Papa Clemente I
4. Papa 92 - 99 ← Anacletu - Evaristu →
Vida
Nacimientu	Roma, sieglu de I
Nacionalidá	Antigua Roma
Muerte	Quersoneso (es) , 99[1]
Sepultura	basílica de San Clemente de Letrán (es)
Causa de la muerte	ejecución por ahogamiento (es)
Familia
Padre	Tito Flavio Sabino
Madre	Arrecina
Hermanos/es	Flavi Sabí Tito Flavio Clemente (es) Flavia Plautilla (en)
Estudios
Llingües falaes	llatín
Oficiu	teólogu, sacerdote católicu
Llugares de trabayu	Roma
Trabayos destacaos	Primer epístola de Clemente
Santoral
23 de payares
Creencies
Relixón	Ilesia Católica[2]

Clemente de Roma o San Clemente I, foi un relixosu cristianu del sieglu I, obispu de Roma, y el cuartu papa de la Ilesia. El so pontificáu créyese que tuvo llugar a finales del primer sieglu.

Venérase como santu y mártir na Ilesia Católica y celébrase la so festividá'l 23 de payares. En Roma esiste una perantigua basílica llevantada sobre la so tumba.

Pontificáu

Nel Adversus haereses III,3.3, San Irenéu espón una llista de los obispos romanos, asitiando a Clemente de Roma como'l tercer socesor del apóstol San Pedru. Eusebiu de Cesarea menciónalu tamién como tercer socesor de San Pedru, y encuadra'l so pontificáu ente los años 92 al 102. Tertulianu dizmos que foi consagráu obispu pol mesmu apóstol, Epifaniu cuéntamos qu'arrenunció al primáu en favor de Llin y Cletu, primer y segundu socesor de Pedru, pero qu'a la muerte d'estos recuperó'l cargu. Ye posible que conociere a San Pablu, l'apóstol de los xentiles.

Nel so pontificáu, nel añu 95, surdieron llevantamientos contra los presbíteros-episcopos en Corintu. Clemente, como obispu de la Ilesia de Roma, unvió a los corintios una carta llamándolos al orde y a la obediencia a los sos respeutivos pastores evocando conmovedoramente'l recuerdu de los apóstoles Pedru y Pablu y comparando la disciplina eclesiástica cola de la lexón romana.

San Irenéu indica que "Clemente viere personalmente los apóstoles y escuchaba colos sos propios oyíos la predicación d'ellos."

Nel so pontificáu, apaecieron les primeres cismes y les primeres herexíes na Ilesia: los gnósticos y los ebionites.

Obra

Los escritos pseudoclementinos son un conxuntu d'homilíes que formen una novela con Clemente como protagonista, anque ye dalgo de lo que se dulda. Conozse un "martiriu de Clemente" pero qu'a toes lluces ye falsu. La Ilesia católica na so lliturxa romana conmemora'l martiriu de Clemente'l día 23 de payares, y nel Canon romanu de la Eucaristía inscribió'l so nome nel memento de los santos.

L’únicu escritu que se conserva de Clemente de Roma ye la Epístola a los Corintios. Ye la primer obra de la lliteratura cristiana, esceuto'l Nuevu Testamentu, de la que consta históricamente'l nome del autor, la situación y la dómina na que s'escribe. A lo llargo del reináu del emperador Domicianu surdieron disputes nel seno de la Ilesia de Corintu qu'obligaron al autor a tomar parte. Las facciones que San Paulu condenare tan severamente taben de nuevo irritaes. El problema yera nidio: dalgunos miembros de la comunidá sollevárense contra l'autoridá eclesiástica, deponiendo de los sos cargos a los eclesiásticos llexítimos de dichos cargos xerárquicos. Namái una mínima parte de la qu'integraba la comunidá permanecía fiel a los presbíteros que foren depuestos. La intención de Clemente de Roma yera la de unificar les diferencies que surdieren y reparar l'escándalu que con ello taba dándose a los paganos.

Doctrina

Interior de la Basílica de San Clemente.

La so obra consta de dos partes, na primera da eshortaciones de carácter xeneral (a la humildá, etc.); na segunda parte ocúpase de los conflictos ente los cristianos de Corintu; finalmente una conclusión na qu'espresa la so ansia d'un feliz desenllaz.

Ye posible destacar varios puntos:

Obsérvase'l primáu de Roma, nel intentu de la Ilesia de Roma de facer de conciliadora y mediadora, reivindicando una autoridá sobre les demás ilesies.

Los superiores eclesiásticos son llamaos obispos, y diáconos, en dalgunos pasaxes llámense-yos presbíteros, que nun puen ser destituyíos pola comunidá, yá que foron instituyíos polos apóstoles en nome de Cristu.

Ye importante'l capítulu quintu, que da un testimoniu de San Pedru en Roma y del viax de San Pablu en Roma, amás del martiriu de los apóstoles.

El capítulu XX fala de l'harmonía y del orde de la creación, los capítulos XXV y XXVI falen de la resurreición de los muertos, tema importantísimu yá que yera atacáu polos paganos. Tertulianu diz qu'elli tamién atacó enantes el tema de la resurreición de los muertos, porque ye'l tema más difícil de creyer. El capítulu XXV refierse a la lleenda de l'ave Fénix (resucitáu de les sos cenices) como símbolu de resurreición.

Ye de destacar la plegaria que precede a la conclusión, d'usu llitúrxicu.

L'autor de la carta nun se menta a sí mesmu, sinón a la Ilesia de Dios que mora en Roma, fala siempre de "nós", nun hai dulda qu'esi nós ye un plural mayestático. Ta pernidio que la obra ta escrita por namái una persona pola so xunidá. Quiciabes intuyó que sería lleída y de dominiu públicu. Al igual que la Didaqué foi lleída na asamblea llitúrxica.

Obres atribuyíes

Esisten documentos de Clemente non auténticos:

Segunda carta de Clemente, que tampoco nun ye una carta, sinón la primer homilía escrita. La crítica demostró que ye bien posterior (sieglu II), a mitades. D'esta homilía resulten interesantes pa los dogmes dalgunos temes.

Les dos cartes a les vírxenes. Trátense de dos cartes dirixíes a los célibes, y traten sobre la virxinidá, dedicao a atacar la cohabitación de xente consagrada al Señor de dambos sexos, produciéndose abusos. "Virgenes subintroductae". Créyese qu'estes cartes son del sieglu II, cuando surden los reparos contra estes conductes.

Escritos pseudoclementinos. Especie de novela de sentíu didácticu que'l so protagonista ye Clemente de Roma embarcáu na busca de la verdá, percorriendo distintes escueles filosófiques hasta qu'alcuentra a San Pedru y alcanza la verdá. La mayor parte la obra ta destinada a falar de los viaxes de Pedru y los sos conflictos con Simón (el de la simonía). Esta obra son venti homilíes, supuestos sermones de San Pedru, el cristianismu queda reducíu a un xudaísmu purificáu.

Diez recognitiones. Rellátase que los miembros de la familia de Clemente axúntense gracies a San Pedru.

Predecesor: Anacletu

89-101

Socesor: Evaristu

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Papa Clemente I.