Baldoses cerámiques

Les baldoses de folla cocío más antigües daten de la Babilonia del sieglu IX e.C. Faciendo astracción de lo que pudo ufiertar nesti campu'l Alloñáu Oriente y siguiendo les grandes cultures occidentales, hai que mentar la gran industria romano de baldoses de terracota, téunica y usu que quedaron n'estáu latente hasta que los árabes reintroducir na península ibérica. Los imperativos d'austeridá del Corán aguiyaríen la creación d'esllumantes diseños xeométricos nos suelos y les parés de los palacios reales y les mezquites d'Al-Ándalus.

La folla cocida con barniz al estañu tamién ye una téunica aniciada n'Oriente Mediu. Dempués de cocida, la baldosa cubrir con barniz blancu y decorábase con pigmentos antes de cocela de nuevu pa llograr una superficie brillosa. De la mesma, la mayólica italiana considérase una versión europea d'esta téunica.

El formatu típicu de les baldoses de terracota feches a mano yera un cuadráu de 25 cm de llau. Cola industrialización, les opciones uniformes como les baldoses ensin vitrificar sustituyeron a les fabricaes a mano. En dómina bien recién, el gustu por formes de decoración naturales, más auténtiques, recuperó la fabricación artesanal. Sicasí, les históriques baldoses de terracota, clásiques, austeres, elegantes, utilícense cuasi puramente pa la pavimentación de suelos, en cuantes que la baldosa vidrada, cola so variedá de colores, estilos y diseños, atropa la mayor parte del mercáu. Yá dende finales del sieglu XX, siguiendo los imperativos de la comodidá, les baldoses de bona llimpieza y caltenimientu impunxéronse sobre los criterios estéticos. Sicasí, la baldosa pequeña, el mosaicu, esperimentó un resurdimientu nos últimos años.

L'axedrez flamencu

Suelu jaquelado nel oleu Vista de Delft dende una «loggia» imaxinaria, pintáu por Daniel Vosmaer en 1663.

La historia de la pintura flamenca nos sieglos XVI y XVII ye rica en documentación visual sobre los gustos y, arriendes d'ello, el volume de producción, en materia de solería. El modelu básicu y más popular yera'l jaquelado, un vieyu diseñu renacentista que los comerciantes flamencos importaron d'Italia.^{[ensin referencies]}

Yá nel estragal del sieglu XVII, la potencia industrial y comercial de la porzolana de Delft nos Países Baxos, desenvolvió nel universu de la baldosa una coleición de diseños azules y blancos d'inspiración oriental. Les pieces fixéronse más fines y delicaes. Téunicamente, introducióse un tipu de ornamentación con llinies de color púrpura de manganesu sobre'l magre primero qu'algamara l'estáu biscuit y depués aplicábase un azul so cubierta. Finalmente cubríase tou con un barniz de plomu y estañu.

Otros materiales

Magar la mayoría de los solados antiguos yeren de baldosa cerámica, dacuando tamién s'atopen embaldosados d'otros materiales, especialmente piedra.

Piedra

Por cuenta de la so resistencia y a que nun sufren gastadures bultables col pasu del tiempu, les baldoses de piedra, bien indicaes pa esteriores, tamién pueden ser utilizaes n'interiores o en zones onde haya enforma tránsitu de persones.

Hai delles piedres que s'usen como pavimentu. Les principales son:

Cementu

Les baldoses de cementu, o baldoses hidráuliques, tán fabricaes con cementu compactu. La so superficie se colorea con pigmentos, de color llisu o formando dibuxos. Fueron producíes y utilizaes tradicionalmente dende finales del sieglu XIX, en zones urbanes del mediterraneu: Francia, Península Ibérica, Italia y antigües colonies europees del norte d'África y Llatinoamérica.

Terrazo

El terrazo ye una versión de la baldosa hidráulica na que se dexen aparentes na superficie les piedres que la formen, bien apolazaes, y dan l'aspeutu final. Empléguense piedres de diversos tamaños, según l'aspeutu que quiera llograse. Llímpiase fácilmente y ye un material bien duro que soporta abondo bien les inclemencies del tiempu. Cayó en desusu frente a otros materiales más modernos.^{[Nota 1]}

Cerámica

La cerámica ye un material bien utilizáu, yá que se comercializa con distintos acabaos, diseños y estilos. Componer de magres, fundentes, xil, productos colorantes y otros materiales. Fabricar con acabáu vidráu o ensin él. D'esti últimu casu son exemplu (n'España) el baldosín catalán, delgáu, y la baldosa de Ariza, gruesa y de dimensiones imperfectes. Pa impermiabilizala de les posibles manches, cuando s'asitia nel suelu, rique un tratamientu, polo xeneral a base d'aceite de llinaza y vinagre.

Con acabáu vitrificado, ye un material impermeable y resistente en función de la grosez. Al contrariu que les antigües baldoses de paré de les edificaciones romanes, amplies y artísticamente trabayaes, la baldosa moderna tiende a ser más pequeña (baldosín) y menos ellaborada. Nesti apartáu cabría citar al azulexu.

Gres porcelánico

Una variante de la baldosa cerámica ye'l gres porcelánico; ye duru, resistente y pocu porosu. El so preciu ye eleváu frente a otros materiales. Llímpiase fácilmente y soporta cualquier productu de llimpieza.

Metal

Menos utilizaes, les baldoses metáliques emplegar en paneles de proteccíon de la cocina y en zones espuestes al arramáu de productos químicos porque ye bono de llimpiar.

Madera

Anque agora úsense pocu, va años foi corriente una baldosa de tipu hidráulicu (de cementu) en que la so capa cimera había unes delgaes tires de madera pegaes, que se llamaben entós (n'España) col impropiu nome de parqué.