Orixe paganu

Anque los sos oríxenes nun tán bien definíos, supónse que la eleición del coneyu deber a la so conocida capacidá de procreación, de gran valor simbólicu nuna temporada de fiestes dedicaes a la fertilidá de la tierra tres l'iviernu.

El so usu remontar a pueblos antiguos del norte européu, que víen na llebre un símbolu: les sos fuertes pates traseres déxen-y movese siempres escontra riba con facilidá, ente que les sos débiles pates delanteres enzánquen-y el descensu.

Dende antes de Cristu, el coneyu yera un símbolu de la fertilidá ya inmadurez gonadal acomuñáu cola diosa fenicia Astarté, a quien amás taba dedicáu'l mes d'abril. N'alusión a esa diosa, en dellos países centroeuropeos a la festividá de Pascua denominar "Easter". The Westminster Dictionary of the Bible (El diccionariu Westminster de la Biblia) recueye que Easter yera «orixinalmente la festividá de la primavera pa honrar a la diosa teutónica de la lluz y de la primavera, a quien se conocía en anglosaxón como Easter».

El coneyu como símbolu de la fertilidá y la renovación na rexón alemana tresformar nuna tradición en redol al Osterhase.^[4] Dientro d'esta tradición, esistía una lleenda alemana na qu'una muyer probe, incapaz d'ufiertar dulces a los sos fíos, escondió nel xardín güevos decoraos. Los neños, al ver a un coneyu, creyeron que punxera güevos. De magar, los neños fabricaben un nial que s'atopaba nel xardín a la espera de los güevos del conejito de Pascua, que s'enllena mientres la nueche.^[5]

Otru posible orixe del coneyu de Pascua sería Saxonia, onde s'honraba a la diosa Eostre en primavera. La llebre ye l'animal emblemáticu de la diosa, y caltúvose acomuñada cola Pascua. De la mesma, nes tradiciones celta y escandinavu, la llebre yera'l símbolu de la diosa madre.^[5]

Nel cristianismu

Yá nel sieglu VIII los cristianos xermanos tresfirieren dicha fiesta a la fe cristiana asignándo-y la celebración de la Resurrección de Cristu, y afixeron la fiesta pagana nes tradiciones cristianes. Nesti nuevu marcu, desenvolvióse la lleenda de que, cuando metieron a Xesús nel sepulcru que-yos diera José de Arimatea, había dientro de la cueva un coneyu escondíu que, bien asustáu, vía cómo tola xente entraba, lloraba y taba murnia porque Xesús morriera. El coneyu quedóse ende viendo'l cuerpu de Xesús cuando punxeron la piedra que cerraba la entrada y ver y ver y preguntábase quién sería esi señor a quien queríen tantu toles persones. Asina pasó enforma ratu viéndolo, tol día y toa una nueche, cuando de sópitu vio daqué sorprendente: Xesús llevantóse y dobló les sábanes coles que lo habíen envueltu. Un ánxel quitó la piedra que tapaba la entrada y Xesús salió de la cueva ¡más vivu que nunca! El coneyu entendió que Xesús yera'l Fíu de Dios y decidió que tenía qu'avisar al mundu y a toles persones que lloraben que yá nun teníen que tar murnies porque Xesús había resucitáu. Como los coneyos nun pueden falar, asocedióse-y que si-yos llevaba un güevu pintáu, ellos entenderíen el mensaxe de vida y allegría, y asina lo fixo. De magar, según la lleenda, el coneyu sale cada Domingu de Pascua a dexar güevos de colores en toles cases pa recordar al mundu que Xesús resucitó y qu'hai que vivir allegres.

El papel del coneyu apaez rellacionáu cola primavera norteamericana, yá que nel xuegu d'esconder los güevos nos xardinos o patios los coneyos apaecíen por cuenta de que coincidía col fin del iviernu. Ye por esto que lo conoz como conejito primavera nos Estaos Xuníos^[6][7][8]