Una consonante sibilante ye un tipu de consonante fricativa que s'articula proyeutando un remexu d'aire a lo llargo d'una estrecha canal formada pola llingua nel cuévanu bucal, que desagua nuna torga, como los dientes. Tamién se llama fricativa de torga.

Terminoloxía

El términu sibilante úsase frecuentemente como sinónimu d'estridente, anque téunicamente esto ye inexactu:

• El términu "sibilante" tiende a tener arreyar dende un puntu de vista articulatoriu o aerodinámicu una torga que xenera un soníu aperiódico.
• Sicasí'l términu "estridente" referir a una cualidá perceptiva d'un soníu, y determinar n'amplitú y fecuencia, con independencia de la manera articulatoria.

Les consonantes sibilantes son más agudes que los sos correspondientes contrapartidas non-sibilantes, y la mayoría de la enerxía acústica de les sibilantes producir n'altes frecuencies:

• El soníu lamino-dental [s] tien la mayor parte de la so enerxía en redol a los 8000 Hz, y puede llegar a presentar emisión inclusive na banda de los 10 000 Hz.
• El soníu prepalatal [ʃ] tien el gruesu de la so emisión en redol a 4000 Hz, pero'l so espectro d'enerxía puede llegar a cubrir inclusive les rexones en redol a 8000 Hz.

Referencies

Enllaces esternos

• Les consonantes sibilantes (en vascu)
• Les consonantes sibilantes n'otres llingües
• Consonantes de tipu sibilante (formatu PDF)