutivu pudo ser guardada por humanos: un güesu subfósil de la especie estinguida foi atopada nun Køkkenmødding que data d'ente'l Paleoamericanu al arcaicu tempranu (d'ente'l 9000 al 8000 e.C.) en Five Mile Rapids cerca de The Dalles en Oregón.[22]

Fósiles (o subfósiles) de la utre negra nun puede ser necesariamente atribuyíu al Pleistocenu o a les especies recién ensin mayor investigación: la mesma variación nel tamañu atopada na ave viviente tamién s'atopaba nel so pariente prehistóricu de mayor tamañu. Anque, en 1968, Hildegarde Howard dixebró les aves mexicanes como Coragyps occidentalis mexicanus como oposición a les aves que s'atopaben más al norte (como nel Ranchu La Brea) que constituyía'l denominador de la subespecie C. o. occidentalis.[23] Les aves que s'atopaben al sur yeren del mesmu tamañu que les actuales utres negres de Norteamérica, y solo pueden estremase pola so un pocu más firme tarsometatarsus y el so picu más planu y enancháu, ya inclusive entós solo habría daqué de certidume sobre si la llocalización onde los fósiles atopáronse sería conocida.[24] Como les utres del Pleistocenu y les actuales utres negres americanes formen un continuu evolutivu en cuenta de una bifurcación en dos o más llinaxes, dalgunos inclúin el taxón del Pleistocenu na especie C. atratus.[21]

Descripción

Coragyps atratus brasiliensis.

La utre negra americana ye una gran ave de presa, con 74 centímetros de llargor, 1.67 metros de valumbu y un pesu d'ente 2 y 2.75 kilogramos. El so plumaxe ye principalmente negru polencu. La cabeza y el pescuezu nun tienen plumes y la so piel ye gris escuru y engurriada.[25] L'iris del güeyu ye café y tien una única fila incompleta de pestañes nel párpagu cimeru y dos files nel inferior.[26] Les sos piernes son blanques cuasi grises,[27] ente que los deos delanteros del pie son llargos y tienen pequeñes redes nes sos bases.[3] Los pies son planos, relativamente débiles, y tán ruinamente afechos pa suxetar, yá que son relativamente sópitos.

Les sos fueses nun son estremaes por un septum, en vegada tán furaes; dende una banda puede reparase al traviés del picu.[28] Les ales son anches, pero relativamente curties. Les bases de les plumes primaries son blanques, produciendo una mancha blanca na parte inferior del filu de l'ala, que ye visible cuando vuela. La so cola ye curtia y cuadrada, malapenes devasando la llongura de les ales plegaes.[25] Les subespecies difieren en tamañu acordies cola regla de Bermann y la cantidá de coloración na parte interna de les ales tamién varia. Yá que probablemente formen un cline con al respective del so allugamientu, son consideraes frecuentemente como monotípicas.

Un Coragyps atratus brasiliensis leucístico foi reparáu en Piñes, Ecuador en 2005. Tenía plumaxe dafechu blancu, con solo'l so tarsu, cola y delles plumes so la cola siendo negres. Nun yera un albino yá que la so piel paecía tener el so color normal y yera parte d'una bandada d'unos venti individuos de plumaxe normal.[29]

Distribución y hábitat

La utre negra americana tien una distribución Neártica y Neotropical.[30] El territoriu onde puede atopase inclúi a los Estaos Xuníos, Méxicu, América Central y la mayor parte d'América del Sur. Mora usualmente al traviés d'estos llugares, anque delles aves nel estremu norte del so llocalización pueden migrar distancies curties, y otres pudieron tener movimientos locales en condiciones adverses.[31] N'América del Sur, el so llocalización algama'l centru de Chile y Arxentina.[32] Tamién puede atopase nes islles del Caribe.[1] Prefier tierres abiertes entemecíes con árees con montes o arbustos.[33] Puede amás atopase en montes húmedos en tierres baxes, en montes de arbustos en pacionales, banzaos y tierres húmedes, y vieyos montes degradaos[1] Prefieren les tierres baxes, y ye bien raramente vistu n'árees montascoses. Ye usualmente vistu entamando o posáu en postes o árboles muertos.[27]

Ecoloxía y conducta

Un grupu d'utres negres americanes posaes nuna cerca.

Entama alto al buscar comida, sosteniendo les sos ales horizontalmente cuando s'esmuz. Aletea acelerando de volao siguíu por periodos curtios de deslizamiento.[34] El so vuelu ye menos eficiente que'l d'otres utres, una y bones les ales nun son tan llargues, formando una menor superficie pa entamar.[35] En comparanza col aura gallipavo, la utre negra americana aletea más frecuentemente mientres el vuelu. Sábese que regurgita cuando se-y averen o cuando ye fadiáu, lo cual ayudar a disuadir a los sos predadores y a entamar el vuelu con mayor facilidá al faer escayer el so pesu. Como toles utres del nuevu mundu, la utre negra americana defeca frecuentemente nes sos propies pates, usando la evaporación de l'agua nes fieces y na orina pa esfrecese, un procesu que ye conocíu como urohidrosis[3] Esto esfrez los vasos sanguíneos del so tarsu y pies desprovistos de plumes y causa que l'ácidu úricu de color blancu enllordie les sos pates. Por cuenta de la so falta de siringe, la utre americana negra, como otres utres del nuevu mundu, tien poca capacidá de vocalización.[3] Xeneralmente ye silenciosu, pero puede producir gurníos y siseos. La utre negra americana ye bien sociable, y axúntase con grandes grupos.[36] N'árees onde la so llocalización coincide, la utre negra, posar en cañes desnudes d'árboles muertos xunto colos auras gallipavo.[35] La utre negra xeneralmente busca comida en grupos; una bandada d'utres negres pueden faer recular a un aura gallipavo, que xeneralmente busca comida solo d'un cadabre.[36]

Como'l aura gallipavo, esta utre ye frecuentemente vista en postures coles ales abiertes.[25] Créese qu'esta postura cumple con múltiples funciones: ensugar les ales, calecer el cuerpu, y sobrecalentar les bacteries. Esta mesma conducta ye exhibida por otres utres del nuevu y del vieyu mundu, según tamién por cigüeñes.[37]

Dieta

Una utre negra americana nun basureru.
Utres comiendo un armadillu muertu.

Nun ambiente natural, la utre negra come principalmente carnáu.[38] N'árees poblaes por humanos, pueden xurgar en basureros, pero tamién comen güevos y material vexetal en descomposición y pueden matar o mancar a mamíferos naciellos o incapacitados. Como otres utres, xueguen un papel importante nel ecosistema al esaniciar el carnáu que d'otra manera sería terrenal fértil pa enfermedaes.[39] La utre negra alcuentra la so comida yá seya pola vista o siguiendo a utres del nuevu mundu del xéneru Cathartes escontra los cadabres. Estes utres -el aura gallipavo, l'aura sabanera, y l'aura selvática- busquen alimentu al traviés del olfatu, habilidá pocu común nel mundu de les aves. Vuelen cerca del suelu pa percibir la esencia del etanetiol, un gas producíu pol principiu de la descomposición nos animales muertos.[40] La so perfeccionada habilidá pa detectar golores déxa-yos atopa la carroña so les copes de los árboles nun tupiu monte.[37] El jote real y l'utre negra americana, que nun tienen l'habilidá de goler la carnáu, siguir escontra los cadabres.[39] Ye agresivu al momentu d'alimentase, y puede escorrer al llixeramente mayor aura gallipavo escontra los cadabres.[38]

La utre negra americana tamién s'alimenta dacuando de ganáu o de venaos. Ye la única especie d'utres del nuevu mundu que cacen esti tipu de preses. Dacuando acosen a les vaques que tán dando a lluz, pero primordialmente ataquen a los magüetos naciellos. Nes sos primeres selmanes, un magüetu dexa que les utres avérense-y. Les utres verbenen alredor del magüetu en grupu, y piquen los güeyos, la ñariz o la llingua del magüetu. La víctima entra en shock y ye muertu poles utres.[41]

Reproducción

El tiempu en que la utre americana tien la so temporada reproductiva varia dependiendo la llatitú en que viva. Nos Estaos Xuníos, los que viven en Florida empiecen el so periodu en xineru, y como exemplu los d'Ohio xeneralmente nun empezar sinón hasta marzu.[42] N'América del Sur, los exemplares d'Arxentina y Chile empiecen la so puesta de güevos en setiembre, ente que más al norte nel continente empiecen hasta ochobre. Dalgunos n'América del Sur reprodúcense inclusive dempués qu'esto—les utres negres americanes en Trinidá nun empiecen sinón hasta payares, y n'Ecuador hasta febreru.[42] L'apareyamientu fórmase siguiendo un cortexu ritual que se realiza nel suelu: dellos machos arrodien a una fema mientres abren parcialmente les sos ales, pavoneándose y banciando les sos cabeces.[25] N'ocasiones realicen vuelos de cortexu, llanzándose o escorriéndose ente sigo sobre'l nial qu'escoyeren.[42]

La utre negra americana dexa los sos güevos nel suelu n'árees montiegues, un árbol buecu, o dalguna otru cuévanu, rares vegaes a más de 3 metros al nivel del suelu.[25] Ente que xeneralmente nun usa materiales p'añerar, pero decora l'área circundante al nial con pieces de plásticu de colores brillosos, fragmentos de vidrios, o pieces metáliques como tapes de botelles.[33] La niarada suel ser de dos güevos, anque puede variar ente unu y trés. El güevu ye óvalu y mide aproximao 7.6 por 5.1 centímetros. El nidiu cascarón verde-buxu, azuláu o blancu ye variablemente enllordiáu o con puntos con lavanda o marrón claro alredor del estremu mayor.[33] Dambos padres guaren los güevos, que guaren de 28 a 41 díes.[33] Hasta'l guaráu, el pitucu ta cubiertu de plumón blancu[38] Los dos proxenitores alimenten a los añeraos, regurgitando comida nel nial. Los pitucos permanecen nel nial por dos meses, y dempués d'ente 75 y 80 díes son capaces de volar hábilmente.[35]

Rellación colos humanos

Una bandada d'utres negres sobre'l cadabre d'un caballu.

La utre negra americana ye considerada una amenaza por criadores de ganáu por cuenta de la depredación sobre los naciellos.[43] Los escrementos producíos pola utre negra y otres utres pueden estropiar ya inclusive matar árboles y otros tipos de vexetación.[44] La utre negra americana puede ser caltenida en cautiverio, anque'l Migratory Bird Treaty Act solo dexar nel casu d'animales mancaos o que son incapaces de tornar al so hábitat.[45] Recibe especial proteición llegal gracies al Migratory Bird Treaty Act de 1918 nos Estaos Xuníos,[4] pola Convención de la Proteición d'Aves Migratories en Canadá,[46] y pola Convención pa la Proteición d'Aves Migratories y Mamíferos de Caza en Méxicu.[46] Nos Estaos Xuníos ye illegal prindar, matar o tener utres negres americanes y la violación d'esta llei puede producir una multa hasta de 15,000 dólares y hasta seis meses de prisión.[45] Ta llistáu como una de les especies d'Esmolición Menor na llista colorada de la IUCN. La so población paez caltenese estable, y nun algamó l'estragal pa la so inclusión nes especies amenaciaes, que rique un decrecimiento de más del 30 per cientu en 10 años o en tres generaciones.[1]

La utre negra americana apaez nuna variedá de xeroglíficos mayes en códices mayes. Vencéyase-y de normal cola muerte o como una ave de presa. La imaxe de la utre ye xeneralmente representada atacando a humanos. Esta especie nun tien les conexones relixoses que tien el jote real. Ente que delles representaciones amuesen la ventana de la ñariz y el picu en forma de gabitu de la utre negra, dalgunes solo pueden deducise que lo son por cuenta de la so paecencia a una utre, nun tienen el bultu del «jote real» y tán pintaos de negru[47]

Esta utre apaeció en dos estampilles, en Guyana en 1990 y en Nicaragua en 1994.[48]

Referencies

  1. 1 2 3 4 5 «Coragyps atratus». 2015 IUCN Red List. BirdLife International. Consultáu'l 5 de mayu de 2015.
  2. ↑ Zoonomen. «Birds of the World -- current valid scientific avian names.» (inglés). Consultáu'l 26 de Setiembre de 2009.
  3. 1 2 3 4 Feduccia, J. Alan (1999). The Origin and Evolution of Birds. Yale University Press, páx. 116. ISBN 0226056414.
  4. 1 2 «Birds Protected by the Migratory Bird Treaty Act». US Fish & Wildlife Service. Consultáu'l 14 d'ochobre de 2007.
  5. ↑ Holloway, Joel Ellis (2003). Dictionary of Birds of the United States: Scientific and Common Names (Diccionariu d'Aves nos Estaos Xuníos: Nomes comúnes y científicos.). Timber Press, páx. 59. ISBN 0-88192-600-0.
  6. ↑ Whitaker, William. «Words by William Whitaker». Consultáu'l 5 de payares de 2007.
  7. ↑ Simpson, D.P. (1979). Cassell's Latin Dictionary, 5, Londres: Cassell Ltd., páx. 883. ISBN 0-304-52257-0.
  8. 1 2 Ietaka, Taro. «Moving Beyond Common Names». Consultáu'l 5 de payares de 2007.
  9. ↑ Liddell, Henry George (1980). Greek-English Lexicon, Abridged Edition. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-910207-4.
  10. 1 2 Remsen, J. V., Jr.; C. D. Cadena; A. Jaramillo; M. Nores; J. F. Pacheco; M. B. Robbins; T. S. Schulenberg; F. G. Stiles; D. F. Stotz & K. J. Zimmer. 2007. A classification of the bird species of South America. South American Classification Committee. Consultáu ente'l 10 y 15 d'ochobre de 2007
  11. ↑ Sibley, Charles G. y Burt L. Monroe. 1990. Distribution and Taxonomy of the Birds of the World. Yale University Press. ISBN 0-300-04969-2. Consultáu'l 4 de payares de 2007.
  12. ↑ Sibley, Charles G., y Jon Y. Ahlquist. 1991. Phylogeny and Classification of Birds: A Study in Molecular Evolution. Yale University Press. ISBN 0-300-04085-7. Consultáu'l 4 de payares de 2007.
  13. ↑ Ericson, Per G. P.; Anderson, Cajsa L.; Britton, Tom; Elżanowski, Andrzej; Johansson, Ulf S.; Kallersjö, Mari; Ohlson, Jan I.; Parsons, Thomas J.; Zuccon, Dario & Mayr, Gerald (2006): Diversification of Neoaves: integration of molecular sequence data and fossils. Cartes de bioloxía en llinia: 1-5. doi 10.1098/rsbl.2006.0523 PDF preprint Electronic Supplementary Material (PDF)
  14. ↑ Hackett, S.J., Kimball, R.T., Reddy, S., Bowie, R.C., Braun, E.L., Braun, M.J., Chojnowski, J.L., Cox, W.A., Han, K., Harshman, J., Huddleston, C.J., Marks, B.D., Miglia, K.J., Moore, W.S., Sheldon, F.H., Steadman, D.W., Witt, C.C., Yuri, T. (2008). A Phylogenomic Study of Birds Reveals Their Evolutionary History. Science, 320(5884), 1763-1768. DOI: 10.1126/science.1157704
  15. ↑ American Ornithologists' Union. «Check-list of North American Birds]». AOU. Consultáu'l 14 de xunu de 2011.
  16. ↑ Congresu Ornitolóxicu Internacional. «IOC World Bird List version 2.8». COI. Consultáu'l 14 de xunu de 2011.
  17. 1 2 3 4 5 Blake, Emmet Reid (1953). Birds of Mexico: A Guide for Field Identification. University of Chicago Press, páx. 267. ISBN 0226056414.
  18. ↑ Fisher, Harvey L (1944). «The skulls of the Cathartid vultures». Condor 46 (6):  páxs. 272-296. http://elibrary.unm.edu/sora/Condor/files/issues/v046n06/p0272-p0296.pdf. Consultáu'l 3 de payares de 2007.
  19. ↑ Hertel, Fritz (1995). «Ecomorphological indicators of feeding behavior in Recent and fossil raptors.». Auk 12 (4):  páxs. 890-903. http://elibrary.unm.edu/sora/Auk/v112n04/p0890-p0903.pdf. Consultáu'l 3 de payares de 2007.
  20. ↑ Howard, Hildegarde (1962). «Bird Remains from a Prehistoric Cave Deposit in Grant County, New Mexico». Condor 64 (3):  páxs. 241-242. http://elibrary.unm.edu/sora/Condor/files/issues/v064n03/p0241-p0242.pdf. Consultáu'l 3 de payares de 2007.
  21. 1 2 Steadman, David W (1994). «New Information on the Late Pleistocene Birds from San Josecito Cave, Nuevu Leon, Mexico». Condor 96 (3):  páxs. 577-589. http://elibrary.unm.edu/sora/Condor/files/issues/v096n03/p0577-p0589.pdf. Consultáu'l 3 de payares de 2007.
  22. ↑ Miller, Loye (1957). «Bird Remains from a Prehistoric Cave Deposit in Grant County, New Mexico». Condor 59 (1):  páxs. 59-63. http://elibrary.unm.edu/sora/Condor/files/issues/v059n01/p0059-p0063.pdf. Consultáu'l 3 de payares de 2007.
  23. ↑ Howard, Hildegarde (1968). «Limb measurements of the extinct vulture, Coragyps occidentalis». Papers of the Archaeological Society of New Mexico 1:  páxs. 115–127.
  24. ↑ Regueru-Cabrales, Joaquin; Johnson, Eileen & Guzman (2003). «Catálogu de los exemplares tipu procedentes de la Cueva de San Josecito, Nuevo León, Méxicu ("Catalogue of the type specimens from San Josecito Cave, Nuevo León, Mexico")». Revista Mexicana de Ciencies Xeolóxiques 20 (1):  páxs. 79-93. http://satori.geociencias.unam.mx/20-1/(6)Regueru.pdf. Consultáu'l 3 de payares de 2007.
  25. 1 2 3 4 5 Terres, J. K. (1980). The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds. New York, NY: Knopf, páx. 959. ISBN 0394466519.
  26. ↑ Fisher, Harvey L. (February). «The Pterylosis of the Andean Condor». Condor 44 (1):  páxs. 30-32. http://links.jstor.org/sici?sici=0010-5422%28194201%2F02%2944%3A1%3C30%3ATPOTAC%3Y2.0.CO%3B2-1&size=LARGE&origin=JSTOR-enlargePage.
  27. 1 2 Peterson, Roger Tory (2001). A Field Guide to Western Birds. Houghton Mifflin Field Guides, páx. 182. ISBN 061813218X.
  28. ↑ Allaby, Michael (1992). The Concise Oxford Dictionary of Zoology. Oxford, UK: Oxford University Press, páx. 348. ISBN ISBN 0-19-286093-3.
  29. ↑ Hosner, Peter A; Lebbin, Daniel J (2006). «Observations of plumage pigment aberrations of birds in Ecuador, including Ramphastidae». Boletín de la Sociedá Antioqueña d'Ornitoloxía 16 (1):  páxs. 30-42. http://www.sao.org.co/publicaciones/boletinsao/05Hosner&LebbinPlumage.pdf. Consultáu'l 3 de payares de 2007.
  30. ↑ Bull, John L; Levine, Emanuel (1998). Bull's Birds of New York State. Cornell University Press, páx. 138. ISBN 0801434041.
  31. ↑ Buckley, N. J. (1999). Black Vulture (Coragyps atratus). In The Birds of North America, Non. 411 (A. Poole and F. Gill, eds.). The Birds of North America, Inc., Philadelphia, PA.
  32. ↑ Hilty, Stephen L. (1977). A Guide to the Birds of Colombia. Princeton University Press, páx. 88. ISBN 069108372X.
  33. 1 2 3 4 Harrison, Hal H. (1979). A Field Guide to Western Birds' Nests. Houghton Mifflin Field, páx. 33. ISBN 0618164375.
  34. ↑ Robbins, C S.; Bruun, B & Zim, H S (2001). Birds of North America: A Guide to Field Identification. St. Martin's Press, páx. 66. ISBN 1582380902.
  35. 1 2 3 Fergus, Charles (2003). Wildlife of Virginia and Maryland Washington D.C.. Stackpole Books, páx. 172. ISBN 0811728218.
  36. 1 2 «All About Birds: Black Vulture». Cornell Lab of Ornithology (2003). Consultáu'l 4 de payares de 2007.
  37. 1 2 Snyder, Noel F. R. and Helen Snyder (2006). Raptors of North America: Natural History and Conservation. Voyageur Press, páx. 45. ISBN 0760325820.
  38. 1 2 3 Reader's Digest Editors (2005). Book Of North American Birds. Reader's Digest, páx. 11. ISBN 0895773511.
  39. 1 2 Gomez, LG; Houston, DC; Cotton, P; Tye, A (1994). «The role of greater yellow-headed vultures Cathartes melambrotus as scavengers in neotropical forest». Ibis 136 (2):  páxs. 193-196. http://md1.csa.com/partners/viewrecord.php?requester=gs&collection=ENV&recid=3646491&q=Cathartes+melambrotus&uid=791396595&setcookie=yes. Consultáu'l 3 d'ochobre de 2007.
  40. ↑ Muller-Schwarze, Dietland (2006). Chemical Ecology of Vertebrates. Cambridge University Press, páx. 350. ISBN 0521363772.
  41. ↑ Paulik, Laurie (6 d'agostu de 2007). «Vultures and Livestock». AgNIC Wildlife Damage Management Web. Consultáu'l 15 d'ochobre de 2007.
  42. 1 2 3 Ferguson-Lees, James; David A. Christie (2001). Raptors of the World. London: Christopher Helm, páx. 306. ISBN 0-7136-8026-1.
  43. ↑ Milleson, Michael P.; Stephanie P. Shwiff and Michael L. Avery (2006). «Vulture-Cattle Interactions – A Survey of Florida Ranchers». Proceedings, 22nd Vertebrate Pest Conference. University of California, Davis. Consultáu'l 9 d'avientu de 2007.
  44. ↑ Paulik, Laurie (6 d'agostu de 2007). «Vultures». AgNIC Wildlife Damage Management Web. Consultáu'l 15 d'ochobre de 2007.
  45. 1 2 «Migratory Bird Treaty Act». US Code Collection. Cornell Law School. Consultáu'l 14 d'ochobre de 2007.
  46. 1 2 «Game and Wild Birds: Preservation». US Code Collection. Cornell Law School. Consultáu'l 29 d'ochobre de 2007.
  47. ↑ Tozzer, Alfred Marston; Glover Morrill Allen (1910). Animal Figures in the Maya Codices. Harvard University.
  48. ↑ «Black Vulture». Bird Stamps. Consultáu'l 7 de payares de 2007.

Enllaces esternos

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.