Magadha

Dende'l sieglu VI e.C. , la mayor parte de Bengala formaba parte del poderosu reinu de Magadha, que yera un antiguu reinu indoario de l'antigua India, mentáu (como Vanga) tantu nel Ramáiana como nel Majábharata.

Tamién yera unu de los cuatro reinos principales de la India na dómina de Buda, que se desenvolvieron mientres los “reinaos” de Bimbisara (c. 544 a 491 e.C. ) y el so fíu Ayata Satru (c. 491 a 460 e.C. ). Magadha espandir hasta incluyir la mayor parte de les rexones de Bijar y Bengala.

Según la tradición, nesta dómina Magadha yera unu de los 16 mahā jana pada (en sánscritu mahā: ‘gran'; jana: ‘xente, pueblu'; pada: ‘seición, organización, comunidá'), sociedaes republicanes, como Rajakumara. El términu janapada (comunidá popular) oponer a rājya, ‘reinu' (hereditariu, absolutista, antidemocráticu) y probablemente foi utilizáu como términu peyorativu polos enemigos d'esti sistema. Cada aldega (grāmaka) tenía la so propia asamblea. L'alministración taba estremada en funciones executives, xudiciales y militares.

El rei Bimbisara tenía bones rellaciones tanto colos jainistas como colos budistes, anque trató de caltener fuera del so reinu les nueves idees occidentales del brahmanismu (más xenófobu y misóxinu que les de les otres dos relixones) y suspendió los cobros nel encruz de los ríos pa tolos ascetes (inclusive los hinduistes), dende una ocasión en que Buda nun pudo cruciar el ríu Ganges porque nun tenía dineru pa paga-y al barqueru.

Alexandru Magnu

Nel añu 326 e.C. , l'exércitu d'Alexandru Magnu llegó hasta la frontera occidental de Magadha. L'exércitu —exhausto y apavoriáu cola idea d'atopase nel ríu Ganges con dalgún otru inmensu exércitu indiu— remontar nel ríu Hyphasis (actual ríu Beas) y negáronse a colar más al este. Alejandro, dempués de dialogar col so oficial Coenus, convencer de que lo meyor yera retornar a Macedonia.

Magadha foi la sede del imperiu Maurya —fundáu por Chandragupta— que baxu Ashoka el Grande estendíase práuticamente por tol sur d'Asia y partes d'Irán y Afganistán. Más tarde formó parte del poderosu Imperiu gupta, qu'ocupó la mesma zona.

Una de les primeres referencies históriques estranxeres de Bengala apaez nel añu 100 e.C. cuando la rexón apaez citada polos griegos como Gangaridai. Créese que'l términu vien de la pallabra Ganga-hridai (lliteralmente en bengalí ‘corazón del ríu Ganges' o ‘tierra col Ganges nel so corazón') y créese que fai referencia al área de Bengala.

Gandaridai, una nación que tien el númberu más grande d'elefantes y ye la más grande en tamañu.

Diodoro Sículo (c. 90 e.C. al 30 e.C. )

Budistes

Bengala convertir nuna entidá política nel sieglu VII, dómina na que gobernó'l primer rei independiente de Bengala, Shashanka (que'l so reináu empezó aproximao nel 606 de nuesa yera).

El primer rei de la dinastía budista de los Pala, el rei Gopala I, llegó al poder nel añu 750 en Gaur tres un procesu eleutoral. Esti fechu ta reconocíu como'l primer eventu democráticu n'Asia del sur dende los maha jana pada. Los reis más poderosos d'esta dinastía, Dharmapala (que reinó ente'l 775 y el 810) y Devapala (que reinó ente'l 810 y el 850) unificaron Bengala y fixeron que la familia Pala convertir nuna de les dinastíes más importantes de la India. Foi una dómina de desarrollu del idioma y la lliteratura bengalí, l'agricultura florió y aumentó el comerciu. La dinastía entró en cayente mientres el reináu de Naráian Pala (ente 854 y 908), llenu d'escesos alministrativos y lluches intestinas.

Mientres el reináu de Majipala I (977-1027) la dinastía tuvo una pequeña renacencia que remató cola guerra contra la poderosa dinastía Chola. L'ascensu de la dinastía Chandra aceleró'l cayente de los palas. L'últimu rei d'esta dinastía, Madanpala, morrió en 1161.

Hinduistes

La dinastía Malla surdió en Bengala nel sieglu VII. Al contrariu que los palas y los chandras (que yeren budistes), los mallas profesaben el hinduismu. Construyeron templos y espectaculares monumentos relixosos mientres el so reináu en Bengala.

So la Dinastía sen, que duró dende 1095 hasta 1260, el bengalí empezó a ser un importante idioma nel norte de la India y l'hinduismu empezó a mover al budismu como relixón principal.

Musulmanes

La invasión de la India per parte d'exércitos provenientes de Turkmenistán producir a principios del sieglu XIII. Los invasores (lideraos por Muhammad Bajtiar Jalyi) ganaron al vieyu rei Lakshman Sen na so capital Nábadwip nel añu 1203 o 1204. La familia Deva, última dinastía hinduista que gobernó Bengala, reinó de volao la zona este de la rexón y fueron derrocaos a mediaos del sieglu XIV.

Mientres los entamos del periodu musulmán, l'antiguu reinu convertir nel sultanatu de Bangala, gobernáu de manera intermitente dende'l sultanatu de Delhi. Nesta dómina vivió'l santu bengalí Chaitania (1486-1534), nacíu nel pueblu de Nabadwip, qu'impulsó una caña del krisnaísmo (que yá s'espublizó por tola India), la doctrina gaudía (de Gauda: ‘[tierra de la] caña d'azucre', Bengala).

Los caóticos vaivenes del poder ente los sultanes afganistanus y turcos llegaron al so fin cuando'l imperiu mogol establecer en Bengala mientres el sieglu XVI.

En 1534 el líder afganistanu Sher Shah Suri (tamién conocíu como Farid Khan, un home de gran talentu militar y políticu) ganó a les bien cimeres fuercies mogoles lideraes por Humayun, en Chausa (1539) y Kannauj (1540). Sher Shah avanzó hasta prindar Delhi y Agra y estableció el reinu bengalí más poderosu y ampliu qu'enxamás esistió, tomando hasta'l Panyab. Les sos habilidaes alministratives facilitaron los trabayos públicos, incluyendo la primera gran carretera en tola zona que xunía Sonargaon (en Bengala) con Peshawar (nel Hindu Kush). Sher Shah gobernó hasta la so muerte en 1545, anque esos cinco años de reináu tuvieron una poderosa influyencia na sociedá, la política, la economía y l'imaxinariu de la India.

Fábrica de la Compañía Holandesa de les Indies Orientales en Hugli-Chuchura, Bengala, 1665

El socesor de Sher Shah nun tenía nenguna de les sos habilidaes alministratives y el so imperiu perdió fuercia. Humayun vio la oportunidá de restablecer el so imperiu y, en 1554, conquistó Lahore y Delhi. La muerte de Humayun en 1556 llevó a l'ascensión d'Akbar, el mayor emperador mogol, que ganó a los gobernantes Karani de Bengala en 1576 y reinó per mediu de gobernadores. El reináu de Akbar foi una dómina de gran prosperidá en Bengala y tol norte de la India.

La prosperidá de Bengala impresionó tanto a los mogoles que llegaron a llamar a la rexón el paraísu de les naciones”. La corte imperial mogol estableció diversos gobernadores p'alministrar la rexón lo que llevó a cuatro décades de semi independencia pa la rexón so gobiernu de los nawabs. Los nawabs dieron permisu a la Compañía Francesa de les Indies Orientales por que se estableciera un puntu de comerciu en Chandernagore (en 1673) y a la Compañía Británica de les Indies Orientales por que fixera lo mesmo en Calcuta (en 1690).