Banda de los Cuatro
facción política (es) y cuarteto (es)
Direición	República Popular China
Historia
Revolución Cultural
Participación empresarial
Formáu por	Wang Hongwen Yao Wenyuan Jiang Qing Zhang Chunqiao

La Banda de los Cuatro (chinu simplificáu: 四人帮, chinu tradicional: 四人幫, pinyin sì rén bāng) ye'l nome que recibió un grupu d'altos dirixentes del Partíu Comunista Chinu que fueron espulsaos del mesmu y puestos baxu arrestu tres la muerte de Mao Zedong en 1976, siendo declaraos culpables de crímenes y abusos cometíos mientres la Revolución Cultural y marcando, ello ye que'l final d'esti amiestu d'esperimentu social y llucha de facciones que Mao llanzara en 1966 como parte del so enfrentamientu con otros líderes como Liu Shaoqi, Deng Xiaoping y Peng Zhen.

El grupu componer la vilba de Mao, Jiang Qing, y trés de los collaboradores d'ésta: Zhang Chunqiao, Yao Wenyuan y Wang Hongwen, quien desempeñaren altos cargos nel gobiernu de China mientres los últimos años de la vida de Mao. Jiang Qing, patrocinada por Mao, en 1966 púnxose al frente del aparatu cultural del Estáu chinu ente que los otros trés yeren altos dirixentes del Partíu en Shanghai. A esti grupu podríen añader otros dos homes, yá finaos en 1976, Kang Sheng y Xie Fuzhi, que fueron tamién acusaos de pertenecer a la banda, según el líder militar Lin Biao, que morrió nun estrañu accidente en 1971 y a que la so campaña posterior de desprestixu sumóse la mesma Jiang.

Sicasí, foi cola muerte de Lin Biao cuando la Revolución Cultural empezó a flaquear, pos los nuevos dirixentes del exércitu empezaron a primir por una torna al orde en vista de la tensiones fronterices cola XRSS, siendo que'l caos y la violencia carauterístiques de la Revolución Cultural suponíen en realidá una pesada carga pal país nun momentu de tensión internacional.

Aprovechando'l momentu, el líder comunista Zhou Enlai, que se supiera caltener equidistante ente les facciones, aceptando la Revolución Cultural pero ensin impulsala, consiguió reintroducir al so protexíu Deng Xiaoping na cúpula del Partíu en 1973, a pesar que Deng sufriera golpizas y arrestos arbitrarios a manes de los Guardias Coloraos mientres la Revolución Cultural.

Delles fontes d'información chines afirmen que'l mesmu Mao Zedong trató vanamente d'anular el poder ya influyencia de la Banda de los Cuatro nel so últimu añu de vida y que, a la so muerte, éstos intentaron forzar el so propiu ascensu al poder por aciu intrigues y amenaces contra otros altos xefes del Partíu Comunista de China. Hasta güei los acontecimientos siguen permaneciendo escuros.

Lo que sí ye obviu ye que'l grupu llamáu Banda de los Cuatro perdiera muncha de la so influyencia antes de 1976, pos a la muerte de Zhou Enlai en xineru de dichu añu, el so socesor nun foi un miembru de la facción radical sinón el desconocíu Hua Guofeng, escoyíu polos delegaos de la "Asamblea Popular" debíu a la medrana y l'odiu que los métodos violentos de la "Banda de los Cuatro" collecharen ente los mandos altos y medios del Partíu Comunista.

Darréu, n'abril de 1977, la intentona de la "Banda de los Cuatro" de purgar a Deng Xiaoping viose tamién atayada pol menguante sofitu atopáu nes Fuercies Armaes, que se fixo evidente cuando'l 6 d'ochobre d'esi añu, Hua Guofeng, con sofitu militar, arrestó a los dirixentes radicales, acuñando per vegada primera'l términu Banda de los Cuatro metanes una masiva campaña de desprestixu que los culpaba de los escesos, abusos, y crímenes asocedíos mientres la Revolución Cultural. Para 1978, Deng Xiaoping convirtiérase, de facto, nel home fuerte del partíu.

En 1981, los Cuatro fueron sometíos a un xuiciu públicu nel que se-yos acusó d'actividaes contra'l partíu, ataques contra la ideoloxía del marxismo-leninismu, y delitos comunes contra los sos rivales reales o presuntos (arrestos arbitrarios, golpizas, asesinatos, etc.). Jiang Qing y Zhang Chunqiao negar a almitir les acusaciones, siendo condergaos por ello a la pena de muerte ente que Yao Wenyuan y Wang Hongwen declararon arrepentimientu polo que la so condena foi de 20 años d'encarcelamientu. Darréu les condenes a muerte seríen conmutadas y col tiempu los cuatro fueron puestos en llibertá.

Jiang Qing foi puesta en llibertá so fianza a principios de mayu de 1991 pa recibir tratamientu médicu por carecer cáncer de gargüelu. Diez díes dempués de la so lliberación, supuestamente suicidóse.^[1]

Referencies

Ver tamién

• Maoísmu
• Revolución Cultural

Fuentes

• Barnouin, B.; Changgen, Y.: Ten Years of Turbulence. The Chinese Cultural Revolution. London/New York: Kegan Paul International, 1993.
• «China the Four Modernizations, 1979-82». Country-studies.com. Consultáu'l 22 de xunetu de 2011.