| Castru de Doña Palla | |
|---|---|
| castru | |
| Llocalización | |
| País |  España |
| Autonomía |  Principáu d'Asturies |
| Provincia | provincia d'Asturies |
| Conceyu |  Pravia |
| Parroquia | Pravia |
| Aldea | Peñaullán |
| Coordenaes | 43°29′14″N 6°05′37″W / 43.4873359°N 6.09352246°O |
  Castru de Doña Palla Castru de Doña Palla (Asturies) | |
 | |
El Castru de Doña Palla ye un enclave prerromanu asitiáu nel nucleu de Peñaullán (Pravia).
Historia del asentamientu
Estudios arqueolóxicos ponen de manifiestu que se trata d'un enclave prerromanu bien importante que, pola so situación estratéxica, tamién foi utilizáu mientres la dómina medieval. Hubo una torre, la torre de Doña Urraca que coronaba'l castru.
El Castru de Doña Palla, toma'l nome de la noble señora del sieglu XI, gobernadora de Pravia, Pelaya o Payo Ordóñez, llamada Doña Palla, fía del infante Ordoño Ramírez «el Ciegu», esposa del magnate asturianu Bermudo Armentáriz.[1] El matrimoniu pasaron la so Corte y palaciu nel marxe del ríu que s'atopa frente a Santianes de Molenes.
Dende l'añu 2001 el Conceyu de Pravia tien una parte d'esta fastera, tando pendiente la execución d'un proyeutu global de proteición, adecuación y puesta en valor del monumentu.
Allugamientu xeográficu
Allugáu ente los 6º 14’ 8’’ y los 6º 3’ 54’’ de longitud oeste y los 43º 25’ 0’’ y los 43º 32’ 5’’ de latitud norte, tratar d'un espolón sobre'l ríu Nalón venceyáu a les estribaciones de la falda oeste de la sierra Fontebona. De forma circular, presenta una altitú máxima d'unos 90 metros; ta delimitado, al norte pel ríu Nalón, al este pol regueru del Tiñosu y al oeste pol regueiro del Rosico. Al sur, zona de conexón cola falda del monte, esiste un gran foso artificial.
Na actualidá, atópase cubiertu de monte baxu y de monte, lo qu'enzanca la descripción detallada del xacimientu y les sos estructures. Anque, pueden reparase los siguientes restos arqueolóxicos: Fosos, turries, muralles, acasu una mina que foi de cobre, obres de cantería d'un cai.
Referencies
- ↑ Torre Sevilla-Quiñones de Lleón., Margarita Cecilia (1985). Linaje nobiliarios de Lleón y Castiella: Sieglos IX-XIII. Salamanca: Xunta de Castiella y Lleón. ISBN 84-7846-781-5.
