Bandera anarco-queer .

El anarquismu LGBTI (anarquismu queer, o anarco-queer ) ye una escuela de pensamientu anarquista que defende'l anarquismu y la revolución social como medios de lliberación queer y d'abolición de la homofobia, la lesbofobia, la tresmisoxinia, la bifobia, la transfobia, la heteronormatividad, el heterosexismu, el patriarcáu y el xéneru binariu.

Anarquistes LGBT que llucharon polos derechos LGBT tanto dientro como fora de movimientos anarquistes LGBTI inclúin a Lucía Sánchez Saornil, John Henry Mackay, Adolf Brand o Daniel Guérin.[1][2]L'anarquista individualista Adolf Brand publicó Der Eigene que foi la primer revista del mundu dedicada a cuestiones d'homosexualidá, publicada ente 1896 y 1932 en Berlín.[3][4]

Historia

John Henry Mackay foi un anarquista individualista alemán que defendió los derechos LGBT.

El sofitu del anarquismu a les llibertaes individuales fixo natural la defensa de la homosexualidá ante munchos miembros del movimientu anarquista. Emil Szittya, en Das Kuriositäten-Kabinett (1923), escribió sobre la homosexualidá que "munchos anarquistes tienen esti enclín. Asina, atopé en París a un anarquista húngaru, Alexander Sommi, quién fundó un grupu anarquista homosexual sobre la base d'esta idea." La so opinión ratificar por Magnus Hirschfeld nel so llibru publicáu en 1914 Die Homosexualität des Mannes und des Weibes: "Nos rangos d'un partíu relativamente pequeñu, l'anarquista, paezme como si proporcionalmente atopárense más homosexuales y amuyeraos que n'otros llugares."[5] L'anarquista italianu Luigi Bertoni (quién Szittya tamién creía que yera homosexual) reparó que "los anarquistes demanden llibertá en tou, tamién na sexualidá. La homosexualidá lleva a un sentíu sanu del egoísmu, pol que tou anarquista tendría de lluchar."

En L'alma del home sol socialismu d'Oscar Wilde, defende apasionadamente una sociedá igualitaria onde la riqueza seya compartida por toos, ente qu'alvierte de los peligros de socialismu autoritario qu'entartallaría la individualidá.[6] Más tarde comentó: "pienso que soi abondo más qu'un socialista. Tengo daqué d'anarquista, creo."[7] N'agostu de 1894, Wilde escribió al so amante, el Lord Alfred Douglas, pa cunta-y “una peligrosa aventura.” Saliera a navegar con dos chicos preciosos, Stephen y Alphonso, y fueron sorprendíos por una nube. “¡Tuvimos cinco hores nuna airada tarrecible pa volver! Nun algamar el muelle hasta los once de la nueche, muncha escuridá toa'l caminio y un mar medrosu... Tolos pescadores taben esperándonos” [...] Cansaos, fríos, y calaos hasta los güesos, los trés homes darréu volamos al hotel a por brandy caliente y agua. Pero había un problema. La llei interpúnxose: ¡como yeren más de les diez de la nueche del domingu, el propietariu non podría vendenos brandy o espirituosos de cualquier clase! Anque a la fin tuvo que danos les. La resultancia nun foi desagradable, ¡pero qué lleis!” Wilde acaba la hestoria: "Dambos Alphonso y Stephen son agora anarquistes."[6]

Adolf Marca, unu de los primeros activistes anarquistes alemanes polos derechos de los homes homosexuales.

L'escritor anarcosindicalista Ulrich Linse escribió sobre "una figura claramente perfilada del ambiente cultural anarco-individualista del Berlín d'alredor de 1900", el precoz Johannes Holzmann (conocíu como Senna Güei): "un partidariu d'amor llibre, celebraba la homosexualidá como un 'adalid de la cultura' y comprometíu na llucha en contra Artículu 175."[8] El mozu Güei (nacíu en 1882) publicó estos puntos de vista na so revista selmanal, ("Kampf", n'español, "Llucha") dende 1904 la cual llegó a llograr una circulación de 10,000 exemplares al añu siguiente. El psicoterapeuta anarquista alemán Otto Brutu tamién escribió estensamente sobre sexualidá ente persones del mesmu sexu tanto n'homes como en muyeres y razonaba contra la so discriminación.[9] L'anarquista heterosexual Robert Reitzel (1849–98) faló positivamente d'homosexualidá dende'l principiu de los años 1890s na so revista de llingua alemana "Der arme Teufel" (Detroit).

John Henry Mackay foi un anarquista individualista conocíu nel movimientu anarquista como un siguidor temprano y propagandista de la filosofía de Max Stirner.[10] Al pie de esto, Mackay tamién foi un firmante de la "Pidimientu a los Cuerpos Llexislativos del Imperiu alemán" pa "una revisión del Artículu 175 en contra de la homosexualidá" promovida por Magnus Hirschfeld (apaeciendo'l so nome na primer llista publicada en 1899)".[11] Tamién caltuvo un interés especial sobre Oscar Wilde y tuvo indignáu pol so encarcelamientu acusáu d'actividá homosexual.[11] Sicasí, Mackay entró en conflictu con Hirschfeld y la so organización el Comité científicu humanitariu.[4]

El tamién anarquista individualista Adolf Brand foi orixinalmente miembru del Comité científicu humanitariu de Hirschfeld, pero formó un grupu rupturista. Brand y los sos colegues, conocíos como'l Gemeinschaft der Eigenen ("Comunidá de Propiedá d'unu mesmu Autu propietarios"), que tamién fueron fuertemente influyíos polos escritos de Max Stirner.[4]

Der Eigene, publicación pionera del activismu gai.

Oponer a la carauterización médica de la homosexualidá de Hirschfeld como un "sexu entemedio".[12] Ewald Tschek, otru escritor anarquista homosexual de la dómina, contribuyó regularmente a la revista d'Adolf Brand Der Eigene, y escribió en 1925 que'l Comité científicu humanitariu de Hirschfeld yera un peligru pa les persones alemanes, caricaturizando al propiu Hirschfeld como'l "Dr. Feldhirsch". A pesar de que les postures de Mackay yeren más cercanes a les d'Adolf Brand y la so "Comunidá d'Autu propietarios" comparaes coles de Hirschfeld y el so Comité científicu humanitariu, nun coincidía col antifeminismu y cuasi misoxinia de Brand, creyendo que "el principiu anarquista de llibertá igual a toos verdaderamente aplica tanto a muyeres como tamién a homes".[4]

Der Eigene foi la primer revista de gai del el mundu, publicada ente 1896 y 1932 por Adolf Brand en Berlín. Brand contribuyó con munchos poemes y artículos. Otru collaboradores incluyíen a Benedict Friedlaender, Hanns Heinz Ewers, Erich Mühsam, Kurt Hiller, Ernst Burchard, John Henry Mackay, Theodor Lessing, Klaus Mann, y Thomas Mann, según artistes como Wilhelm von Gloeden, Fidus, y Sascha Schneider. La revista pudo tener una media d'alredor 1500 suscriptores per cada númberu mientres el so funcionamientu, pero los datos exactos son inciertos. Dempués del ascensu al poder de los Nazis, Brand foi escorríu y la so revista foi clausurada.

La destacada anarquista americana Emma Goldman foi tamién una abierta crítica del prexuiciu en contra de los homosexuales. La so creencia de que la lliberación social tendría qu'estendese a gais y lesbianes yera práuticamente desconocida nel momentu, inclusive ente los anarquistes.[13] Como escribió Magnus Hirschfeld, "foi la primer y única muyer, inclusive la primer y única persona americana, n'asumir la defensa del amor homosexual ante la población polo xeneral."[14] En numberoses cartes y discursos, defendió'l derechu de gais y lesbianes p'amar como quixeren y condergó el mieu y l'estigma acomuñáu cola homosexualidá. Como Goldman escribió nuna carta a Hirschfeld, "ye una traxedia, siento que les persones d'un tipu sexual distintu tán atrapaes nun mundu qu'amuesa bien poca comprensión polos homosexuales y ye burdamente indiferente a les diverses gradaciones y variaciones de xéneru y la so gran importancia na vida."[14]

A pesar d'estes postures de sofitu, el movimientu anarquista d'aquel momentu, verdaderamente nun taba llibre de homofobia: un editorial d'una influyente revista anarquista española de 1935 argumentó qu'un anarquista nun se debería rellacionar con homosexuales, y muncho menos selo: "Si yes un anarquista, eso quier dicir que yes moralmente cimeru y físicamente más fuerte que l'home común. Y aquel al que-y gusten los invertíos nun ye un home auténticu y polo tanto nun ye un anarquista auténticu."[15]

Lucía Sánchez Saornil foi de les principales fundadores de la federación anarcofeminista española Muyeres Llibres, amás de ser abiertamente lesbiana.[16] Siendo mozu yá empezó a escribir poesía y acomuñóse col emerxente movimientu lliterariu ultraísta. Por 1919, publicó nuna variedá de revistes, incluyendo Los Quixotees, Tableros, Plural, Manantial y La Gaceta Lliteraria. Trabayando so un pseudónimu masculín, foi capaz d'esplorar temes lésbicos nun momentu nel que la homosexualidá taba criminalizada y yera suxetu de censura y castigu.[17] Descontenta colos prexuicios chauvinistas d'amigos republicanos, Lucía Sánchez Saornil xunir con dos compañeres, Mercedes Comaposada y Amparo Poch y Gascón, pa formar Muyeres Llibres en 1936. Muyeres Llibres foi una organización anarquista autónoma pa les muyeres comprometíes con una doble llucha, de lliberación de les muyeres y de revolución social. Lucía y otres Muyeres Llibres refugaron la opinión dominante de qu'igualdá de xéneru remanecería de forma natural nuna sociedá ensin clases. Cuando españó la Guerra Civil española, Muyeres Llibres creció rápido hasta algamar más de 30.000 miembros, entamando los espacios sociales de les muyeres, escueles, diarios y programes de cuidu diariu.

Les escritures del francés anarquista bisexual Daniel Guérin ufierten una idea a la tensión que les minoríes sexuales sentíen de cutiu na izquierda. Foi una figura principal na izquierda francesa ente los años 1930 hasta la so muerte en 1988. Dempués de declarar la so bisexualidá en 1965, faló sobre la hostilidá estrema escontra la homosexualidá que trescalaba a la izquierda a lo llargo del sieglu XX.[18] "Nun fai tantos años, declarase un revolucionariu y confesar ser homosexual yera incompatible," escribió en 1975.[19] En 1954, Guérin foi llargamente atacáu pol so estudiu de los Informes Kinsey en que tamién detalló la opresión de los homosexuales en Francia. "Les crítiques más dures provinieron de marxistes, quien tienden a subestimar seriamente la forma de opresión que ye'l terrorismu antisexual. Esperar, naturalmente, y supi qu'al publicar el mio llibru corría'l riesgu de ser atacáu por aquellos a quien siento más cercanos a nivel políticu."[20] Dempués de salir públicamente del armariu en 1965, Guérin foi abandonáu pola izquierda, y les sos publicaciones sobre lliberación sexual tuvieron censuraes o fueron refugaes en revistes d'izquierda.[21] A partir de los años 1950, Guérin estremar del marxismu-eninismu y averóse a una síntesis del anarquismu y marxismu cercanu a plataformismu que dexaba l'individualismu al empar que refugaba'l capitalismu. Guérin tuvo implicáu nes revueltes de mayu de 1968, y formó parte del Movimientu de Lliberación Gai francés que remaneció tres los acontecimientos. Décades más tarde, Frédéric Martel describió a Guérin como'l "güelu del movimientu homosexual francés."[22]

Mentanto, nos Estaos Xuníos tardíamente na so carrera, l'influyente pensador anarquista Paul Goodman declaró ser bisexual. La llibertá con que reveló, tantu de forma impresa como en públicu, les sos rellaciones románticu y sexual con homes (notablemente nel so ensayu tardíu Being Queer), demostró ser un importante impulsu cultural al emerxente movimientu de Lliberación Gai de los primeros años de los 1970.[23]

Anarquismu queer contemporaneu

Grafiti anarco-LGBT en Madrid, onde se celebra añalmente'l Arguyu Crítico.[24]

El movimientu anarco-queer aniciar mientres la segunda metá del sieglu XX ente los anarquistes implicaos nel Movimientu de Lliberación LGBT, quien vieron al anarquismu como'l camín d'harmonía ente les persones heterosexuales y LGBTI. El anarquismu queer tien los sos raigaños en Queercore, una forma de Punk rock que retrata a homosexualidá de manera positiva. Como gran parte de les formes del Punk, Queercore atraxo a ensame d'anarquistes. L'anarquismu foi prominente en revistes queercore. Hai principalmente dos grupos anarco-queer, Queer Mutiny, un grupu británicu con cañes nes ciudaes más importantes y Bash Back!, una rede americana d'anarquistes queer. Queer Fist apaeció en Nueva York ya identifícase como "un grupu d'aición caleyera anti-asimilacionista, anti-capitalista, anti-autoritariu, que vieno dar voz a queers radicales y persones trans al traviés de l'aición direuta nes protestes contra la Convención Nacional Republicana."[25]

Otros coleutivos anarcofeministas como l'español Eskalera Karakola y el bolivianu Muyeres Creando dan una gran importancia a los asuntos lésbicos bisexuales femeninos.

El Fag Army ye un grupu d'izquierda queer anarquista de Suecia, que llanzó la so primer aición el 18 d'agostu de 2014, cuando llanzaron una tarta al Ministru de Salú y Asuntos Sociales, Göran Hägglund, dirixente del partíu Demócrata Cristianu.[26]

Ver tamién


Referencies

  1. ↑ "The story of one person's struggle against intolerance and repression during the early 20th century homosexual emancipation movement in Germany.
  2. ↑ "Although by 1968 he could be seen as the “grandfather of the French homosexual movement” , Daniel Guérin has always been better known outside gai circles for his rôle in the revolutionary movement.
  3. ↑ Karl Heinrich Ulrichs had begun a journal called Prometheus in 1870, but only one issue was published.
  4. 1 2 3 4 Hubert Kennedy.
  5. ↑ Hirschfeld, Magnus, 1914.
  6. 1 2 Kristian Williams.
  7. ↑ According to his biographer Neil McKenna, Wilde was part of a secret organisation that aimed to legalise homosexuality, and was known among the group as a leader of "the Cause".
  8. ↑ Linse, Ulrich, Individualanarchisten, Syndikalisten, Bohémiens, in "Berlin um 1900", ed.
  9. ↑ Otto Gross
  10. ↑ "IDEES OF MAX STIRNER.; First English Translation of His Book, "The Ego and His Own" -- His Attack on Socialism -- The Most Revolutionary Book Ever Published." by JAMES HUNEKER
  11. 1 2 Hubert Kennedy.
  12. ↑ New York: Howard Fertig, 1985.
  13. ↑ Katz, Jonathan Ned (1992). Gai American History: Lesbians and Gay Men in the U.S.A.. Nueva York: Penguin Books, páx. 376–380.
  14. 1 2 Goldman, Emma (1923).
  15. ↑ Quoted in Cleminson, Richard. 1995.
  16. ↑ "basta pensar nel lesbianismu de Lucía Sánchez Saornil" Archiváu el 2 d'abril de 2012 na Wayback Machine.
  17. ↑ "R. Foi una dómina tresgresora, remaneció'l feminismu y la llibertá sexual tuvo nel candeleru.
  18. ↑ The Parti Communiste Français was "hysterically intransigent as far as 'moral behaviour' was concerníi" (Aragon, victime et profiteur du tabou, in Gai Pied Hebdo, 4 June 1983, reproduced in Homosexualité et Révolution, páxs. 62-3, quote p. 63.);
    * The trotskyist Pierre Lambert's OCI was "completely hysterical with regard to homosexuality"; Lutte ouvrire was theoretically opposed to homosexuality; as was the Ligue communiste, despite their belatedly paying lip service to gai lib. (à confesse, Interview with Gérard Ponthieu in Sexpol non. 1 (20 January 1975), páxs.10-14.)
    * Together, Guérin argued, such groups bore a great deal of responsibility for fostering homophobic attitudes among the working class as late as the 1970s. Their attitude was "the most blinkered, the most reactionary, the most antiscientific". (Etre homosexuel et révolutionnaire, La Quinzaine littéraire, non. 215, non. spécial : '-yos homosexualités' (August 1975), páxs. 9-10. Quote p. 10)
  19. ↑ Guérin, Daniel. 1975.
  20. ↑ Letter of 27 May 1955, Fonds Guérin, BDIC, F° Δ 721/carton 12/4, quoted in Chaperon, '-y fonds Daniel Guérin et l'histoire de la sexualité' in Journal de la BDIC, non.5 (June 2002), p.10
  21. ↑ Berry, David. 2003.
  22. ↑ Frédéric Martel, -y rose et le noir.
  23. ↑ Goodman, Paul, «Being Queer», en Stoehr, Taylor, Crazy Hope and Finite Experience: Final Essays of Paul Goodman, Routledge, p. 103, ISBN 0-88163-266-X, https://books.google.com/?id=g1ce-yTHuWMC
  24. ↑ https://www.facebook.com/orgullocriticomadrid/
  25. ↑ Queer Fist blogue
  26. ↑ «Christian Democrat leader attacked with cake». The Local. 18 d'agostu de 2014. http://www.thelocal.se/20140818/christian-democrat-leader-gets-cake-in-face. Consultáu'l 20 d'agostu de 2014.







Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.