Sistemes basaos en coordenaes cartesianes

Nes coordenaes reutangulares o cartesianes tómense tres exes —x, y, z— perpendiculares ente sigo, y que se crucien nun puntu orixe que puede ser el Sol (Coordenaes heliocéntriques) o la Tierra (Coordenaes xeocéntriques). Por exemplu un puntu P (x,y,z).

Emplégase en dellos casos pal Sistema Solar.

La so unidá ye la Unidá Astronómica UA o tamién el km.

Sistemes basaos en coordenaes esfériques

Les coordenaes esfériques emplegaes pa superficies esfériques -la esfera celeste, la superficie d'un planeta

P'asitiar un puntu precisa dos ángulos y una distancia.

Por exemplu un puntu ${\displaystyle P(r,\Phi ,\theta )}$ que forma un ángulu ${\displaystyle \Phi }$ cola exa X y un ángulu ${\displaystyle \theta }$ cola exa Z, rellaciónase coles coordenaes cartesianes por aciu:

${\displaystyle x=r\cos \phi \sin \theta \,}$

${\displaystyle y=r\sin \phi \sin \theta \,}$

${\displaystyle z=r\cos \theta \,}$

La mayor parte de les coordenaes celestes son coordenaes esfériques.

N'Astronomía la posición d'un astru determínase polo normal per aciu coordenaes polares o esfériques. Sicasí y cuidao qu'en principiu la distancia r ye desconocida, solo va esmolecenos la direición OP del astru, determinable per aciu dos coordenaes. Lo que facemos ye proyeutar tolos astros sobre una esfera de radiu arbitrariu, que denómase esfera celeste. Tal esfera ta centrada nel observador. En realidá l'observador, prescindiendo d'irregularidaes topográfiques namái ve una semiesfera celeste, llindada por un planu que pasa pol pie del observador y que corta a la esfera celeste nun círculu denomáu horizonte.