La zona financiera

El Luna Park marca l'entamu de l'Avenida Corrientes.

Nel so entamu, ente l'Avenida Eduardo Maderu y la cai Bouchard, tópase'l Luna Park, Monumentu Históricu Nacional construyíu en 1934 (Chiappori y Quiroz), que fuera un estadiu cubiertu de box llamáu tamién "Palaciu de los Deportes". Ellí engarraron boxeadores de primer llinia, tales como Carlos Monzón, Nicolino Locche y Pascual Pérez, por mentar namái dalgunos de los tantos boxeadores arxentinos que consiguieron títulos mundiales nes sos categoríes.

Hotel Jousten

Nél, Eva Duarte conoció a quien sería'l so maríu y tres veces presidente de la Nación Arxentina, Perón, en 1944 nun actu políticu–solidariu col fin de recaldar fondos pa les víctimes del terremotu qu'afaró la ciudá de San Juan. Na actualidá realícense tamién actividaes relixoses, polítiques, artístiques, deportives y sociales. Amás ye utilizáu pa la presentación d'espectáculos y otros eventos sociales (por casu, recitales de variaos xéneros musicales, el festival G3, Holiday on Ice y hasta la realización de la fiesta de casoriu de Diego Armando Maradona).

Na corte siguiente, ente Bouchard y l'Avenida Leandro N. Alem, atópase otru Monumentu Históricu Nacional: el monumental Palaciu de Correos. Esponente clásicu de l'arquiteutura del academicismu francés, obra primeramente concebida por Norbert Maillart, foi inauguráu en 1928. Na actualidá ye sede del Centru Cultural Kirchner, inauguráu en 2015.

Cruciando Alem (o "del baxu") engátase Corrientes polo qu'hasta'l sieglu XIX fuera la empinada fuécara sobre la mariña del Ríu de la Plata. Na primer corte, del llau sur, hai namái dos edificios: el primeru ye'l Comega (de Douillet y Joselevich), de 85 m d'altor y fachada llisa revistida de mármol travertino italianu, un esponente del estilu racionalista construyíu en 1932, y una de les más importantes obres del modernismu arxentín.

L'arquiteutura sobria del Comega se contrapone cola del edificiu vecín, n'esquina cola cai 25 de mayu, qu'allugó al "Hotel Jousten", (güei NH) d'estilu renacentista español, neoplaterescu, inauguráu pol presidente Marcelo T. de Alvear en 1928. Nesti hotel el Xeneral Arturo Rawson dirixó a un grupu de conspiradores, al que lo conoció como los xenerales del Jousten, que mientres la llamada Revolución del 43 derrocaríen por aciu un golpe militar al gobiernu de Ramón Castillo, nomando al mentáu Rawson nel so reemplazu.

Corrientes y Reconquista, edificiu de la SIGEN

Corrientes y la cai Reconquista (peatonalizada en 2009) marca un puntu neurálxicu dientro de la zona financiera de Buenos Aires. Na esquina nordés atopa l'edificiu qu'anguaño ye sede de la Sindicatura Xeneral de la Nación (SIGEN) y que llograra en 1947 el Premiu d'Arquiteutura Ciudá de Buenos Aires, na categoría de calter alministrativu. D'arquiteutura racionalista, llama l'atención la supresión de la ochava de la esquina, que se llogró retirando'l frente de la llinia d'edificación. El so reló, a 45 metros d'altor, ye'l terceru más altu de la ciudá.^[10] Unos metros escontra l'este, destácase sobre esa mesma sienda la Torre Club Alemán, tamién sede del Institutu Goethe.

Corrientes y Florida, ex casa de Elortondo Alvear

Na esquina opuesta tópase la Plazoleta de San Nicolás, de 35 metros de frente por 50 de fondu,^[11] inaugurada en 1982. Nella atopa una Comisaría del Turista, onde oficiales especializaos falen diverses llingües foranes y empréstase auxiliu al turista en casu de delitos comunes o tresmanamientu de documentos. Tamién s'atopa la estatua "Santiago de Liniers". La plazoleta, mayormente plaza seca, asitiar xunto a un edificiu de frente vidráu y dos arcos adintelados de granitu negru sudafricano: tratar de la casa central en Buenos Aires del Bancu de Tokiu. Al tar recostado sobre la medianera sur el so frente dexa llugar a una plaza de 16 metros de fondura que se xune al espaciu llibre de la plazoleta.

Edificiu SAFICO

Na corte del 400, tópase l'edificiu Safico, d'estilu racionalista y gran simetría. Colos sos 26 pisos algama los 100 metros d'altor. Nél funcionen munches de les axencies noticiosas estranxeres.

Na esquina con cai San Martín írguese'l Edificiu Transradio Internacional (o a cencielles Edificiu Transradio). Foi construyíu pa la Compañía Arxentina de Telecomunicaciones y anguaño ye ocupáu por un bancu. Foi proyeutáu pol arquiteutu Alejandro Christophersen, miembru del direutoriu de dicha compañía. Ta coronáu por un gran reló doráu colos signos del zodiacu y les estaciones del añu. La fachada del edificiu foi afrellada por esquirlas de proyeutiles disparaos por un tanque Sherman del exércitu, al ser ésti tomáu por militantes peronistes mientres la Revolución Llibertadora de 1955.^[12]

L'encruz de Corrientes y la piatonal Florida ye unu de los puntos más transitaos de Buenos Aires. Na esquina suroeste atopa un edificiu de dos pisos que foi'l palaciu de la familia Elortondo Alvear. Construyíu en 1870 la so arquiteutura ye d'un estilu neogóticu venecianu, pocu común na ciudá.

Nel númberu 718 el templu de la Ilesia Metodista llama l'atención pola so arquiteutura, tamién d'estilu neogóticu. Alzáu en 1874, la so fachada, retirada unos metros de la llinia d'edificación, ye asimétrica, yá que del llau oeste tien una espodada torre que termina nuna aguda flecha. Llamen tamién l'atención les sos vitrales esteriores ya interiores. Na so interior cuenta con un órganu de más d'un sieglu d'antigüedá.

La cai que nunca duerme

Les lluces enciéndense, :cai Corrientes, enllenar de xente, :que vien y que va, :salen del cine, :rin y lloren, :ámense, :engárrense, :vuelven amar y na Universal[13] fin de la nueche, :moscato, pizza y fainá, :moscato y pizza. "Moscato, pizza y fainá" de Memphis la Blusera

Dende empiezos del sieglu XX l'avenida foi la columna vertebral de la cultura y l'entretenimientu de la ciudá, cuantimás nel tramu que va dende la llamada "esquina porteña", na interseición cola cai Esmeralda, hasta l'aristocrática avenida Callao.

N'efeutu, nestes cortes la vitalidá de la so movida cultural ye un imán tantu pal turismu como para los mesmos porteños. Y xunto a les estridentes marquesines de los teatros suman comercios de los más distintos rubros, cuantimás los de llibros y gastronómicos, lo que la convierte nun enorme emporiu comercial.

Por tou esto, na década del 50, Roberto Gil, periodista y conductor d'un programa de radio llamáu "Cai Corrientes", tresmitíu por LR4 Splendid, bautizar como, "La cai que nunca duerme", denominación que se fixo bien popular y sigue teniendo vixencia.

Quien camine ente les cais Cerrito y Callao puede entretenese llargu tiempu nes sos llibreríes, abiertes hasta altes hores de la nueche, munches d'elles especializaes en vender llibros usaos y antiguos con descuentos. Hai con modernos escaparates, que conviden a entrar y, en munchos casos, puede tomase un café nelles mientres se llee, ensin obligación de compra, un llibru de les sos estanteríes. Y tán les otres, que vienden llibros usaos diversos, ordenaos en caxones y estantes que cualesquier puede revisar circulando por ente los sos estrechos corredores; y qu'utilicen precarios locales con una simple persiana metálica a la cai que pueden faer creer, equivocadamente, de la imposibilidá d'atopar ellí un exemplar pervalible ya importante, yá seya d'un llibru, d'un CD o d'un discu usáu.

Ente Maipú y Av. 9 de Julio

L'entretenimientu y la cultura

La primer sala teatral n'apaecer al 746 de Corrientes ye la del Teatru Astros. Enantes Cine Astor, l'empresariu mediáticu Héctor Ricardo García adquirir en 1972 dándo-y el nome col que lo conoz hasta güei. Nesa mazana non yá esistía l'Astros, sinón tamién un cine y otros cuatro teatros güei baltaos el Fundart, el Casino, el Olimpia y el Teatru Odeón, que tendría de recuperar la so sala llueu yá que nel llugar ónde se topaba, depués de más de venti años d'esistir un estacionamiento, constrúyese güei (en 2016) un nuevu edificiu.

El Teatru Maipo queda a menos de 50 m de l'avenida, nel 449 de callar Esmeralda. La tradicional sala diolu y da-y ciertu misticismu a la esquina de Corrientes y Esmeralda, dende dellos puntos de vista: el de la música, el de la política, el de los cantares, y el de les belles muyeres. Ye'l representante d'un tiempu de dicir y sentir popular. Nel pasáu como espaciu pa la revista y el monólogu políticu. Na actualidá como sitiu por que gane llugar la forma teatral.

Dos grandes símbolos porteños del cine-teatru enfrentar nel tramu de Corrientes al 800: el Gran Rex y el Teatro Ópera. El primeru topar na sienda norte, y ye el teatru de los grandes espectáculos musicales, que recibe a los artistes más consagraos, nacional y internacionalmente. La so capacidá pa 3300 espectadores fai cuasi imposible nes nueches de les fines de selmana caminar poles sos siendes enchíes de peatones y vendedores ambulantes qu'ufierten productos rellacionaos colos espectáculos que se tán exhibiendo. L'edificiu, de 1937, ye un esponente arquiteutónicu del estilu racionalista, obra d'Alberto Prebisch, el mesmu arquiteutu que creó l'Obeliscu que s'atopa a dos cuadres d'ellí. La so pimpana fachada ye un senciellu rectángulu de gran volume con superficie vidrada y qu'escarez de motivos ornamentales.

Corrientes y Maipú: Edificio República, construyíu para Entel.

Xunto al Gran Rex, tópase'l Teatru Tabaris, que la so cartelera ta dedicada al llamáu teatru de revista. Primitivamente llamóse «Royal Pigall», y aportó a un club nocherniegu de categoría. Foi'l primer llugar públicu en tener aire acondicionáu.

El Teatro Ópera ye en parte'l responsable inicial de que Corrientes adquiriera la so importancia cultural. N'efeutu, l'orixe d'esti teatru remontar a 1872. Nesi añu l'empresariu Antonio Petalardo acolumbró qu'esta cai, entós estrecha y alloñada de la ciudá, animar cola instalación de teatros. Asina nació la Ópera, que tenía unes instalaciones estelantes y llegó a tener una usina llétrica propia. En 1935 decidió baltase el primitivu edificiu y l'arquiteutu belga Alberto Bourdon concibió l'actual, de fachada sobria y orixinal, con capacidá pa 2500 persones, escenariu aptu pa diversos espectáculos y una pantalla de cine de grandes dimensiones. Ellí actuaron Ava Gardner, Édith Piaf, el Folies Bergère, el Lido de París, etc. Hasta la so última remodelación nel so interior el techu asemeyaba un cielu estrelláu y los llaterales una arquiteutura caleyera, dando asina la sensación de llibertá nocherniega que tien l'avenida. Nel Petit Opera del so sosuelu dábense preestrenos cinematográficos y realizábense xuntes culturales. En 2010, por un alcuerdu comercial col Citibank, adoptó'l nome comercial de Teatru Opera Citi, pero en 2014 el auspiciante dexó de ser el Citi y pasó a ser el grupu Allianz, y asina la so nueva denominación pasó a ser Teatro Ópera Allianz.^[14]

Teatru Gran Rex, abiertu en 1937.

En 1906, unu de los patriarques del teatru arxentín, Jerónimo Podestá, inauguró no que güei ye Corrientes 960 un teatru al que llamó Nacional. En 1910 mercar Pascual Carcavallo, quien lo tresformó na «catedral del xéneru chicu criollu». Foi'l responsable del accesu a l'allampada cai Corrientes de munchos autores nacionales. En 1933, añu en que Carlos Gardel cantó ellí per última vegada en Buenos Aires, quedó en manes d'Enrique Muscio, quien xuníu en 1952 a Carlos Petit, tresformó al Nacional nun templu de la revista porteña. En 1961 Alejandro Romay convertir nel nuevu dueñu y construyólu en 1973 cinco escenario suntuosos, hasta que, el 22 de xunetu de 1982, la sala foi consumida pol fueu mientres se representaba una revista cola popular diva Susana Giménez, qu'asonsañaba a la dictadura militar n'unu de los sos númberos. Namái se salvaron el frente y la marquesina qu'ocupaba los 25 metros del edificiu. Nunca se determinó si la quema fuera intencional. Romay reabrió'l teatru'l 1.° de marzu de 2000 ya instaló la tradición de poner n'escena siquier una gran comedia musical per añu. Nel 2006 se lo alfombró a nuevu y dióse-y a la sala un aspeutu de cabaré de los años 20.

Teatru El Nacional, dende 1906.

Teatru Opera, inauguráu en 1936.

La Confitería Ideal magar nun se topa sobre l'avenida mesma, atopar a menos de 50 metros, en Suipacha 384, y contribúi a la so actividá cultural, d'entretenimientu y gastronómica. Foi fundada en 1912 pol pontevedrés Manuel Rosendo Fernández y construyida por C.F. González. Caltién el so prestíu y romanticismu nos sos dos plantes con balaustraes, pilastres y llume d'estilu itálicu y caltién el frente y ornamientos d'orixe: arañes de Francia, sillones de Checoslovaquia, vitrales d'Italia, «boiserie» de carbayu d'Eslovenia, etc. La flor de lliriu apaez en numberosos motivos, ente ellos nos dos óvalos de bronce de la so entrada. Al segundu pisu, onde güei día se dicten clases de tangu nel so salón de baille, aportar por una luxosa escalera de mármol o pol so gran ascensor. Nel pasáu axuntar nella la coleutividá inglesa y lo más próspero de la burguesía porteña. Carlos Gardel, Tita Merello, Hugo del Carril y Raúl Lavié son dalgunos de los grandes cantores de tangu que lu frecuentaron. Ente los pernomaos visitantes destacamos a Vittorio Gassman y Maurice Chevalier.

Llegando a Cerrito, sobre'l llau sur, pueden llograse datos sobre paseos y entretenimientos de Buenos Aires nel puestu d'información turística de la ciudá.

Vista dende la corte del 1300 al Obeliscu.

Na interseición cola Avenida 9 de Julio írguese sobre la Plaza de la República el Obeliscu de Buenos Aires, de 67,5 metros d'altor, que fuera construyíu con motivu del cuartu centenariu de la primer fundación de la ciudá. Puntu de xunta de grandes concentraciones polítiques, deportives, artístiques y de protesta de la historia arxentina, debaxo del monumentu crucien les llinies B, C y D de soterraños.

Magar esti tramu carauterizar pol entretenimientu, la cultura y la gastronomía, entá hai gran cantidá d'edificios utilizaos puramente pa oficines comerciales. Unu d'ellos ye'l pimpanu República, concebíu orixinalmente pol arquiteutu Federico Peralta Ramos pa la empresa telefónica ENTel, y que güei ye propiedá de Telefónica. Atopar na esquina noroeste de Corrientes y Maipú, na cual tamién topar sobre acerar dos kioscos de revistes: unu d'ellos tien publicaciones de tolos países del mundu y l'otru de toles provincies arxentines.

De Av. 9 de Julio a Callao

El teatru sigue siendo unu de los rubros más importante de l'avenida nel tramu del 1100 al 1700. Nel 2007 contabilizar nestos siete cuadres 25 teatros.^[15]

El Teatru Broadway, nel 1155, ocupa una construcción d'estilu art decó, realizada pol arquiteutu Jorge Kálnay. Foi considerada nel so momentu una de les más importantes obres de Suramérica. Constaba d'una perfecta acústica ensin resonancia nin ecos.

El Teatro Lola Membrives, nel nᵘ 1280, empezó la so historia en 1914 cuando se construyó un edificiu destináu a sales d'espectáculos llamáu Smart Palace. En 1921 esti teatru modernizóse y trés años dempués tomar al so cargu Blanca Podestá (sobrina del dramaturgu arxentín José Podestá) y Alberto Ballerini. El Smart Palace treslladar a la sienda d'enfrente, y nel edificiu que quedó vacíu instalar en 1927 el Teatru Risible, que tuvo la so etapa d'oru cuando actuaba Lola Membrives, quien dende 1936 tomó al so cargu la direición. Cuando morrió, tomó'l so mandu una sociedá que tenía por principal accionista al so fíu Juan quien en 1978 vender cola condición de que recibiera'l nome de la so madre.

Paralelamente, el teatru Smart tuvo temporaes brilloses coles interpretaciones de Blanca Podestá, por eso, al morrer ésta en 1967, camudó'l so nome pol de l'actriz. Pol so escenariu pasaron grandes figures como Florencio Parravicini, Gloria Guzmán, Mecha Ortiz, Alberto Closas, Margarita Xirgu, Miguel de Molina y María Antinea. En 1933 conocer nél Carlos Gardel y Federico García Lorca. El Multiteatro, denominación que tomó dende 1995, tien la so sede de direición y programación nel nᵘ 1283. Son 4 modernes sales que tienen capacidá pa 131, 320, 369 y 417 espectadores, colos últimos adelantos teunolóxicos na materia.

El centru cultural más grande ya importante de l'avenida ye'l Teatro San Martín, asitiáu na sienda sur del 1500 ya inauguráu en 1944. En 1950, n'ocasión de cumplise un sieglu del fallecimientu del Llibertador d'América, dióse-y el nome del prócer arxentín. L'actual complexu de teatros, conocíu como Centro Cultural San Martín, ye una construcción en formigón armao, cristal y carpinteríes metáliques que s'empezó a xestar en 1954, baltando l'antiguu teatru y edificios llinderos. Magar simbólicamente inaugurar el 25 de mayu de 1960, al celebrase los 150 años de la Revolución de Mayu, la verdadera inauguración asocedió n'ochobre de 1961. Alluga trés sales teatrales forníes con moderna teunoloxía, la mayor con capacidá pa 1700 espectadores, un cine y una fotogalería. Los sos 30 000 m² cubiertos partir en cinco subsuelo, cuatro niveles y tres cuerpo, de doce piso. Tien talleres onde s'igua'l vestuariu, la escenografía y los decoraos. Nél realicen conferencies, espectáculos musicales y teatrales, esposiciones plástiques y otros eventos culturales.

Teatru Metropolitan, abiertu en 1936.

Xunto al San Martín topa'l teatru Picadilly, y en frente, tres una moderna fachada vidrada y murales d'artistes plásticos, el Centru Cultural de la Cooperación. Inaugurar en 2002 y nél preséntense obres de teatru, esposiciones, alderiques y conferencies. La so planta baxa cuenta con una llibrería y café.

Tamién nesta corte, el Teatru del Nuedu y Lliberar (declaráu d'interés cultural pola Llexislatura de la ciudá) son locales polifuncionales con sales de teatru entemecíes ente chigres y llibreríes. Y en el nᵘ 1553, Carlos Gardel tuvo una casa nel añu 1904 xunto a la so madre Berta.

Nel 1343 atópase'l Teatru Metropolitan, d'estilu Art Déco foi proyeutáu por Germán y J. B. Joselevich, Y. Ramírez y Rafael Abril ya inauguráu en 1936. Mientres décades foi una de les principales sales de cine de la nuesa ciudá. El so estrenu como sala teatral realizar col musical “El Show de Frankie Kein” coles estrelles cubanes Frankie Kein y Manuel Arte. El teatru orixinalmente cuntaba con una única sala, que'l so pullman foi depués reconvertíu na actual Sala 2 nel añu 1980. A principios d'abril de 2013, so la so nueva denominación de Metropolitan Citi, restauróse priorizando la preservación y el reciclaje de los valores del edificiu orixinal incorporando elementos contemporáneos que potencien dicha esencia, devolviéndo-y el so dinamismu y sentíu actual.

El Teatru Apolo ta asitiáu n'Avenida Corrientes 1382, nel mesmu predio onde fuera fundáu en 1886 el teatru que orixinalmente llevaba esi nome. En 1958 el Teatru Apolo taba zarráu y próximu a ser baltáu pa construyir un edificiu con galería comercial na planta baxa. La comunidá teatral movilizar con pidimientos, protestes y marches y nuna entrevista col entós presidente Arturo Frondizi llograron la promesa d'una solución, que se concretó en 1959 cola llei 14.800 qu'estableció que, en casu de baltadera de sales teatrales, el propietariu tien de construyir nel nuevu edificiu, un ambiente teatral de carauterístiques similares a la sala baltada. La baltadera concretóse y foi construyíu l'edificiu entamáu con galería y sala teatral incluyida. Na década de 1970 los sos problemes económicos obliguen a la cooperativa que la llevaba alantre a vendelo y convertíu nel Cine-Teatru Lorange, asina pasa por dellos dueños hasta qu'en 2008 recupera'l so nome orixinal y vuelve funcionar solamente como teatru.

Ente Montevideo y Rodríguez Peña, na sienda norte, tópase'l Teatru Astral, con fachada de estilu Lluis XVI oculta polos cartelos. Se contrapone col so interior decoráu con figures xeométriques «futuristes». Ye obra d'Alberto Bourdon, el mentáu belga que construyó la Ópera.

Xunto al Astral tópase un clásicu de la música y el teatru arxentín: el Presidente Alvear, inauguráu en 1942, con capacidá pa 1000 espectadores y dotáu de moderna infraestructura, cuenta con talleres d'escenografía, lluminotecnia, soníu y xastrería.

Nel nᵘ 1660 tópase'l complexu cultural y comercial Pasio La Plaza, con cinco sales de teatru (la mayor pa 530 espectadores), más de venti comercios y 12 restoranes, amás de estacionamiento propiu. Alzóse sobre un antiguu mercáu modelu inauguráu en 1989. Caltién les columnes y los pórticos del antiguu mercáu incorporándolos a un diseñu contemporaneu. Nel so interior unos caminitos tropezosos rematen nel centru nuna torre. Orixinalmente, el Paséu La Plaza cuntaba con un anfiteatru al campu, onde amás de brindase espectáculos musicales de reconocíos cantautores ya intérpretes, funcionó nos años '80 como escenariu de llibre espresión onde cada cual podía amosar el so arte ensin riquir de nengún tipu de permisu. Yera recurrente atopase ellí a artistes, sobremanera dada la proximidá col Centru Cultural San Martín y el Conservatoriu de Música Manuel de Falla. Esti anfiteatru, compuestu de pronunciaes graes de cementu qu'obliguen a mirar escontra un escenariu semicircular emplazado nuna depresión del terrén, foi zarráu y techado nos años '90, convirtiéndose lamentablemente nuna confiteria-restaurant, que la so particularidá mora xustamente en que les meses allugar en distintos niveles d'eses graes.

Antes de llegar a l'Avenida Callao atopar na so interseición con Rodríguez Peña los teatros El Vitral y Buenos Aires. El Teatru El Vitral en Rodríguez Peña 343 empieza cola so fundadora, Franca Guthmann qu'escoyó la casona de fines del 1800 pa la so instalación. Los trabayos de refaimientu llevaron dos años y tuvieron al cargu de Saulo Benavente. Nel añu 1981 inaugurar con una sala de 128 llocalidaes, nel añu 1984 ábrese una segunda sala de 80 llocalidaes y en 1988 la tercer sala de 30 llocalidaes. El Teatru Buenos Aires, nel 411 de Rodríguez Peña, foi fundáu en 1979 y por él pasaron cantantes como Nito Mestre, León Gieco, Víctor Heredia o Facundo Cabral y actrices como Henny Trailes, Susana Campos y Irma Roy. Mientres dellos años foi conocíu como Moulin Bleu hasta qu'en 2015 volvió a la so denominación orixinal.

Tocantes a sales de cine de l'avenida la más importante ye, ensin duldes, la Sala Leopoldo Llugones, allugada nel décimu pisu del Teatru San Martín en Corrientes al 1530. Sala destinada cuasi puramente a la proyeición de películes n'el so mayoría ensin estrenar comercialmente, foi inaugurada en 1967 cola proyeición de "La pasión de Xuana d'Arcu" de Carl T. Dreyer y ye un llugar clave na historia de la cinefilia llocal qu'empezó gracies a un alcuerdu ente'l Teatru San Martín y la Fundación Cinemateca Arxentina, alcuerdu que güei sigue en vixencia. La idea yera y ye espublizar la enorme diversidá de la historia del cine, al traviés de ciclos, retrospectives y revisiones de clásicos. En 2006 inaugurar nel hall d'esta sala un mural realizáu en mosaicu por Rogelio Polesello llamáu "Nunca recuerdo escaecete" de 2 por 7 metros qu'axunta nuna mesma superficie distintos diseños de Polesello que resume, de la mesma, la so trayeutoria plástica. Nos últimos años volvióse frecuente tamién l'estrenu de filmes de mala distribución. Cuenta con capacidá pa 233 espectadores y nel añu 2015 concluyéronse trabayos de restauración de la sala.

No qu'a cine se refier, tamién se destacar, el BAMA -Buenos Aires Mon Amour- (güei sala de cine arte que recibió denominaciones como Teatru Arte, Cine Hall o Arteplex Centru) con entrada per galería allegante al Teatru Broadway al 1100, el Lorca (rebautizado con esi nome pol excrítico cinematográficu aportáu en militante ecolóxicu Javier Rodríguez Pardo y que'l so edificiu actual foi inauguráu col nome de Cine Lion en 1968) al 1400 y el Cine-Teatru Premier al 1500, construyíu en 1944 con tres piso visibles al traviés d'un gran ventanal con vidrios enmarcaos en banielles de bronce nel so frente y dos estatues del escultor Ferrari que s'irguen a entrambos llaos, anguaño ocultes pola so marquesina y hasta -en dellos casos- por avisos de índole políticu. El Premier foi acondicionáu en 1980 por que fuera l'escenariu de la final mundial d'axedrez ente'l exiliáu rusu Víctor Korchnoi y el so compatriota Lev Abramovich Polugaievsky.

Cine Lorca, inauguráu en 1968.

A lo último, llegando a avenida Callao, taba'l cine Los Ánxeles que proyeutaba namái películes infantiles y foi la primer sala nel mundu dedicada especialmente a les producciones de Walt Disney. Foi declaráu, en 2000, sitiu d'interés cultural pola Llexislatura de la Ciudá de Buenos Aires, en 2008 foi reinaurgurado tres una remodelación,^[16] mientres poco tiempu funcionó como Multiespacio Los Ánxeles, pero depués de conflictos ente los sos propietarios, cerró en 2010. Darréu volvió afuncionar representándose comedies teatrales na so sala pa 240 espectadores. Dende setiembre de 2012 ta abiertu un llocal de Burger King qu'ocupa l'enantes maraviyosu y orixinal hall del excine y la so sala de planta baxa.

Magar el so gran valor históricu y arquiteutónicu, la mayoría de la fachaes d'estos teatros, con esceición del Maipo, atópense ocultes por estructures que sostienen marquesines.

Llibreríes

De Cerrito a Callao pueden contabilizase más d'una ventena de llibreríes que son tou un clásicu de la ciudá y la zona. Hai cadenes de llibreríes y les d'usaos y/o de dueños particulares, onde'l llibreru conoz los llibros que tien a la venta ensin necesidá de escaneos nel ordenador.

En Corrientes al 1117 apaez la primera de les llibreríes dedicaes al usáu y nel 1131 hai venta de películes clásiques. Al 1145 entrando a la galería ensin nome y nel llocal 13 ta dende 1988 la más conocida de les llibreríes dedicaes al cine, Llibro Film. Nel llocal 17 de la mesma galería van atopar un llugar con música alternativa, novedaes y clásicos, la disquería Oyéi Mortales.

Nel 1230, cuasi xusto enfrente d'una disquería tanguera allugada al 1217, atópase Obel Llibros, seique la llibrería de nuevu y usáu más angosta d'una avenida que supo selo tamién. Nel 1243 apaez la primer sucursal d'esta zona de Cúspide Libro, cadena de librería propiedad del Grupu Clarín. El 1247 ta ocupáu dende 1996 pola Llibrería Lucas, dedicada a la compra, venta y truecu de llibros y revistes. Enfrente nel 1274 y nel Teatro Lola Membrives atópase otru puntu pa consiguir música, La Disquería.

La segunda sucursal de Cumal allugar nel 1316 de Corrientes. La clásica Llibrería Hernández tien una de les sos sucursales nel 1311 y nel 1375 atópase Dickens con llibros pa tou públicu y títulos buscaos. Na corte siguiente, xusto al llau d'El Gatu Negru, atopamos otru llugar de llibros usaos nel númberu 1471.

Librería Hernández · Corrientes 1436

Al mesmu altor nel 1436 atópase la más grande de les sucursales de la Llibrería Hernández abierta nel añu 1973. Damián Carlos Hernández (1923-1987), el so fundador, tuvo que cerrar la llibrería y se exilió en 1977 al ser escorríu pola dictadura militar y la so censura, pero llogrando salvar coleiciones enteres como CP del desapaecíu editor Carlos Pérez o la de La Rosa Blindada dirixida por José Luis Mangieri, qu'Hernández supo despintar nel so suétanu. Nos '60 Hernández instaló la so primer llibrería en Corrientes 1580 y ente los sos visitantes taben David Viñes, Arturo Jauretche y Rodolfo Puiggrós, que bautizaríen a Hernández como "Llibreru Mayor".

En Corrientes 1537 sabía atopase'l chigre lliterariu Café Domínguez, primero abiertu los venticuatro hores y llugar de xunta de poetes a principios del sieglu pasáu. Celedonio Flores supo rescatar el llugar nel so conocíu poema "Murnies" y un tangu d'Ángel D' Agostino lleva'l nome d'esti llugar que güei ta ocupáu por un hotel con teatru incluyíu.

Al altor del 1513 atopar dende 1960 la Llibrería Lorraine que caltién una estética tradicional de llibrería de barriu con variedá de títulos escosos. Nel hall del Teatru Municipal General San Martín (Corrientes 1530) atopar nun stand la Llibrería Teatral Salort, especializada en testos de y sobre dramaturgos. Agora nel 1583, depués de camudase del so tradicional allugamientu nel vecín Teatru Lliberar (Corrientes 1555), atópase una sucursal de Antígona Llibros, que cunta con testos de cine y teatru y tien otru llocal na mesma cuadra nel Centru Cultural de Cooperación Floreal Gorini. Enfrente al 1583 otru salón anuncia venta de llibros usaos.

Llibrería Losada · Corrientes 1551

Losada Llibros, ye la xigantesca llibrería de l'arxentina Editorial Losada que s'alluga nel 1551 de Corrientes y que nel so sosuelu alluga una pequeña sala teatral. Losada, fundada en 1938 pol español Gonzalo José Bernardo Juan Losada Benítez, convertir en "la editorial de los exiliaos" por ser el llugar de xunta de los republicanos y españoles que tuvieren que fuxir del franquismu per aquellos años.

Al altor del 1600 atópase anguaño (xunu de 2016) la mayor cantidá de llibreríes de la zona. La primera al 1622 ye Llibrería La Cátedra (Corrientes 1622), la siguiente ye la flamante Adán Buenosayres (Corrientes 1671), anguaño en procesu de zarru.^[17] y al rematar la corte atopa una nueva incorporación, Llibrería Jekyll (Corrientes 1696) los trés especializaes en llibros y revistes.

Nesa mesmu altor vemos otros dos clásicos ente les llibreríes de l'avenida. Edipo Llibros que funciona nel númberu 1686 dende l'añu 1978 con novedaes y dalguna primer edición y Gandhi, en nuevu y diminutu llocal al 1694. Gandhi abrió les sos puertes en 1984 y foi Elvio Vitali que tornaba del exiliu en Méxicu quien la creó, primero cerca de la cai Montevideo, depués nel númberu 1551 de Corrientes y darréu nel llocal del 1743, güei ocupáu por un restorán.

Al 1600 pueden atopase tamién dos teatros en sosuelos el Belisario y el Porteño, según la disquería Magimúsica y un llocal de venta de películes y series, Tol Cine del Mundu nel 1699. Xusto enfrente al 402 de Rodríguez Peña, vemos otru llocal dedicáu a les películes, Namái Cine. Dambos locales con rareces pa cinéfilos.

Llegando a Callao, nel 1723, atópase la Universidá del Muséu Social Arxentín, fundada pol Muséu Social Arxentín, institución esta que de la mesma fuera fundada en 1911 nel llocal de la Sociedá Científica Arxentina. El so oxetivu ye'l de recoyer y tresmitir en forma gratuita información sobre Economía Social y aconseyar a les persones ya instituciones que tengan por oxetu'l meyoramientu de la situación moral y material de los trabayadores.

Yá al rematar esta zona nel 1718 atopamos El Persiguidor, disquería con CD y vinilos de distintos partes del mundu, películes, remeres y pósteres de la cultura pop qu'en dalgún momentu supo tamién vender llibros. La cadena d'electrodomésticos, música y cine y series Musimundo tien un llocal nel 1753, onde d'antiguo s'allugaba'l Cine-Teatru Alfil. Nel 1773 atópase la llibrería d'usaos Alcuentru Sureste. Zivals Discos & Llibros atópase xusto na esquina cola Avenida Callao (más esautamente al 395 d'ésta), con novedaes en música, llibros y películes.

Dende l'añu 2007 realizar nesta zona La Nueche de les Llibreríes eventu que coordina delles actividaes qu'inclúin entevistes a autores, narraciones en vivu, clases curties, xuegos, actividaes performáticas y cantantes en vivu, a la qu'añu tres d'añu se fueron sumando más barrios de la ciudá xenerando corredores de llibreríes, chigres y centros culturales que tienen como oxetivu unificador la promoción de la llectura.

La gastronomía

La Giralda

Café La Paz, na esquina con Montevideo

El Gatu Negru, Corrientes 1669

Arcor Center

Bombonella

D'Esmeralda a Callao hai numberosos cafés, restoranes (cuasi toos pizzerías) y confiteríes tradicionales. Ente los primeres destáquense, El Foru na esquina cola cai ''Uruguái'' y el tradicional chigre La Nueva Martona, onde'l platu tradicional son los panqueques con duce de lleche nel amenorgáu llocal del 1489. Na esquina d'enfrente llevantábase'l café Ramos, güei día una nueva sucursal de la Pizzería Banchero, que foi un chigre artísticu onde s'axuntaben actores, periodistes y cineastes.

Nel 1453 de l'avenida atópase La Giralda, reconocíu por preparar bon chocolate con churros que puede tomase nes sos meses de madera y mármol y por ser llugar d'alcuentru de la intelectualidá porteña con un estilu que sobrevivió a les corrientes modernizadoras. L'arquiteutu del edificiu onde s'atopa La Giralda ye Juan José Caveri, autor tamién del edificiu del Cine Iguazú, que xunto col Atles ye unu de los dos cines que sobreviven intactos na vecina cai Lavalle, dambos convertíos en templos relixosos.

Na esquina con Paraná la confitería Politeama tien el nome y un estilu que recuerden al desapaecíu Teatru Politeama Arxentín, que funcionaba nel nᵘ 1490.

El café La Paz en Corrientes y Montevideo, foi apartaz de munchos bohemios y socialistes, especialmente mientres la década de 1960. Nél axuntaron escritores y músicos como David Viñes, Ricardo Piglia, Enrique "Monu" Villegas y el sumíu pola dictadura Rodolfo Walsh. Güei ye un sitiu frecuentáu por artistes y públicu de los teatros cercanos.

El café L'Estañu, na esquina con Talcahuano, ye un café tanguero, nel que trabayó Aristóteles Onassis cuando llegó como abellugáu a l'Arxentina. Una anéudota cunta que'l magnate, trabayando como mozu, sirvió-y un café a Carlos Gardel, allá por 1924.^[19] En Corrientes y Callao el restaurant-chigre Operar, ye un clásicu llugar de xunta de families, xente de negocios y pareyes.

Tocantes a los restoranes, hai de too tipu y bolsu, como por casu les pizzerías asitiaes na corte del 1300, Güerrín, enfrente Los Inmortales pola que pasaron munchos intelectuales, artistes y bohemios retrataos nella; y Banchero Centro dende 1932, n'esquina con Talcahuano. Al so iniciador Agustín Vanchero, atribúyese-y ser el creador de la fugazza con quesu. Nel 838 Les Cuartetes ye una pizzería llexendaria qu'en 1932 topábase xunto al Teatru Tabarís. Na década del 40 impulsó innovaciones na pizza, al amesta-yos ingredientes como mueyu blancu, xamón con morronos, etc.

Xeladería El Vesuvio

El Palaciu del Papa Tostada, en Corrientes 1612, ye un reconocíu restorán con comida internacional, variedá de vinos finos y salón de fiestes.

Otru clásicu restorán ye'l Pippo, que magar nun ta sobre Corrientes, topar en Paraná 356 a menos de 100 m de l'avenida. Ye ideal pa comer rápido, bien y baratu yá seya les sos pastes caseres, acompañaes con variedá de mueyos, ente elles la más famosa de tucu y pesto; o les sos carnes d'esportación asaes a la parrilla.

Na corte del 1400 atópase la bombonería Bombonella, fundada en 1941, que produz tou tipu de chocolates en forma artesanal; y la luxosa Lion d'Or, coles sos caxes artesanales que guarden chocolates ellaboraos con materies primes calidable. En Corrientes 1669 tópase El Gatu Negru, una tradicional tienda de especies, con bon ambiente porteño ya ideal pa tomar un café con daqué duce. El so fundador foi l'español Victoriano López Robredo, que viviera cuarenta años en Ceilán, Singapur y les Filipines. El negociu taba en 1926 onde güei s'asitia'l Teatru Presidente Alvear.

Mención estreme ye'l llocal de Arcor Center, con una superficie de más de 400 m², en Corrientes 1325: un paraísu pa los neños poles llambionaes de tolos colores, gustos y formes. Esíbense y comercialicen los productos de la compañía y ufiértense orixinales presentaciones pa regalar, amás de cuntar con un llugar pa tomar daqué o saborguiar un xeláu de la marca.

La primera xeladería de la ciudá esiste entá nel nᵘ 1181 de Corrientes y llámase El Vesuvio. Fundada en 1902 pol matrimoniu italianu Cocitore, incorporó depués el serviciu de cafetería. Dende 2007 cuenta al so llau con un resto-chigre. Yeren asiduos concurrentes Carlos Gardel, Juan Manuel Fangio, Tita Merello, Julio de Caro, Luis Sandrini y Jorge Luis Borges, ente otros pernomaos arxentinos. El so interior ta decoráu con fotografíes antigües de los más importantes esponentes de la cultura arxentina, y con vitrales que recuerden paisaxes italianos. Horacio Ferrer y Astor Piazzolla recuerden a El Vesuvio na lletra del tangu La Postrera Grela, describiendo la nueche porteña apinada de señardá y amor.

Callao a Pueyrredón: Congresu y el Once

Piatonal Enrique Santos Discépolo

Esta seición carauterizar polos negocios y galeríes de too tipu de mercaderías y polos cartelos multicolores de publicidá. Cuando los comercios cierren, namái-y dan vida dellos centros culturales que tamién s'atopen nesti barriu. Los edificios son heteroxéneos, tantu nel so formatu como nel so estilu y altor.

Na primer corte, del llau sur, tópase l'edificiu Corman, inauguráu en 1978 como'l hotel Bauen, que tien la so entrada principal por Callao.

La piatonal Santos Discépolo sospriende a l'avenida pel llau norte, nel encruz con Riobamba: tratar d'un pasaxe en zigzag, buelga del percorríu del que fuera'l primer ferrocarril arxentín, yá mentáu na seición d'historia. Este partía de l'actual plaza Lavalle, y pela cai homónima llegaba hasta Callao, onde camudaba d'aldu escontra'l suroeste gracies a esta doble curva y siguía por Corrientes hasta Pueyrredón. Nel pasaxe unos murales del artista plásticu Marino Santa María y una placa de bronce recuerden el pasu del tren.

El Teatru del Picadoriu, allugáu nel pasaxe Santos Discépolo 1857 y agora conocíu como Picadoriu a seques, ye un teatru de la ciudá de Buenos Aires que surdió a empiezos de la década de 1980 nun edificiu del arquiteutu Benjamín Pedrotti que supo ser un llugar de venta de autopartes. Foi conocíu por ser la sede de Teatru Abiertu, un ciclu que confrontaba a la dictadura militar que gobernaba naquella dómina y que por esi motivu foi amburáu con un atentáu en 1981. Depués de la reconstrucción, que caltién la so antigua fachada, el teatru de menos de 300 llocalidaes volvió abrir les sos puertes definitivamente'l 29 de mayu de 2012.

Na siguiente corte, del llau norte, tópase La Casona del Teatru, y una corte más al oeste hai dos centros culturales que se destacar:

• Centro Ricardo Rojas de la Universidá de Buenos Aires, creáu en 1984 y dedicáu a la estensión universitaria y al cultivu del arte esperimental.
• Cosmos UBA, vecín del anterior, nel n° 2046, topar no que fuera'l cine-teatro Cataluña, obra d'Alberto Bourdon (el mesmu de la Ópera). Na década del 60 convertir nel Kosmos 70 y especializábase en dar películes soviétiques. Cerró'l 24 de marzu de 2009, por problemes económicos pa reabrise en payares de 2010 como'l Cosmos UBA, al mercalo la Universidá de Buenos Aires, buscando faer d'él un espaciu pal espardimientu del cine independiente.El Cosmos volvió enllenase de cine, Clarín, 11/11/1010

Galeríes comerciales ente Pasu y Larrea

A midida que camínase escontra la interseición con Pueyrredón, los negocios amóntense. Dichu puntu ye'l centru comercial del llamáu barriu del Once, nel qu'abonden los comerciantes de la comunidá xudía, dedicáu a la venta de ropa per mayor y menor, según los comercios de xente de variaes nacionalidaes, especialmente coreanos.

Una de les cortes de mayor actividá comercial ye la que s'atopa ente Pasu y Larrea. En dichu tramu, del llau sur, tópense tres galeríes bien grandes con locales comerciales:

• La Imperial, de 1.000 m² de superficie y 60 m de fondura, consta de trés niveles. Ye carauterística polos sos pisos coneutaos por pontes esteriores.
• Del Sieglu, nel nᵘ 2550, con cais internes y frente ampliu.
• Del Sol.
  

  Casa Grimoldi · Arq. Virginio Colombo

Ente los dos primeres tópase l'edificiu Casa Grimoldi diseñáu por Virginio Colombo como edificiu de renta pal empresariu zapateru Alberto Enrique Grimoldi ya inauguráu en 1918. L'estilu del palaciu, eclécticu-modernista, combina elementos del modernismu (corriente Liberty milanés) con ornamientos de distintos estilos históricos d'Italia, como'l pompeyanu o l'etruscu. Otros motivos decorativos son carauterísticos del propiu Colombo, como les cabeces de lleones, les águiles o los cranios vacunos, amás de cuatro cariátides de dos metros nel últimu pisu y, na metá de la fachada, un formosu baxorrelieve, con ánxeles y ninfes.

Pueyrredón a Sánchez de Bustamante (Abasto)

Al cruciar l'avenida Pueyrredón enfusamos na llamada "patria chica" de Carlos Gardel, el Morocho del Abasto (o Malvís Criollu). N'efeutu, el gran cantor vivió nesti barriu la so mocedá, pos habitó a pocos metros de l'avenida, xunto cola so madre, na cai Jean Jaures, actual paséu del fileteado, nuna vivienda que güei ye'l Muséu Casa Carlos Gardel.

Esquina NON con Pueyrredón.

La esquina noroeste de Corrientes y Pueyrredón, onde se llevantaben d'antiguo los talleres del Ferrocarril Oeste, ye apoderada dende 1908 por un maxestosu edificiu d'estilu academicista, de planta baxa y nueve piso, construyíu pa la Caxa Internacional Mutual de Pensiones por Jacques Dunant (autor de la Catedral de San Isidro) y Gastón Mallet que tamién construyeron xuntos la sede del Centru Naval de Florida y Córdoba).^[20] Ocupa cuasi un cuartu de mazana y consta de dellos cuerpos. La planta baxa ta ocupada por diversu locales comerciales. La énfasis ta asitiáu na esquina, onde remata con una cúpula acompañada por un tratamientu decorativu de calter. Equivocadamente díxose qu'esti edificiu inspiró a Baldomero Fernández Moreno pa escribir el so famosu poema "Setenta balcones y nenguna flor". En verdá, tal como foi comentáu pol escritor y periodista Roy Bartolomew, basar n'unu asitiáu nel Paséu de Julio (güei Leandro N. Alem), al altor del desapaecíu parque d'entretenimientos llamáu Xardín Xaponés.^[21][22][23]

Teatru IFT

Doblando na esquina de Boulogne Sur Mer atopamos nel 549 el yá históricu Teatru IFT (Idisher Folks Theater). Fundáu nel añu 1932 por un grupu formáu ente otros por Joel Lincovsky -padre de la gran actriz Cipe Lincovsky-, Jacobo Gleyzer y Sara Aijen -padres del realizador cinematográficu y periodista Raymundo Gleyzer-, funcionó primero nun llocal arrendáu frente a la Sinagoga de la cai Paso al 400 construyéndose l'actual see nel añu 1952 col esfuerciu de los inmigrantes de la comunidá xudía llocal.

Na esquina sureste cola cai Anchorena llevántase'l Abasto Hotel, primer hotel de cinco estrelles temáticu de tangu n'América. Construyíu mientres los últimos años del pasáu sieglu, consta de 126 habitaciones y el so decoráu ta íntimamente rellacionáu con dichu estilu y danza musical. Nos sos suites "El día que me quieras" y "El mio Buenos Aires queríu" los güéspedes pueden esfrutar de clases de tangu según tamién d'exhibiciones tangueres nel so restorán. Cuenta amás con un tangu boutique onde pueden atopase diseños temáticos en indumentaria profesional, llibros, artesaníes y talabartería polo xeneral.

A apenes unos metros de Corrientes sobre Anchorena atópase'l famosu llocal de cena y show tangueru Chanta Cuatro (agora denomináu Esquina Carlos Gardel) testigu d'una historia única onde Gardel solía axuntase colos sos amigos y compinches a cenar, tresnochar o cantar. Chanta Cuatro abrió les sos puertes per primer vegada nel añu 1893, por esi entós so la forma de restorán y hotel familiar de dos plantes. Incluyía na so llinderu canches de bochas pal usu de los visitantes. La so apertura foi práuticamente simultánea al vieyu Mercáu del Abasto de la ciudá, conviviendo dambos en glories y decadencies.

Na mazana delimitada por Corrientes, Agüero, Lavalle, y Anchorena, sobre una superficie de 21.135,3 m²,^[11] tópase'l pimpanu centru comercial Abasto de Buenos Aires, unu de los más grandes en tamañu de Buenos Aires.^[24] L'edificiu nel que s'atopa, de cinco piso y tres subsuelo, foi inauguráu en 1934 y foi sede del antiguu Mercáu mayorista del Abasto, que funcionó ellí hasta 1984. En 1998 reciclar y convirtió nel actual centru comercial. Nél atópense, amás de los negocios, sales de cine, patios de comida, un gran salón d'entretenimientos, y el Muséu de los Neños Abasto. L'autor de la emblemática construcción sobre l'avenida, que da nome dende 1893 a esta zona, foi l'arquiteutu Viktor Sulčič que trabayaba col estudiu de Raúl Bes y José Luis Delpini.

Na esquina d'Agüero y Humahuaca a cincuenta metros de l'avenida, atopábase'l famosu Chigre (o Fonda) O'Rondeman, llugar onde Gardel empezó a cantar profesionalmente, en 1910. Fueron famoses les payadas que se daben en conxustes nel llugar hasta pasada la medianueche. Ellí tamién s'escucharon "Don Juan", "La morocha" y otros tangos, entá primero que s'estrenaren pal gran públicu. Güei atópase ellí un edificiu de departamentos con un restorán especializáu en comida peruana na planta baxa.

Abasto · Arq Viktor Sulčič (frente del añu 1934 sobre Corrientes)

A menos d'una corte y escontra el norte de la ciudá en callar Gallu 492 vivió otru mitu de la música arxentina, Luca Prodan. Mientres la so estadía equí compunxo la emblemática tema "Mañana nel Abasto" del discu After Chabón pa la so banda Sumo. Na esquina d'enfrente al edificiu atopa'l chigre El Destín, al cual Prodan allegaba diariamente.

Al altor de la cai Sánchez de Bustamante -y anque inda atopamos na zona del Abasto- remata'l Barriu de Balvanera y empieza el Barriu de Almagro.

Sánchez de Bustamante a Medrano (Abasto)

La zona norte de Almagro ta carauterizada pola proliferación de teatros independientes, chigres, restoranes, locales comerciales y nuevos edificios en construcción.

La cocina peruana tien muncha importancia nesta zona y unu de los sos principales esponentes ye Los Trujillanitos, restorán allugáu en Corrientes al 3564 y atendíu por xente llegada dende la ciudá de Trujillo (Perú). Enfrente en Corrientes 3587 atopábase La Casa del Quesu hasta entamos de 2017, en que tres el so zarru intempestivu'l trabayadores intentaron siguir con una cooperativa, ensin llogralo. Al so llau en Corrientes 3599 esquina Billinghurst atópase un llocal de la cadena de pizzerías Kentucky que nel so momentu foi'l Chigre Les Víbores, otru de los apartaces del que yera asiduo el Malvís Criollu.

Edificio Corrientes 3695 Arq. Alejandro Virasoro

Xusto na esquina d'enfrente tópase L'Aurora Tangu, llugar de cocina porteña y show. Data del añu 1901 y foi proyeutáu pol arquiteutu Benjamín Pedrotti (autor de la fachada del Teatru Picadoriu del Pasaxe Enrique Santos Discépolo) y ellí funcionaba la tienda de teles L'Aurora que yera la encargada d'iguar los traxes que lluciríen los personaxes de la dómina nes nueches de tangu porteño.

Al mesmu altor pero na interseición ente Billinghurst y Valentín Gómez apenes a una corte de la cai que nunca duerme atópase'l célebre Chigre Don Carlos. Especializada en comida española ya inaugurada el 19 d'avientu de 1955, esti llugar clásicu de Almagro convocó y sigue convocando a personalidaes del mundu del espectáculu nacional. Ellí realízase la entrega del premiu Ñoqui d'Oru.

Corrientes 3799 Café Martínez Arq. Alfredo y Alberto J. Olivari

En Corrientes al 3702, esquina Mario Bravo atopamos la sucursal de serviciu postal del Corréu Arxentín. Nes esquines restantes atópense una sede del Bancu Itaú, una de les sucursales de la Pizzería Continental y el Café Rosas, allugáu en Corrientes 3695 nun edificiu del reconocíu arquiteutu Alejandro Virasoro, autor tamién de la Casa del Teatru y de l'antigua Embaxada d'Israel, baltada nel atentáu suicida de 1992 y allugada en Regueru 910.

El centru de l'actividá comercial d'esta zona centrar ente l'Avenida Medrano y la cai Mario Bravo, ye dicir los trés cuadres que resten hasta la citada avenida. Ellí van atopase locales d'electrodomésticos, locales especializaos en ropa pa caballeros, dames o neños, según tamién panaderíes, xeladeríes y restoranes clásicos y vexetarianos. En Corrientes 3799 esquina Bulnes podemos apreciar un edificiu diseñáu polos prolíficos arquiteutos italianos Alfredo y Alberto J. Olivari (autores del Hospital Fiorito d'Avellaneda) qu'anguaño alluga una sucursal de la yá tradicional cadena de cafés arxentina Café Martínez.

Escontra'l norte de Corrientes y en toa esta zona del Abasto hasta llegar a Avenida Córdoba atópase la mayor concentración de sales de teatru independiente de la ciudá. Espaciu Caleyón, El camarín de les muses, Teatru del Abasto, Llaten Sancho, El portón de Sánchez, Beckett, El tingláu, El Cubu, Teatru Ciegu y el míticu y acabante camudar al barriu Teatru del Pueblu son namái dalgunes de les sales que s'alluguen dende equí xubiendo nuevamente escontra Balvanera y el so emblemáticu Teatru IFT.

Xusto na esquina de Corrientes y Medrano (Corrientes 3989) atopamos un elegante edificiu de departamentos y comerciu con cúpula, proyeutáu pol arquiteutu alemán aniciáu n'Arxentina Carlos Nordmann, autor del Torrexón del Monxu en Mar del Plata, la sucursal del Bancu Nación del barriu de Flores, dellos edificios d'Avenida de Mayu y del lamentablemente baltáu edificiu orixinal del Teatru Coliséu de Buenos Aires.

Medrano a Ángel Gallardo

Cruciando Medrano yá al 4200, del llau sur, atopábase'l Mercáu de les Flores, que comercializaba 400.000 canastros de flores per añu.^[25] El terrén qu'ocupaba, de 5.000 m², foi mercáu por 8 millones de dólares pola Ilesia Universal del Reinu de Dios, en 2003. Esto supunxo'l treslláu del Mercáu y la posterior reutilización del so edificiu, que llevaba funcionando nel barriu dende 1952.^[26] Nel terrén alzóse un templu evanxélicu: la Ilesia Universal del Reinu de Dios, nel marcu d'una gran meyora de dicha relixón na Arxentina.^[27] L'edificiu tien amplios frentes sobre l'avenida y sobre la so cai llateral Francisco Acuña de Figueroa, disponiendo de delles entraes.

Al 4400, del llau norte, ente les cais Pringles y Yatay, atópase'l templu católicu de Jesús Sacramentado. La so construcción foi afalada pola Madre María Benita y l'obra foi realizada polos arquiteutos Merry, Raynes y Sackmann. Foi inauguráu en mayu de 1904, l'estilu esterior ye neogóticu formal, ente que'l so interior respuende a la renacencia italiana. Consta d'una nave de 34 m de llongura por 14 m d'anchu; dos grandes capiyes llaterales formando cruceru col presbiteriu de 14 m por 10 m y otros cuatro de menor tamañu. El so órganu, de caxa de carbayu macizu con dos pedaleras y venti rexistros, provién de la fábrica alemana de Walter, en Lundinburg.