Cervera del Llano
Alministración
País	España
Autonomía	Castiella-La Mancha
Provincia	provincia de Cuenca
Tipu d'entidá	conceyu d'España
Alcalde de Cervera del Llano (es)	Miguel Ángel Ortega Valencia
Nome oficial	Cervera del Llano (es)[1]
Códigu postal	16444
Xeografía
Coordenaes	39°46′57″N 2°25′02″W / 39.7825°N 2.4172222222222°O / 39.7825; -2.4172222222222
Cervera del Llano Cervera del Llano (España)
Superficie	55.49 km²
Demografía
Población	210 hab. (2023) - 116 homes (2019) - 105 muyeres (2019)
Porcentaxe	0% de provincia de Cuenca 0.01% de Castiella-La Mancha 0% de España
Densidá	3,78 hab/km²

Cervera del Llano ye un conceyu español de la provincia de Cuenca, na comunidá autónoma de Castiella-La Mancha.

Topónimu

Hasta la reforma del nomenclátor municipal de 1916, el conceyu llamábase a Cervera. En dicha fecha'l so nome foi modificáu pol de Cervera del Llano.^[2]

Prehistoria

L'apaición de distintos preseos de xiles en delles zones del términu municipal de Cervera del Llano, y l'allugamientu de siquier cinco yacimientos, la mayoria d'ellos ensin escavar, amuesen l'asentamientu de distintos tipos humanos mientres la Prehistoria nesta zona.

Por cuenta de la falta d'escavaciones na zona, apaecen munchos problemes a la de datar los distintos xacimientos. De los que se tien más información ye del qu'apaez nel Cuetu Gurugú y del Recuenco; ésti postreru escaváu y estudiáu principalmente por Margarita Díaz-Andreu. Gracies a esos estudios, y a la collaboración de D. Vicente Martínez Millán, sabemos daqué más del pasáu más alloñáu de Cervera.

Los xacimientos del Gurugú y del Recuenco, datar mientres la Edá del Bronce. El primeru d'ellos correspondería al Bronce Inicial, y el segundu al Bronce Medio. Cuando les sociedaes van faciéndose más complexes, camuden los patrones d'asentamientu qu'agora son en cuetos (calter defensivu), l'agricultura pasa a ser poli cultivu mediterraneu p'asegurase la cantidá necesaria de cebera col que caltener a la comunidá. Amás de too esto destaca l'apaición de muralles en distintos xacimientos de la zona, como ye'l casu del Recuenco, lo qu'afirma la hipótesis de la defensa contra incursiones d'otros habitantes de territorios vecinos.

Pasando yá a los estudios realizaos nos dos xacimientos escavaos de Cervera, centramos primero nel Gurugú: Los primeros pobladores del nuesu pueblu, de los que tenemos" datos oficiales" apaecen yá na Edá del Bronce Inicial nel cuetu Gurugú, onde atopamos un xacimientu con estructures defensives y qu'ocupaba unos 900 m². Nél había una torre central ovalada separada por un pasiellu d'unos 10 metros d'anchu d'una muralla que la arrodiaba.

L'allugamientu d'esti xacimientu respuende a otru patrones amás, del defensivu, yá que ta asitiáu nel llugar qu'ameyores tierres tien para, l'agricultura, porque los homes del Bronce, yeren llabradores y ganaderos, y los sos patrones d'asentamientu correspondíen a la busca de tierres aptes pa estos fines onde poder asitiase. Hai que destacar tamién que'l so allugamientu cerca de fontes cercanes (la fonte de la Piñuela, la del Rubio o la de Mariano, a unos 500metros), suministrar d'agua. Según Díaz-Andreu la situación d'esti xacimientu del Gurugú y el so radiu d'aición, son los que fadríen que se concentrara'l poder político nél mientres el Bronce Inicial.

Yá nel valle de Cervera del Llano, atopamos con El Recuenco qu'ocupa una estensión de 1.417 m².

Datáu nel Bronce Medio, el so nivel d'ocupación llega hasta la Primer Edá del Fierro (les feches d'ocupación según Díaz-Andreu serien 1.830, 1.690, 1.290 Y 1.460 e.C.). Apaecen nél estructures que pueden considerase defensives; hanse documentáu siquier dos llenzos de muralla na zona nordés, una y bones les otres trés partes nun precisaben defensa por cuenta de la rimada que la aislla. Nesti xacimientu haise documentáu una vivienda dientro de la cortil defensiva y que'l so interior topábase compartimentado. Tocantes a los materiales cerámicos destaquen olles, concos y jarras dataos escontra 1.460 a.c.. Los materiales óseos son bastante escasos: dos puntes de flecha y un punzón. A lo último, nesti apartáu de "enseres domésticos y preseos de caza", hai que falar de los materiales líticos atopaos que Iestán formaos por un par d'hachos de piedra apolazaes, un cachu de molín, dientes de focete y un par de puntes de flecha.

La economía del Recuenco, y polo tanto de los xacimientos cercanos a él y que los sos niveles d'ocupación dataríen de les mesmes feches, yera de base ganadera principalmente, pero nun hai qu'escaecer que tenía una parte agrícola, datada por a l'apaición de dientes de focete y pol analís de les granes atopaes nesti xacimientu:- cebada, trigu, fabones, llinu, olivo y encina. La ganadería vien confirmada cola apaición de restos, tamién nel mesmu xacimientu d'oveya y cabra. Subsistíen tamién de la caza, principalmente venáu y coneyu; y yá taben acompañaos estos primeros homes de perros, datáu s tamién nesti xacimientu. Como interés podemos añader que s'atoparon tamién restos de mures nel Recuenco, lo que reafita la hipótesis de l'agricultura, una y bones éstos, n'estáu selvaxe, suelen vivir nos cultivos y asociaos al home; d'últimes hai qu'añader que s'atoparon restos de virigüetu, lo qu'esplicaría'l comerciu con otros xacimientos más o menos cercanos.

Con estos datos sabemos que los cazadores pañadores qu'habitaron en Cervera del Llano mientres la Edá del Bronce, adoptaron animales domésticos, cazaron animales pequeños o medianos y calteníen y almacenaben alimentos p'asegurase la so alimentación, sobrevivencia y la so propia seguridá.

Historia

De l'antigüedá d'esta villa nun esiste la menor dulda, yá que dientro del so términu atopa'l xacimientu arqueolóxicu de la edá del bronce "El Recuenco" declaráu Monumentu Históricu-Artísticu de calter Nacional.

Pero si les muertes antigües son dignos de mención, ye na Edá Media, cuando esta villa algama la so máxima rellumanza.

Del primer personaxe históricu del que tenemos conocencia ye'l d'un tal Pero o Pedro Suárez de Pedrola, a quien pertenecía Cervera nes acabadures del sieglu XIV, concretamente allá pel añu 1390. Esti señor, Pedro Suárez de Pedrola, dexó nel so testamentu la villa, el castiellu y la fortaleza de Cervera al so fíu del mesmu nome y apellíos: Pedro Suárez de Pedrola.

Otru caballeru, Juan Carrillo de Huete, aldericó-y los sos derechos pero llegaron a un alcuerdu que consistió en que Pedro Suárez vendió los sos derechos sobre Cervera a Juan Carrillo na suma total de 50.000 maravedinos.

A partir de l'adquisición por Juan Carrillo de la fortaleza, el castiellu conocíu como "Castillo Blanco"- y la villa de Cervera, fueron socesivamente adquiríos por diversos personaxes; asina Juan Carrillo viose obligáu a vendela al so paisanu Diego Hurtado de Mendoza, marqués de Cañete, pocu dempués d'adquirila, pola cantidá de 250.000 maravedinos.

Los marqueses de Cañete, Diego Hurtado y la so muyer, Leonor de Guzmán, regalaron la villa de Cervera al so xenru Rodrigo Manrique, Gran Maestre de la Orde de Santiago, conde de Paredes, comendador de Segura, señor de la villa d'Ocaña y sobremanera padre del poeta Jorge Manrique.

Cervera tuvo en poder de Rodrigo bien pocu tiempu, unos díes dempués de tomar posesión, vendióla a otru señor llamáu Gutierre de Cárdenas, que contraxo numberoses deldes y pa garantizar el pagu, dio en prenda la villa de Cervera y como nun les pagó, el señor López de Barriento, el so acreedor, que yera obispu de Cuenca, quedóse con ella y más tarde, nel añu 1450 vendióla pola suma total de 300.000 maravedinos a Alonso Álvarez de Toledo.

Nesi añu fundóse en Cervera un mayoralgu. Esti mayoralgu creóse pa usu y esfrute del so fíu Juan Álvarez de Toledo, rexidor perpetuu de Cuenca y el so procurador nes Cortes de La Coruña.

Más tarde, a finales del sieglu XVIII, el mayoralgu convertióse en condáu pol sestu descendiente, Juan Nicolás Álvarez de Toledo y Borja Parada, qu'entós daquella yera alcaide del castiellu d'Alcaraz y de la fortaleza d'Enguídanos; yá que asistió a les Cortes de 1790, otorgándose-y el títulu de conde por aciu cédula real de 10 de marzu de 1790.

Foi'l segundu conde, dende'l 2 de setiembre de 1807, Pascual Álvarez de Toledo y Merín, entusiasta defensor de la patria na guerra de la independencia.

Muertu este, asocedió-y el so fíu Baltasar, tercer conde, el 11 d'agostu de 1827, que, alloñáu por completu de la vida pública, consagróse al cuidu de la facienda nel retiru de Cervera. Por fallecimientu de Baltasar, asocedió-y, el 1 d'avientu de 1854, la so fía María Luisa, y a la muerte d'esta cuarta posesora, n'ochobre de 1870, heredó'l títulu con toles pertenencies anexes el so mozu fíu Jesús Sáiz Albornoz y Álvarez de Toledo.

El 25 d'ochobre de 1922 expedióse Real Carta de Socesión d'Alfonso Sáiz y López Valdemoro.

EL 3 de xunu de 2003 asocedió-y la so fía Doña María Dolores Sáiz Muñiz.

Demografía

El conceyu, que tien una superficie de 55,49 km²,^[3] cuenta según el padrón municipal pa 2017 del INE con 221 habitantes y una densidá de 3,98 hab./km².

Gráfica d'evolución demográfica de Cervera del Llano ente 1842 y 2017

Población de derechu según los censos de población del INE.[4]      Población según el padrón municipal de 2017.[5]

Alministración

Economía

Evolución de la delda viva

El conceutu de delda viva contempla namái les deldes con caxes y bancos relatives a creitos financieros, valores de renta fixa y préstamos o creitos tresferíos a terceros, escluyéndose, poro, la delda comercial.

Gráfica d'evolución de la delda viva del conceyu ente 2008 y 2014

Delda viva del conceyu en miles d'Euros según datos del Ministeriu de Facienda y Ad. Públiques.[10]

Conceyu

Ermita de San Tiburcio

ilesia de San Pedro Apóstol

Monumentos

• Ilesia de San Pedro Apóstol
• el cuartón
• el santu tiburcio

Referencies

Ver tamién

• Ilesia de San Pedro Apóstol (Cervera del Llano)
• Llista de conceyos de Cuenca

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Cervera del Llano .

• Cervera del Llano n'OpenStreetMap.