Semeya de Sarah Elizabether Ball, por Erastus Salisbury Field, c. 1835.

La denominación naif (del francés naïf, 'inocente') aplicar a la corriente artística carauterizada pola inxenuidá y espontaneidá, el autodidactismo de los artistes, los colores brillosu y oldear y la perspeutiva acientífica captada por intuición. En munchos aspeutos, recuerda (o s'inspira en) l'arte infantil, munches vegaes ayenu al aprendizaxe académicu.

Conceutu

El conceutu naíf alude non solo a ciertu estilu, aplicáu nel arte, sinón que se formaliza nuna graciosa falta de conocencies téuniques y teóricos: en dellos casos suel faltar un sistema de perspeutiva o una llinia de fuga, según un afechu criteriu de les proporciones o un ellaboráu trabayu cromáticu, polo que podríamos dicir que los autores pintaben lo qu'ellos deseyaben o-yos paecía más fayadizu ensin atenese a nenguna norma. Nesti sentíu lo naíf pue tar dau por dos motivos distintos anque non escluyentes: en primer llugar una inorancia ("inxenuidá") al respeutive de les téuniques y teoríes pa realizar obres d'arte y, de segundes, una busca (consciente o non) de formes d'espresión que remembren a la infancia. Nel primer casu, la cencellez aparente ye un ellaboráu esfuerciu de evocaciones; nel segundu, por que'l naíf seya auténticu, la intención prístina hai de ser precisamente espresar formalmente lo que remembre a una infancia supuesta mente inocente. Esti puntu ye clave: un arte pseudonaíf revela un oxetivu materialista comercial dedicáu a un públicu-meta que puede ser potencial comprador.[ensin referencies]

Yo mesmu: Retrato-Paisaxe, de Henri Rousseau.

Motivu

Anque'l xenuinu naíf por definición nun puede tener motivos predeterminados, suelen dase (debíu al ambiente cultural en que surde) temátiques rellacionaes cola vida llabradora, la vida familiar, les costumes, les tradiciones y la relixón, representaos siempres con gran imaxinación y vivacidad. Por estensión suel dase impropiamente el nome de "arte naíf" a aquel en que intencionadamente emúlense aspeutos del arte naíf puramente dichu (l'arte bonalmente inocente).

Historia

L'interés pola frescura y el llirismu, desenvuélvese primeru mayormente en Francia a fines del sieglu XIX, de la mano d'artistes como "L'Aduaneru" Henri Rousseau (-y Douanier Rousseau), qu'inflúi na pintura presuntamente naíf de Grandma Moses n'Estaos Xuníos y Alfred Wallis n'Inglaterra. N'Arxentina, coetaneu al francés Rousseau, Cándido López llegó a una espresión formal bien próxima al naíf anque dambos pintores enxamás tuvieron conocencia de les sos respeutives vides y obres, y per ende nun hubo influxu mutuu. Otru ilustrador arxentín que foi incluyíu frecuentemente nesti estilu ye Florencio Molina Campos.

El naíf puramente dichu suelse atópase en ciertes pintures populares o folclóriques. D'estes les más conocíes mientres el sieglu XX produciéronse n'Haití, incluyendo figures como Hector Hyppolite y Wilson Bigaud y en Croacia, siendo en Croacia conocíos los sos autores, destacando Ivan Generalić.[1] En Bulgaria, Radi Nedelchev conocióse como'l representante del arte naíf.[ensin referencies]

Na actualidá ilustradores como Ricardo Cavolo o Jesu Medina utilicen esta téunica nes sos creaciones.

Bibliografía

  • Vallejo-Nágera, Juan Antonio, Naifs españoles contemporáneos, Más Actual, 1975 (ISBN 978-84-400-9199-4).
  • Oto Bihalji-Merin, Die Naiven der Welt, Wiesbaden, 1973.
  • VV. AA., Madrid con gafes naïf, Conceyu de Madrid/Eboli Galería Arte, Madrid, 2002.
  • Granados Valdés, Antonio, Sobre l'arte naïf, Tecnovic AG, Madrid, 2009.
  • VV. AA., La pintura naïf n'España, Cajastur, Uviéu, 1994.

Referencies

Enllaces esternos


Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.