Antecedentes

Dempués de les guerres de los años 940 y 954 nel norte del Sacru Imperiu, los duques saxones (al empar, reis de la Francia Orientalis) sometieron primeramente a los eslavos polabios, llevando la frontera del Elba al ríu Óder. Mientres, los maxares llegaren tan lloñe dientro del reinu que fueron una amenaza hasta que, sitiando Augsburgu, fueron derrotaos y refugaos el 10 d'agostu de 955 na batalla de Lechfeld por Otón I d'Alemaña. El 16 d'ochobre d'esi mesmu añu, les fuercies saxones del duque y rei Otón I d'Alemaña y los sos aliaos (ente ellos, la tribu d'eslavos inda paganos de los rani) ganaron a los eslavos obodritas y a los sos aliaos paganos wendos na batalla de Recknitz, que se llevantaren intentando aprovechar les dificultaes d'Otón colos maxares y los nobles llevantinos.

El Sacru Imperiu nel añu 1000.

Darréu, nel mesmu añu 955 Otón el Grande poner a trabayar pa establecer un arzobispáu en Magdeburgu con cuenta d'estabilizar los territorios nororientales por aciu la so evanxelización y cristianización. Empezó inclusive antes, con solu 25 años fundó'l 21 de setiembre de 937 el monesteriu de San Mauricio de Magdeburgu y dotar espléndidamente coles mires de convertilo en panteón real: en 946 soterró ellí a la so primer muyer, la so amada Edith de Wessex. Quixo treslladar la sede del obispáu de Halberstadt a Magdeburgu y convertilo en archidiócesis, pero a esto opúnxose enérxicamente l'arzobispu de Mainz, Guillermo, fíu del propiu Otón el Grande y arzobispu metropolitanu de ¨Halberstadt que nun quería perder la so influyencia, y el mesmu obispu de Halberstadt, Bernardo de Hadmersleben, que se negó obstinadamente a l'aprobación canónica del nuevu arzobispáu que significaría un amenorgamientu del pesu de la so ilesia na Francia Orientalis.

Fundación

Cuando, en 962, el Papa Xuan XII sancionó la creación del arzobispáu, Otón paecía abandonar el so plan de tresferilo de Halberstadt a Magdeburgu. Cuando los anteriores obispaos quedaron vacantes, Otón llogró del Papa Xuan XIII que nel Sínodu de Rávena celebráu'l 20 d'abril de 967 definiérense les llendes de la nueva provincia eclesiástica: Tresfirió de la provincia eclesiástica del arzobispáu de Mainz el obispáu de Brandeburgu y el obispáu de Havelberg, dambos al nordeste de Magdeburgu, ente que el obispáu de Halberstadt, que quedaba en Mainz, perdía cuasi la metá del so distritu oriental, más allá del ríu Bode en favor del territoriu propiu del nuevu arzobispáu.

El territoriu orixinal de la diócesis de Magdeburgu yera pequeñu, y entendía los distritos mayoritariamente eslavos de Serimunt, Nudizi, Neletici y Nizizi, amás de la metá norte de Turinxa, que foi vencida pol obispáu de Halberstadt. Amás, al sureste de Magdeburgu fundáronse nueves diócesis sufragáneas sos, que seríen el nucleu de les nueves marques militares en que s'estremó la marca de Gero: la marca de Merseburgu, la marca de Zeitz y la marca de Meissen tuvieron la contrapartida eclesiástica del obispáu de Merseburgu, el obispáu de Zeitz y el obispáu de Meissen. Esti postreru, a partir de 1405, foi dixebráu de la provincia eclesiástica de Magdeburgu y foi declaráu exentu, darréu suxetu a la Santa Sede. Ente 1109 y 1123, en comandita col margraviato de Brandeburgu de los Ascania, l'arzobispáu de Magdeburgu mercó temporalmente la tierra de Lebus, nucleu del posterior obispáu de Lebus. Fundáu en 1125 y en principiu sufragáneo de l'archidiócesis polaca de Gniezno, en 1424 el obispáu de Lebus pasó a ser sufragáneo del arzobispáu de Magdeburgu y siguió la so suerte hasta'l final.

Los bienes y predivos pertenecientes al monesteriu de San Mauricio de Magdeburgu, mentáu enantes, convertir na mensa eclesiástica del nuevu arzobispáu, qu'acoyó ellí al cabildru de la nueva catedral que se construyiría xunto al monesteriu, mientres los monxos fueron tresferíos al monesteriu de Berge, xunto al ríu Elba nun pequeñu monte (berg) cerca de Magdeburgu. La catedral fixo a San Mauricio el so patrón, qu'amás recibió reliquies del santu provenientes de l'abadía de San Mauricio d'Agaunum (na Suiza actual) y nueves donaciones y subvenciones d'Otón I el Grande. Otón foi soterráu na catedral de Magdeburgu.

Desenvuelvo

El primer arzobispu foi Adalberto de Tréveris, un antiguu monxu de l'abadía de San Maximino en Tréveris y abá d'Weissenburg en Alsacia. Obispu misioneru dempués pa evanxelizar a los rusos, foi escoyíu arzobispu na seronda de 968. Recibió'l paliu en Roma y a finales d'esi añu foi solemnemente entronizado en Magdeburgu. Una de les sos primeres aiciones foi fundar la escuela de la catedral, que foi seminariu de nuevos arzobispos y santos, como san Adalberto de Praga (que tomó'l so nome a la muerte de Adalberto de Tréveris nel so honor), o l'eruditu Othrico, consideráu l'home más sabiu de la so dómina. Munchos homes eminentes fueron educaos na escuela de la catedral de Magdeburgu.

Othrico de Magdeburgu foi escoyíu arzobispu al morrer Adalberto de Tréveris (981), pero nun llegó a exercer: Gisiler de Merseburg llogró, por aciu sobornu y fraude, la posesión de la sede de Magdeburgu y tamién llogró captar temporalmente (hasta l'añu 1004) el obispáu de Merseburg. Ente los socesores nel arzobispáu de Magdeburgu dignos de mención atopen l'acuciosu Gero (1012-1023), Werner (1063-1078), quien morrió en batalla contra l'emperador Enrique IV (el cambéu de dinastía movió l'interés imperial a Hungría ya Italia, y los emperadores de la dinastía salia interesáronse pocu pol arzobispáu, intentando someter a los señores feudales de Saxonia); y sobremanera San Norberto (1126-1134), prominente nel sieglu XII por ser el fundador de la Orde Premonstratense.

La provincia eclesiástica del arzobispáu de Magdeburgu coles sos diócesis sufragáneas alredor del añu 1500, según les sos provincies vecines na Europa Central.

L'arzobispu Wigman de Seeburg (1152-1192) foi tantu o más importante como soberanu secular y príncipe del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu que como arzobispu de Magdeburgu. Wigman sofitó'l desarrollu de les posesiones de la archidiócesis al este del ríu Elba, facilitando que colonos alemanes establecer xunto a la población eslava local. Wigman dio a los nuevos asentamientos los privilexos del llamáu Fueru de Magdeburgu, que foi'l modelu pal fueru de munches ciudaes nel centru d'Alemaña y de la Europa del Este. En 1164 entamó una pelegrinación a Tierra Santa y ellí tuvo por dalgún tiempu cautivo de los sarracenos y perdió una oreya. A la so vuelta, vía Roma, traer del Vaticanu pal so archidiócesis les reliquies de los santos Papes Víctor I y Ponciano.

Alberto I (1205-1232) engarrar con Otón II, margrave de Brandeburgu (1198-1215), nuna guerra qu'estropió al arzobispáu. En 1207 gran parte de la ciudá y la mesma catedral otoniana fueron destruyíes por una quema, y en 1208 empezar a construyir la Catedral de Magdeburgu gótica actual, que foi consagrada en 1263 y nunca del tou acabada; Günter I (1277-1279) apenes evitó una grave guerra col margrave de Brandeburgu Otón IV, que se enfureció porque'l so hermanu Érico de Brandeburgu nun fuera escoyíu arzobispu. El margrave brandeburgués consiguió forzar l'arrenunciu de Günter I y del so socesor, Bernardo de Wölpe (1279-1281), hasta que consiguió que'l so hermanu Éric aportara a arzobispu (1283-1295).

L'arzobispáu de Magdeburgu recibió de nuevu l'interés imperial col emperador del Sacru Imperiu y rei de Bohemia, Carlos IV de Luxemburgu, qu'asitió al so conseyeru checu Alberto II de Sternberg como arzobispu (1368-1372), treslladando na so persona'l títulu de primáu d'Alemaña (primes Germaniae) a los titulares de Magdeburgu en desterciu de los anteriores ostentadores del títulu, los titulares del arzobispáu de Mainz.

Final y secularización

Dende 1476, la archidiócesis asitióse cada vez más so la influyencia del electoráu de Saxonia y del margraviato de Brandeburgu. En 1478 l'arzobispu Ernesto de Wettin (1475-1513) treslladó la so residencia de la ciudá d'Halle an der Saale al palaciu llamáu Moritzburg (palaciu de (San) Mauricio), que mandó construyir en 1484 y empezó a ocupar en mayu de 1503. Dende 1479 hasta 1566 el obispáu de Halberstadt y l'arzobispáu de Magdeburgu fueron xestionaos en forma d'unión personal: dambos cargos fueron ocupaos pola mesma persona, l'arzobispu de Magdeburgu. Dende 1500, l'arzobispáu de Magdeburgu formó parte del Círculu Imperial de Baxa Saxonia.

L'arzobispáu de Magdeburgu tres la Paz de Westfalia de 1648 (na figura, incluyir en Magdeburgu al secularizado obispáu de Halberstadt cuando solo esistía ente ellos una unión personal dende 1479 a 1566).

La Reforma protestante trunfó nel arzobispáu, con el mesmu Martín Lutero predicando n'Halle. El arzobispu-cardenal Alberto de Brandeburgu (1513-1545), por causa de la so posición insegura, amás de tar amenorgada pola falta permanente de fondos, dio dalguna oportunidá al espardimientu del luteranismu na so diócesis, anque s'opunxo a la Reforma protestante. Nun ye ciertu que se convirtiera al luteranismu y deseyara caltenese na so sede como un príncipe secular, lo cual ye tan falsu como que na xunta de los Estaos Xenerales (o Parllamentu) del Arzobispáu, celebráu en Calbe en 1541, consintiera na introducción de la Reforma nos sos territorios en cuenta de que les sos deldes fueren pagues polos protestantes.

Los sos socesores fueron alministradores de la archidiócesis, príncipes llaicos de la Casa de Brandeburgu qu'agora ocupaben el llugar del arzobispu, ente que la mayoría del cabildru catedraliciu y los habitantes de la diócesis yeren polo xeneral protestantes. Fueron los esmerados católicos Juan Alberto de Brandeburgu-Ansbach (1545-1551), que nun pudo llograr revertir el procesu de reforma, y Federico de Brandeburgu, que morrió en 1552. Segismundo de Brandeburgu, el postreru arzobispu de Magdeburgu con nomamientu papal (1553-1566), declaróse protestante en 1561, siguíu en 1567 de tol cabildru de la archidiócesis a la so muerte.

Namái nel cursu de la Guerra de los Trenta Años recibió Magdeburgu un arzobispu católicu, cuando Cristián Guillermo de Brandeburgu (1598-1631) foi prindáu en 1631 dempués del sitiu y saquéu de Magdeburgu y prindáu en Viena, onde s'averó a la Ilesia Católica. Foi sustituyíu, lleváu poles tropes imperiales católiques ocupantes, por Leopoldo Guillermo d'Habsburgu (1631-1638), pero nun hubo una recatolización de la población de la archidiócesis. Tres la Paz de Praga (1635), el cabildru del arzobispáu de Magdeburgu escoyó como alministrador llaicu protestante al duque Augusto de Saxonia-Weissenfels (1638-1680), de la Casa de Wettin gobernante nel Electoráu de Saxonia. Nel Tratáu de Westfalia (1648), alcordóse que l'Estáu imperial del arzobispáu de Magdeburgu sería dau a Brandeburgu-Prusia dientro del margraviato de Brandeburgu, tres la muerte Augusto. Cuando'l príncipe de Saxonia morrió en 1680, l'arzobispáu foi secularizado per parte de Brandeburgu y convertíu nel ducáu de Magdeburgu.