Campanes Tubulares | ||
---|---|---|
Tesitura | ||
| ||
Carauterístiques | ||
Clasificación | Idiófonu percutido | |
Instrumentos rellacionaos | Xilófonu, Vibráfonu, Marimba, Glockenspiel, Crótalos, Gong | |
Inventor | John Hampton[1] | |
Desarrollado | 1886 | |
[editar datos en Wikidata] |
Les campanes tubulares son un instrumentu musical, en concretu, trátense d'un idiófonu percutido de metal. Llámense campanes tubulares porque ello ye que'l so soníu ye similar al de les grandes campanes foi una manera d'evitar llevar les grandes y pocu práutiques campanes orixinales a la orquesta.[2]
Les campanes tubulares son trenta y tres tubos metálicos (de cobre o latón) buecos que tán suspendíos d'un armazón. Estos tubos se percuten con unu o dos mazos. El tubu siempres ye cutíu na so seición cimera. Pa detener el soníu úsase o una barra o un pedal.
Cada campana (tubu) tien distintu llargor, pa poder ufiertar notes distintes. Dexa l'afinación, polo que se trata d'un instrumentu de soníu determináu.
Historia
Los sos primeros usos fueron daos nel sieglu XVIII, cuando nes óperes precisaba'l soníu de campanes d'ilesies. Otra obra que-yos daría usu y que sería de más fama foi la Obertura 1812 del compositor Tchaikovski, debíu que nel clímax estes utilícense pa representar a les campanes de les ilesies proclamando que se ganó la guerra contra Francia.
Mike Oldfield facer famoses nel sieglu XX col so Tubular Bells de 1973. La producción d'esti instrumentu disparóse, dada la demanda que se xeneró per parte de coleicionistes y otros artistes, qu'incluyeron l'inventu en munches creaciones posteriores.
Estensión
El so estensión básica va dende'l do central del pianu (do3) hasta'l sol d'una octava más aguda (sol4). Sicasí, hai modelos grandes que baxen hasta'l la2, ya inclusive hasta'l sol2, y xuben hasta'l do5.
Referencies
Testu de páxina.[3]
- ↑
- ↑ «Vienna Symphonic Library: Información sobre les campanes tubulares».
- ↑ Testu del enllaz, testu adicional.