El claqué,[1] tamién llamáu tap, ye un estilu de baille d'Estaos Xuníos, nel que se mueven los pies rítmicamente mientres se realiza un zapatéu musical.
El tap aniciar a partir de la fusión de les dances de zuecos d'Irlanda, el norte d'Inglaterra y Escocia, combináu colos bailles practicaos polos afroamericanos, como la Yuba, ente'l sieglu XVII y el XVIII.
En 1739, prohibir a los esclavos negros qu'utilicen instrumentos de percusión. Esto motivar a realizar la percusión colos pies y les manes.
Bailláu nun principiu polos esclavos, apolazar nos Estaos Xuníos dempués del so Guerra de Secesión. Los baillarinos, inmigrantes de diversos grupos, axuntar pa competir y pa demostrar les sos meyores cualidaes y movimientos. D'esta manera, mientres les dances entemecíense, un nuevu estilu de baille nacía: el tap americanu. Los baillarinos relaxaron les postures ríxides irlandeses, usaron brazos y costazos pa marcar y añadiéronse nuevos pasos. La improvisación yera lo primordial d'esti baille.
Tres la so puxanza nos años 30-40, cuando consiguió gran popularidá pola so presencia en diversos musicales de Hollywood, y con artistes como Fred Astaire, el tap alloñar de los escenarios norteamericanos hasta resurdir nos años 70. Yá nos 80 hubo una serie de shows en Broadway (Sophisticated, Ladies, Black and Blue) y de películes (White Nights, The Cotton Club) que-y dieron un nuevu ímpetu.
El zapatéu siempres s'allugó dientro del show business”, más que nel circuitu de la danza seria”. Sicasí, anguaño esisten grandes compañíes que faen temporaes en teatros antes impensables pal tap y los sos shows son puramente dedicaos a esta danza.
El 25 de mayu festexa'l día internacional del tap.
Referencies
- ↑ Real Academia Española. «Claqué». Diccionario panhispánico de dudas. Madrid: Santillana. Consultáu'l 23 d'avientu de 2010.
