Arion ater llimiagu  | ||
|---|---|---|
 | ||
| Clasificación científica | ||
| Reinu: | Animalia | |
| Filu: | Mollusca | |
| Clas: | Gastropoda | |
| Subclas: | Orthogastropoda | |
| Superorde: | Heterobranchia | |
| Orde: | Pulmonata | |
| Suborde: | Eupulmonata | |
| Infraorde: | Stylommatophora | |
| Consultes | ||
| [editar datos en Wikidata] | ||
El llimiagu[1] (Arion ater) ye un moluscu gasterópodu ensin cáscara o con caparazones pequeños internos, que s'estrema de los cascoxos, que tienen concha.
Hábitat
Son quien a vivir en munches clases d'hábitats, y esisten especies terrestres y marines. La infraorde Nudibranchia pertenez a los llimiagos marinos, demientres que la infraorde Stylommatophora pertenez a los llimiagos terrestres.
Los antepasaos de los llimiagos vivíen na mar. Evolucionaron y tresformáronse a lo llargo'l tiempu hasta llegar a ser 103.000 especies estremaes. La evolución más importante ente los llimiagos que fixéronse terrestres, foi la tresformación de les branquies en pulmones.
Families
- Arionidae
- Limacidae
- Milacidae
- Boettgerillidae
Descripción
Los llimiagos miden ente 1 y 15 cm según la especie. Los sos cuerpos son llargos y xébrense asina:
- Cresta mediodorsal
- Mantu o escudu
- Antenes
- Glándula mucosa caudal
- Placa de reptación
La tiesta tien cuatro antenes y la boca; les antenes d'arriba lleven nos sos estremos los güeyos y son amás muérganos táctiles y olfativos. La boca inclúi dos mandíbules con pequeños dientes y la llingua dentada o rádula.
L'escudu o mantu tres de la tiesta tapa dellos granos o una llaminina calcárea. Vese, sobro la drecha del escudu, el neumostoma, furacu respiratoriu del animal. Tres del escudu ta la parte caudal.
El pie ye la parte ventral y musculosa del animal qu'apégase al suelu gracies a la placa de reptación.
El mocu o secreción llíquido recubre'l cuerpu del animal, fai d'humectante y permite-y al llimiagu desplazase.
Bioloxía
El llimiagu ye un animal nuecherniegu. La so actividá depende de la dómina l'añu, según la temperatura y la humedá.
El ciclu la vida de los llimiagos, la velocidá de la so reprodución y el so espoxigue, tán condicionaos poles condiciones climátiques, la lluz y la comida disponible, fautores que determinen tamién la densidá de la población. Los iviernos seles favorecen la sobrevivencia de los güevos y de los llimiagos mozos y el so desendolcu. Por embargu, un iviernu persecu y perfríu pue llendar la so reproducción.
Actividá
L'actividá de los llimiagos camuda dependiendo de la especie, y amás ye pervariable ente individuos de la mesma especie o nun mesmu individuu según les condiciones meteorolóxiques.
Los llimiagos salen en xeneral pela nueche, hasta un determináu llímite máximu de temperatura y non más alló d'un determináu mínimu.
Los llimiagos de güerta nun se mueven cuando la temperatura ta perbaxo los 5 °C. L'intervalu de temperatures pa l'actividá de los llimiagos buxos asítiase nun máximu de 18 °C y son inactivos perbaxo los 0 °C. Los llimiagos muerren perbaxo los −3 °C pero polo xeneral ocúltense no fondero'l suelu cuando la xelada aporta.
Ensin mugor, el llimiagu nun pue facer mocu, y poro, nun pue desplazase. En dómines de seca allúgase en suelu pa esperar que tornen les lluvies.
Desplazamientu
Los llimiagos muévense pocu. Puen percorrer en condiciones afayadices ente 4 y 7 m diariamente, el llimiagu buxu; ó 2 y 3 m el llimiagu prietu.
Ensin el mocu nun se puen desplazar los llimiagos. Cuando se desplacen, una glándula asitiada na estremidá delantera del pie, produz mocu, que ye aplastáu embaxo la placa de reptación y permíte-y esmucise. Cuando s'asitien nuna fastera ú la vexetación ye abondo, los llimiagos nun se dispersen de más de 50 cm al día. Alcuentren la so comida gracies a los sos muérganos olfativos y a les sos papiles gustatives.
Alimentación
L'alimentación de los llimiagos ye bayurosa. Aliméntense davezu y no posible con texíos vexetales pero puen consumir tamién borrafes animales. El gran llimiagu o'l pequeñu llimiagu buxu quier más les plantes que la superficie'l suelu. Davezu son atrayíos por plantes en descomposición. En periodu de seca, los pequeños llimiagos viven dientro'l suelu y mordigañen les partes subterránees de les plantes.
Un llimiagu ye quien a comer hasta la metá'l so pesu nuna nueche. El llimiagu buxu absorbe ente 30 y 50 mg al día, pero'l gran llimiagu pue tragar ente 5 y 10 g al día. Dellos llimiagos aliméntense d'una vegada, pero otros abastécense en socesives ocasiones endurante la mesma nueche.
Reproducción
Los llimiagos son hermafrodites, ye dicir, son machos y femes, pero non a un tiempu. Los muérganos masculinos actívense en primer llugar, llueu, fadránlo los muérganos femeninos. El desencadenamientu d'estes dos fases de l'actividá sexual ta controláu por un sistema hormonal.
Pon los güevos ente dalgunos díes y delles selmanes depués del acoplamientu, dependiendo la especie. Un llimiagu ye quien a poner ente 100 y 500 güevos, en paquetes de 10 a 50, deposítalos nun furacu escaváu na tierra o embaxo d'un abellugu. Los güevos son reondos, de color mariellu o cuasi tresparentes.
La duración de la incubación de los güevos tien rellación direuta coles condiciones climátiques, sobremanera la temperatura. A 5°C la incubación durará hasta tres meses, demientres qu'a 20°C dos a tres selmanes son abondo. El mugor del suelu ha d'asitiase ente 40% y 80%. En saliendo los güevos, los llimiagos miden dalgunos milímetros y son tresparentes. viven de nueve a dieciocho meses según la especie y la rexón. Son quien a orixinar una nueva xeneración al añu, ca dos años o dos al añu.
Semeyes
Referencies
- ↑ URL de la referencia: http://www.sabencia.net/nomenclator.php.
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a llimiagos.
 |
Wikispecies tien un artículu sobre Arion ater. |
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q21113- Multimedia: Arion ater
- Especies: Arion ater