Capitoliu Nacional de Colombia
capitoliu
Llocalización
PaísBandera de Colombia Colombia
Departamentu Cundinamarca
Ciudá Bogotá
Coordenaes 4°35′51″N 74°04′35″W / 4.5975°N 74.076388888889°O / 4.5975; -74.076388888889
Capitoliu Nacional de Colombia alcuéntrase en Colombia
Capitoliu Nacional de Colombia
Capitoliu Nacional de Colombia
Capitoliu Nacional de Colombia (Colombia)
Historia y usu
Apertura7 agostu 1926
Dueñu Colombia
Arquiteutura
Arquiteutu/a Thomas Reed
Estilu arquiteutura neoclásica
Patrimoniu
Cambiar los datos en Wikidata

El Capitoliu Nacional de Colombia ye la sede del Congresu Nacional, máximu órganu llexislativu de la República de Colombia. Atopar nel costáu sur de la Plaza de Bolívar, nel centru históricu de Bogotá.

El capitoliu foi diseñáu orixinalmente por Thomas Reed a solicitú del presidente Tomás Cipriano de Mosquera, construyir ente 1848 y 1926 y diversos arquiteutos tuvieron al so cargu. Ye una de les construcciones más representatives de l'arquiteutura republicana y neoclásica na ciudá.[1] El Capitoliu Nacional de Colombia foi declaráu Monumentu Nacional pol decretu 1584 del 11 d'agostu de 1975.[2]

Historia

El costáu sur de la Plaza Mayor allugó diverses construcciones destinaes a l'alministración pública del Virreinatu de la Nueva Granada como la Casa de la Real Audiencia, el tribunal de cuentes, la cárcel grande y el Palaciu Virreinal, esti postreru foi destruyíu por una quema asocedíu en mayu de 1786. Antes d'una construcción del Capitoliu, el Congresu nun cuntó con una sede permanente y sesionó en diverses cortiles de la ciudá, como colexos, cárceles, templos y conventos.[3]

Por encargu del presidente Tomás Cipriano de Mosquera, el ministru plenipotenciario de Colombia en Venezuela Manuel Ancízar contrató'l 27 d'agostu de 1846 al arquiteutu danés Thomas Reed, quien daquella s'atopaba en Caraques. El propósitu del so contratu yera la construcción d'un edificiu públicu destinable a Palaciu de Gobiernu, nel cual deseyábense allugar los dos Cámares del Congresu, la Corte Suprema, el Tribunal del Distritu de Cundinamarca, la Registraduría y la Presidencia de la República. Poques selmanes más tarde, Reed instalar en Bogotá y empecipió el diseñu de la construcción. Nos sos planos dio-y a la edificación el nome de Capitoliu Nacional y el so proyeutu foi aprobáu pol Congresu. Pa la execución de la obra publicó la convocatoria d'una llicitación pública na Gaceta Oficial del 17 de xunu de 1847, que axudicóse-y al empresariu Juan Manuel Arrubla.

Placa de la primer piedra de la construcción del Capitoliu.

Les obres del Capitoliu empezaron el 20 de xunetu de 1848, por llei expedida pol presidente Tomás Cipriano de Mosquera.[4] Naquella fecha punxo la primer piedra cola bendición del arzobispu de Bogotá Manuel José Mosquera (hermanu del presidente Tomás Cipriano) y en presencia de toles autoridaes civiles.

Les obres de construcción duraron 78 años y diversos arquiteutos tuvieron al so cargu. El so autor, Thomas Reed, dirixó la construcción hasta 1851, cuando se suspendió pola guerra civil.[5] En febreru de 1870 empecipióse la segunda fase de trabayos al cargu de Francisco Olaya, antiguu maestru d'obra de Thomas Reed y Direutor d'Obres Públiques. El 1 d'abril de 1874 los salones de les Cámares del Congresu habilitáronse y empezáronse a utilizar a pesar de qu'entá taben en procesu de construcción,[6] xustamente nesa fecha'l presidente Manuel Murillo Toro dio invistidura nel Salón Elípticu al so socesor Santiago Pérez, quien foi'l primer mandatariu que se posesionó en dichu recintu.[6] En 1881 siguió'l llabor l'italianu Pietro Cantini, quien incluyó delles reformes nel frontis diseñáu orixinalmente por Reed. El poeta Rafael Pombo publicó una serie de crítiques alrodiu de diches reformes nel diariu El Conservador del 29 de setiembre de 1881.[7] Cantini siguió na direición de les obres hasta 1885, cuando la guerra civil dexar ensin presupuestu. Los trabayos volver# a entamar en 1891 so la direición d'Antonio Clopatofsky, quien tuvo al frente mientres un añu, basáu nos planos de Cantini.

Relieve en bronce del artista bávaru Ferdinand von Miller con una representación de la bendición de la primer piedra pol arzobispu Manuel José Mosquera.

En 1904 el mesmu Pietro Cantini presentó unos nuevos planos y evaluaciones pa la obra del Capitoliu. El 11 d'abril de 1905 realizóse un contratu pa la instalación d'enerxía llétrica nel edificiu. Cantini retomó la direición de les obres ente 1906 y 1908, periodu nel que s'encontiaron los techos, ameyoróse la entrada al costáu sur, revisóse'l drenaxe de la edificación, retiróse'l alquitrabe construyíu ente les pilastres del frontis y camudóse el techu antiguu. El 11 de febreru de 1908 arrenunció Cantini a les obres pol so delicáu estáu de salú y quedó a cargu l'arquiteutu bogotanu Mariano Santamaría por solicitú del presidente Rafael Reyes; nel so llabor, Santamaría diseñó'l costáu sur, llevantó les columnes del patiu interior, el frontón y el pórticu.[3] Ente 1911 y 1919 asume la direición de los trabayos el francés Gastón Lelarge, quien baltó'l pórticu construyíu por Santamaría y reemplazar pol actual, diseñó los salones llexislativos y les dependencies interiores y construyó les escalinates esteriores. El 14 d'ochobre de 1914 el xeneral Rafael Uribe Uribe foi asesináu por dos homes xubiendo les escalinates de la entrada al Capitoliu.[8]

En 1920 el gobiernu convocó a una comisión pa decidir el remate más fayadizu pal Capitoliu, que nun dio una solución fayadiza y trés años dempués la Sociedá Industrial d'Inxenieros abrió un concursu del cual presentáronse dos alternatives: una opción de cúpula presentada por Alberto Martínez y Sadi González,[9] y otra que suxurió asitiar cuatro grifos nel áticu del Salón Elípticu, que foi finalmente la opción escoyida.[10]


Ente 1924 y 1925 remata les obres l'arquiteutu Alberto Manrique Martín, quien terminó la construcción del Salón Elípticu y de les cubiertes, so la presidencia de Pedro Nel Ospina.[11] El palaciu inauguróse oficialmente'l 7 d'agostu de 1926, pa la posesión presidencial de Miguel Abadía Méndez y entamu del periodu llexislativu.

Ente 1945 y 1957 realizáronse los primeros cambeos a la construcción, amestando una escalera imperial de comunicación ente'l Salón Boyacá y el suétanu, dos ascensores y una escalera monumental nel patiu Núñez, obres realizaes por Rafael Lelarge, fíu del arquiteutu Gastón Lelarge.

La imaxe del Capitoliu Nacional apaeció en dos series de estampillas emitíes por Adpostal, la primera en 1946 y la segunda en 1959.[12] En 1969 el Bancu de la República emitió una serie de billetes de 100 pesos cola imaxe de la fachada del Capitoliu Nacional nel aviesu.[13] Dicha serie de billetes se reemitió ocho años más tarde pero con una imaxe del Capitoliu modificada, na que se presentaba la mesma fachada dende una perspeutiva llateral,[14] la cual circuló hasta 1980.[15]

En 1975 propúnxose'l Capitoliu Nacional de Colombia como Monumentu Nacional al traviés del resolución 004 del 30 de xunu y declaróse como tal pol decretu 1584 del 11 d'agostu de 1975.[2] Ente 1986 y 1989 el Bancu de la República emitió una serie de monedes de 50 pesos cola imaxe del Capitoliu Nacional nel aviesu con motivu del centenariu de la Constitución Política.[16]

Delles reformes al edificiu afixeron l'espaciu interior p'allugar les oficines de los congresistes ante la medría progresiva de representantes.[17] Otros trabayos de caltenimientu realizar mientres la década de 1990 pa evitar el deterioru del edificiu.[18] La restauración más recién foi realizada en 1997 per parte de la firma Conconcreto S.A. na cual recuperáronse tolos interiores y reforzóse la estructura antisísmica.

En 2007 el Capitoliu Nacional foi escoyíu como semifinalista na votación pa escoyer les Siete maravíes de Colombia, patrocinada pol diariu El Tiempo.[19] El 12 de febreru de 2010 l'artista samario Rafael Gómez Barros instaló sobre la fachada del Capitoliu 1300 formigues xigantes de fibra de vidriu como parte d'una representación artística del desplazamientu internu, que permaneció instalada mientres siete selmanes nel edificiu.[20] En 2011 el Salón Elípticu foi dotáu de sistemes teunolóxicos pal control y l'información mientres les sesiones del Congresu.[21]

Contestu urbanu

El Capitoliu Nacional atopar ente les carreres séptima y octava con cais novena y décima, nel costáu sur de la Plaza de Bolívar, na llocalidá de La Candelaria, centru históricu de Bogotá. Al costáu sur del edificiu atopa la Plaza d'Armes de la Casa de Nariño. Pola banda del Patiu de Rafael Núñez, un túnel construyíu en 2006 comunica esti estremu del Capitoliu col Edificiu Nuevu del Congresu, allugáu sobre la carrera séptima.[22] L'Edificiu Nuevu del Congresu atópase na banda oriental del Capitoliu, foi construyíu en 1979 y nél atopen les siete comisiones de la Cámara de Representantes y los siete comisiones del Senáu.[23] La banda oriental complementar col edificiu del Colexu Mayor de San Bartolomé, institución educativa fundada polos Xesuites en 1604.

A la banda occidental del Capitoliu atopa la Casa de los Comuñeros, na cual funciona anguaño un muséu y la sede de la Secretaría Distrital de la Cultura, Recreación y Deporte.[24] Pela parte occidental siguiendo pola carrera octava atópase tamién la Ilesia de Santa Clara onde funciona anguaño un muséu d'arte y el Palaciu Echeverri, edificiu construyíu por Gastón Lelarge en 1909 el cual ye sede anguaño del Ministeriu de Cultura.

La plaza de Bolívar, como plaza mayor de la ciudá de Bogotá, ocupa'l costáu norte del Capitoliu. Dende 1846 recibe'l nome del llibertador Simón Bolívar y tien una estatua del mesmu, ellaborada pol escultor italianu Pietro Tenerani, que foi donada a la ciudá pol prócer de la independencia José Ignacio París.

Arquiteutura

Tola estructura del Capitoliu ta fecha en piedra de cantería.[25] L'edificiu cunta con tres pisos, un suétanu y cuatro patios interiores que remembren a Tomás Cipriano de Mosquera, Jorge Eliécer Gaitán, Rafael Núñez y Álvaro Gómez Hurtado. Adicionalmente cunta con 3 importantes salones (Salón Elípticu, Salón Boyacá y Cortil del Senáu).

Detalle de la columnata na fachada principal.

La fachada principal atópase sobre'l costáu sur de la Plaza de Bolívar y ta conformada por dos cuerpos llaterales simétricos y un cuerpu central tresparente a manera de pórticu, compuestu por una columnata de seis files de tres columnes d'estilu xónicu que tienen dos vanos en cada unu de los sos estremos, unu enriba del otru y enmarcáu por dos machones salientes sosteníos por dos pilastres adosaes. L'edificiu ta coronáu horizontalmente con un entablamiento que remata nuna cornisa con cuatro grifos y una balaustrada na que s'entrepolen jarrón y palmetes. El sistema de desaguadoriu al altor de la cornisa afatar con gárgoles con cabeces d'animales.

Patiu de Rafael Núñez al costáu sur.

El bloque central ocupar el Salón Elípticu, onde se lleven a cabu les Sesiones Plenaries del Congresu (Senáu y Cámara) y desenvuélvense les plenaries de la Cámara de Representantes (Cámara Baxa), dase posesión al Presidente de la República y realízase la eleición de los miembros de les Altes Cortes, ente otres.[3] El Salón Elípticu atopar al sur del patiu Mosquera, que ye l'espaciu posterior a la columnata sobre la fachada principal, nel cual destácase una estatua de Tomás Cipriano de Mosquera, ellaborada en bronce pol escultor alemán Ferdinand von Müeller ya inaugurada en 1883. Na fachada posterior, el cuerpu central atópase reculáu con al respective de los llaterales conformando'l patiu Núñez, que'l so planu posterior tien dos hilera de siete ventanes, los trés centrales conformen una puerta d'accesu al Salón Elípticu, enmarcáu con cuatro columnes xóniques que sostienen un frontón. Pol costáu sur, la construcción poseee dos series d'escalinates que delimitan col patiu de Rafael Núñez y pol cual comunícase direutamente col Patiu d'Armes de la Casa de Nariño.

Nel bloque oriental destácase'l Salón del Recintu Senáu nel estremu sur, la presidencia del Senáu y les sos vicepresidencies, el patiu interior n'honor a Álvaro Gómez Hurtado, la sala de protocolu del Senáu, la sala de prensa, una cafetería y salones de sofitu. El bloque occidental contién el Salón Boyacá, la presidencia de la Cámara y les sos vicepresidencies, el patiu interior n'honor a Jorge Eliécer Gaitán, la sala de protocolu de la Cámara, una cafetería y salones de sofitu.

Na so intervención, l'arquiteutu francés Gastón Lelarge propunxo amestar una gran cúpula central, idea que nun tuvo acoyida; pos dende l'empiezu predominó l'enclín escontra la horizontalidá de la construcción ente otres coses pa nun competir col altor de la Catedral. La ornamentación de la construcción foi realizada pol suizu Luigi Ramelli, incluyendo los mascarón y les cornises que decoren l'edificiu, y darréu concluyida pol escultor italianu Césare Sighinolfi.

Obres d'arte

Vitral Alegoría a la Llibertá, Salón Elípticu de la Cámara de Representantes de Colombia.

Dientro de les obres d'arte que s'atopen nel Capitoliu pueden destacar los vitrales redondos qu'afaten el Salón Elípticu y el Salón Boyacá, ellaboraos pola casa francesa Dagrand en Burdeos en 1926, que fueron restauraos en 2008.[26] El tercer vitral, que ye'l qu'afata la cúpula del salón de la Cortil del Senáu foi ellaboráu pol maestru Enrique Grau en 1997 y lleva como títulu Vitral de la Paz.

Ente les estatues y bustos conmemorativos qu'afaten el Capitoliu pueden mentase los cuatros grifos qu'afaten el techu del Salón Elípticu ellaboraos por Luigi Ramelli en 1925, basáu nel diseñu de Manrique Martín.[10] La escultura de Jorge Eliécer Gaitán foi ellaborada por Bernardo Vieco y atópase nel patiu de la Cámara. La escultura de Rafael Núñez foi ellaborada por Francisco Antonio Cano el 6 d'agostu de 1922 y atópase nel patiu sur, posterior al Salón Elípticu, tamién conocíu como Patio Nuñez.[22] La escultura de Tomás Cipriano de Mosquera foi ellaborada por Ferdinand von Miller ya inaugurada el 7 d'ochobre de 1883.[27] La estatua d'Antonio Nariño que s'atopa na plaza d'armes sur que conduz y comparte cola Casa de Nariño, foi fundida por Henri-Léon Gréber ya inaugurada el 20 de xunetu de 1910, siguiendo'l modelu en yelsu ellaboráu por Césare Sighinolfi en xunu de 1884.[28]

Mural de Santiago Martínez Delgado nel Capitoliu Nacional de Colombia.

Ente otres escultures de bronce qu'afaten l'edificiu pueden mentase la de Guillermo Valencia, ellaborada por Luis Pinto Maldonado, la cabeza de bronce de Miguel Antonio Caro y l'escultura de bronce d'Alfonso López Pumarejo ellaborada por Hugo Martínez, que s'atopa nel Salón de la Constitución.[10]

Estatua de Tomás Cipriano de Mosquera nel patiu norte del Capitoliu.

Dalgunos de les semeyes qu'afaten l'edificiu son: el Xeneral Santander, ellaboráu por José María Espinosa en 1853, el de Francisco de Paula Santander y el d'Aquileo Parra, ellaboraos por Francisco Antonio Cano, el de Camilo Torres Tenorio y el de Rafael Uribe Uribe, ellaboraos por Ricardo Acevedo Bernal y la pintura de Santos Acosta ellaborada por Ricardo Gómez Campuzano.

Ente los murales que decoren los salones del Capitoliu destáquense'l mural trípticu del Salón Elípticu denomináu "El llibertador inaugura'l réxime constitucional de Colombia na Villa del Rosario", ellaboráu por Santiago Martínez en 1948 por cuenta de la Conferencia Panamericana, que reemplazó al mural d'Andrés de Santa María n'honor a Bolívar combatiente na batalla de Boyacá de 1926,[29] los frescos "Lliberación de los esclavos" y "Los Comuñeros", ellaboraos por Ignacio Gómez Jaramillo en 1938 y el mural que preside'l Salón Elípticu denomináu "Tres cordillera y dos océanos" ellaboráu por Alejandro Obregón a solicitú del presidente Belisario Betancourt en 1986, con motivu del centenariu de la Constitución Política.[30]

Eventos

Tranvía en llapaes frente al Capitoliu, onde se desenvolvía la Conferencia Panamericana de 1948.

Amás de ser la sede permantente del Congresu de Colombia, el Capitoliu Nacional foi sede de numberosos eventos. La Conferencia Panamericana de 1948, na cual creóse la Organización de los Estaos Americanos foi efectuada nel Salón Elípticu mientres los meses d'abril y mayu.[31] Dichu eventu foi marcáu polos acontecimientos asocedíos en Bogotá de resultes del asesinatu de Jorge Eliécer Gaitán, conocíos como El Bogotazo.[32]

Mientres l'Asamblea Constituyente de 1991 revocóse'l Congresu escoyíu en 1990.[33] Nes instalaciones del Capitoliu axuntaron les comisiones de l'Asamblea y nel Salón Elípticu promulgóse la Constitución Política de Colombia.[34]

Nel Capitoliu realizáronse los funerales de diverses personalidaes del país como expresidentes, congresistes, políticos y persones de reconocida trayeutoria. Dalgunos d'ellos fueron Luis Carlos Galán en 1989,[35] Jaime Garzón en 1999,[36] Martha Catalina Daniels en 2002,[37] Alfonso López Michelsen en 2007,[38] Fanny Mikey en 2008,[39] José Fernando Castro Caycedo en 2008,[40] ente otros.

El protocolu pa la posesión de los Presidentes de Colombia tradicionalmente indica que'l nuevu mandatariu tien de salir dende'l Palaciu de San Carlos pa tomar el xuramentu nel Salón Elípticu del Capitoliu, anque en delles ocasiones la sesión del Congresu pa la posesión instalóse na Plaza de Bolívar.[41]

Ver tamién

  • Monumentos Nacionales de Colombia

Referencies

  1. ↑ Jaramillo Contreras, Álvaro; Borda Villegas, Andrés (1991). El Capitoliu Nacional como un claru exemplu del estilu neoclásicu en Colombia. Bogotá: Universidá de La Salle.
  2. 1 2 «Bienes d'Interés Cultural». Archiváu dende l'orixinal, el 31 d'agostu de 2013. Consultáu'l 18 de febreru de 2011.
  3. 1 2 3 «Jornada de puertes abiertes: Visita empuesta al Capitoliu Nacional». Congresu de la República de Colombia. Consultáu'l 13 d'agostu de 2011.
  4. ↑ Escovar Wilson-White, Alberto (2007). Bogotá Centru. Bogotá: Ediciones Gamma, páx. 92.
  5. ↑ «Biografía de Thomas Reed». Bancu de la República. Consultáu'l 23 de mayu de 2012.
  6. 1 2 «Salón Elípticu, historia y tradición». Congresu de la República de Colombia. Consultáu'l 13 d'agostu de 2011.
  7. ↑ Pombo, Rafael (29 de setiembre de 1881). Páxina de Rafael Pombo (Bancu de la República) (ed.): «capitoliu nacional/ El Capitoliu Nacional» páx. 115. El Conservador. Consultáu'l 27 de payares de 2012.
  8. ↑ «Rafael Uribe Uribe, muerte nes escales del Capitoliu Nacional». El Colombianu. Consultáu'l 9 d'agostu de 2011.
  9. ↑ «Historia estensa de l'arquiteutura en Colombia». Archiváu dende l'orixinal, el 3 de marzu de 2016. Consultáu'l 4 de febreru de 2012.
  10. 1 2 3 Conconcreto (1994). Restaurar pal futuru: Capitoliu Nacional. Bogotá: Litografía Arcu, páx. 57. ISBN 958-9054-33-1.
  11. ↑ «Agora'l Capitoliu editorial=El Tiempu» (13 de febreru de 1992). Consultáu'l 23 de xineru de 2012.
  12. ↑ López Domínguez, Luis Darío. «Emisiones postales nel gobiernu d'Alberto Lleras». Consultáu'l 27 d'abril de 2012.
  13. ↑ «capitoliu/ Billete de 100 pesos de Colombia». Notofilia. Consultáu'l 18 d'agostu de 2011.
  14. ↑ Rosero García, Pamela. «Los billetes una ventana al pasáu: identidá y memoria 1959-1979» páx. 34. Universidá Nacional de Colombia.
  15. ↑ «Billetes de 100 pesos». Coleición virtual numismática. Archiváu dende l'orixinal, el 2 d'agostu de 2014. Consultáu'l 17 d'agostu de 2011.
  16. ↑ «Catálogu de monedes de Colombia». Coleición Numismática. Consultáu'l 2 d'abril de 2012.
  17. ↑ «El Capitoliu ye un tugurio». El Tiempu (29 d'avientu de 1991). Consultáu'l 18 de febreru de 2011.
  18. ↑ «Los techos del Capitoliu editorial=El Tiempu» (4 d'avientu de 1992). Consultáu'l 23 de xineru de 2012.
  19. ↑ «Estes son los siete maravíes de Colombia». El Tiempu. Consultáu'l 27 d'abril de 2012.
  20. ↑ «Instalación artística sobre'l desplazamientu editorial=El Tiempu» (14 de febreru de 2010). Consultáu'l 23 de xineru de 2012.
  21. ↑ «El pupitrazo yá ye historia». L'Espectador (11 de xunu de 2011). Archiváu dende l'orixinal, el 17 de xunu de 2011. Consultáu'l 9 d'agostu de 2011.
  22. 1 2 «Nun guacal va tar estatua de Rafael Núñez hasta abril, cuando va volver al Capitoliu editorial=El Tiempu» (21 d'avientu de 2006). Consultáu'l 22 de xineru de 2012.
  23. ↑ «congresu-per dientro,d63729fab2a5f210VgnVCM3000009af154d0RCRD.html Asina ye'l Congresu per dientro». Terra (15 d'abril de 2011). Consultáu'l 22 de xineru de 2012.
  24. ↑ «Casa de los Comuñeros». Institutu Distrital de Turismu. Consultáu'l 22 de xineru de 2012.
  25. ↑ «republicana/ Capitoliu Nacional, bella muestra de l'arquiteutura republicana». Absolut Colombia. Consultáu'l 1 de febreru de 2011.
  26. ↑ «Por graves daños 'van baxar' el vitral del Salón Elípticu del Capitoliu editorial=Caracol Radio». Consultáu'l 22 de xunetu de 2011.
  27. ↑ «Bogotá, un muséu a cielu abiertu». Alcaldía Mayor de Bogotá. Archiváu dende l'orixinal, el 30 d'agostu de 2013. Consultáu'l 21 de xunetu de 2011.
  28. ↑ «La estatua de Nariño nel primer Centenariu de la Independencia». Muséu Nacional de Colombia. Consultáu'l 12 d'agostu de 2011.
  29. ↑ Muséu Nacional de Colombia (2010). Les hestories d'un berru: doscientos años de ser colombianos. Bogotá: Muséu Nacional de Colombia, páx. 144. ISBN 978-958-753-0100.
  30. ↑ «La remodelación del Salón Elípticu de la Cámara tuvo un costu cimeru a los $11.930 millones». L'Espaciu. Consultáu'l 13 d'agostu de 2011.
  31. ↑ «Mediu sieglu d'actuaciones de Colombia na OEA». Credencial Historia. Consultáu'l 29 d'abril de 2013.
  32. ↑ Minster, Christopher. «The Bogotazo: April 9, 1948» (inglés). About.com. Consultáu'l 29 d'abril de 2013.
  33. ↑ Calderón, Camilo. «La revocatoria del Congresu en 1991». Credencial Historia. Consultáu'l 29 d'abril de 2013.
  34. ↑ «constituyente-aprobo-la-actual-constitucion-politica-4-de-xunetu-de-1991-4-de-xunetu-de-2010&catid=53:iniciatives&Itemid=110 Fai 19 años l'Asamblea Constituyente aprobó l'actual Constitución Política». Centro Memoria (7 de xunetu de 2010). Consultáu'l 29 d'abril de 2013.
  35. ↑ Lozano Ramírez, Juan. «Luis Carlos Galán». Credencial Historia. Consultáu'l 29 d'abril de 2013.
  36. ↑ «pruyimientu-de-xusticia http://www.elespectador.com/impreso/judicial/articulo-291065-jaime-garzon-o-un pruyimientu-de xusticia editorial=L'Espectador» (10 d'agostu de 2011). Archiváu dende l'pruyimientu-de-justicia orixinal, el 3 d'agostu de 2013. Consultáu'l 29 d'abril de 2013.
  37. ↑ «capitoliu/20020304/nota/105676.aspx Senadora Daniels va ser velada en Cámara Encesu nel Capitoliu editorial=Caracol Radio» (4 de marzu de 2002). Consultáu'l 29 d'abril de 2013.
  38. ↑ «En cámara encesu nel Capitoliu Nacional ríndese últimu adiós a Alfonso López Michelsen». El Tiempu (11 de xunetu de 2007). Consultáu'l 29 d'abril de 2013.
  39. ↑ «Gran homenaxe a Fanny Mikey va faese güei en Bogotá». Vive In (17 d'agostu de 2008). Consultáu'l 29 d'abril de 2013.
  40. ↑ «capitoliu nacional/ Cadabre de José Fernando Castro en cámara encesu del Capitoliu Nacional». Radio Santa Fe (8 de mayu de 2008). Consultáu'l 29 d'abril de 2013.
  41. ↑ «Celebración Nacional». Colombia Apriende. Consultáu'l 29 d'abril de 2013.

Bibliografía

  • Corradine Angulo, Alberto (1998). Historia del Capitoliu Nacional de Colombia. Bogotá: Edición Escala Ltda. ISBN 958-9004-60-1.
  • Conconcreto S.A. (1994). Restaurar pal futuru: Capitoliu Nacional. Bogotá: Litografía Arco. ISBN 958-9054-33-1.
  • Jaramillo Contreras, Álvaro; Borda Villegas, Andrés (1991). El Capitoliu Nacional como un claru exemplu del estilu neoclásicu en Colombia. Bogotá: Universidá de La Salle.

Enllaces esternos

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.